Δευτέρα 20 Μαΐου 2019

Περιορισμός σκέψης

Τούτον εν ένα ποστ που εσκέφτηκα να γράψω πριν λλίες εφτομάδες, αλλά ήταν δυσκολάκι. Δεν έξερα πόθεν να αρκέψω τζαι τι να πω ακριβώς. Οπόταν εν το έγραψα, ώσπου προχτές έδοθηκε μου ακόμα έναν έναυσμα. Τα αηδόνια εν σ'αφήνουν να τζοιμηθείς που ελάλεν ο ποιητής.

Τέσπα, εννά αρκέψω που την αρκήν. Πριν λλίες εβδομάδες είχεν ένα άρθρο στην ιστοσελίδα του BBC για το Matrix τζαι το πόσο παλιο φαίνεται τωρά, τζαι ως φαν της ταινίας (της πρώτης, οι άλλες θκυό ήταν με κρύο με βράστη) είπα να το θκιεβάσω. Επροσπάθησα να το έβρω να σας το βάλω δαμέ, αλλά δυστυχώς από τότε μέχρι σήμερα ο συγγραφέας του άρθρου φαίνεται ότι έκαμεν αλλαγές σε τζείνα τα σημεία που έθελα να σχολιάσω (αναρωθκιούμαι γιατί). Οπόταν εννά σας πω τζείνα που θυμούμαι που το πρώτο βέρσιον του άρθρου. Ελάλεν τζι άλλα (για τα γραφικά της ταινίας, για τες ιδέες της τότε επιστημονικής φαντασίας που τωρά φαίνουνται αστείες κλπ.), αλλά το μεγάλο βάρος ήταν στο ότι εν μια (ακόμα) ταινία όπου ένας λευκός, άντρας, εννά σώσει τον κόσμο με κουνγκ-φου, τζαι έτσι για να μαστε κομπλε εβάλαν του μια γεναίκα τζαι ένα μαύρο ως sidekicks. Δεν έξερα πως να νιώσω για το άρθρο. Να νευριάσω με τον αρθρογράφο που μειώνει έναν ολόκληρο Laurence Fishburne απλά ως "ένα μαύρο" τζαι την Carrie Ann Moss ως "μια γεναίκα"; Να νευριάσω που υπάρχει ένας άνθρωπος εκεί έξω που είδεν το Matrix τζαι που ούλλα τα τεράστια ερωτήματα που θέτει το έργο για την ύπαρξη μας, τη ανθρώπινη συνείδηση, την πραγματικότητα, εστάθηκε σε τούτο; Ας πούμε πόσο πολλά μπορείς να χάννεις το νόημα ρε φίλε; Στο τέλος, να είμαι ειλικρινής ένιωσα βαθύτατη θλίψη, όι για τον/την αρθρογράφο, αλλά για τούτη τη καινούργια γενιά ανθρώπων που δεν έξερεν τι εν το Matrix, τζαι θκιαβάζοντας τούτο το άρθρο είτε εν θα το δει, ή εννά το δει υπό ένα πρίσμα εντελώς άσχετο με την ταινία, με το βασικό της νόημα τέλοσπάντων. Μια γενιά που εκπαιδεύκεται σιγά σιγά με κάθε τρόπο να σκέφτεται με ένα συγκεκριμενό τρόπο, τζείνον των identity politics. Εν αγνοώ θέματα φύλου τζαι φυλής, αλλά αναγνωρίζω ότι έννεν ούλλα τα θέματα τέθκοια, υπάρχουν τζι άλλα θέματα σε μια κοινωνία ή στους ανθρώπους γενικότερα. Αλλά ίσως ζούμε σε μιαν εποχή που προτιμά να αγνοά πολύπλοκα ερωτήματα/θέματα, ή προτιμά τελοσπάντων απλουστευμένες απαντήσεις.

Τζαι αφού τα εσκέφτηκα τούτα ούλλα, είπα του εαυτού μου, Ερυκίνη είσαι υπερβολική. Ας πούμε κύριε ελέησον, εν έναν άρθρο σε μιαν ιστοσελίδα. Σιγά. Αλλά μετά ήρτεν το δι-επιστημονικό συνέδριο στο ΠάνΚυ. Πρώτη διάλεξη για τη συνείδηση, τους συνειρμούς, στην επιστήμη τζαι στην τέχνη που έναν τύπο, έτσι ακαδημαϊκό της παλιάς σχολής. Που τζείνους τους ακαδημαϊκούς που δεν κάμνουν PR τέλοσπάντων. Μετά τη διάλεξη είσιεν βέβαια ερωτήσεις πολλές, η συνείδηση πάντα εν θέμα με πολλύ σουξέ, τζαι ήταν ούλλον τόσο ενδιαφέρον. Εκάθουμουν τζιαμέ τζι εσκέφτουμουν ότι ρε παιδί μου υπάρχουν ακόμα ακαδημαϊκοί τζαι faith in science restored. Τζαι έρκεται η τελευταία ερώτηση, που το πιο νεαρό άτομο που έκαμεν ερωτήσεις, τζαι η ερώτηση ήταν γιατί ούλλα τα έργα τέχνης που ανέφερε ήταν που άσπρους άντρες (πχ. Πικάσο) τζαι που εν η αντιπροσώπευση των γυναικών. Τζαι ήρτεν πάλε τζείνη η θλίψη. Πως μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι τούτον εν σχετικό; Με τη συνείδηση τζαι το πως ο εγκέφαλος μας κάμνει συνειρμούς; Θεωρεί το που τ'αλήθκεια σχετικό; Το πιο πιθανόν εν όι, απλά έθελεν να θέσει το θέμα υπό συζήτηση, ή μάλλον έθελεν να κάμει τον ομιλητή να εκφέρει μιαν άποψη. Πάλε γιατί το zeitgeist λαλεί ότι εν με τούτα που πρέπει να ασχολούμαστε.

Δεν ξέρω πόσο συνειδητά ή ασυνείδητα γίνεται, αλλά νιώθω ότι η σκέψη μας περιορίζεται τόσον πολλά, ίσως παραπάνω τωρά με τα κοινωνικά μέσα, από ότι στο παρελθόν. Μπορεί τζαι ναν το ίδιο, δεν ξέρω, απλά οι τρόποι περιορισμού να αλλάξαν; Το περιεχόμενο του με τι ασχολούμαστεν (αλλά τζαι ο τρόπος προσέγγισης) εν συγκεκριμένο, περιορισμένο τζαι καθοδηγούμενο. Τζι αν δεν είναι που το καθεστώς (τα σχολικά προγράμματα, τα συμβατικά μέσα), αλλά που το ιντερνετ (που δεν είναι τόσο ελεύθερο όσο νομίζουμε), πάλε εν περιορισμός. 

Η (κόρη μου η) σοσιαλίστρια μέσα μου ήταν να ελάλεν ότι το σύστημα προωθεί τα identity politics όσο δεν παίρνει, για να μεν ασχολούμαστεν με άλλα πράματα που εν σημαντικά (το πως οι φτωχοί φτωσιηνίσκουν τζαι οι πλούσιοι πλουσιεύκουν), αλλά να μαχούμαστεν με το ποιος έσιει τι μες τα σιέλλια του, ποιος κάμνει τι μες το κρεβάτι του, πόσον άσπρο/σκούρο εν το δέρμα του καθενιού κλπ, γενικώς πράματα περιφεριακά τζαι άσχετα με το τι έσιει ο καθένας μες τη κκελλέ του. Αλλά άτε, συγκρατώ την. Μπορεί να έσιει τζι άλλες εξηγήσεις.

ΥΓ: Μεν με παρεξηγείτε, εν λαλώ ότι το τι είμαστεν δεν επηρεάζει το πως σκεφτούμαστε, αλλά τυγχάνει να είμαστεν πολλά πράματα τζαι τα βιώματα μας, οι σκέψεις μας, εν δύσκολο να αναχθούν σε ένα μόνο παράγοντα.
ΥΓ2: υποθέτω το βασικό μήνυμα του ποστ εν ότι έσιει τζι άλλα σημαντικά πράματα στη ζωή, που εαν ασχολείσαι μόνο με τα θέματα της υπο-ομάδας σου, χάννεις τα. Τζαι, κατά τη δική μου ταπεινή άποψη πάντα, τα πιο ουσιαστικά θέματα/ερωτήματα εν πανανθρώπινα.

Τρίτη 14 Μαΐου 2019

Στο θέατρο

Αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια,

η Ερυκίνη σου το Σάββατο που μας επέρασεν επίεν θέατρο, στο ολοτζαίνουρκο θέατρο του ΘΟΚ. Εντάξει δεν ξέρω εαν εν ολοτζαίνουρκον, αλλά εγώ πρώτη φορά επίεννα. Εσχολιάζαμε με την κολλητή τη Μ. ότι επεράσαν τόσα χρόνια που την τελευταία μας επίσκεψη στο ΘΟΚ (το παλιό, το να-πέσει-το-ταβάνι-να-μας-πλακώσει θέατρο) που δεν αθθυμούμαστεν πλέον πως ήταν), οπόταν δεν υπάρχει τρόπος σύγκρισης του καινούργιου με το παλιό (συνειρμικά έχω ακριβώς τα ίδια συναισθήματα για την πλατεία Ελευθερίας. Εν αθθυμούμαι πως ήταν παλιά πλέον. Ναν κάποιο κόλπο των κυπριακών κατασκευαστικών λαλείς; άμαν δεν θυμάσαι τίποτε πέραν που μπάζα τζαι οικοδομές, κάθε αποτέλεσμαν εν εντυπωσιακό).

Τέσπα, πολλύς ενθουσιασμός. Παράσταση στα ελληνικά μετά που πάρα πολύ τζαιρό. Τζαι στο καινούργιο θέατρο. Πάμε με την κολλητή περπατητοί στο θέατρο (γιατί η κολλητή ζει στο κέντρο, τζαι ήταν πιο γλήορο να περπατήσουμε που το να μπηχτούμε στην κίνηση) τζαι καταφθάνοντας στο πάρκινγκ δεν ξέραμε που ποια μερκά του κτηρίου να μπούμε. Δεξιά ή αριστερά; Μυρίζουμεν τα νύσια μας τζαι πάμεν δεξιά. Φτάνοντας τζιαμέ βλέπουμε την κόλλα την Α4 κολλημένη πας το γυαλί, "Κύρια είσοδος αριστερά". ΟΚ.

Μπαίνουμε στο θέατρο τζαι να γίνεται πανικός. Μόλις ετέλειωνεν η προηγούμενη παράσταση τζαι εφκαίναν ούλλοι τζαι ταυτοχρόνως εφτάναν ούλλοι για την επόμενη. Σε ένα σχετικά στενό διάδρομο στην είσοδο. Να χάνει το παιδί τη μάνα (εν έτσι που λαλούν τη φράση;), όι περίμενε... να χάννει η μάνα το παιδί.... Τέλοσπάντων, εκαταλάβετε. Εγώ, εντυπωσιασμένη που το κτήριο, πολλά ωραίο, μοντέρνο, στυλάτο, τζαι το στοιχείο του ξύλου, εν το επρόσεξα.... Ίντα αριθμόν εν οι θέσεις μας για να έβρουμε σε ποια που τες 3 ουρές να σταθούμε; Α κάτσε, δεν έσιει κάπου που να λαλεί που να πάμε. Θορώ ξανά γυρώ γυρώ τζαι όντως, δεν είσιεν ούτε ΜΙΑΝ ταπέλλα. Τίποτε να σου λαλεί που να πάεις αναλόγως του εισιτηρίου σου.

Παίρνει πρωτοβουλίαν η Μ. τζαι στέκεται σε μιαν ουρά, όποια να'ναι, τζαι όταν φτάνουμε στον τύπο θορεί το χαρτί των διαδικτυακών μας εισιτηρίων τζαι λαλεί, άααα πρέπει να συνάξετε τα εισιτήρια σας που το γραφείο συλλογής εισιτηρίων. Θορώ δεξιά-αριστερά τζαι το μόνο που θορώ εν κκελλάες θεατρόφιλων λευκωσιατών. Πάμεν στα τυφλά τζιαμέ που μας δείχνει τζαι όντως έσιει έναν πάγκο υποδοχής τζαι πάνω στον πάγκο έσιει μιαν κόλλα Α4 που έσιει τυπωμένο πάνω με Times New Roman της Word "ΣΥΛΛΟΓΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΩΝ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ" που εμπορούσες να φθιαβάσεις μόνο όταν ήσουν ομπρός της. Ας πούμε βάλτε μιαν ταπέλλα!!! ή έστω κολλήστε την Α4 πάνω στον τοίχο.

Τέλοσπάντων, ας ένι, ήβραμεν τα, εδείξαν μας που να πάμε (ταπέλλα πουθενα, ούτε για δείγμα), εφτάσαμε στις θέσεις μας τζαι ήβραμε δύο πλάσματα να κάθουνται τζιαμέ. Κατ'ακριβειαν 2 πλάσματα να κάθουνται, ακόμα 2 να στέκουνται με απορία, συν εμείς οι θκυό, εκάμαμεν εξάδα. Α, συγγνώμη οι θέσεις εν τριπλοκρατημένες (!!!), α, κάτσε κατ'ακρίβειαν εν μόνο διπλοκρατημένες, οι θκυό πρώτοι απλά εκάμαν λάθος στες θέσεις τους. Α εντάξει ρεεεεε. Εν τέλει, έναν παιδίν εβούρησεν πάνω κάτω, ελαχάνιασεν καλά καλά, αλλά ήβρεν μας ούλλους τόπο να κάτσουμε ναν καλά (εμείς στες αρχικές μας θέσεις που εκλείσαμε, πρώτο τραπέζι πίστα στο μπαλκόνι. Την τελευταία φορά που είχα έτσι θέση εθορούσα Jude Law στο Barbican, τωρά Μαρκουλάκη, Χειλάκη και Παπασπηλιόπουλο στο ΘΟΚ. Νοτ Μπατ έννε;) τζαι περίπου μισή ώρα μετά την καθορισμένην ώρα εξεκίνησεν η παράσταση.

Ήταν πολλά ωραία εν τω μεταξύ εαν μπορέσετε να τη δείτε (Ο φάρος λέγεται) αξίζει. Απόλαυσα το. Αλλά ίσως ρε παιθκιά μιαν ταπέλλα στο θέατρο. Τζαι μια τζαι παραπονιούμαι (πάλε) ίσως εαν εξεκίναν λλίον πιο γλήορα; Υπάρχουν και άτομα μιας κάποιας ηλικίας που εν αντέχουν ως τα μεσάνυχτα! 

ΥΓ: αστείο πράμα μετά που τόσα χρόνια εφάνηκε μου παράξενο που κανένας εν έπινε στο θέατρο. Θυμούμαι πόσο παράξενοι μου εφανήκαν οι εγγλέζοι όταν επία στο θέατρο πρώτη φορά τζι ούλλοι εκρατούσαν μπύρες σε πλαστικά ποτηρούθκια. τς τς τς. 

Πέμπτη 2 Μαΐου 2019

Soundtrack

Στο πρώτο μου έβερ MRI σήμερα (τίποτε ανησυχητικό κοπέλια, μεν φοάστε, νομίζω δηλαδή), μετά που εφόρησα τζείνον το μπλε το ολόσωμο, όπως στα έργα αλλά χωρίς να φαίνεται ο κώλος μου που πίσω (πάλε καλά), τζαι μετά που μου έβαλε την ενδοφλέβια, πάλε όπως στα έργα (ετρύπησεν με 3 φορές ώσπου να τα βρει, αλλά άτε ας μεν παραπονιούμαστεν), η κοπελιά ερώτησεν:

"Τι μουσική θέλετε να ακούετε κυρία Ερυκίνη, κατά τη διάρκεια του MRI;"

Έπιασεν με απροετοίμαστην. Εν το έξερα ότι έσιει τζαι μουσική υπόκρουση. Πως να θκιαλέξω κάτι έτσι στο πόδι; Έπρεπε να μου το πείτε που πριν ρε παιθκιά, να το σκεφτώ το σαουντ-τρακ. Τι ακούει έναν πλάσμα μες τον τομογράφο λαλείς; Εσιει κανένα που θκιαλέει Καζαντζίδη; Ευτυχώς η σχέση η συζυγική, εν με άφηκε να το σκέφτουμαι μισήν ώρα, έκαμεν παρέμβασην τζαι είπεν Arctic Monkeys φυσικά (ναν καλά).

Τζαι καθόλη τη διάρκεια της διαδικασίας εσκέφτουμουν εαν εν έτσι που εννά θεραπευτεί επιτέλους η πόρωση μου με τους Arctic Monkeys. Καθαρός συμπεριφορισμός: εννά συνδέσω τους ΑΜ με τον μαγνητικό τομογράφο τζαι εννά σταματήσουν να μου αρέσκουν. Σωστά;

Λάθος.

Οι ΑΜ εξακολουθούν να εν όσο διασκεδαστικοί ήταν πάντα. Τωρά εγίναν τζαι τα MRI.
  


ΥΓ: Το πόσο σιέσισσα είμαι με τούτες τες ιατρικές διαδικασίες δε λέγεται. Ας ελπίσουμεν ότι εν θα χρειαστεί να σας πρήξω με τούτους τους φόους μου παραπάνω.