(φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια γράφω ένα ποστάκιο το χρόνο έτσι για να μη ξεχνιόμαστε, οπότε να το το ποστ της χρονιάς)
Το να έσιεις δικό σου σπίτι (όπου σπίτι βάλε κυπριακού στυλ οκέλλα χτισμένη που dodgy εργολάβο, χρηματοδοτούμενη με δάνειο στην τράπεζα, πιο κυπραία δε γίνεται, βασικά το πιο κυπραίο θα ήταν να με ελέαν κ. Ττάκκου, από την ανατριχιαστική κυπριακή σειρά του κάποτε) εν τέλει εν κατα βάσει κουραστικό, αλλά πάρα πολλά κουραστικό.
Εαν μου έλεεν κάποιος ότι θα είχε τόοοοοοοσο καθάρισμα, θα αρνούμουν να εμπλακώ σε έτσι κουβέντα που την αρκή. Βασικά εβαρηθηκα να καθαρίζω. Τι σόι ψυχολογικό φαινόμενο εν τούτο που μόλις σου ανήκουν τα πλακάκια και οι πάγκοι (όταν λέμε ανήκουν εννοούμε ανήκουν στην τράπεζα της οποίας χρωστάς) πρέπει να τα καθαρίζεις ολημερίς ενώ όσον ήταν δανεικά ποιος χέστηκε; Το σύνδρομο της Μαίρης Παναγιωταρά θα το πω (να βρήκα κι εγώ τη δική μου πρωτότυπη διαταραχή).
Προχτές για πρώτη φορά που τη μέρα που μετακομίσαμε έπιασα τον εαυτό μου να κάμνει τες βεράντες με το λάστιχο, ναι ναι. Έπαθα κρίση πανικού, κρίση ταυτότητας δε ξέρω πως να το πω. Έκαμα flash forward τη ζωή μου, να μαι 70 χρονών, κυπραία νοικοτζυρά που ξυπνά που τες 6, κάμνει ούλλες τες δουλειές, ποτίζει τα δεντρά τζαι κάμνει τες βεράντες με το λάστιχο, πριν κάτσει να πιει τον καφέ της η ώρα 10 τζαι να δει τα πρωινάδικα πριν να βάλει τη φατζή πάνω (άσχετο αλλά η φατζιή πραγματικά εν το πιο μεγάλο μου σουξέ).
Επαρέτησα το λάστιχο τζαι είπα της σχέσης εγώ βεράντες δεν ξανακάμνω, τούτη δεν είναι η ζωή που θκιάλεξα για τον εαυτό μου τζαι να με αφήκετε ούλλοι ήσυχη. εγώ που θα γεράσω θα κάθουμαι σε ξιμαρισμένη βεράντα να θκιεβάζω το βιβλίο μου με το κρασούδι/τζιν&τονικ μου. Εαν θέλεις οκέλλα κυπριακή, έλα το λάστιχο τζαι κάμε τες βεράντες μόνος σου.
Η σχέση εκοίταξε με παραξενεμένος τζαι εθύμισε μου ότι προτιμά κατακρίβειαν να κάμνει τζείνος τες δουλειές γιατί περνά του καλλύττερα τζαι ότι πραγματικά ΔΕΝ με παντρεύτηκε για τη νοικοτζυροσύνη μου. Τζαι κάτσε μάνα μου να θκιεβάσεις το βιβλίο σου.
Εν τέλει, τζείνον που με γλυτώνει που την πλήρη κυπριακή μικροαστικότητα είναι το πόσο μη κυπραίος εν ο άντρας μου. Άμαν κυπριοποιηθεί και η σχέση εκαήκαμεν.
ΥΓ: μιαν ώρα μετά το breakdown ήρτεν η κολλητή η Μ. με τα κοπελλούθκια της εκαθούμασταν στη βεράντα και επίναμε τον καφέ μας, ετρώαμεν την παττίχα μας και τα μπράουνις μας σαν εβουρούσαν τα κοπελλούθκια πάνω κάτω τζαι εννά είμαι ειλικρινής αγαπητέ αναγνώστη.... εν τολμώ και να το πω... ήταν ωραία ρε γαμώτο.
