Μόλις το ανακάλυψα τούτον

άτε λλίη μουσική να αλλάξει η διάθεση ρε παιδί μου

This is Cyprus

 This is Cyprus λαλεί ο τύπος στο βίντεο τζαι χαχανίζει.... 

Στο ράδιο ελαλούσαν σήμερα ότι τούτη ούλλη η κουβέντα προσβάλλει το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Λάθος. 

Το πρόβλημαν ένι ότι δεν εκαταφέραμεν ποττέ να αναπτύξουμε κοινό περί δικαίου αίσθημα, για να προσβαλτεί. Με κάτι τέθκοια εμάθαμεν ότι έτσι πράμαν εν έσιει, τζι αν θέλεις να είσαι ηθικός τζαι δίκαιος στην κυπριακή κοινωνία θα καταλήξεις στο τέλος της ημέρας ο μαλάκας της υπόθεσης.  

Το πρόβλημαν δεν είναι ότι εγινήκαμεν ρεζίλιν διεθνώς (που για κάποιο λόγο τούτο φαίνεται να επηρεάζει πάρα πολλά τους Κυπραίους, εν μπορώ να καταλάβω, μια ζωή το φαίνεσθε ρε παιδί μου), αλλά το ότι εκατέληξεν το κράτος, η χώρα μας ναν κάτι που το θεωρούμεν εμείς για γέλια, κάτι που λαλούμεν τζαι γελούμεν. Το ότι εμείς οι πολίτες τούτου του κράτους έχουμεν του μηδέν εκτίμηση, όι απαραιτήτως μηδέν αγάπην, αλλά ίντα αγάπη ένι για κάτι που δεν εκτιμάς; 

Τζαι τούτη η φράση το This is Cyprus. Το υπέρτατο συγχωροχάρτι, η υπέρτατη δικαιολογία, για κάθε ματσουτζιά που κάμνει κάποιος, αλλά το πιο σημαντικό για ούλλα τζείνα που ΔΕΝ κάμνουμεν, ούλλοι μας. Εν υπάρχει λόγος να προσπαθήσεις να αλλάξεις κάτι, γιατί... This is Cyprus. Να κάμεις κάτι καινούργιον, κάτι καλλύττερον, κάτι πιο λειτουργικόν, γιατί... This is Cyprus. Το This is Cyprus εν βασικά μια άλλη φράση για το I am giving up ή μάλλον I am not going to bother to try.

Τζαι στο τέλος της ημέρας η Κύπρος ένι τζείνον που ένι επειδή ούλλοι λαλούμεν This is Cyprus. 

Ίσως κάποτε θα πρέπει να κάτσουμε να αναρωτηθούμεν what is Cyprus? Is this my Cyprus?  

ΥΓ: γράφω σε πρώτο πληθυντικό, γιατί τζι εγώ κάμνω το. 

Γενέθλια

Σήμερα αποφάσισα να γράψω ένα ποστάκιο, ένα δώρο στον εαυτό μου (έχει τόσο τζαιρόν να γράψω που δεν επήρα χαπάρι ότι ο βλογγερ άλλαξε φάτσα). 

Εσυνειδητοποίησα που λέτε εχτές ότι έσιει μήνες να γράψω κάτι είτε δαμέ είτε αλλού (ναι ξέρω εννά μου πεις τούτον έσιει τζαιρόν που εχάθην ούτως ή αλλιώς). Εσυνειδητοποίησα επίσης εχτές ότι έσιει μήνες να θκιεβάσω κάτι (η δουλειά εν μετρά), να θκιεβάσω κανονικά, όι 1-2 σελίδες. Έσιει καμπόσον τζαιρό επίσης να δω καμιιάν ταινία της προκοπής (όι στους σινεμάδες, που έτσι πολυτέλειες, έστω έσσω μας. Δώστου σειρές στο Νετφλιξ. Οι σειρές στο Νετφλιξ μια μέρα θα αναγνωριστούν ως η μάστιγα της εποχής λαλώ σας το). Εν αθθυμούμαι πότε ήταν η τελευταία φορά να σου πω την αλήθκεια αγαπητέ αναγνώστη/αναγνώστρια που είχα μια σοβαρή, ενδιαφέρουσα συζήτηση για ένα θέμα κοινωνικό/υπαρξιακό/ανθρωπιστικό, κάτι πέραν του κορωνοϊού τζαι του κοπελλουθκιού. Επίσης, δεν αθθυμούμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ενθουσιάστηκα με κάτι σχετικό με τη δουλειά μου.

Εχτές σε κάποια φάση εδιερωτήθην: Εαν πιάεις την Ερυκίνη τζαι φκάλεις που μέσα τα βιβλία, τες ταινίες, τες υπαρξιακές συζητήσεις, τζαι το ενδιαφέρον για τη ψυχολογία, τι μεινίσκει; 

Τίποτε εν η απάντηση. 

Ίσως ναν τούτον που λαλούν υπαρξιακόν κενό, δεν ξέρω. 

Εχτές επέρασα δύο ώρες σε μια συνεύρεση με συναδέλφους τζαι το μόνο θέμα συζήτησης που είχα με πλάσματα ήταν το να απαντώ την ίδια ερώτηση : εεεεε, πως εν το να είσαι μάνα;

Τζαι πραγματικά δεν είχα καμιάν καλήν απάντηση, εννοώ η πραγματική απάντηση μες το νου μου ήταν το "Δεν ξέρω" (εν το είπα πόξω μου βέβαια). Είτε επειδή εν νιώθω τζαι πολλά μάνα (ακόμα δεν έκαμα το ρόλο κομμάτι μου), είτε επειδή κυριολεκτικά δεν έκατσα ποττέ να το σκεφτώ (που χρόνος για πράματα όπως σκέψη). Τέλοσπάντων, βαρετό, ήταν ούλλο βαρετό. Τζαι εν ήταν τα άλλα πλάσματα που ήταν βαρετά, ήμουν εγώ. 

Έτσι που λαλείς αγαπητέ/ή αναγνώστη/αναγνώστρια, τα 36 βρίσκουν με νομίζω άλλον πλάσμαν που τζείνον που έξερα ή μάλλον σε σύγχιση για το τι πλάσμαν είμαι πλέον. Εν ξέρω, ίσως η Ερυκίνη ναν κάπου τζιαμέ τζαι να πρέπει να την ξαναέβρω κάπως ή η Ερυκίνη τζείνη να έδωκεν τη θέσην της σε μιαν άλλη, καινούργια, που πρέπει να τα έβρω μαζί της, να την έβρω. 

Ποιος ξέρει. 

(η ομφαλοσκόπηση σταματά δαμέ γιατί το τέκνον εξεκίνησεν να ταράσσει τζαι η τζοιλιά να κουρκουρίζει. Ώρα για πρωινό. Ναι, η αγαπημένη φάση της μητρότητας τούτες τες μέρες εν τα πρωινά. έσιει χάζι να είμαστε 3 στο τραπέζι να τρώμε τα κοφλειξ μας. Χρόνια μου Πολλά. Ελπίζω αγαπητοί να σας ξαναέβρω, να σας ξαναπρήξω σύντομα)

UPDATE: τωρά είδα ότι το προηγούμενο μου ποστάκιο ήταν που τον Ιούλη, άρα εν έσιει τζαι πάρα πολλυν τζαιρόν (αντικειμενικά τουλάχιστον, υποκειμενικά ενόμιζα ότι εν πολλά παραπάνω)

   

Ρότσος

Βασικά δεν ξέρω τι τα λαλούν τα milestones στα ελληνικά (είπαμεν εχάσαμεν τη γλώσσα τόσα χρόνια στην ξενιθκιά, οι σκέψεις μου εν μια τσιαρλικη ανακατωσιά κυπριακών τζαι εγγλέζικων), αλλά σήμερα βιώνω έναν τέθκοιο, που έννεν ακριβώς πετραδάκι, αλλά ρότσος.

Σήμερα αγαπητέ αναγνώστη/αναγνώστρια υπέγραψα το πρώτο μου δάνειο στην τράπεζα. Λαλώ πρώτο γιατί ξέρω ήδη που τα τωρά ότι θα έρτει τζαι δεύτερο. Λόγος δανείου λαλεί η φόρμα: "αγορά οικοπέδου για κτίσιμο πρώτης κατοικίας".

Σαν εμπήκα στο ασανσερ φεύκοντας που σπίτι για να πάω στην τράπεζα εκοίταξα στον καθρέφτη τζείνην τη γεναίκα με το μωρό στο καροτσάκι, με το γυαλίν του ήλιου, την καλήν την μπλούζα τζαι την καλήν την παντελόνα (υπέθεσα ότι άμαν πάεις να ζητήσεις δάνειο εν πάεις με το κοντοπαττέλονο) που έσιει δουλειές να διεκπεραιώσει στην τράπεζα τζαι για πρώτη φορά δεν αναγνώρισα τον εαυτό μου. Εν κάποια άλλη. Ενήλικας.

Ποττέ πριν δεν ένιωσα τόσο ενήλικας στη ζωή μου.

Κάποιος θα ελάλεν ότι στα 36 εν τζαιρός σου κόρη μου. 
Εγώ πάλε βιώνω μια θλίψη.

ΥΓ: πριν ανοίξουμεν έτσι φάλιες η άποψη μου για τους κυπραίους κτηματομεσίτες τζαι ντιβελοπερς ήταν ότι εν άσιημη φάρα, δεν είναι να τους εμπιστεύκεσαι, τζαι βασικά καλλύττερα να μεν έσιεις επαφή μαζί τους. Μετά που την πρώτη μου επαφή μαζί τους αποφάσισα ότι έχω πολλά καλόν ένστικτο. Να το εμπιστεύκουμαι πιο συχνά.

ΥΓ2: στα πλαίσια τούτων των καινούργιων εμπειριών είχα ξεκινήσει να γράφω ένα ποστ για την πρώτη μου επίσκεψη στο κτηματολόγιο. Μετά αποφάσισα ότι είναι καλύτερα ίσως να μεν ξέρετε τι γίνεται στο κτηματολόγιο. Πάντως να το ξέρετε, κλασικά κυπριακά δημοσιουπαλληλικά, η καττίνα τζαι στο κτηματολόγιο είναι χώρος καίριος.

Στο μηχανικό

Μηχανικός: έτοιμον το αυτοκίνητον σου κ. Ερυκίνη μου. Θέλεις να σου το φκάλω ή εννά τα καταφέρεις να το φκάλεις πισινή;

Ερυκίνη: όι, όι μεν ανησυχείς. Εννά τα καταφέρω.

Μηχανικός: Μα είσαι σίουρη; Γιατί οι παραπάνω κοπέλλες θέλουν βοήθεια, εν λλίον δύσκολη η είσοδος μας.

Ερυκίνη: όι, όι, μα όι, μεν ανησυχείς. Εννά τα καταφέρω.

Μηχανικός: μα είσαι σίουρη; 

Απαξιώ να ξανα-απαντήσω, αννοίω την πόρτα, μπαίνω στο αυτοκίνητο, σάζω τα καθρεφτούθκια μου, παρατηρώ ότι η πόρτα του καράσh εν όντως λλίον στενή τζαι στα δεξιά έσιει τον κώλον ενός άλλου αυτοκινήτου.

 

Τζαι ξεκινώ. Τζαι καθόλη τη διάρκεια ελαλούσα που μέσα μου (για χάρη μου τζαι για τες απανταχού γυναίκες) "μακάρι να τα καταφέρω, Παναγία μου (ναι ναι επίκληση και στα θεία, there is too much on stake) να το φκάλω τέλεια τζαι μεν κάμω καμιάν ματσουτζιάν".

Τζαι η Ερυκίνη σας, θεά, έφκαλεν το αυτοκίνητο πισινή, που μιαν στενή πόρτα, πισινή στο κατήφορο τζαι μετά στο δρόμο, καθώς 3 άντρες (ο μηχανικός τζαι οι θκυό μαθητευόμενοι) εσταματήσαν ότι εκάμναν, εφκήκαν προς την πόρτα τζαι εθορούσαν επικριτικά αν θα τα καταφέρει η γεναίκα ή όι. 

Ο μηχανικός δε που με έξερεν τζαι είσιεν την άνεση εξεκίνησεν (κλασσικά) να διά οδηγίες, χωρίς να του τες ζητήσω, "πάρτο τιμόνιν σου λλίον ποτζεί", "πάεις πολλά καλά" κλπ.

Αλλά δεν έσιει σημασία. Σημασίαν έσιει ότι τα εκατάφερα, ήμουν τέλεια τζαι εμείναν χάσκοντα τζαι μια ακόμα μικρή (πολλά μικρή) νίκην κατά των σεξιστικών στερεότυπων έχει επιτευχθεί. 

(όταν το ελάλουν μετά της σχέσης, ήταν κάπως..."Νομίζω το ότι επίες εσύ να κάμεις το σέρβις του αυτοκινήτου τζαι εγώ έμεινα σπίτι να προσέχω το μωρόν, εν ακόμα πιο μεγάλη κατάρριψη των σεξιστικών στερότυπων, έννε")

Τζείνον το κάτι...

(δεν θυμούμαι που πότε εν γραμμένον τούτον. Ήβρα το σήμερα γραμμένον βιαστικά με μολύβι στην πάνω αριστερή γωνιά μιας κόλλας που έχω διπλωμένη μες στο σημειωματάριο μου εδώ τζαι κανέναν χρόνο)

Τζείνον το κάτι...
Ναν πάντα τζιαμέ.
Σκουλούτζιν που τρώει που πάνω σου.
Σκνίπα που εν σε αφήνει να ησυχάσεις.
Να κνίθεσαι,
να φκάλλεις τες πέτσες σου,
τζαι η φαούρα να μεν γιανίσκει.
Να τρώεσαι πάντα με τα ρούχα σου,
τζείνα πο σιεις.
Τζαι το ποτήρι ποττέ να μεν γιεμώνει.
Πάντα τζείνον το κάτι ναν τζιαμέ
Τζαι πάντα να λείπει.

Περί κορώνα ιού

(τούτον το ποστάκιον άρκεψεν εδώ και μέρες κάπου στην αρχή του εγκλεισμού, των υπολοίπων γιατί εγώ ήμουν ήδη έγκλειστη, αλλά κάπου δεν υπάρχει και πολλή επαφή με τον εγκέφαλό μου ΑΚΟΜΑ τζαι έμεινεν ατέλειωτο στα πρόχειρα)

Ερώταν με η σχέση τες προάλλες τι νομίζω, εαν ο κορωνοϊός θα κάμει πραγματικότητα ούλλα τα dystopic βιβλία που εθκιαβάσαμε ή ταινίες που είδαμε τζαι εν η αλήθκεια κάμνοντας ένα γυρό (με το αυτοκίνητο μεν έσιεις έννοια, πριν να πάμεν να ψουμνίσουμεν) στην όφκερη Λευκωσία εχτές  εθύμισεν μου λλίον ταινίαν καταστροφής τύπου I am Legend, 28 days later κλπ.  Η σχέση εν πεπεισμένη ότι η ζωή μας που δαμέ τζαι να πάει θα αλλάξει για πάντα. Εγώ πάλε κρατώ μιτσιν καλάθι. Εξαρτάται πόσον τζαιρόν θα κρατήσει το παναύριν.

Εν ξέρω για το μέλλον, αλλά έναν πράμαν εν σίουρον. Τζαι στην πραγματική ζωή, όπως στην λογοτεχνία/σινεμά/τέχνη γενικότερα, έτσι ακραίες καταστάσεις φκάλλουν στην επιφάνεια το παρόν, το πραγματικό παρόν. Εν ξέρω πόσο θα αλλάξει τζείνον που θα είμαστε στο μέλλον, αλλά σίουρα έδειξε μας περίτρανα τζείνον που είμαστεν τωρά, τζαι ο καθένας μας ατομικά και ως κοινωνίες. Οι ουρές των αυτοκινήτων στο Αμέρικα που επεριμέναν να πιάσουν πακέτα με φαίν που food banks, ο πατέρας στην Ιταλία που επροσπάθαν να ανοίξει έναν σούπερμαρκετ για να πιάσει φαίν για τα κοπελλούθκια του, οι άρρωστοι χαμέ στους διαδρόμους στα Ισπανικά νοσοκομεία, εν ενδείξεις του σε τι κοινωνίες ζούμε. Του πόσα πλάσματα σε τζείνο που για μας ήταν "κανονικότητα" ήταν στα όρια τζαι τωρά εκουντηθήκαν στην άκρη. Πόσα πλάσματα ήταν αφημένα που την κοινωνία, τζαι τζείνοι εν που πιερώνουν το μεγαλύτερο τίμημα. Τζαι βέβαια πόσον χάσμαν υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους σε μια κοινωνία, που το εξέραμεν φυσικά, ήταν εμφανές τζαι στην κανονικότητα, αλλά τζαι στην καραντίνα: άλλοι αγωνιούν γιατί δεν έχουν φαί τζι άλλοι αγωνιούν γιατί θορούν πιο έντονα όνειρα. Φυσικά εννα μου πείς εν έσιει νόημα να συγκρίνεις τα προβλήματα των ανθρώπων, ούλλα τα προβλήματα εν προβλήματα.

Εκτός που τες κοινωνίες βέβαια η καραντίνα έδειξεν τζαι τζείνον που είμαστεν ατομικά. Τζείνον που λέμεν ανθρώπινη φύση. Πολλές φορές εν το βασικό θέμα που πραγματεύονται τα διάφορα μυθιστορήματα/ταινίες που περιγράφουν δυστοπίες. Το τι κάμνει ο άνθρωπος σε ακραίες καταστάσεις. Τζαι συχνά τούτες οι ιστορίες περιγράφουν την ανθρώπινη φύση ως διττή, φκαίνει στην επιφάνεια τζαι το "κακό" τζαι το "καλό". Στην περίπτωση τούτης της πραγματικής ακραίας κατάστασης σε ένα μεγάλο βαθμό νομίζω εφκήκεν το καλό. Τζαι εν μιλώ μόνο για την καλοσύνη ούλλων των επαγγελματιών υγείας που ρισκάρουν τη δική τους υγεία ουσιαστικά, για να κάμουν τη δουλειά τους/ το λειτούργημαν τους γιατί τούτον ένι, αλλά για τζείνα ούλλα τα πλάσματα που εκάμαν/κάμνουν κάτι για κάποιον άλλο. Τζείνους που παν τζαι κάμνουν ψώνια για κάποιον άλλο, τζείνον τον κύριο στην Ιρλανδία που επίεννεν τζαι έκαμνεν καντάδες στους παππούδες τζαι τες γιαγιάδες πόξω που τα παράθυρά τους, τζείνους που προσκολιούν τα κοπελλούθκια του κόσμου με δραστηριότητες στο ίντερνετ, τζείνους του Ιταλούς που ετραουδούσαν στα μπαλκόνια (ή που επαίζαν τόμπουλα στη Λεμεσό, η κάθε κουλτούρα με τα δικά της, χαχα). Τζαι η λίστα πάει.

Αλλά βέβαια υπάρχει τζαι η άλλη όψη. Γιατί η πιο μεγάλη άσκηση καλοσύνης σε τούτη την περίοδο του εγκλεισμού εν η καλοσύνη προς ούλλους τους ανθρώπους, ακόμα τζαι ή κυρίως τζείνους με τους οποίους διαφωνείς. Ναι τζείνους τους ανθρώπους που σπάζουν την καραντίνα για να πιουν καφέ με  τη γειτόνισσα, τζείνους που θέλουν να παν εκκλησιάν, τζείνους που παν στη θάλασσα ή στα πάρκα. Τζείνους που ήρταν που το εξωτερικό τζαι εκολλήσαν 10 συγγενείς τους. Το τι πλάσματα είμαστεν φαίνεται ακριβώς δαμέ. Στην καλοσύνη που δείχνουμε σε τούτους τους άλλους, που κάποιος θα ελάλεν ότι δεν αξίζουν καλοσύνης. Αλλά τούτον εν το ζουμίν της πραγματικής, της ουσιαστικής καλοσύνης, ότι εν unconditional (πως το λέμεν στα ελληνικά;). Δαμέ πάσχουμεν ακόμα (όι ούλλοι αλλά αρκετοί). Πόσον εύκολα επικρίνουμεν, δαχτυλοδείχνουμεν. Μεν με παρεξηγάτε, όταν λαλώ καλοσύνη δεν εννοώ να μεν είμαστεν αυστηροί ή να λαλούμεν "α εν πειράζει". Εννοώ να προσπαθούμεν να βάλουμεν τον εαυτό μας στη θέση κάποιου άλλου, να καταλάβουμε. Μιλώ για μιαν καλοσύνην σχεδόν θρησκευτική. Σαν την καλοσύνη τζείνου του υποθετικού Θεού, που αναγνωρίζει τες αμαρτίες μας, αλλά ακόμα αγαπά μας.

Το πόσον αγαπούμεν ο ένας τον άλλον τωρά στον εγκλεισμόν, εν ένδειξη βέβαια του πόσον αγαπούμεν ο ένας τον άλλον γενικότερα, απλά τωρά εν ακόμα πιο έντονον... Πιο ουσιαστικόν. έναν καλό του κορωνοϊού εν ότι με τη μείωση των ρυθμών της ζωής μας, εμειώθηκεν το noise, ήβραμεν πάλε τα ουσιαστικά πράματα. Ελπίζω να μάθουμεν τίποτε που την εμπειρία.

ΥΓ: άλλα άρκεψα να λαλώ να είμαι ειλικρινείς, αλλά άλλωσπως εκατέληξα, κυρίως λόγω τζείνης της επιστολής που μου έστειλε μια συνάδελφος να υπογράψω ως επιστήμονας, για να διαφωνήσω με την άλλην επιστολή που υπογράψαν τζείνοι που πιστεύκουν. Τζαι οι πιο πάνω σκέψεις μου εν ο λόγος που εν υπέγραψα. Ας αγαπήσουμεν ούλλοι αλλήλους. Ακόμα τζαι οι επιστήμονες.   

Ποσαράντωμα - κορωνοϊός: 0-1

Ξέρω τι θα πεις αγαπητέ αναγνώστη, ότι που τότε που έγινα μάνα έπρηξα σας με το κοπελλούιν μου τζαι τίποτε άλλον ενδιαφέρον δε λαλώ (αναφέρομαι στους άντρες αναγνώστες, εαν έχω κανέναν εκεί έξω, ακολουθώντας τα σεξιστικά στερεότυπα που θέλουν τες γεναίτζες να έχουν ενδιαφέρον για τα κοπελλούθκια τζαι τους άντρες να μεν, αλλά ούλλοι ξέρουμεν ότι τούτον εν τεράστια γενίκευση, εγώ πρώτη τζαι καλλύττερη).

Τέλοσπάντων, ακολουθεί τζι άλλον ποστάκιον για το τέκνο, γιατί τίποτε άλλο δεν κάμνω ούλλη μέρα (βάλλω τζαι πλυντήρια, αλλά τούτον θα ήταν ακόμα πιο βαρετό θέμα για ποστάκιον).

Που λέτε το τέκνον είναι αισίως 41 ημερών σήμερα, δηλαδή εχτές εποσαράντωσεν. Βασικά δεν ξέρω εαν εν το μωρό που ποσαραντώνει ή εγώ. όπως τζαι να έσιει το ποσαράντωμαν εγίνην τεράστιο θέμα έσσω μας τες τελευταίες μέρες/εβδομάδες. Βάρτε θκυό γονιούς που δεν πιστεύκουν στην κυπριακή κοινωνία τζαι εννά καταλάβετε τι εννοώ.

Εγώ τζαι η σχέση βασικά δεν είχαμε/έχουμε ακόμα αποφασίσει τι θα κάμουμε με το τέκνο τζαι τη θρησκεία, αν τζαι είπαμεν εμείς δεν πιστεύκουμεν, αλλά ζούμεν στην Κύπρο, οπόταν το θέμαν γίνεται πολύπλοκο (εν θα έπρεπε να ήταν πολύπλοκο, αλλά ένι τι να κάμουμε). Το ερώτημα του εαν βαφτίζεις ή δε βαφτίζεις (σε οποιαδήποτε θρησκεία, γιατί έχουμε τζαι θκυό) είπαμεν αρχικά με τη σχέση να το αφήκουμεν ως πάρατζει τζαι βλέπουμε.

Αλλά φυσικά η εκκλησία δεν καρτερά. Εγώ έξερα ότι έσιει τούτην ούλλη την κουβέντα με τες 40 μέρες, δεν έξερα τι περιλαμβάνει ή γιατί γίνεται, αλλά έξερα ότι υπάρχει τζαι ελάλουν της σχέσης ότι θα πρέπει να ασχοληθούμε με το ερώτημα θρησκεία πολλά πιο πριν από ότι εθέλαμε.

Τζαι αναμενόμενα αρκέψαν τα όργανα ήδη μέρες πριν με τη μάνα να ρωτά, να λαλεί κατακρίβειαν γιατί εν ήταν ερώτηση ήταν κατάφαση: " εννά πάεις να ποσαραντώσεις στην εκκλησία, ξέρεις το τούτον έννε";

Εγώ στην αρκήν έπαιζα πελλόν με τον γνωστό κυπριακό τρόπο του "Ναι ναι, θορούμε", αλλά όσον εκοντεύκαν οι μέρες, το παίζω πελλόν δεν επέρναν πλέον. Οπόταν η απάντηση εμετατράπη στο "εν ανάγκη; τζαι τι εννα κάμω στο ποσαράντωμα τελος πάντων;"
(η απάντηση "εγώ εν πιστεύκω, δεν ασχολούμαι με την θρησκεία τζαι δεν θέλω", δεν παίζει ως πιθανότητα φυσικά).

Τζαι ξέρεις αγαπητέ αναγνώστη (ή άτεκνη/άθεη αναγνώστρια που δεν έκαμες ποττέ έτσι πράμα) τι είναι το ποσαράντωμα; όι ξέρεις; Γιατί εμέναν έφυεν η κκελλέ μου με την απάντηση της μάνας.

Το ποσαράντωμα είναι για να δεχτεί η εκκλησία το τέκνον σου μέσα (εννοώ πρακτικά μέσα στην εκκλησία) ως έναν καινούργιον μέλος, αλλά τζαι σένα. Ναι, ναι εσένα που εβαφτίστηκες τζαι είσαι τάχα ήδη μέλος. Ναι, εσέναν πρέπει να σε θκιαβάσει ο παπάς να μπόρεις να ξαναμπεις μέσα σε εκκλησίαν, γιατί εγέννησες τζαι είσαι ξιμαρισμένη. Εν σε περιπαίζω, αλήθκεια τούτον λαλούν τα λόγια που θκιαβάζει ο παπάς (εκάμαμεν τζαι αρχαία ένα φεγγάρι, κάτι αθθυμούμαστεν). Η γέννα, το πιο φυσικόν πράμαν του κόσμου, τζαι σύμφωνα με την ίδια την εκκλησία ο λόγος που παντρεύκεσαι τζαι κάμνεις σεξ (ούλλοι οι άλλοι λόγοι εν ξιμαρισμένοι), εν κάτι ξιμαρισμένον που πρέπει να καθαρίσεις (τελικά για την εκκλησία μας εν ούλλα ξιμαρισμένα, ότι κάμει μια γεναίκα εν ούλλα ξιμαρισμένα, τέλος. Εκτός εαν καθαρίζει την εκκλησία).

Κάπου δαμέ να πω ότι εγέρασα, εμεγάλωσα, εμαλάθκιανα, όπως θέλεις πε το, γιατί πριν 10 χρόνια εαν μου ελάλες έτσι πράμα, δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα, θα τα έπαιρνα άσιημα. Αλλά, στη συζήτηση με τη μάνα ήμουν ζεν. Εσοκαρίστηκα μεν, αλλά ήμουν κάπως ΟΚ. Γιατί η μάνα εφρίκαρε στην ιδέα να μεν πάω να ποσαραντώσω (ναι ξέρω τι θα πεις, εαν εφρίκαρε στο να μεν ποσαραντώσω, τι θα κάμει στο εν θα βαφτίσουμεν το κοπελλούιν).

Οπόταν εξεκινήσαν έσσω μας οι συζητήσεις  με τη σχέση. Να πάω, να μεν πάω;

Η σχέση εν τω μεταξύ, ένα χρόνο πλέον στην Κύπρο, άντεξε καλά καλά, αλλά άρκεψεν να τον πιάνει η βίδα με το πόσον ανακατώνεται ο κόσμος στη ζωή σου. βλέπετε η σχέση έζησε πολλύν τζαιρόν στο Λάντον που κανένας δε φακκά πενιά, με αν ζιης με αν μεν ιζιής (πόσο μάλλον το ίνταλως ζιης), οπόταν η σχέση δυσκολεύκεται με την κυπριακή κουλτούρα και την έλλειψη ορίων στην κυπριακή οικογένεια.

Εγώ πάλε να θέλω να κάμω το χαττίριν της μάνας μου να μεν μαραζώνει τζαι κανεί, 5 λεπτά ένι ολάν στην εκκλησία. Μιαν εκκλησία που σε θεωρεί ξιμαρισμένη; ρωτά η σχέση. Τζαι άτε τωρά τι απαντάς;

τέσπα, να μεν σου τα πολυλογώ, η μάνα αποφάσισε να πάρει το θέμα στα χέρια της τζαι έκλεισε μου ραντεβού με τον παπά στην τοπική μας εκκλησιά (to be fair μετά που εγώ της είπα ότι αποφάσισα να παω), αλλά είπαμεν με τη σχέση ότι κανένας μας δεν προσκυνά/κοινωνά τζαι ο παπάς δεν τζίζει του μωρού, γιατί έσιει τζαι μικρόβια.

Τζαι κάπου δαμέ μπαίνει ο κορωνοϊός, γιατί ώσπου να φτάσω στη μέρα 40 ήρτεν τζαι ο ιός στη Λευκωσία. Οπόταν εγώ είπα της μάνας, μάνα εγώ στην εκκλησιά θα πάω, αλλά εικόνες δε φιλώ (η συζήτηση να γίνεται με κοινό τη θεία και το θείο μου που ήρταν να δουν το τέκνον).

Τζαι ακολουθεί η εξής παράλογη συζήτηση:
Μάνα Ερυκίνης: Στην εκκλησία προστατεύκει σε ο Θεός.
Ερυκίνη: Που τα μικρόβια; Σοβαρομιλάς;
Θείος Ερυκίνης: Στον πόλεμο δηλαδή που εβουρούσαν κάποιοι να χωστούν στες εκκλησίες τζαι εμπαίναν οι Τούρκοι τζαι επαίζαν τους, επροστάτευσεν τους ο Θεός; Γιατί εν εσταμάτησεν τες σφαίρες (ο θείος πιάνει βραβείο πιο σουρεαλιστικής απάντησης σε σουρεαλιστικό σχόλιο)
Μάνα Ερυκίνης: Πάντως αρρώστιες εν κολλάς. Εξάλλου τες εικόνες καθαρίζουν τες.
Θείος Ερυκίνης: Σιγά που τες καθαρίζουν. Εγώ μια φορά επία να φιλήσω την εικόνα τζαι ένιωσα στα σιήλη μου το φτύμαν άλλου πλασμάτου. Ανακάτζιασα τζαι που τότε φιλώ τες εικόνες στη γωνιά (τζαι πάλε το δε φιλώ τες εικόνες καθόλου δεν παίζει ως πιθανότητα)
Μάνα Ερυκίνης: ίσως στη δική σας στην εκκλησιά. Εμάς στη δική μας καθαρίζουν τες με ροδόσταγμα.
Θείος Ερυκίνης & Ερυκίνη μαζί: Τζαι σκοτώνει το ροδόσταγμα τα μικρόβια;

Τέλοσπάντων, σουρεαλιστικές καταστάσεις, εαν δεν ήμουν μέσα στη συζήτηση θα εγέλουν. Με στα πολυλογώ, φεύκει η μάνα, φεύκουν οι συγγενείς, έρκεται το απόγευμα, πάμε με τη σχέση στην εκκλησία να έβρουμε τον παπά.

έρκεται ο παπάς, δεν μου διά το σιέριν του (εγώ είχα προετοιμάσει την ευγενική απάντηση "ευχαριστώ, αλλά δε θα πάρω"), ρωτά με το όνομα μου, το όνομα του τέκνου (εκόμπιασε λλίον στο ξενικό όνομα, αλλά δεν είπε τίποτε), εθκιάβασεν την προσευχή τζαι μετά πολλά διστακτικά ήταν κάπως: "εγώ τωρά πρέπει να πιάσω το μωρό να το πάρω μέσα. Να το πιάσω;" Λαλεί του η σχέση, όι, εν μπορείς να το πάρεις με το καροτσάκι λαλώ εγώ; όι λαλεί μου τζείνος πρέπει να το πιάσω, αλλά εαν δε θέλετε... εν πειράζει. Με δεύτερη κουβέντα με τίποτε. Επιάμεν το τέκνον τζαι επίαμεν έσσω έκπληκτοι που το πόσον εύκολον ήταν.

Το επόμενο πρωίν τηλεφωνά η μάνα να δει εαν επίαμεν στην εκκλησία, τζαι είπα της το και το. Το μωρό εθκιαβάστηκεν, αλλά ο παπάς εν το έπιασεν. τζαι η απάντηση ήταν: καλλύττερα.

Τόσον εχρειάστηκεν η πίστη της Μάνας. 24 ώρες κορωνοϊού.

(τζαι ησυχάσαμεν προς το παρόν, ώσπου να αρκέψουν οι ερωτήσεις για τη βάφτιση)

Notes on a birth

Πριν να γίνω μάνα ελαλούσα ότι ουλλες οι μάνες επίτηδες εν περιγράφουν με λεπτομέρεια την εμπειρία τους για να μεν απωθήσουν άλλες γεναίτζες που το να κάμουν κοπελλούθκια, ότι εν έναν είδος συνωμοσίας για τη διαιώνιση του είδους εις βάρος σου αγαπητή άτεκνη αναγνώστρια.

Τώρα που το επέρασα νομίζω καταλάβω. Καταρχήν αναλόγως της γέννας μπορεί να μεν αθθυμάται τζαι πολλά μια γεναικα. Εμέναν το αναισθητικό που μου έδωκαν στην καισαρική ήταν τόσο δυνάμενο που ούλλα τα μετέπειτα εν θολά, κάτι εικόνες έρκουνται μόνο. Αλλά γενικώς οι έρευνες λαλούν οτι οι μάνες εν έχουν πολλά ακριβείς αναμνήσεις της γέννας τους, εν το κάνουν επίτηδες εν αυτόματη η διαστρέβλωση (τζαι απόλυτα λειτουργική εαν με ρωτάς εμένα). 

Που την άλλη η γέννα μπορεί ναν τόσο τραυματικό γεγονός που να μεν θέλεις ρε παιδί μου να το περιγράφεις τζαι τόσο με ενθουσιασμό. Μπορεί να θέλεις να το αφήκεις πίσω σου τζαι να θυμάσαι μόνο τα ευχάριστα (που υποθέτω έρκουνται σε κάποια φάση).
(UPDATE 27/02/20: τωρά που εμεγάλωσεν λλίον το τέκνον τζαι έφερα λλίον τα μίλια μου στα ευχάριστα βάλλω τζείνα τα χαμόγελα που κάμνει το τέκνο, αντανακλαστικά προς το παρόν, (αλλά τζαι που το ξέρεις τι σημασίαν έσιει;) τζαι αννοίει η καρκιά μου φύλλο φύλλο τζαι λιώνω σαν το παωτόν τον Αύγουστο.)  

Όπως και να έχει, γι' αυτούς τους λόγους ούτε κι εγώ θα σας περιγράψω λεπτομέρειες. Κυρίως γιατί δεν τες έχω τζαι πολλά ξεκάθαρες αλλά επίσης γιατί δεν υπάρχει λόγος να τα σκαλίζουμε. Θα σας πω τζείνα που μου έκαμαν εντύπωση τζαι που αθθυμούμαι 

1. άμαν σπάζουν τα νερά έννεν απαραιτήτως τζαι άμεσα πολλά ξεκάθαρη κατάσταση. Εάν εν 3 το πρωί μπορεί να νομίζεις ότι απλά θέλεις να κατουρήσεις. Πάεις στην τουαλέττα, κατουράς τζαι δεν καταλάβεις τι έγινεν, ώσπου συνειδητοποιάς ότι που το κρεβάτιν ως την τουαλέττα άφηκες πίσω σου έναν μονοπάτι που σταγόνες (σαν τα ψίχουλα στο γνωστόν παραμύθι, μπας τζαι χάσεις το δρόμο). Τζαι έτσι σιγά-σιγά έρκεται το χαπάριν, τζαι ο τρόμος του "απαναγία μου εκατούρησα πάνω μου" αντικαθίσταται που τον τρόμο του "απαναγία μου, γεννώ".

2. Μπορεί να σπάσουν τα νερά αλλα να περάσουν ώρες ώσπου να σε πιαν οι πόνοι. έξερες το τούτο; Ούτε τζι εγώ. Σε αυτή την περίπτωση το να ξαναππέσεις να τζοιμήθεις γιατί εν 3 το πρωί φαίνεται λλιον παράξενο στον κόσμον (άμαν το λαλείς εκ των υστέρων), αλλά αλήθκεια έχοντας τώρα τη γνώση θα εμείνησκα άλλο κανένα 2ωρο να τζοιμούμαι

3. Βασικά η γέννα εν λλιον μαραθώνιος φάση. Εννεν (μόνο) ο πόνος που πρέπει να αντέξεις, εν οι ώρες, οι τόσες πολλές ωωωωρες. Ώρες που δεν μπορείς να τζοιμηθείς, ούτε να φάεις. Ναι, ναι, βάλλουν σου ορό τζαι πελλάρες, αλλά τι να περιπαιζούμαστε, ο ορός εν γεμώννει την τζοιλια σου. Εν ξέρω για άλλες γεναιτζες εγώ πάντως εζήτησα παραπάνω φορές φαιν που επισκληρίδιο.

4. Κάπου δαμέ να πώ σε τζείνη/τζείνον που ανακάλυψε την επισκληρίδιο, μεγάλη ναν η χάρη σου τζαι τες ευτζές μου να σιεις. Εν θα σου πω ψέματα αγαπητέ αναγνώστη έσιεσα πάνω μου όταν ήρτεν η ώρα να μου βάλουν την ένεση τζαι λαλεί η αναισθησιολόγος "τωρά θέλω να κάτσεις εντελώς ακίνητη, ΕΝΤΕΛΩΣ, όι να ταράξεις καθόλου". Τζαι ελπίζεις ότι εν θαν σαν τη βιβλιοθήκη που επειδή πρέπει να κάμεις ησυχία, εσύ ασυνείδητα κάμνεις παραπάνω θόρυβο από ότι συνήθως. Τέλος πάντων, τι να σου λαλώ, άντεξα τζαι δεν ετάραξα, τζαι μετά....νιρβάνα. Νομίζω ετζοιμήθηκα μέσα σε τρία δευτερόλεπτα (εν τζιαμε που ξεκινούν τα κενά μνήμης)

5. Ανακάλυψα σε τούτη τη διαδικασία τι σημαίνει να τρέμεις που αδρεναλίνη (κανένας δε θα μείνει, Παυλίδης ολέ). έτσι μου είπαν δηλαδή εκείνη την ώρα: "Μεν φοηθείς, που την αδρεναλίνη εννά τρέμεις λλίον, εν φυσιολογικό". Μα ντα λλίον; Μιλούμεν, δεν έξερα ότι μπορεί να τρέμει έναν πλάσμα τόσο. Εγώ δηλαδή. Ανεξέλεγκτα. Τζαι τούτον ήταν φοητσιάρικο.

6. Στο pre-natal class που είχαμε κάμει με τη σχέση τζείνη η χίππισσα, ολιστική ιατρική κλπ κοπελιά, είσιεν πει μιαν κουβέντα ότι δεν ξέρεις τι γέννα εννά σου κάτσει τζείνην την ώρα, κανένας δε μπορεί να ξέρει (τούτον είπεν το τζι η γιατρός). Το σιηρόττερον που μπορεί να σου κάτσει εν το να πάεις για φυσική, να περάσεις ούλλο το σκόρσο, τζαι μετά να μεν κάτσει η φάση τζαι να κάμεις τζαι καισαρική. Που εν η γέννα που μου έκατσεν εμένα. Εσκέφτουμουν τούτη την κουβέντα σαν με ετοιμάζαν για καισαρική τζαι πριν να ξανατζοιμηθώ σαν το λέσιην (στην καισαρική εν τζοιμάσαι κανονικά, είσαι όξυπνη με τοπική αναισθησία, εν νώθεις τίποτε, βάλλουν σου έναν παραβαν, τζαι μετά που 15 λεπτά ξεπροβάλλει το μωρό σαν κάποιου είδους freaky κουκλοθέατρο. Αλλά εγώ, είπαμεν λέσιην κανονικό, με το που έππεσα πάνω στο κρεβάτι τζαι εμπήκεν η αναισθησία τσουπ ετζοιμήθηκα), εαν ήταν όντως η σιηρόττερη φάση. Φυσικά εγώ είπαμεν έκαμα επισκληρίδιο, γιατί εν είμαι τόσο χίππισσα τζαι εναλλακτική, οπόταν το σκόρσο που επέρασα ήταν σαφώς πιο μειωμένον. Σίουρα έκοψα παραπάνω ύπνον από ότι επερίμενα, οπόταν εν πρέπει να ήταν τόσον άσιημα έννε;

7. Στη γέννα δεν υπάρχει αξιοπρέπεια, dignity πως το λέμεν; Υποθέτω για ούλλες τες ιατρικές/νοσοκομειακές καταστάσεις (που πρέπει κάποιος να σε εξετάσει, να σε λούσει, να σου καθαρίσει την πληγή κλπ) ισχύει το ίδιο πράμα. Ούτε που ξέρω πόσα πλάσματα είδαν το... (πως να το πω διακριτικά;) .... την επίμαχη περιοχή τέλοσπάντων, μέσα σε 3 μέρες. Νοσοκόμες δηλαδή, μαίες, η γιατρός μου, όι άσχετοι. Αλλά τζαι πάλε... Ακόμα τζαι μετά τη γέννα το πόσα πλάσματα επιάσαν το βυζί μου (χωρίς να με ρωτήσουν), για να μου δείξουν τη σωστή τεχνική θηλασμού... Πλέον επισήμως επιάσαν το βυζί μου παραπάνω γεναίτζες παρά άντρες σε ούλλη μου τη ζωή (φυσικά βοηθά ότι τα γκομενικά μου ήταν πάντα φτωχά, όι ακριβώς sex and the city). Το σιηρόττερο δε εν ότι κάθε νοσοκόμα είχε διαφορετική τεχνική/οδηγίες, τζαι στο τέλος πιάσε πιάσε το βυζί, αλλά δεν έμαθα τίποτε για το θηλασμό, ανακάλυψα τα ούλλα μόνη μου ύστερα που επία έσσω.

8. Γενικώς η μετά τη γέννα φάση θεωρείται που τα πλάσματα που δουλεύκουν σε ένα μαιευτικό θάλαμο/κλινική ως μια περίοδο μάθησης, εαν είσαι πρώτη φορά μάνα. Ούτε τούτον το έξερα. Εαν το έξερα θα έπαιρνα το σημειωματάριο για σημειώσεις. Που κάμνει νόημα φυσικά άμαν το σκεφτείς. Που τη μια, έσιει πλάσματα τζιαμέ να σου δείξουν πως να αλλάξεις πανί, πως να λούσεις το μωρό, πως να θηλάσεις (είπαμεν το κάθε πλάσμαν έσιει τη δική του τεχνική για ούλλα τούτα, οπόταν εσύ στο τέλος φεύκεις παραπάνω συγχισμένος παρά ενήμερος, αλλά ας ένι, η πρόθεση μετρά). Που την άλλη, όμως, εσύ είσαι φτώμαν, άγρυπνη, πονείς, δεν αθθυμάσαι τα μισά που εγίναν την προηγούμενη μέρα, ας πούμε τέλοσπάντων ότι δεν είσαι ακριβώς σε τοπ φόρμα για απορρόφηση πληροφοριών. Τζαι δείχνουν σου τη μια μέρα πως να κάμεις μπάνιο το μωρό τζαι ως την επόμενη μέρα που εν το τεστ εσύ εν αθθυμάσαι τίποτε. Επίσης, έσιεις τζαι το συγγενολόι που θέλει να σε επισκεφτεί (εγώ το καλό μου είμαι τόσο μονόχνωτη που 5 πλάσματα με επισκεφτήκαν ούλλα τζι ούλλα, εφάμεν ούλλα τα τζεραστικά μαζί με τη σχέση μετά, αλλά ήρταν ούλλοι σε ακατάλληλες στιγμές). Τζαι να μου λαλεί η νοσοκόμα, η ώρα 6 εννά σου δείξω ίνταλως λούνουν το μωρό, τζαι άτε να πεις της θκειας που ήρτεν που τη Λεμεσό να σηκωθεί να φύει γιατί εσύ εννά λούσεις το μωρό. Βασικά μετά που τη δική μου εμπειρία, δεν ξαναπάω σε κλινική να δω κανένα άμα γεννήσει (τωρά που το σκέφτουμαι, εν τζαι επία σε κανένα προηγουμένως ένιγούει). 

9. Στο τέλος της ημέρας υπάρχει τούτον που λαλούμεν TMI, too much information. Επέρασα τη μισή μου εγκυμοσύνη εκνευρισμένη με τη γιατρό μου, γιατί δεν μου εδίαν αρκετές πληροφορίες, δεν με είχεν ενημερώσει πλήρως για ούλλες τες πιθανότητες, ούλλες τες επιλογές. Επία σε μαθήματα βέβαια τζαι επήρα τες πληροφορίες (αλλά πάλε ήμουν εκνευρισμένη γιατί έπρεπε να έρκουνταν που τη γιατρό θεωρώ τζαι όι που δικές μου πρωτοβουλίες), αλλά τζαι που τες επήρα τι εκατάλαβα; Τζείνην την ώρα.... όσα πράματα τζαι να ξέρεις δε σε προετοιμάζουν. Εντάξει, εαν ξέρεις λλίον τες αναπνοές τζαι ΑΝ αθθυμηθείς να τες κάμεις, όντως βοηθούν με τον πόνο, αλλά ούλλα τα άλλα, εν τόσο έξω που τον έλεγχο σου... που τζαι να ξέρεις... ξίκκος σου. Την ώρα της γέννας εμπιστεύκεσαι τους ειδικούς που εν τζιαμέ τζαι εξανακάμαν έτσι δουλειάν. Τζαι τα υπόλοιπα, μετά, άμαν έρτει το κοπελλούιν, όσα τζαι να σου πουν, όσα Youtube βίντεο τζαι να δεις, στο τέλος της ημέρας τα βασικά που πρέπει να κάμεις να μείνει το κοπελλούι σου ζωντανό μπορούν να γινούν με λλίον ένστικτο τζαι (σχετική) κοινή λογική. Τα άλλα ούλλα εν απλά έξτρα.

ΥΓ: Η σχέση, σε αντίθεση με μένα, ήταν όξυπνη σε ούλλη τη διαδικασία της καισαρικής, τζαι σε κάποια φάση ελπίζω ότι εννά μοιραστεί μαζί μου τζείνα που εβίωσε, αλλά για να με μου λαλεί ακόμα πρέπει να ήταν τραυματικά.

ΥΓ2: στο τεστ μπάνιου στην κλινική απέτυχα παταγωδώς γιατί δεν έξερα τι να κάμω, πως να πιάσω το μωρό, βασικά επάγωσα, όπως θα επάγωνε ο οποισδήποτε μπροστά στον κίνδυνο. Δεν μου έππεσε το μωρό μέσα στο μπάνιο, να κουτουλλήσει την κκελλέ του. Τούτο εσυνέβηκε μου σπίτι, που δεν είχα κοινό. Τζι άμαν δεν το είδεν κανένας, ας κάμουμεν ότι δεν εσυνέβηκε σωστά;  

Αναβάθμιση τουριστικού προϊόντος (αλλιώς Κάτσετε τη μάππα λλίον χαμέ)

Κάμνω διάλειμμα που το Χρονικόν (όι του Λεόντιου Μαχαιρά, τζείνον της Μάνας. Ναι, ρε, με κεφαλαίο. Τόση αυπνία τζαι ταλαιπωρία έναν κεφαλαίον, τουλάχιστον, αξίζει μου), γιατί τούτον τον υφυπουργόν τουρισμού δεν περνά μέρα που δεν μου τον συναφέρνει κάποιος. Μια, θκυό, στην τρίτην ήρτεν η ώρα του.

Εγώ δεν έξερα καν ότι έχουμεν έτσι πράμαν, υφυπουργείον τουρισμού, ώσπου τζαι εθκιάβασα στου Ασέρα τες προάλλες, τες φαεινές ιδέες που εκατέβασεν κάποιος για τρένον ιμίσιη μου στο Τρόοδος (επειδή ελύσαμεν τες συγκοινωνίες για τους κατοίκους της νήσου, έμεινεν μας το τρένον, να παίρνει τους τουρίστες στα χωρκά να κάμνουν ππαλουζέ τζαι να συνάουν ελιές. είπαμεν έσιει μπίζνα ανεκμετάλλευτη στον αγροτουρισμό), τζαι ήμουν κάπως:
α) τι εν το υφυπουργείον τουρισμού; τζαι
β) ετελειώσαν με τες παραλίες τζαι επιάσαν τα όρη τζαι τα παραρά;

Αλλά λλίες μέρες μετά ήρτεν δεύτερον χτύπημαν που τον υφυπουργό τουρισμού, ως απάντηση στο δεύτερον μου ερώτημα, γιατί φαίνεται εν τελειώσαν με τες παραλίες ακριβώς. Εν τον κανεί το τρένο στο Τρόοδος τον υφυπουργό, θέλει να βάλει τζαι αστέρκα στες παραλίες. Ξέρεις, να έσιει πεντάστερες παραλίες, τετράστερες, τζαι παραλίες με έναν αστέρι, για τζείνες τες παραλίες που πάει η σάρα τζαι η μάρα (τζαι το συναπάντημα, τζαι πιάννουν ούλλα τα κρεβατάκια, τζαι εσύ φακκάς γυρόν μισήν ώρα να έβρεις μια γωνιά στους 40 βαθμούς πάνω στην καυτήν άμμο σαν τον φακίρη που περπατά στα κάρβουνα). Εννά μου πεις, μεν είσαι ιδιότροπη κόρη Ερυκίνη, μπορεί ναν τζαι καλόν που θα αναλάβει τες παραλίες ο υφυπουργός τουρισμού, ο άνθρωπος λαλεί σου θα αναβαθμίσει τες παραλίες, θα τες κάμει προσβάσιμες σε ΑμεΑ, θα τες καθαρίσει κλπ, ούλλα καλά πράματα. Ναι, ναι, αλλά εννά τες χρεώσει τζιόλις. Αλλιώς γιατί η παραλία ναν πεντάστερη; Πως να δικαιολογηθεί το να πιερώννεις για να πάεις στη θάλασσα; (αίσχος)

Αλλά ξέρεις αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια, ως δαμέ τίποτε δεν με εξέπληξεν, εκάμαν υφυπουργείον τουρισμού για να τη ξεζουμίσουν τέλεια την κότα (με τα χρυσά αυγά ρε), εν τουρισμού το υφυπουργείον, με περιβάλλοντος ένι, με παιδείας και πολιτισμού ένι.

Αλλά όχι ο υφυπουργός δεν σταματά τζιαμέ. Δεν τον κανούν οι παραλίες, δεν τον κανεί το Τρόοδος. Θέλει να κάμει επίθεση τζαι σε άλλες πτυχές της ζωής μας. Ναι, τούτον είπεν μου το ένας παρέας τζαι εν το επίστεψα, έπρεπε να το ψάξω για να σιουρευτώ ότι εν αλήθκεια. Ο υφυπουργός θέλει να απαγορεύσει τες πλαστικές τες καρέκλες γιατί εν χωρκάτικες ιμίσιη μου. Εφταίξαν του οι πλαστικές καρέκλες του υφυπουργού. Ας πούμεν που θα πάει ο Κυπραίος να σταθεί χωρίς την πλαστική την καρέκλα; Για κάποιους από εμάς η πλαστική η καρέκλα η Λόρδος είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την έννοια της κυπριοσύνης, με την ταυτότητα μας ως κυπραίοι (τι θα μας ενώνει λέω εγώ εαν δε θα έχουμε πλαστικές καρέκλες Λόρδος;). Φυσικά αγαπητέ αναγνώστη, πέραν που την πλάκα τζαι τα πυροτεχνήματα για το θεαθήναι, έσιει τζαι μικρά γράμματα. Στο άρθρο λαλεί τα κέντρα αναψυχής "θα μπορούν να αποκτήσουν προσωρινή άδεια λειτουργίας μέχρι να εξασφαλίσουν τις τελικές άδειες από την Πολεοδομία". Τι σημαίνει τούτον ακριβώς; ότι κάποιος μπορεί να κάμνει πολεοδομικές παρανομίες με τη βούλλα, αντί τωρά που πάλε κάμνει τες παρανομίες τζαι εν χωρίς άδειαν λειτουργίας (το να μεν κάμνει κάποιος παρανομίες καθόλου, εν πιθανότητα τόσον απομακρυσμένη που δεν μπορεί καν να το φανταστεί ο υφυπουργός). Βασικά που γυρόν νομιμοποίηση της παρανομίας, γιατί ας είμαστεν ειλικρινείς η Κύπρος εν η επιτομή του "ουδέν μονιμότερον του προσωρινού" (μετά το Κυπριακό, θα έπρεπε να είχαμεν αναπτύξει μιαν αλλεργία στα προσωρινά, αλλά άτε).

Αλλά τζείνον που εξεσιήλησεν το ποτήριν αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια εν το τελευταίον του υφυπουργού που θέλει να απαγορεύσει το αλκοόλ σε δημόσιους χώρους. Συγγνώμην παιθκιά, αλλά ΔΕΝ έχουμεν πρόβλημαν με αλκοόλ σε δημόσιους χώρους στην Κύπρο. Θα ήθελα να μας δείξει ο κύριος υφυπουργός τα δεδομένα ότι τούτον εν ουσιαστικόν πρόβλημαν τζαι ότι ο νόμος θα κάμει κάτι καλό για την ευρύτερη κοινωνία, τζαι όι μόνο τα μπαρ τζαι τους άλλους τόπους που σε χρεώνουν για το ποτό σου. Ναι, εννά μου πεις ότι επήρα τον με κακό μάτι τον υφυπουργό τζαι μπορεί να έσιει καλές προθέσεις. Μπορεί, υπάρχει μια πιθανότητα, εν αντιλέγω, αλλά η πρόθεση του φκάλλω τζιάλλα λεφτά εν ακόμα πιο πιθανή! Ειδικά μετά τα πρόσφατα γεγονότα στην Αγία Νάπα, νομίζω εν πολλά προφανές ότι το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών έννεν με την απαγόρευση του αλκοόλ που θα αυξηθεί, αλλά με την actual πάταξη του εγκλήματος, την αντιμετώπιση του υποκόσμου κλπ.

Αν θέλει ο κύριος υφυπουργός να αναβαθμίσει το τουριστικό προϊόν, ας κάμει κάτι με την αισχροκέρδια κατά των γέριμων των τουριστών που έρκουνται στην Κύπρο τζαι νιώθουν (δικαίως) ότι όπου παν εννά τους γελάσουν, ας προωθήσει την αναβάθμιση τζαι ανάδειξη των μουσείων τζαι της ντόπιας τέχνης (που έχουμεν καμπόση) τζαι την προστασία της φυσικής ομορφκιάς της Κύπρου μας (που τες επεμβάσεις τζαι τα εκτρώματα που επιχειρούνται) τζαι μετά ξαναμιλούμεν.

Τα υπόλοιπα εν φαντασίες που θα ελάλεν η μάνα μου ή notions που λαλούν οι Ιρλανδοί (οι οποίοι εν τω μεταξύ ξέρουν πολλά καλά πως να διαφυλάττουν τζαι να αναδεικνύουν το δικό τους τουριστικό προϊόν, τη φύση).


 

Post-partum

05/02/2020

Που την ησυχίαν στο μπλογκ ίσως να κατάλαβες αγαπητέ αναγνώστη/αναγνώστρια ότι το τέκνον εκατέφθασεν. Έχω πολλά που θα έθελα να μοιραστώ μαζί σου, να καταγράψω τέλοσπάντων πριν να τα ξιάσω (βασικά εν ήδη αρκετά θολά τα παραπάνω), για την εμπειρία της γέννας, τζαι τα σουρεαλιστικά μετά τη γέννα, αλλά εν τέλει θα ξεκινήσω που αλλού.

Βάσει προηγούμενης εμπειρίας τζαι όλων όσων ξέρω για τον εαυτό μου πάντα υπέθετα ότι εάν έβρισκα τον εαυτό μου σε τούτη την κατάσταση, της λεχώνας (όι χελώνα, όι χελώνα), πιθανότατα θα ανέπτυσσα συμπτώματα τούτου που λέμεν επιλόχεια κατάθλιψη. Ας πούμεν ότι έχω το προφίλ τέλοσπάντων. Ήταν μια που τες πολλές ανησυχίες που με έκαμναν να διστάζω για το όλο κόνσεπτ της μητρότητας (όι η πιο ουσιαστική να είμαι ειλικρινής).

Τζείνον που δεν έξερα εν το πόσο γλήορα θα έρκετουν. Το τέκνον εν σήμερα 6 ημερών (κυριολεκτικά έπρεπε να κάτσω να μετρήσω τες μέρες τωρά, εάν με ερώτας πριν μισή ώρα θα σου ελάλουν ότι εν Γενάρης ακόμα) τζαι δεν επέρασεν ούτε μια που τούτες τες 6 που να μεν εξέσπασα σε κάποια φάση σε κλάματα, έξι στα έξι μέχρι στιγμής. Τζαι δεν εννοώ κλάματα συγκίνησης για το θαύμα της ζωής και άλλα τέθκοια ρομαντικά (είχα τζαι καναθκυό που τούτα βέβαια. Σήμερα ετραούδουν του τέκνου το παπάκι του Άσιμου, που εν που μόνον του συγκινητικό ένιγουέι, τζαι εθώρεν με, τζαι ελούθηκα τα). Μιλούμεν για κλάματα απελπισίας, άγχους, τούτο που οι εγγλέζοι λαλούν over-whelmed (τι ένι στα ελληνικά;). Απελπισίας βασικά, εν έσιει πιο ταιρκαστή λέξη. 

Στην κλινική  σαν έκαμνα τέστ μπάνιου την τρίτην ημέρα κατά τας γραφάς (ακούω σε να λαλείς του εαυτού σου ούλλον απορία «τεστ μπάνιου; Τι εν τούτο;», ααα, τούτην εν ιστορία για άλλο ποστ) κάπου μεταξύ σπαρακτικών κλαμάτων του τέκνου τζαι πανικόβλητων κινήσεων δικών μου είπα της νοσοκόμας ότι είμαι λλίον άχρηστη τζαι εξεπλάγην τζι εγώ τζαι τζείνη με τη λέξη που εφκήκεν που το στόμα μου. Εγύρισεν πάνω μου τζαι εκοίταξεν με αυστηρά, είπεν μου «μεν ξανακούσω να λαλείς έτσι πράματα. Εννά μάθεις τζαι εννά είσαι μια χαρά», τζαι εν εσυνέχισε ώσπου να πω εντάξει. Τζαι τούτην ήταν η τρίτη μέρα.

 

Εγώ ενόμιζα ότι χρειάζουνται μέρες, εβδομάδες, κούρασης, αυπνίας, ορμονικής διαταραχής τζαι ταλαιπωρίας για να φτάσει κάποιος στην απελπισία. Turns out, το ζόρι ξεκινά κατευθείαν, εν έσιει χάνιμουν περίοδο, για μένα τουλάχιστον (φυσικά υπάρχει η πιθανότητα τούτον τωρά να εν το χάνιμουν σε σχέση με τα σιηρόττερα που έρκουνται, αλλά εν θέλω καν να το φανταστώ τούτο). Ως άσχετη με τούτα τα πράματα, δεν έξερα ότι ξεκινάς τη μητρότητα ήδη φτώμα (που τες ώρες ταλαιπωρίας κατά τη γέννα), ασθενής ουσιαστικά που χρειάζεσαι βοήθεια εσύ η ίδια (γιατί μπορεί να έκαμες εγχείρηση τζαι να πονείς) ενώ παράλληλα εάν θηλάζεις ξεκινάς που την πρώτη μέρα τη μητρότητα με ένα πλάσμα που τρώει τα βυζιά σου. Να μεν μπορείς να φκείς που το κρεβάτι ή να ταράξεις χωρίς βοήθεια ή χωρίς πόνο, τζαι ταυτόχρονα ο μόνος τρόπος να φροντίσεις το κοπελλούιν σου (που ενστικτωδώς γίνεται το πιο σημαντικό πράμα στη λίστα) είναι να υποφέρεις εθελοντικά επώδυνην σωματικήν επίθεσην που τούτον το πλασματούιν. Βασικά πολύς πόνος. Τζαι τζείνον το συναίσθημα του δεν έχω ιδέα τι κάμνω. Απελπισία. 

Μια μέραν ερώτησα τη σχέση σαν τον εκρατούσαμεν «Αγαπάς τον;» τζαι η σχέση ήταν κάπως… Εν το εσκέφτηκα τουτον, ναι αγαπώ τον. Έμεινα κρυφτή... τζαι δεν ετόλμησα να κάμω του εαυτού μου την ερώτηση, γιατί δεν έξερα εαν η απάντηση θα ήταν ναι. Ακόμα τζαι τωρά δηλαδή έννεν ακριβώς ναι.

08/02/2020

Εσυνειδητοποίησα ότι εν ετέλειωσα το προηγούμενον. Ούτε ξέρω τι έθελα να πω παρακάτω. Υποθέτω εξεκίνησεν το baby brain, οι γνωστικές μου δεξιότητες μόνον κάτω μπορούν να παν που δαμέ τζαι πέρα.

Τα καλά νέα εν ότι που τότε είχα θκυό μέρες χωρίς δάκρυα (δικά μου γιατί το τέκνον κλαίει γοερά και ασταμάτητα, ας πούμεν πόσα ντεσιμπελ μπορεί να ένι το κλάμαν ενός μωρού;).

Επίσης, έκαμα επιτυχώς μπάνιο το μωρό. Little victories υποθέτω.

Δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω το ίδιο επίρρημα για ούλλες τες πάνες που άλλαξα βέβαια: μέχρι στιγμής το τέκνον εκατούρησεν 3 φορές στα ρούχα του, 1 φορά πάνω μου τζαι στο ταβάνι τζαι μια φορά πάνω στα σεντόνια μας, αλλά που θα πάει… εννά τα βρουμε.

UPDATE:

ΥΓ: δεδομένου ότι πολλοί που με θκιεβάζουν ξέρουν ποια είμαι στην έξω που το ίντερνετ ζωή, εσκέφτηκα το ότι το ποστ ίσως ναν λλίον too much sharing, αλλά που την άλλην όντας ψυχολόγα (όι πραγματική) δεν έχω και πολλύν ταμπού να μιλήσω για τούτα τα πράματα. Στο μπλογκ δηλαδή, δεν χρειάζεται να με ρωτήσετε τζαι στην πραγματική ζωή. άμαν με δείτε ποττέ δηλαδή (γιατί τωρά είμαι έγκλειστη)
ΥΓ2: ξέρω ότι τούτα εβιώσαν τα πολλές άλλες μάνες, τουλάχιστον ούλλες όσες ξέρω/εμίλησα μέχρι στιγμής  (της γενιάς μου δηλαδή, τη δική μου τη μάνα δεν τη βάλλω μέσα). Καταλάβεις το που τες ερωτήσεις των μανάδων, που εν διαφορετικές που τζείνες των μη μανάδων. Τζαι που μιαν συνεννόηση μη λεκτική, με τα μμάθκια. Τζαι ναν καλά ούλλες, γιατί ακόμα τζι αν δε έχει κάποια πρακτική χρησιμότητα, το ότι εν είσαι μόνη σου βοηθά. 

Αρκέψαν οι χοροί

Τούτες τες μέρες αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια, στην τελικήν ευθείαν που λαλούμε, έχω επιτέλους κάμποσο χρόνο. Μετά που κάτι γερούς μήνες δουλειάς τζαι τρεχάματος σαν το Βέγγο να τελειώσουν κάποια πράματα πριν να έρτει το τέκνον (εν είχα σκεφτεί παρατσούκλιν του τέκνου για το μπλογκ, εφκήκεν τωρά αυθόρμητα, εντάξει έννεν ακριβώς πρωτότυπο, σόου γουότ;), ήρτεν επιτέλους η πολυπόθητη ώρα της άδειας μητρότητας για λλίη χαλάρωση. Αλλά που μάνα μου, είμαστεν τόσον καλοκουρδισμένοι (οκ μιλώ μόνο για μένα), είμαι, εγίνηκα, τόσον καλοκουρδισμένον στρατιωτάκι, που έρκεται ελεύθερος χρόνος τζαι το μόνον που μπορώ να σκεφτώ να κάμω εν δουλειά (τουλάχιστον τες πρώτες μέρες). Λαλώ του εαυτού μου ότι εν επειδή αρέσκει μου η δουλειά μου, αρέσκει μου η ολοκλήρωση γενικότερα (όι μόνον τζιαμέ που πάει ο νους σου), τζαι κάποια πράματα τέλος πάντων θα με κρούζουν ώσπου να τα τελειώσω. Αλλά που την άλλη νιώθω τζαι λλίον μαννή να δουλεύκω στες διακοπές (διακοπές τρόπος του λέγειν).

Τζαι άμαν δε δουλεύκω τι κάμνω; Εγώ υπολόγισα έτσι στην άδεια μητρότητας να θκιεβάσω ούλλα τα βιβλία που έχω στη βιβλιοθήκη αφημένα, να κάμω λλίον έτσι δημιουργικό γράψιμο (κάτι ενδιαφέρον ρε παιδί μου), να κάμω κανένα μαείρεμα (τούτον κάμνω το), κανέναν αριστούργημα ζαχαροπλαστικόν (τούτον εκόπηκε που τη γιατρό γιατί το ζάχαρον εφκήκεν στα ύψη μετά τες γιορτές).

Ναι, καλό. Σίουρα.  

Προς το παρόν, ο ελεύθερος χώρος στο νου εξεκίνησε να γεμώννει που τζείνα ούλλα τα (παμπολλα) διλήμματα τζαι ερωτήματα που έρκουνται με την ύπαρξην ενός τέκνου. Ναι, ναι τζείνες ούλλες τες αποφάσεις/σκέψεις για τες οποίες δεν έθελα να κάμω κοπελλούθκια εξαρχής (no children, no dilemmas), αλλά άτε. Εγώ ενόμιζα ότι είχα τουλάχιστον λλίους μήνες να φέρω τα μίλια μου, ώσπου να πρέπει να ασχοληθώ με ούλλα τούτα τα ερωτήματα, αλλά έρκουνται τζαι βρίσκουν σε. Βασικά δε σε αφήνουν να μεν ασχοληθείς. 

Τζαι, εν ξέρω αν σας το είπα, είμαι αναποφάσιστη. ΜΙΣΩ το decision making. Τζαι τα γέριμα έσιει πολλές αποφάσεις τούτη η κουβέντα... 

Τι εννάν το όνομα του μωρού; Τι εννάν το δεύτερον όνομα του μωρού (εν μας κανεί η δυσκολία του πρώτου, εννά του δώκουμεν τζαι θκυό). 

Ποια εννάν η νούννα/τατάς; 

Εννά βαφτίσουμεν το τέκνον; (έσσω μας το να έσιει το τέκνον νούννα τζαι τατά εν ανεξάρτητα της βάφτισης) Εαν ναι, ιντα θρησκεία; Σε ποια χώρα; Τζαι κυρίως γιατί;

Τζαι το τελευταίον που επροέκυψεν τούτες τες μέρες: 

Τι κάμνουμεν με το κοπελλούδιν άμαν τελειώσει η άδεια μητρότητας; 

Εννά το στείλουμε σε σταθμό; 

Σε ποιο σταθμό; 

Ναι, πρέπει τούτα ούλλα να τα σκεφτείς που τα τωρά λαλεί σου γιατί πρέπει να κλείσεις θέση (α ναι, τζαι τα μισά εν ήδη κλειστά). 

Ακόμα δεν τον είδαμεν τζαι αρκέψαν οι χοροί κανονικά. Ούφφου. Τζαι βαρκούμαι έτσι πράματα.
(βασικά σε τούτους τους χορούς εγώ είμαι τζείνη στο τέλος του κύκλου που δεν ξέρει τα βήματα τζι απλά πασκίζει να κρατήσει το ρυθμό των υπολοίπων). 

Ε με τέθκοιαν εναλλακτική ενασχόληση αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια, καλλύττερα δουλειά. Εν τζαι ενδιαφέρον τουλάχιστον.

(ναι, ναι, γεννημένη μάνα η ερυκίνη σας).