Δευτέρα 21 Αυγούστου 2017

Γιατί ο καφές εν θα εν ποτέ ο ίδιος

Εθυμήθηκα το blog τούτες τες μέρες τζαι την Κύπρο γενικότερα. Όχι γιατί ήταν να ερτω. Όχι μόνο τελοσπαντων. Αφορμή ηταν τούτο το βιβλίο που εθκιαβαζα για το book club τον Ιούλη, The bastard of Istanbul, το οποίο εισιεν μεν ενδιαφέρον θέμα (τες σχέσεις Αρμενίων- Τούρκων), αλλά κατά τα άλλα ήταν χάλια, απλά χάλια που πολλές απόψεις.

Τελοσπαντων, εισιεν μια φάση στο βιβλίο που η συγγραφέας επεριεγραφε ένα καφέ στην Κωνσταντινούπολη, ένα εναλλακτικό (ψευδο)κουλτουρέ καφέ, λλιον σαν τα καλά καθούμενα της Πόλης. Έκαμε μου εντύπωση το πιο κάτω απόσπασμα:

"Νothing could upset the sluggish rhythm that prevailed at Cafe Kundera. Those in need of speed and variation could simply go out, for there was plenty of that on the streets. Here it was about mandatory indolence and eternal recurrence. This place was about fixations, repetitions and obsessions; it was for those who didn't want to have anything to do with the bigger picture, if there indeed was such a thing."

Εσυνειδητοποίησα τζεινη την ώρα τι εν τζείνο που λείπει σε τούτο τον τόπο, στο "πάμε για καφέ" στην Αγγλία (κατ' ακριβειαν νομίζω στο "πάμε για καφέ" οπουδήποτε, γιατί στο τέλος της ημέρας εννεν θέμα τόπου εν θέμα φάσης τζαι πλασμάτου), τούτη η δυνατότητα της φυγής, του να σταματά ο χρόνος (ή μάλλον να μεν έσιει σημασία) όσον είσαι τζιαμε τζαι όσον διαρκεί η συζήτηση. Εν έσιει καφέ δαμέ, όσον ωραίον τζι αν ένι που να προσφέρει έτσι πράμαν. Τζεινον το πράμα του να είσαι τζιαμε, στον ίδιο συγκεκριμένο τόπο, με τα ίδια συγκεκριμένα πλάσματα, τζαι να κάμνετε τες ίδιες ατέρμονες ή τζαι ανεξοδες συζητήσεις, τελετουργικά τζαι καθηλωτικά. Η δυνατότητα του να μπαίνεις σε έναν άλλο μικρο-κοσμο με διαφορετικούς ρυθμούς που τη ζωήν εκεί έξω. Του να αφήνεις τη ζωήν τέλοσπάντων εκεί έξω.

Εν απίστευτον το πόσον έντονα νιώθω την απώλεια τούτης της φάσης, ότι κάτι λείπει που εν ουσιαστικό, το πόσο νοσταλγικά το θυμούμαι τωρά, αλλά παράλληλα πόσο έντονα, σε κάποια φάση στη Λευκωσία (μια δεκαετία σχεδόν πριν), εν το άντεχα άλλον. Ήταν καιρός υποθέτω να προχωρήσω. Ήμουν ίσως έτοιμη τότε να φκω που την καθήλωση. Να ενταχθώ στη ζωή εκεί έξω, στον πραγματικό κόσμο.

Τζαι, δυστυχώς, άμαν πεις τζαι πάεις πάρακατω, εν έσιει επιστροφήν. Εν μπορεις να ξαναπάεις πίσω, να ξαναμπείς στην καθήλωση, να ξαναέβρεις ένα χώρο φυγής που το bigger picture.

Όσον τζι αν θέλεις. It's too late, είσαι ήδη κάποιος άλλος.

ΥΓ 1: όσο ζεις κάπου αλλού, μπορείς να λαλείς ότι εν τα κκαφφέ του Λονδίνου (πχ) που φταιν που έννεν τα ίδια, αλλά ξέρεις το ότι κατα βάθος... εν εσύ που εν είσαι ο ίδιος.
ΥΓ 2:τωρά που μιλούμε για καφέδες εθυμηθηκα τουτην τη ταινία