Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

Απορία ΙΙ (δημοσιευμένη)

Ο καινούργιος Βουκώλος φίλοι και φίλες είναι πλέον γεγονός!!! Όσοι εν επεράσετε σήμερα που την καφετέριαν του Πανεπιστημίου Κύπρου, γυρέψετέ τον την Τρίτην. Πολλά δυνατόν τεύχος που φιλοξενεί κείμενα από (όχι και τόσο ιερά, χιχιχι) τέρατα, όπως το Δούκα και τον Ονήσιλο, ε τζαι την αρχοντοφατσούλα μου σε μιαν τσιοφτούδαν έτσι ανάλαφρην, σαν εμέναν !!!!

Παράλληλα, τα 21 Γραμμάρια έχουν επίσης εκδοθεί. Καινούργιος όμιλος, καινούργια παιδιά στη γειτονιά, καλά παιθκιά τζι ορεξάτα, αγαπώ τα πολλά, τζαι εκάμαν μου την τιμή να φιλοξενήσουν πόστ από το δυσμοιρο ετούτο βλογ, όπως και το πάρακάτω που δημοσιεύω τιμής ένεκεν.

Απορία
Πραγματικά πάντα είχα την απορία. Γιατί κάποιος/κάποια γράφει κάτι στο μέσα μέρος της πόρτας στις δημόσιες τουαλέτες; Ποττέ εν το εκατάλαβα.
  1. Ήταν ήδη τζιαμέ τζαι καθώς έκαμνεν την ανάγκην του ήρτεν του αναλαμπή τζαι απλά εν έθελεν να το ξεχάσει;
  2. Ήταν ήδη τζιαμέ κάμποσην ώραν τζαι εβαρκέτουν τζαι είπεν «ας γράψω κάτι να περάσει η ώρα;»
  3. Θεωρεί ότι τζείνον που έσιει να πει εν τόσο σημαντικό που πρέπει ούλλοι να το θκιαβάσουν; Άμαν εν μπροστά στα μούτρα σου την ώραν που κατουράς, εν μπορείς να το αγνοήσεις.
  4. Θεωρεί ότι τζείνον που έσιει να πει εν εντελώς για χέσιμο; τζαι πάλε εν το καταλληλότερο μέρος.
  5. Εν έσιει μπογιά ή σπρέυ να γράψει πάνω στον τοίχον τζαι συμβιβάζεται με το μαρκαδόρο πάνω στην πόρτα; Μα γιατί που μέσα ρε παιδί μου;
  6. Για καθαρά αλτρουιστικούς λόγους; Άμαν πάει ό άλλος να κάμει την ανάγκην του να έσιει κάτι να θκιαβάζει, να περνά η ώρα του.

Όι πέτε μου. Πάντως, όποιος τζαι να εν ο λόγος, συγγνώμην τζιόλις, αλλά εγώ τι φταίω να κατουρώ τζαι να έχω φάτσα φόρα το Πάμπος + Έλενα = L.F.E. (σε καρδιούλα πάντα) ή ακόμα σιηρόττερα το διαφημιστικόν του ομίλου με το ηλιθιότατο σλόγκαν;

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Κύπρος – Ελλάς σημειώσατε Χ (part A)

Έσιει πάρα πολλύν τζαιρόν που λαλώ να το γράψω τούτο το κείμενο (που τότε που εξεκίνησα το βλογ κατακρίβειαν) τζαι συνέχεια βάλλω το στο συρτάριν του νου μου για πιο μετά.

Αφορμή να το γράψω τελικά εστάθηκεν μια που τες πιο άτυχες, ντροπιαστικές στιγμές των τελευταίων χρόνων που την εβίωσα μόνη μου στο δωμάτιό μου τζαι ντρέπουμαι πάρα πολλά να τη μοιραστώ, αλλά άτε. Εθόρουν που λαλείτε τζείνα τα περιοδικά του σχολείου μας (για άσχετον τζι ασήμαντο λόγο) τζαι έππεσα σε μιαν έκθεσην που έγραψα τότε. Το θέμαν ήταν κάτι τύπου «σχολιάστε την έννοιαν της φιλοπατρίας στο μαχόμενο Ελληνισμό με αφορμή τον αγώνα του ’55-’59». Καλά εν θέλετε να ξέρετε τι έγραψα, ντρέπουμαι τζαι που το σκέφτουμαι. Στην πρώτη γραμμήν αναφέρω τον Κυπριακόν Ελληνισμόν, μόνον τούτον σας λαλώ. Ήμουν τζαι εγώ στο πλυντήριο, όπως αντιλαμβάνεστε. Τζείνον ρε που κάμνει πλύσην εγκεφάλου στους 90 βαθμούς για να φύγουν όλες οι βρωμιές τζαι κάμνει τα λευκά λευκότερα. Τζείνον.

Έτσι, λοιπόν, είπα να το γράψω το κείμενον για τη σχέση των Ελληνοκύπριων με τους Έλληνες, σε επίπεδο κοινωνικών ομάδων. Επιστράτευσα τζαι την κολλητήν μου τη Μ#2 που ασχολείται με κοινωνικήν ψυχολογίαν τζαι ξέρει πέντε πράματα παραπάνω να μου πει την άποψήν της. Είχαμεν, λοιπόν, τότε που το εσκέφτουμουν το θέμαν μια πολλά ενδιαφέρουσα συζήτηση (εν τα θθυμούμαι ούλλα για να είμαι ειλικρινής).

Έλεγα, λοιπόν, ότι βρίσκω ιδιαίτερα παράξενη τη σχέση των πλείστων κυπραίων με τους Έλληνες γιατί ενώ νιώθουμε λίγο ή πολύ συνδεδεμένοι μαζί τους (πολιτισμικά, ιστορικά, πολιτικά) εν έχουμεν τζαι πολλά θετικά συναισθήματα απέναντί τους. Εννοώ εάν εκάμναμεν έρευναν για το πώς νιώθουν οι Κύπριοι απέναντι στους Έλληνες πιστεύω (χωρίς να έχω δεδομένα, δεν ξέρω εάν έγινε τέτοια έρευνα), μαντεύω ότι δε θα ήταν ουδέτερα όπως πχ. μπορεί να νιώθουμε για τους Νορβηγούς ή τους Γιαπωνέζους. Επίσης εικάζω ότι δε θα ήταν ιδιαίτερα φιλικά. Έτσι εντύπωση έχω. Οι καλαμαράες που εν έτσι, τζι έτσι, που η οικονομία του εν χάλια, που η οργάνωση τους εν χάλια, που εν τζέγκενοι, που ο νους τους εν στο ποια μπουζούκια εννά παν τη νύχτα κλπ. Άκουσα τα ούλλα τούτα, εν τα έφκαλα που το νου μου. Υπάρχει μια γενικότερη αντιπάθεια (τη λέξη αντιπάθεια κρατήστε την, δεν είναι απλή αντιπάθεια πιστεύω).

Την ίδιαν ώραν, όμως, ερκούμαστεν να συνδέσουμεν (σε κάποιο βαθμό) τους εαυτούς μας μαζίν τους. Κάποιοι μάλιστα θεωρούν τους εαυτούς τους Έλληνες της Κύπρου, τζαι νιώθουν τζαι περήφανοι που εν Έλληνες. Άμαν κερδίζει η Ελλάδα, στη Γιουροβίζιον, στη μάππα ή ξέρω γω που, κάμνουν ούλλοι όπως τους πελλούς, ούλλοι σιέρουνται τέλος πάντων. Σαν να εν δική μας νίκη. Σαν να βάλλουμεν τους εαυτούς μας στην ίδιαν ομάδαν. Γιατί; Η Μ#2 λαλεί ότι όταν ασπαζούμαστεν μιαν ταυτότηταν (εθνικήν ή άλλη) θέλουμεν τούτη να μας διά κάποιο θετικό αντίκτυπο, κάποιον κύρος, να μας κάμνει να νιώθουμεν καλά για τον εαυτόν μας. Τζαι άμαν η ταυτότητα που έχουμεν έννεν αρκετά δυνατή για μας το παρέχει τούτον, προσπαθούμεν να έβρουμεν άλλην ταυτότηταν που να μας κάμνει να νιώθουμεν καλά. Τζαι η ταυτότητα του Κύπριου σκέττη νέττη εν ήταν ποττέ ιδιαίτερα ισχυρή (εν είχαμεν τζαι πολλά επιτεύγματα) σε αντίθεσην με την ελληνικήν (λόγω αρχαίου ελληνικού πολιτισμού κλπ). Έτσι για κάποιον Κυπραίον το να βάλλει τζείνον το Ελληνο- μπροστά εν κατά κάποιον τρόπον μια αίσθηση ότι είμαστεν τζαι εμείς κομμάτιν τούτου του "σπουδαίου πολιτισμού" (υπάρχουν βέβαια διάσπαρτα στο νησίν στοιχεία τούτου του πολιτισμού που μας ενισχύουν τούτον το πράμαν).

Φυσικά, ούλλα τούτα που λαλεί η Μ. #2 εν διεργασίες ασυνείδητες (το συλλογικόν ασυνείδητον που λαλεί τζι ο Jung) που εγίναν τζαι πολλά παλιά φαντάζομαι τζαι περνούν σε μας που τους γονείς, το σχολείο κλπ. Πιστεύω ότι τούτη υπόθεση εν αρκετά βάσιμη γιατί η Κύπρος ήταν διακριτόν κομμάτιν που την Ελλάδαν για πάρα πολλά χρόνια (κατακρίβειαν ποττέ εν ήταν μέρος της Ελλάδας) για να δικαιολογείται η προσκόλληση στην «εθνικήν» ταυτότηταν τζαι η τόσον αποδυναμωμένη κυπριακή ταυτότητα χωρίς τέτοιες διεργασίες. Εν εμελέτησα πολλά την κοινωνική ψυχολογία, αλλά πιστεύκω ότι οι ψυχολογικοί μηχανισμοί που λειτουργούν στο άτομο λειτουργούν τζαι σε ομαδικόν επίπεδο (πολύ διαφοροποιημένοι βέβαια αλλά υφίστανται). Έτσι η υπόθεση μου είναι πως έχουμε σύμπλεγμα κατωτερότητας σε επίπεδον ταυτότητας, τζαι ο κάθε ένας χειρίζεται το με διαφορετικόν τρόπον. Μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού απλά προσκολλάται σε μιαν άλλην ταυτότηταν (την ελληνικήν), κάποιοι άλλοι αποποιούνται οποιαδήποτε ταυτότητα, άλλοι απλά φροντίζουν να διαφοροποιήσουν τον εαυτόν τους που τους Κυπραίους (επειδή εσπουδάσαν αλλού, εζήσαν αλλού κλπ) τζαι βρίζουν ή περιπαίζουν οτιδήποτε κυπριακό.

Τούτον εν το έναν σημείον. Το άλλον εν τούτη η αίσθηση που έχω που την καθημερινή μας ζωή, ότι γενικότερα οι καλαμαράες αντιμετωπίζουνται που την μεγάλην πλειοψηφίαν με ούλλα τα στερεότυπα που αντιμετωπίζουμεν τους ξένους. Εν ξένοι προς εμάς, ίσως όι τόσον ξένοι, όσον άλλοι ξένοι, αλλά ξένοι. Πως μπορεί κάποιος να θεωρεί τους Έλληνες αδελφούς του, αλλά να τους βλέπει σαν ξένους; Μα γιατί εν όντως ξένοι, εν διαφορετικοί που μας, γεννιούνται τζαι μεγαλώνουν μέσα σε μιαν νοοτροπίαν διαφορετικήν που τη δική μας, όπως ούλλοι οι ξένοι, απλά όχι και τόσο διαφορετική. Βλέπεις δεν μπαίνεις στη διαδικασία να συγκρίνεις ένα Γιαπωνέζο (τον τρόπο σκέψης, ζωής κλπ) με ένα κυπραίο, γιατί εν υπάρχει λόγος να συγκρίνεις τόσον ανόμοια πράματα. Ενώ τους καλαμαράες, τον τρόπο ζωής τζαι σκέψης τους μπαίνουμεν σε διαδικασίαν να το συγκρίνουμεν με το δικό μας, γιατί μοιάζουμεν (πιο πολλά από ότι με τους Γιαπωνέζους τουλάχιστον) σε κάποιο βαθμό. Ε, τζαι στη σύγκρισην νομίζω φκαίνει τζείνη η αντιπάθεια που ελαλούσαμεν πριν.

Η Μ#2 λαλεί ότι εν λογικόν, επειδή έχουμεν την τύχην (ή ατυχίαν) να ξέρουμεν καλά τους καλαμαράες, εν τόσον κοντά μας που μπορούμεν να ξέρουμεν τζαι τα καλά τους τζαι τα κακά τους. Ενώ οι Νορβηγοί που εν στ’ ανάθθεμαν πως μπορούμεν να ξέρουμεν τα κακά τους; Εν λογικόν λοιπόν για τους Νορβηγούς να έχουμεν ουδέτερα συναισθήματα τζαι για τους καλαμαράες λλίον πιο αρνητικά. Εγώ εννά επρόσθετα τζαι το κομμάτιν της ταυτότητας. Λόγω του αισθήματος κατωτερότητας που έλεγα πιο πάνω, νομίζω ότι κάμνει μας να νιώθουμεν καλά το να τονίζουμεν τα κακά των καλαμαράων. Δίνει μας έναν αίσθημαν κύρους, το ότι εκαταφέραμεν τα καλλύττερα τζαι που τζείνους. Ένας ανταγωνισμός λλίον παράξενος.

Τζι ύστερα μπαίνει τζι η ιστορία μες τη μέση. Τζαι πάει ο Φρόυντ περίπατο.....

(το δεύτερον μέρος εν το εσκέφτηκα ακόμα, αλλά είμαι σίουρη πως έσιει τζιάλλα το θέμαν)

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

Προτεραιότητες

Πραγματικά δεν ξέρω πως τα καταφέρνω τζαι τρέχω πιο πολλά για τες δουλειές των άλλων παρά για τες δικές μου. Θέλω, δηλαδή, εν τζαι αναγκάζει με κανένας. Εντελώς οικειοθελώς. Ειδικά άμαν εν για να βοηθήσω ένα φίλο/φίλη κάμνω το τζαι με πολλήν ευχαρίστησην.

Αλλά ως πόσον; Πρέπει να βάλω επιτέλους τες προτεραιότητες μου σε σωστήν σειράν. Οι προσωπικές μου οι δουλειές πρέπει να εν πιο πάνω που τες δουλειές των άλλων, τζαι πιο πάνω που τες προσωπικές μου δουλειές, εν η προσωπική μου ζωή/διασκέδαση/ευτυχία.

(είμαι σίουρη ότι εν σας κόφτει κουτζίν, εν για μέναν που γράφω το πόστ, για να υπενθυμίζω στον εαυτόν μου κάποια πράματα).

Η ψυχολόγος μέσα μου λαλεί μου ότι πρέπει να το κοιτάξω τούτον το πράμαν, το ότι δείχνω μεγαλύτερη συνέπεια στες επιθυμίες τζαι τες ανάγκες των άλλων παρά στες δικές μου, αλλά έννεν ώρα τωρά για αυτο-ανάλυση, πρώτον γιατί είμαι λλίον νυσταμένη τζαι δεύτερον γιατί πρέπει να φύω. φακκώ τα ούλλα χαμέ τζαι πάω εκδρομή on a rainy day!!!!

Για όσους αναρωτιούνται ναι, είμαι η Ερυκίνη και είμαι καλά

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

...

Λυπάμαι, αλλά δεν έχω καμία ιστορία να πω.

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

Προς Αρχιεπίσκοπο

Αγαπητέ κύριε Χρυσόστομε Βου (κύριε, πανιερώτατε ή όπως αλλιώς σε λαλούν),

εάν πραγματικά επιθυμείς να γίνεις Μακάριος στη θέση του Μακάριου, να κλέψεις την παράσταση, να στρέψεις τα φώτα της δημοσιότητας πάνω σου και να μείνεις στην ιστορία των παπάδων, μπορείς κι εσύ όπως και ο προκάτοχός σου να εξοριστείς, να αυτο-εξοριστείς σε κάποιο εξωτικό νησί, στις Σευχέλλες, τα Μπαρμπέιντος, τη Τζαμάικα, τα νησιά του Πάσχα (που εν τζαι χριστιανικά)..... Όπου θέλεις, τέλοσπάντων, εν τζαι έχουμεν πρόβλημαν. φτάνει να εν μακριά που δαμέ.

Για σκέψου το.... εν θα ήταν ωραία; τζαι εσύ εννά γίνεις διάσημος τζι εμείς εννά ησυχάσουμεν. Αν δεν το κάμνεις για την ψωνηλίασην (λέξη της κολλητής μου) σου τουλάχιστον κάμε το για την ψυχική μου υγεία. Εν γίνεται, κάπου τζι μέσα (στον εκκλησιαστικά κρουσμένον εγκέφαλον) πρέπει να υπάρχει έναν ίχνος χριστιανικού αισθήματος. Λυπήθου με την τάλαινα (= ταλαίπωρη, καμία σχέση με το φάλαινα).
Γιατί εν αντέχω άλλον. Εν μπορώ να σε θορώ, εν μπορώ να σε ακούω, εν μπορώ να ακούω άλλους να μιλούν για σένα, εν μπορώ να μαθαίνω ότι έκαμες το έναν τζαι το άλλον. Θκυό λύσεις μπορώ να σκεφτώ: ή που θα είσαι ένας εξόριστος αρχιεπίσκοπος ή που θα κάμουμεν αίτησην οι απανταχού εκνευρισμένοι να σταματήσει ο θεσμός του Αρχιεπίσκοπου σε τούτον τον τόπο (γιατί το να συναχτείς νάκκον έχει γίνει εμφανές ότι εν μπορεί να υπάρξει ούτε ως πιθανότητα).

Τζι αν ζορίζεται οικονομικά η Αρχιεπισκοπή (ούλλους τους μεγαλοεπιχειρηματίες εχτύπησεν τους η κρίση), μεν ανησυχείς εννά τσοντάρουμεν ούλλοι τζαι εννά σου φκάλουμεν έναν εισιτήριον, χωρίς επιστροφή πάντα. εγώ πάντως τες οικονομίες μου.... χαλάλι σου.

Με πολλήν πολλήν αγάπην
τζαι φιλούθκια σταυρωτά,

το μισησμένον τέκνον σου,

Ερυκίνη.

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

Περί ανάγνωσης

Σε κάποια φάση πραγματικά πιάνει σε. Συγκρατιέσαι, όμως, γιατί είσαι τζαι σε δημόσιο χώρο. Επειδή το καταπιέζεις, όμως, έρκεται μετά πιο έντονον. Τζαι νιώθεις τζείνον τον κόμπο στο λαιμό. Τζαι συγκρατιέσαι ακόμα μια φορά, "μεν γινώ ρεζίλιν πάλε". Μόνον που ο κόμπος στο λαιμό δεν φεύκει, έτσι συγκρατιέσαι..... συγκρατιέσαι........ συγκρατιέσαι...... Ε, μετά απλά νιώθεις τα δάκρυα να τρέχουν.....τζαι να τρέχουν..... Γιατί εγώ άμαν κλαίω, κλαίω. εν είμαι τύπου βουρκώμα, άτε έναν ανεπαίσθητο δάκρυ στην άκρη του ματιού. άμαν εννά κλάψω, εννά κλάψω κανονικά με τους λυγμούς και τα όλα του.

Εν γι' αυτό που αποφεύγω τα δράματα στο σινεμά (Ναι ρε, επία σινεμά πάλε, έσιει τίποτες;). Προτιμώ να τα θορώ μόνη μου, σπίτι μου. Κάποια, όμως, εν μπορείς να τα αποφύγεις.

Το "The reader" εν έναν που τούτα. Ο αγγλικός τίτλος παραπέμπει στην ερωτική ιστορία των πρωταγωνιστών (άλλη μια ιστορία αγάπης που εν ακραία μόνον τζαι μόνον επειδή υπήρξε, στην οποία η πιο απλή πράξη εν η απόλυτη ένδειξη αγάπης, εγώ εν τζιαμέ που έκλαψα να είμαι ειλικρινής). Ο ελληνικός τίτλος "Σφραγισμένα Χείλη" παραπέμπει στην πολιτική, ιστορική, κοινωνική πλευρά του έργου. Λαλεί σε κάποια φάση: σε όλα τα μυθιστορήματα υπάρχει ένας πρωταγωνιστής που κατέχει κάποιες πληροφορίες, αλλά για διάφορους λόγους τις αποκρύπτει επηρεάζοντας το ρούν της ιστορίας. Έτσι τζαι στην ταινία (τζαι στην πραγματική ζωή), ο ήρωας αποκρύπτει τη σχέση του με μια γυναίκα, οι άνθρωποι, αν και όλοι ξέρουν, αποκρύπτουν τα εγκλήματα πολέμου κατά των Εβραίων στον Β' Παγκόσμιο. Τζι εμείς άλλα τόσα που όλοι λίγο πολύ ξέρουμε ότι γίνονται στις κοινωνίες μας, αλλά τα αποκρύπτουμε. Από φόβο; Από αδιαφορία; Τα "σφραγισμένα χείλη" όλων μας επηρεάζουν την ιστορία. μόνο που δεν πρωταγωνιστούμε σε μυθιστόρημα, φίλοι μου.

Τζαι οι θκυό πλευρές της ταινίας ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες....

(δεν το αναλύω άλλο γιατί δε θέλω να σας το χαλάσω αποκαλύπτοντας την πλοκή του έργου. Τα χείλη μου είναι σφραγισμένα για να πάτε να το δείτε).

ΥΓ 1: Ευτυχώς, έκλαιεν τζαι μια άλλη κοπέλλα πίσω μου έτσι όταν ανάψαν τα φώτα εν εξεφτιλίστηκα πάρα πολλά, τουλάχιστον όχι μόνη μου.

ΥΓ 2: Η Κέιτ Γουίνσλετ εν μια Θ-Ε-Α. τελεία και παύλα.

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

Μεταπτυχιακοί φοιτητές

Σήμερα εννά σας πω μιαν αληθινήν ιστορίαν γιατί αν δεν την πω εννά σπάσω....

Όπως ίσως ξέρετε όσοι με διαβάζετε τακτικά (με συγκινείτε πραγματικά, σας αγαπώ...) κάμνω μεταπτυχιακόν. Κάμνω μεταπτυχιακόν στην ψυχολογίαν. Κάμνω μεταπτυχιακόν στην ψυχολογίαν στο Πανεπιστήμιον Κύπρου. Σπουδάζω 800 χρόνια τούρτζικα με λλία λόγια, αλλά σπουδάζω κάτι που γουστάρω πολλά τζαι μπορεί που τον πολλύν τζαιρόν τζαι την επανάληψην της ίδιας ρουτίνας να εκουράστηκα, αλλά αρέσκει μου που το κάμνω. τζαι εν ο μόνος λόγος που το κάμνω, επειδή μ' αρέσκει. ούτε για να φκω πιο πάνω στη λίστα (εν είμαι γραμμένη σε καμιάν άλλωστε), ούτε για να λαλώ ότι κάμνω μάστερ (εν θεωρώ ότι εν κάτι για το οποίον πρέπει να χουμίζουμαι). τούτη ήταν μια μεγάλη εισαγωγή. Προχωρώ παρακάτω.

Όπως επίσης πιθανώς να ξέρετε, κάμνω διατριβήν. η διατριβή μου να το ξέρετε έσιει το ατέλειωτο. δεν τελειώνει, δεν τελειώνει. δεν βλέπω φως στο τούνελ ρε παιδί μου (να τηλεφωνήσω της Νικολούλη;). προχωρώ όμως αργά και σταθερά. τζαι είμαι σε τζείνην την πολλά άχαρην πραγματικά φάση, η πιο μισητή, της ανεύρευσης συμμετεχόντων. Βλέπετε, έννεν εύκολον να έβρεις άτομα που εννά θέλουν να συμμετέχουν εθελοντικά τζαι μάλιστα σε πείραμαν που παίρνει θκυό (ναι θκυό) ώρες.

αφού έχω στείλει, λοιπόν, τις πληροφορίες για τη διατριβή μου σε πολλούς φοιτητές του Πανεπιστημίου πιάνω έναν email που τούτον τον άνθρωπο, φοιτητή μεταπτυχιακό του Πανεπιστημίου Κύπρου, που με ερώταν περαιτέρω πληροφορίες για το πείραμαν μου. εχάρηκα πάρα πολλά. πρώτη φοράν κάποιος στέλνει μου email τζι ενδιαφέρεται που μόνος του. τι καλός σκέφτουμαι. αφού του έστειλα, λοιπόν, τις πληροφορίες πιάνω ένα δεύτερον email που τον ίδιον που ελάλεν κάτι τύπου "συγγνώμην αλλά σε καμίαν περίπτωση δεν μπορώ να διαθέσω δύο ώρες, το πρόγραμμάν μου είναι πολύ βαρυφορτωμένον". εντάξει εσκέφτηκα. εν πολλά λογικόν. ειδικά για τους μεταπτυχιακούς επειδή δουλεύκουν παράλληλα, εν πολλά λογική τζαι αναμενόμενη απάντηση. το παράξενον ήταν ότι επισύναπτεν έναν βιογραφικόν, έναν βιογραφικόν του, με τες σπουδές τζαι τες έρευνες που έκαμεν. πραγματικά ακατανόητον. δεν ξέρω γιατί. στην αρχή εσκέφτηκα ότι μπορεί για κάποιον παράλογον λόγο να ενόμιζεν ότι ζητώ τζαι βιογραφικά που τους συμμετέχοντες, ξέρω γω;

τούτα ούλλα πριν λλίον τζαιρόν. σήμερα βρίσκω πάλε έναν email που τούτον τον άνθρωπο που ελάλεν ότι επισυνάπτει έναν άρθρον του που εδημοσιεύτηκεν σε μιαν εφημερίδαν. φαντάζομαι επειδή έγραψεν για έναν τόσο σημαντικόν θέμαν που υπέθεσεν ότι ούλλοι έπρεπεν να το μάθουν είτε θκιαβάζουν την εν λόγω εφημερίδα είτε όχι. τζαι όι επειδή εν λλίον (στη μύτη του κουταλιού) ψωνισμένος.

Τούτη εν η ιστορία. Τζαι ρωτώ σας. εγώ τι πρέπει να υποθέσω για τούτον τον άνθρωπον; αδικώ τον πολλά άμαν σκέφτουμαι ότι εν ένας ψωνισμένος άνθρωπος που χουμίζει τον εαυτόν του; πραγματικά εν τον ιξέρω, αλλά θυμίζει μου άλλα άτομα που ξέρω που επειδή κάμνουν μάστερ ή διδακτορικά ακόμα, επήραν ψηλά τον αμανέ που λένε. Νομίζουν ότι εν τόσον σημαντικά άτομα τζαι εν χάνουν την ευκαιρία να επιδεικνύουν τον εαυτόν τους τζαι τα επιτεύγματά τους. έρκεται μου καμιά φορά να φωνάξω τζείνον που ελαλούσαμεν μιτσιοί: "Ε τζαι πίου πίου ρε πελλέ". τζαι εμείς εκάμαμεν μεταπτυχιακόν, αμμά έν τζαι κάμνουμεν έτσι.

Τζαι το ερώτημαν που προκύπτει είναι: πρέπει να είσαι εν τέλει τόοοσο ψωνάρα τζαι τόοοσο φιλόδοξος για να κάμεις ακαδημαϊκές σπουδές; Εάν ναι πέτε μου το, γιατί αν εν έτσι εν έχω υπόθεση.

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

Βενιαμίν ο κουμπής (ο ρουμπής, ο ρουμποκομπολογής)

Η Ερυκίνη εχτές το πρωίν ήταν ψιλοάρρωστη. Είχεν δηλαδή τα πρώτα σημάδια ότι ερχόταν η γρίππη κατά πάνω της, έτσι απέρριψε την πρότασην για χιονοπόλεμον τζαι χιονάνθρωπον με τη Μ#2 στο όρη τζαι στα παραρά τζαι αποφάσισεν να κλειστεί έσσω της για μια γερή δόση προληπτικής ιατρικής (δικός μου όρος), η οποία περιλάμβανε ζεστά, πολλά ζεστά, ακόμα τζαι τσάιν (γιαξ), πορτοκάλια τζαι μαντορίνια. Ως τη νύχταν, ήμουν καλλύττερα (σταματώ το τρίτο πρόσωπο γιατί θυμίζει μου κάτι που Ψυχοπαθολογίαν δεύτερου έτους) τζαι εκουρτίστηκα για σινεμά. Ναι, ήρτεν επιτέλους η ώρα του Κουμπή (του Ρουμπή, του ρουμποκομπολογή). Για όσους εν το επιάσαν αναφέρομαι στο The curious case of Benjamin Button (όπως τζι αν το λεν τελοσπάντων).

Απολογισμός: Τρεις ώρες non-stop, ο κώλος μας εν ετάραξεν που την καρέκλαν, όταν λέω μας εννοώ εμέναν τζαι της Μ.# (το έτερον ήμισυν, ΔΕΝ είμαστε λεσβίες).
Εκαταναλώσαμεν συνολικά ένα κουτί ποπ-κόρν, ένα σακουλάκι Μ&M's τζαι μια Galaxy, που όσον τζαι εφτάσαν μας.
Το σημαντικότερο. Σήμερα είμαι επισήμως άρρωστη τζαι η προληπτική ιατρική επίεν περίπατον.

Άξιζεν τον κόπο: ίντα μπου ννα σας πω. εν έχω σίουρην απάντησην. Πριν να πάω είπαν μου ότι τες τρεις ώρες εν τες νιώθεις, τζυλά μια χαρά. Εγώ ένωσα τες. Όι ότι εβαρήθηκα, εν εβαρέθηκα, αλήθκεια, αλλά ήταν αρκετόν. Εν ήβρα τζαι τίποτε το τρομερό δηλαδή. Εν ένιωσα ότι υπήρξαν έντονες κορυφώσεις στο δράμα ρε παιδί μου. Ήταν μια ενδιαφέρουσα ιστορία, η ιστορία της ζωής του Κουμπή, με ένα ωραίο love story όντως (που τζείνους τους έρωτες που εν αναλώνουνται σε ακραίες πράξεις ένδειξης αγάπης γιατί εν ακραίον μόνον τζαι μόνον ότι υπάρχει), αλλά εντάξει εν είσιεν κάτι το τρομερόν το στόρυ. Εν ξέρω εάν εν απλά η ιδέα μου.

Οι ηθοποιοί. Καλά η Μπλάνσετ εν θεά, εν το συζητώ ΠΑΝέμορφη, πανέμορφη όμως, τζαι πολλά καλή, όπως πάντα. Εν που τζείνα τα 2-3 πλάσματα που το όνομαν τους εν έγγυηση στην ποιότητα, που λένε. Ο Brad Pitt, ήταν εντάξει υποθέτω. Εν εξετρελάθηκα. Ο Brad Pitt αρέσκει μου συνήθως σε τζείνους τους ρόλους τους πιο τσαλακωμένους, τζαι τούτος παρά το γεγονός ότι τον είδαμεν γέρον, εν ήταν ένας τέθκοιος ρόλος. Ειδικά στο δεύτερο μισό του έργου, που νεώνει υποτίθεται, ο Brad Pitt εν πάλε ο ωραίος γκόμενος του περιοδικού (που ένι ας μεν το αρνούμαστε). Νομίζω τζαι η σκηνοθεσία ήταν τέθκοια, πάλε που κάποια φάση τζαι μετά. Ο Brad Pitt με τη μηχανή τζαι το τζάκετ, ο Brad Pitt στο ιστιοπλοϊκό ποζάρει... έσιει έναν 10λεπτον η ταινία που νομίζεις ότι μετροφυλλάς το DownTown. Τέλοσπάντων, μεν λαλώ πελλάρες, εν μια ωραία ταινία, μια αρκετά ωραία αμερικάνικη ταινία με τα κλισέ που αναμένεις από μια τέτοια ταινία-βιογραφία. Επειδή έννεν τζαι τίποτε το πολλά διαφορετικόν που άλλες οσκαρικές/ρομαντικές ταινίες, εν σημαίνει ότι έννεν καλή.

Παέννετε να τη δείτε τζαι πείτε μου τη γνώμην σας!!!

(εγώ εννά πάω να ππέσω μάλλον, να πιώ αλλό κανέναν τσάιν, να φάω σούππαν τραχανά τζαι να κάτσω στον καναπέ ζεστά-ζεστά να δω κανένα τηλεσκουπίδιν... εν τζαιν εν άσιημον να είσαι άρρωστος afterall).

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

Σκιές και χρώματα

Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Μουσική: Ara Dinkjian
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη
Δίσκος: Τα κορμιά και τα μαχαίρια, 1994

Είναι κάτι αγάπες μου
που σηκώνω στις πλάτες μου,
είναι χέρια που κράτησα
- κράτα με -
σαν πουλάκια τ'άφησα.
Είναι κάτι στον άνθρωπο
τρυφερό κι απάνθρωπο
και ο κόσμος παράξενος
- γυάλινος -
σκοτεινός και διάφανος.

Είν' ο κόσμος δύσκολη γραφή
όλο σβήνεται
κι αν δεν διαβαστεί με την αφή
τίποτα δεν γίνεται.

Είναι λύπες που ξέχασα
και χαρές που δεν έζησα,
είναι χρόνια που φύγανε
- μίλα μου -
πες μου που να πήγανε.
Είναι φίλοι που χάθηκαν
και φωνές που μου στάθηκαν,
είναι μάτια που φίλησα
- μάτια μου -
κι από φως ξεχείλισα.

Είν' ο κόσμος δύσκολη γραφή
όλο σβήνεται
κι αν δεν διαβαστεί με την αφή
τίποτα δεν γίνεται.

Είναι σπίτια που έχασα
και ποτέ δεν τα ξέχασα,
ένα σχήμα που μπόρεσα
- σώμα μου -
κι άλλα που δεν χώρεσα.
Είναι κάτι στον άνεμο
μυστικό και παράνομο
που τρελαίνει τα σώματα
- πόνα τα -
με σκιές και χρώματα.

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Τα δικαιώματα ενός Νεο-Ναζί

Τούτον εν ένα θέμαν που με εταλαιπώρησεν στο παρελθόν τζαι εσκέφτουμουν το τζαι χτες ούλλη μέρα. Είναι ένα ηθικόν ερώτημαν, στο οποίον εγώ ακόμα εν ήβρα απάντηση, τζαι εννά μου άρεσκεν να άκουα τζαι τη γνώμην σας.

Ας πούμεν ότι ζεις σε μια δημοκρατική (χαχαχα) χώρα με ελευθερία λόγου κι έκφρασης (ξανά χαχαχα), όπου ο καθένας μπορεί να πιστεύει και να λέει ότι θέλει, σωστά; έχω δικαίωμα να πιστεύω ότι θέλω και είμαι ελεύθερη να εκφράζω αυτές τις απόψεις μου σωστά; είναι αντισυνταγματικό και ενάντια στα ανθρώπινα μου δικαιώματα εάν δεν μου επιτραπεί να εκφράσω την άποψή μου, ακόμη τζι αν διαφέρει που την άποψην της πλειοψηφίας. Τζαι τούτον ισχύει για ούλλους, σωστά; αριστερούς, αναρχικούς, δεξιούς, ακροδεξιούς, νεο-ναζί ...

Δαμέ μπαίνει το δίλημμαν της ιστορίας. Εάν ο κάθε ένας μπορεί να λαλεί ότι θέλει πρέπει τότε τζαι ένας νεο-ναζί να έσιει τη δυνατότητα να πει την άποψήν του, να έσιει τες ιδέες του τζαι να τες εκφράζει σωστά; τι γίνεται όμως εάν τούτες οι ιδέες εν επικίνδυνες; τζαι ξέρουμεν ότι εν επικίνδυνες γιατί έχουμεν την πείραν που το παρελθόν. Τους νεο-ναζί πρέπει να τους σταματήσουμεν για το συνολικόν καλό. Σωστά;

Αλλά, κάποιοι κάποτε εν θα ελαλούσαν το ίδιον τζαι για τους αριστερούς; τωρά εννά μου πεις οι αριστεροί εν εκάμαν τους ανθρώπους σαπούνια. Ποττέ εν αποτελέσαν τον κίνδυνον που ο κόσμος ενόμιζεν. Συγκρίνεις εντελώς ανόμοια πράματα Ερυκίνη. Ναι, έσιετε δίκιον, αλλά ... εν ούλλα θέμαν προοπτικής. Για μέναν οι Νεο-ναζί, οι ακρο-δεξιοί τζαι οι εθνικιστές εν πάρα πολλά επικίνδυνοι, μπορούν να κάμουν πάρα πολλύν κακόν σε μιαν κοινωνίαν ακόμα τζαι με το να υπάρχουν (εν χρειάζεται να κάμουν πραξικόπημαν). Για τους Νεο-ναζί, τους ακροδεξιούς τζαι τους εθνικιστές οι πιο φιλελεύθεροι άνθρωποι μπορεί να εν εξίσου επικίνδυνοι. Άμαν θέλεις να προστατεύσεις την κοινωνίαν στην οποία ζεις πρέπει να περιορίσεις την επίδρασην των επικίνδυνων; Αλλά το ποιοι εν οι επικίνδυνοι εξαρτάται που το ποιος είσαι εσύ, έννεν; Τζαι ποιος είσαι εσύ για να αποφασίζεις;

Τζαι το ερώτημαν παραμένει. Τι σκατά κάμνεις σε έτσι περίπτωσην; Ούλλοι έχουν δικαιώμα στην έκφρασην τζαι την ελευθερίαν, ο καθένας μπορεί να πιστεύκει τζαι να λαλεί ό,τι θέλει. Μα τζαι ο νεο-ναζί;

(με αφορμή 50 βλαμμένους που εχτές αποφασίσαν να κάμουν πορείαν με Ελληνικές σημαίες τζαι δικέφαλους τζαι όραμαν να σκοτώσουν ούλλους τους Τούρκους, να πάρουν πίσω την Κερύνειαν, την Πόλην τζαι εν ιξέρω τζαι γω τι)