Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Bullying...

Την τελευταία φορά που επία Ιρλανδία, αρχές του Νιόβρη με τη σχέση για οικογενειακή ιρλανδέζικη θαλπωρή στο Κόρκ (που μεν ακούτε τζείνα που λαλούν μια χαρά ωραιότατη πόλη ένι), οι εφημερίδες είχαν τεράστια συζήτηση για την Erin Gallagher, μια 13χρονη που λλίες μέρες πριν πάμεν αυτοκτόνησε λόγω cyber-bullying. Τζαι από ότι φαίνεται δεν ήταν η μόνη (λίγο καιρό πριν είχε συμβεί ακόμη μια αυτοκτονία).

Εσυζητούσαμεν με τη σχέση τότε πόσον απαίσιον πράμαν ένι. Εννοώ το bullying υπήρχεν πάντα τζαι τα παιδιά εν καμιά φορά πολλά σκληρά. Εννοώ ούλλοι θυμούμαστεν τζείνα τα άτομα που πάντα ετυγχάναν περιπαιξίματος στο σχολείο. Παρόλα αυτά ελαλούσα της σχέσης πως πρέπει τούτα τα πράματα που τα εζήσαμεν ούλλοι λλίον πολλά (εμέναν εφωνάζαν με τζαμαρία στο δημοτικό γιατί εφορούσα τεράστια γυαλιά τύπου 80ς που τωρά εν μόδα αλλά τότε καθόλου) οι σημερινοί μιτσιοί να τα βιώννουν σε τόοοοσο μεγεθυμένο βαθμό με τα Φατσοβιβλία... Εννοώ εν άλλο πράμα να σου πει κάποιος κάτι στην αυλή τζι αλλον να το γράψει κάποιος στο Φατσοβιβλίον σου τζαι να εν τζιαμέ συνέχεια τζαι να το θορούν ούλλοι. Η αμεσότητα της τεχνολογίας μπορεί να προσδώσει τεράστιες διαστάσεις στο κάθε τι. Άσε που δεν μπορείς να το αποφύγεις. Το περιπαίξιμον επεκτείνεται που την τάξη τζαι τη σχολική αυλή ως το δωμάτιο σου, ώσπου έσιεις ίντερνετ, εν έσιεις ησυχία... φαντάζει αδιανόητο...

Εθυμήθηκα τα τούτα γιατί είδα σήμερα ότι κάτι παρόμοιο εγίνηκεν στην Ιταλία (εντάξει τζιαμέ παίζει τζαι το θέμα της ομοφυλοφοβίας, αλλά εννεν το ουσιαστικό σημείο πιστεύκω).

Εν ξέρω τι γίνεται. Έχουν γινει τα κοπελλούθκια πιο σκληρά, ή έχουν γινει τα θύματα του bullying πιο ευάλωτα (δεν "εξοπλίζουμε" τα κοπελλούθκια με αρκετά coping strategies), δεν ξέρω. Ίσως το δεύτερο. Πολλά πράματα επιρρίπτω (σωστά λανθασμένα δεν ξέρω) σε τούτον. Που τα κοπελλούθκια μεγαλώνουν με ένα σωρό άι-στανάθθεμαν πράματα, αλλά λλίην γονική παρουσία (γιατί οι γονιοί τους δουλεύκουν 3 δουλειές να πιερώννουν τα άι-ποτούτα τους) τζαι λλίην ουσιαστικήν γονική παρουσία, στήριξην...

Πάντως σιέρουμαι που δεν είμαι έφηβη σε έτσι εποχήν (τζαι που όταν ήμουν έφηβη εν είσιεν έτσι πράματα). επίσης σιέρουμαι που δεν είμαι μάνα σε έτσι εποχή (τζαι τρέμω την πιθανότητα να γινώ), γιατί δεν ξέρω τι θα έκαμνα αν το παιδίν μου είσιεν λογαριασμόν στο φατσοβιβλίο (μάλλον θα ήμουν που τζείνους τους παράλογους που κάμνουν ψεύτικους λογαριασμούς τζαι παρακολουθούν τα κοπελλούθκια τους). 

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Περιπαίζουν μας

Εν έσιει άλλην εξήγηση

Προχτές άκουα νέα στη δουλειά τζαι ήταν κάπως κλάμαν τζαι κακόν έφυεν η τρόικα τζαι εν υπογράψαμεν, εννά ξανάρτουν πίσω για εννά σύρουν μαύρη πέτρα πίσω τους? μη φύγεις τρόικα θα φαρκακωθώ ένα πράμα...

Εχτές δια μαγείας είπαν μας, ου μα είμαστεν κοντά σε συμφωνία.

Σήμερα το πρωίν, ου έτσι ξαφνικά, έκλεισεν.

Έτσι θκυό ππαλιές. Στο τσακ-μπαμ.

Τζαι η λυπητερή εφκήκεν στα 17,5 δις τζιόλις. 10 που τα οποία διούμεν τα στες τραπεζες τζαι θα τα φκιερώννουμεν τόκους ώσπου να φκάλουν μουστάτζιν τα αγγονούθκια μας. Τζαι 10 δις τα οποία θα μπορούσαμεν να απαιτούσαμεν να χρεωθούν οι τράπεζες απευθείας τζαι να μεν μπουν στο χρέος μας, αλλά εν το εκάμαμεν. Η οικονομία μας ήταν να καταρρεύσει αν το ετραβούσαμεν τζιάλλον (όπως ήταν να καταρρεύσει πριν τες 12 του Νιόβρη τζαι το καλοτζαίριν κλπ κλπ).

Με τες υγείες μας.

ΥΓ: Ας ελπίσουμεν ότι καμιά άλλη χώρα του νότου εννά έσιει παραπάνω α*****α να διεκδικήσει κάποια πράματα, αλλά φυσικά όπως είδαμεν τζαι που τους προηγούμενους, άμαν πεις τζαι υπογράψεις ετέλειωσεν. Οι όροι εν αλλάσσουν.
ΥΓ2: το σιηρόττερον εν ότι είμαι σίουρη μεγάλη μερίδα του λαού τωρά εχάρηκεν, γιατί εσώσαμεν την οικονομία μας (τζαι το πουτζίν μας). Που αποδεικνύει ότι είμαστεν ανεπίδεκτοι μαθήσεως by vicarious experience, πρέπει πρώτα να πάθουμεν τζι ύστερα να μάθουμεν.... 

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Cant stop the music...

Σήμερα που κοπροσκυλιάζω στο γραφείο (επιτέλους δηλαδή, τωρά τελευταία ούτε να κοπροσκυλιάσουμεν εν μπορούμεν σε τούτη τη δουλειά) για κάποιο λόγο έκατσα τζαι θορώ flash mobs.

Εν ξέρω γιατί. Μπορεί να φταίει που εθκιάβασα δαμέ σήμερα ότι στη Λευκωσία πιερώννεις πρόστιμον αν είσαι στριτ άρτιστ (που συμμετέχει σε φεστιβάλ με άδειες με ποούλλα). Ας πούμεν πόση μα πόση μα πόση βλακεία...

Αλλά αγαπητοί κυπραίοι καλλιτέχνες που το κατέχετε το αντικείμενο, μεν πτοείστε. Τουναντίον. Δώκετε του που πάνω. Επιτέλους καιρός να μπει λλίη τέχνη στη ζωή μας τζικάτω στη νήσο. Μεν ακούετε της αστυνομίας, με κανενιού. Η μουσική εν αγαθόν ελεύθερον, τζαι όσον τζι αν προσπαθήσεις, όσον τζι αν προσπαθήσεις, εν μπορείς να την σταματήσεις.

Η μουσική εν παντού ακόμα τζαι στα σούπερμάρκετ (ανάμεσα στα μαρούλια τζαι τα ζαρζαβατικά) άμα λάχει:



ΥΓ: το classic fm εν ο αγαπημένος σταθμός της σχέσης, που τόσον πάθος έσιει με την κλασσική μουσική (παρά το γεγονός ότι δηλώνει ασχέτου) που το ξυπνητήριν του εν συνδεδεμένο με το  classic fm, για να ξυπνά όμορφα λαλεί. Τέικ μαι γουόρτ φορ ιτ, εν έσιει πιο συντρομακτικό πράμα... ωραίο  flash mob παρόλα αυτά

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

Musicophilia

Ετέλειωσα προχτές (μετά που κάτι μήνες που το παιδεύκω εν η αλήθκεια) τούτον το βιβλίον του Oliver Sacks, ενός νευρολόγου που γράφει τες ιστορίες των ασθενών του. Ίσως να τον ξέρετε που την ταινία "Αwakenings" που εν βασισμένη στο πιο γνωστόν του βιβλίο. Οι ψυχ που εκάμαν νευροψυχολογία στο ΠανΚυ σίουρα ξέρουν τον που το "The man who mistook his wife for a hat".

Ο Sacks στα βιβλία του περιγράφει προβλήματα που πηγάζουν που βλάβες σε διάφορες περιοχές του εγκεφάλου τζαι διαταραχές σχετικά παράξενες, πχ. προσωπαγνωσία, που για κάτι φοιτητές ψυχολογίας εν  ενθουσιασμός φουλ. Για τους υπόλοιπους δεν ξέρω. Σε τούτον το βιβλίο ο Sacks εσύναξεν ούλλα τζείνα τα προβλήματα, ούλλα τζείνα τα σύνδρομα που μπορεί να σχετίζουνται με μουσική, που αμουσία τζαι δυσκινησία ως μουσικές παραισθήσεις, αλλά τζαι εντυπωσιακές μουσικές δεξιότητες που εμφανίζουνται ξαφνικά ή που παραμένουν ανέπαφες ακόμα τζαι μετά που αμνησίαν. Ίσως το πιο βατό τζαι πιο ενδιαφέρον βιβλίο του για μη ψυχολόγους (τζαι το πιο πασιύν από όσα έχω διαβάσει).

Θκιαβάζοντας τούτον το βιβλίο συνειδητοποιεί κανείς πόσον ουσιαστικόν πράμαν ένι για τες ζωές μας η μουσική, ο ρυθμός. Πόση δύναμη μπορεί να έσιει η μουσική, να ξυπνά δεξιότητες που εχαθήκαν, να αντιστέκεται τη φθορά του χρόνου τζαι να μας γεννά συναισθήματα. Πόσον κεντρική ένι στες ζωές μας τζι ας μεν το συνειδητοποιούμεν.

Εθύμησεν μου τούτον το βιβλίο τη γιαγιά μου (εν ξέρω αν σας είπα ποττέ τούτην την ιστορία). Η γιαγιά μου που λέτε, που τη μερκάν της Μητέρας, είσιεν τα τελευταία 1-2 χρόνια της ζωής της Αλτζχάιμερς, το οποίο ήρτεν αργά αλλά επροχώρησεν γλήορα. Τους τελευταίους της μήνες η γιαγια δεν επικοινωνούσεν με το περιβάλλον, δεν μπορούσε να αναγνωρίσει κανέναν μας όταν την επισκεφτούμασταν, τζαι μνήμην άστα να πάνε. εθθυμάτουν άσχετα πράματα μεταξύν τους, εν αθθυμάτουν τι έφαεν. Τζαι εμίλαν πολλά λλίον προς το τέλος. Με το ζόριν καμιάν λέξην.

Ως τζείνην την ημέραν που επία να τη δω. Εν ξέρω πως ήρτεν η κουβέντα στον Άη Γιώρκην, ίσως να ήταν η μέρα του, εν αθθυμούμαι. Αλλά είπεν μου "Να σου πω το τραούδιν του Αη Γιώρκη?" τζαι είπεν το ούλλον σαν το νερό. Τζαι ήταν πολλύν τζαι δύσκολον. Τζαι αθθυμάτουν το ούλλον. Που τότες όποτε επίεννα ελάλουν της "Πε το τραούδιν του Αη Γιώρκη γιαγιά" τζαι ελάλεν το, ούλλον, μόνο σε μένα. Εν το ελάλεν σε κανέναν άλλον.

Εσκέφτουμουν τότε πόσον εντυπωσιακόν πράμαν εν ο νους. Που μιαν ζωήν 85 χρόνων η γιαγιά επέλεξεν τούτον το τραούδιν να μείνει στη μνήμην της, ακόμα τζαι σε τζείνη τη φάση που δεν θυμάτουν τα ονόματα των παιθκιών της. Η "επιλογή" δεν ήταν τυχαία βέβαια. Το κατεχόμενον χωρκόν της γιαγιάς (που επέθανεν πριν το άνοιγμα των οδοφραγμάτων) έκαμνεν το πιο μεάλον παναύριν της Κύπρου (έτσι λαλεί η μάνα μου δηλαδή) την ημέραν του Αη Γιώρκη. Τζαι το σπίτιν της γιαγιάς τζείνον που δεν εκατάφερεν να ξαναδει ήταν πας τη γωνιά ακριβώς απέναντι που την εκκλησιάν του.

Χρόνια μετά άκουσα το που τη φωνή του Αλκίνοου (ναν καλά όπου τζι αν ένι). Τζαι άμαν την πεθυμώ βάλλω το στο γιουτούμπιν τζαι ακούω το.



Η μουσική (όπως τζαι οι μυρωθκιές, αλλά τούτον εν άλλη ιστορία) έσιει την ιδιότητα να κολλά στες μνήμες μας, να αποτυπώνεται τζαι να αποτυπώνει. Γι'αυτό η μουσική έσιει την ίδιαν δύναμη, είτε μιλούμεν για μουσικές ιδιοφυίες τζαι καλλιτέχνες, είτε μιλούμεν για απλούς άμουσους ανθρώπους που δεν μπορούν να έβρουν τον τόνο. Ωραίο βιβλίο. Συστήνεται ανεπιφύλακτα για τους λάτρεις της μουσικής, της ψυχολογίας ή και των δύο.

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Μα τόσον επιφανειακή??

Ακούτε τωρά προβλήματα που έσιει ο κόσμος, εγώ δηλαδής.

Από πούθε να ξεκινήσω? Που την αρκήν υποθέτω.

Εγώ εν ξέρω αν σας το είπα ποττέ αλλά τη σχέση εγνώρισα την άνευ κοκκινόχρωμης (λόγω ιρλανδικής καταγωγής) γενειάδα. Έναν ασπρουλιάρικον, ξερόπαστον, καστρίσιηκον Ιρλανδούιν.

Στην πρώτη φάση της γνωριμίας μας που λέτε, τότε που η σχέση ήταν απλά γνωριμία, τζαι που όλα ήταν στο πολλά φιλικόν επίπεδον, εμέναν η σχέση δεν μου άρεσκεν τίποτε. Ως άντρας δηλαδή. Δεν με ενέπνεεν ρε παιδί μου.

Στη δεύτερη φάση της γνωριμίας μας τη σχέσην εξαναήβρα την με ελαφρά γενειάδα (εξού και το παρατσούκλι Καπετάν Κοκκινογένης). Συγκλονιστικά βελτιωμένη έκδοση. Που τότες τζαι όσον τζαιρόν είμαστεν σε σχέση με τη σχέση ήταν πάντα μα πάντα γενειοφόρος. Για αστείον καμιά φορά επερίπαιζα τη σχέση, έτσι τζαι "ξιουρίσεις τα μούσια, γυρεύτου αλλού", αλλά που μέσα μου είχα τζαι μια μικρή αμφιβολία.

Ώσπου τζαι εμπήκεν ο Νοέμβρης, μήνας φιλανθρωπικής δραστηριότητας τζαι δη αντρικής. τζαι όι τύπου Ραδιομαραθώνιος, ζηθκιανεύκω ριάλλια στες στράτες. Δημιουργική δραστηριότητα. Το Movember, για τζείνους που δεν ξέρουν (στην Κύπρο μάλλον εν θα είσιεν πολλύν σουξέ), εν ουσιαστικά μια διοργάνωση όπου τολμηροί άντρες (σαν την σχέση ας πούμεν) αποφασίζουν να αφήκουν μουστάκαν για ένα μήνα (το Νοέμβρη) τζαι δέχουνται εισφορές για να "πειστούν" κατά κάποιο τρόπο να διατηρήσουν το λουκ. Οι εισφορές παν στην έρευνα τζαι αντιμετώπιση αντρικού καρκίνου (κατά βάση προστάτη). Πολλά καλή ιδέα γενικώς.

Ειδικώς όμως...
Ναι αγαπητή αναγνώστρια (απευθύνουμαι μόνο σε γεναίτζες δαμέ για συμπαράσταση), η σχέση εξιούρισεν τα μούσια τζαι αναμένεται οσονούπω να κυκλοφορεί με μουστάκα. Τζαι όσον τζαι αν σε σοκάρει το πρόβλημα μου δεν είναι τόσον η μουστάκα, όσον η απώλεια της γενειάδας.

Γιατί .. ναιιιι είμαι εν τέλει τόοοοοσο επιφανειακός τζαι ρηχός άνθρωπος. Ούλλα τούτα τα ευτυχισμένα χρόνια σχέσης, που κακόν λόον δεν ανταλλάξαμεν, ούλλος τούτος ο έρωτας, δεν εκατάφερεν να με τυφλώσει.

Η σχέση εξακολουθεί να εν χάλια δίχα το μούσι. Χ-ά-λ-ι-α.

Εννά μου πεις τωρά, εντάξει εν ένας μήνας. Εννά περάσει (ευελπιστώ δηλαδή ότι η σχέση εν πάει πίσω στου μούσι μετά). Εννά κάμνεις σεξ με τα μμάθκια κλειστά (ένας συγγραφέας έγραψεν κάποτε ότι το σεξ είναι 80% μυρωδιά). Αλλά τα γέριμα, ας πούμεν νιώθω λες τζαι απατώ τη σχέση με έναν άγνωστο φρεσκοξουρισμένον τύπο, τζαι δεν είναι ΚΑΝ ωραίος....

Είμαι πολλά γαούρα που σκέφτουμαι έτσι? Είμαι έννε?

UPDATE: Τούτον το ποστ εξεκίνησεν μες το νου μου ως έναν αστείον ποστ για το πως ο καπετάν κοκκινογένης έμεινεν δίχα γένιν, αλλά όσον το θκιαβάζω τοσον πιο απαίσιον τζαι καθόλου αστείον μου ακούεται. έτσι σήμερα στο "χαλλόου τι κάμνεις, πως ήταν η μέρα σου " της σχέσης απάντησα με το "ξέρεις ότι αγαπώ σε είτε έσιεις μούσιν είτε εν έσιεις έννε;" τζαι η σχέση έμεινεν λλίον χάσκωντα αφού απολογούμουν του για έναν ποστ που εν μπορεί έτσι τζι αλλιώς να θκιαβάσει τουλάχιστον όι ακόμα (ευτυχώς).