Βενιαμίν ο κουμπής (ο ρουμπής, ο ρουμποκομπολογής)

Η Ερυκίνη εχτές το πρωίν ήταν ψιλοάρρωστη. Είχεν δηλαδή τα πρώτα σημάδια ότι ερχόταν η γρίππη κατά πάνω της, έτσι απέρριψε την πρότασην για χιονοπόλεμον τζαι χιονάνθρωπον με τη Μ#2 στο όρη τζαι στα παραρά τζαι αποφάσισεν να κλειστεί έσσω της για μια γερή δόση προληπτικής ιατρικής (δικός μου όρος), η οποία περιλάμβανε ζεστά, πολλά ζεστά, ακόμα τζαι τσάιν (γιαξ), πορτοκάλια τζαι μαντορίνια. Ως τη νύχταν, ήμουν καλλύττερα (σταματώ το τρίτο πρόσωπο γιατί θυμίζει μου κάτι που Ψυχοπαθολογίαν δεύτερου έτους) τζαι εκουρτίστηκα για σινεμά. Ναι, ήρτεν επιτέλους η ώρα του Κουμπή (του Ρουμπή, του ρουμποκομπολογή). Για όσους εν το επιάσαν αναφέρομαι στο The curious case of Benjamin Button (όπως τζι αν το λεν τελοσπάντων).

Απολογισμός: Τρεις ώρες non-stop, ο κώλος μας εν ετάραξεν που την καρέκλαν, όταν λέω μας εννοώ εμέναν τζαι της Μ.# (το έτερον ήμισυν, ΔΕΝ είμαστε λεσβίες).
Εκαταναλώσαμεν συνολικά ένα κουτί ποπ-κόρν, ένα σακουλάκι Μ&M's τζαι μια Galaxy, που όσον τζαι εφτάσαν μας.
Το σημαντικότερο. Σήμερα είμαι επισήμως άρρωστη τζαι η προληπτική ιατρική επίεν περίπατον.

Άξιζεν τον κόπο: ίντα μπου ννα σας πω. εν έχω σίουρην απάντησην. Πριν να πάω είπαν μου ότι τες τρεις ώρες εν τες νιώθεις, τζυλά μια χαρά. Εγώ ένωσα τες. Όι ότι εβαρήθηκα, εν εβαρέθηκα, αλήθκεια, αλλά ήταν αρκετόν. Εν ήβρα τζαι τίποτε το τρομερό δηλαδή. Εν ένιωσα ότι υπήρξαν έντονες κορυφώσεις στο δράμα ρε παιδί μου. Ήταν μια ενδιαφέρουσα ιστορία, η ιστορία της ζωής του Κουμπή, με ένα ωραίο love story όντως (που τζείνους τους έρωτες που εν αναλώνουνται σε ακραίες πράξεις ένδειξης αγάπης γιατί εν ακραίον μόνον τζαι μόνον ότι υπάρχει), αλλά εντάξει εν είσιεν κάτι το τρομερόν το στόρυ. Εν ξέρω εάν εν απλά η ιδέα μου.

Οι ηθοποιοί. Καλά η Μπλάνσετ εν θεά, εν το συζητώ ΠΑΝέμορφη, πανέμορφη όμως, τζαι πολλά καλή, όπως πάντα. Εν που τζείνα τα 2-3 πλάσματα που το όνομαν τους εν έγγυηση στην ποιότητα, που λένε. Ο Brad Pitt, ήταν εντάξει υποθέτω. Εν εξετρελάθηκα. Ο Brad Pitt αρέσκει μου συνήθως σε τζείνους τους ρόλους τους πιο τσαλακωμένους, τζαι τούτος παρά το γεγονός ότι τον είδαμεν γέρον, εν ήταν ένας τέθκοιος ρόλος. Ειδικά στο δεύτερο μισό του έργου, που νεώνει υποτίθεται, ο Brad Pitt εν πάλε ο ωραίος γκόμενος του περιοδικού (που ένι ας μεν το αρνούμαστε). Νομίζω τζαι η σκηνοθεσία ήταν τέθκοια, πάλε που κάποια φάση τζαι μετά. Ο Brad Pitt με τη μηχανή τζαι το τζάκετ, ο Brad Pitt στο ιστιοπλοϊκό ποζάρει... έσιει έναν 10λεπτον η ταινία που νομίζεις ότι μετροφυλλάς το DownTown. Τέλοσπάντων, μεν λαλώ πελλάρες, εν μια ωραία ταινία, μια αρκετά ωραία αμερικάνικη ταινία με τα κλισέ που αναμένεις από μια τέτοια ταινία-βιογραφία. Επειδή έννεν τζαι τίποτε το πολλά διαφορετικόν που άλλες οσκαρικές/ρομαντικές ταινίες, εν σημαίνει ότι έννεν καλή.

Παέννετε να τη δείτε τζαι πείτε μου τη γνώμην σας!!!

(εγώ εννά πάω να ππέσω μάλλον, να πιώ αλλό κανέναν τσάιν, να φάω σούππαν τραχανά τζαι να κάτσω στον καναπέ ζεστά-ζεστά να δω κανένα τηλεσκουπίδιν... εν τζαιν εν άσιημον να είσαι άρρωστος afterall).