Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Η πρώτη μου φορά....

που εξύπνησα με hangover έμελλεν να ήταν στο Παρίσι. Μετά που άγριο ξενύχτι σε ένα καταγώγειο, αλλά πέρα για πέρα καταγώγειο, του Παρισιού, με πολλύν πιοτόν (γιατί τούτον παθαίνεις άμαν είσαι διακοπές με ένα μάτσο Εγγλέζους τουρίστες, ούλλοι μεθυσμένοι ως τον έναν που τες 6 το απόγευμα) τζαι με μουσική υπόκρουση τες επιλογές του σχιζοφρενή ντιτζέι (αλλιώς δεν εξηγείται το πίντωμαν System of a Down τζαι grease). Τζαι τούτα ούλλα αφού εφάαμεν πόρτα που το πιο χαικλέδικο κλαμπ του Παρισιού που ούτε Λευκωσιάτισσα εν έμπεννεν μέσα κάτω που την ολόφωτη Αψίδα του Θριάμβου.

Τεσσερισήμισυ ώρες μετά εξύπνησα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, άρρωστη, λες τζαι επάτησεν με λεωφορείο. You are not sick, λαλεί μου ο Captain Redbeard, this is what we call hangover (οι Ιρλανδοί κάτι ξέρουν που τούτα). Τζοιμήθου τζαι εννά σου περάσει. Τζαι ετζοιμήθηκα.

Τζαι κάπως έτσι επέρασεν η μέρα που θα εθορούσα τα μνημεία του Παρισιού.

Τζαι κάπως έτσι επέρασεν η Δευτέρα του Πάσχα.

Καλήν ανάστασην τζαι σε σας!

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Μαύρη Δευτέρα...

Με τον Πατέρα ποττέ εν τα ήβραμε στο μουσικό. Κυρίως γιατί ο Πατέρας εν τζαι πολλά του βαρετού λαϊκού ή του ελαφρολαϊκού, ενώ εγώ με τα "αλαμπουρνέζικα" (τουτέστιν αγγλική μουσική) για τα "ττάππα-ττούππα".

Θυμούμαι μιαν ημέραν (κάπου στην εφηβείαν μου) κάπου με έπαιρνεν με το αυτοκίνητον τζαι στο ράδιο να παίζουν τα γνωστά του Πατέρα, τζαι εγώ να δυσπυρκώ. ώσπου τζι άρκεψεν Παπάζογλου στο ράδιο. ήταν η πρώτη τζαι μοναδική φορά που εγώ τζι ο Πατέρας εσιγοτραγουδήσαμεν το ίδιον τραούδιν.

Εγύρισεν πάνω μου παραξενεμένος τζαι είπεν μου: "Που τον ηξέρεις εσού τον Παπάζογλου;"

"ξέρω τον, καλό εν τον ηξέρω; Εν ο Παπάζογλου. Ας πούμεν ούλλοι ξέρουν τον".

Εκοίταξεν με με έναν ύφος ψιλοπερηφάνιας τζαι ψιλοθαυμασμού νομίζω, τζι είπεν "άδε ρε τους ρόκολους που μου ακούν Παπάζογλου."

Τζείνην την ημέραν εσκέφτουμουν μετά πόσον μεγάλον πράμαν ενι να ενώνει η φωνή σου, η ψυσιή σου, η καλλιτεχνική σου έκφραση γενιές. Τζείνην την ημέραν εσκέφτουμουν αν τον έβρισκα ποττέ ήταν να του πω "Ευχαριστώ κύριε Παπαζογλου."

Ευχαριστούμεν.

ΥΓ: μουσικήν εν βάλλω γιατί προς το παρόν μου είναι αδύνατον να θκιαλέξω έναν ή θκυό.
ΥΓ2: καμιά φορά η τύχη. Παπάζογλου τζαι Ρασούλης ήταν πάντα συνδεδεμένοι. Τζαι στο θάνατον προφανώς....
ΥΓ3: τα tags τούτου του πόστ είναι μουσική τζαι προσωπικά, γιατί η μουσική κάποιων ανθρώπων εν μπορεί παρά να γίνεται πολλά πολλά προσωπικόν πράμαν

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Balkan Trafik

Μιλούμεν τι κλαρίνον, τι νταούλιν τζαι ζουρνάς, τι τσιφτετέλιν, τι καλαμαθκιανός (τζαι άλλα παρεμφερή) τζαι τι σφυρκά έππεσεν στο κέντρο καλών τεχνών των Βρυξελλών, κάπου ανάμεσα στες αφίσες για τους μεγάλους ζωγράφους της αναγέννησης δε λέγεται... Πιο άκυρον συνδυασμόν εν έσιει.

Τούτος ο παρέας, ήταν αναμφισβήτητα έναν που τα πιο αξιομνημόνευτα πρόσωπα του φεστιβάλ



ΥΓ1: άμαν ακούεις τσιριλλιχτά γαλλικά που την μιαν άκραν του δωματίου ως την άλλην, μεν αναρωθκιέσαι πως αλλάξαν έτσι οι Βέλγοι. Δύο λέξεις: απόδημος ελληνισμός

ΥΓ2: ναι ναι υπάρχει και Θύρα 4 Βρυξελλών. Ποια εν η Θύρα 4 ρε παιθκιά;

ΥΓ3: που ούλλες τες εμφανίσεις τζαι συναυλίες αρέσαν μου παραπάνω: α) τα τραγούδια τζαι οι χοροί της Αλβανίας τζαι β) το ελληνικό δεκάλεπτο με τους καλαμαθκιανούς (το ρεμπέτικο καφέ δεν έφτασεν τες προσδοκίες μου σόρυ). εν επίστευτον το πόσον βαρκούμαστεν εμείς έτσι πράματα τζαι το πόσον ενθουσιασμόν δημιουργούν στους ξένους. Αφού έπιασα τον εαυτό μου να τραουδά "μήλο μου κόκκινο ροιδο βαμμένο" full excitement. έλεος.

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Φλασιά αλλιώς Γιατί αγαπούμε τον Χατζή

(Τζαι μεν ακούσω περιπαίξιμον που μου αρέσκει ο Χατζής)


... εν βασικά θέμα προοπτικής

γιατί όταν οι άλλοι λαλούν ότι τα λεφτά κάμνουν τον κόσμον να γυρίζει...


http://www.youtube.com/watch?v=rkRIbUT6u7Q (εξαιρετικό κομμάτι δέτε το)


ο Χατζής λαλεί....




ΥΓ.: κάτι μου λαλεί ότι μετά που τούτον οι μισοί γνωστοί μου θα αρνιούνται ότι με ξέρουν (τα μέταλα ατ λιστ). αχαχαχα.

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Debtocracy

Σήμερα στη δουλειά εν εδούλεψα. Είδα έναν ντοκυμαντέρ. Ορμώμενο που την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, το Debtocracy αναλύει την οικονομική κρίση στην Ευρώπη τζαι το νεο-φιλελευθερο οικονομικό συστήμα παγκοσμίως.

Εν ξέρω τι λαλούν άλλα πλάσματα που το είδαν, τζαι ποια είμαι τζιόλις εγώ να κρίνω τι λαλούν οι οικονομολόγοι μέσα στο ντοκύμαντερ; Έναν πάντως εν σίουρο. Πρώτη φορά είδα κάτι απολύτως σχετικό με οικονομικά τζαι εκατάλαβα. Εννοώ που τα αλήθκεια εκατάλαβα. τζαι εγώ που οικονομικά τζαι πολιτικήν ασχέτου. Αλλά εκατάλαβα.

Τζαι όι έννεν ακριβώς έναν "αντικειμενικόν" πράμαν. έσιει πολλά συγκεκριμένα μηνύματα που θέλει να περάσει στον θεατή. τζαι εν μιλώ μόνον για το "εν τζείνοι οι κακοί, εκμεταλλευτές, καπιτάλες της Ευρώπης τζαι οι δικοί μας οι άχρηστοι που φταίσιν, εμείς είμαστεν αθώες περιστερές", τούτα ακούμεν τα τζι αλλού. Οι δημιουργοί του ντοκυμαντέρ, προσπαθούν να προωθήσουν μιαν πολλά συγκεκριμένην πρότασην για επίλυση του προβλήματος τζαι πέρκει να τα καταφέρουν αν με ρωτάτε εμέναν. Έναν που τα πιο ενοχλητικά πράματα της πολιτικής εν το ότι εν γεμάτη αερολογίες, ούλλοι μιλούν τζαι κανένας εν λαλεί τίποτε. Ούλλοι εντοπίζουν προβλήματα, σύρνουν ευθυνές ποτζεί ποδά (κατά βάση στην προηγούμενη κυβέρνηση που εντελώς τυχαία εν η αντίπαλη πολιτική παράταξη), αλλά κανένας εν προσφέρει λύσεις. Εν αν μη τι άλλον πρωτοποριακό το ότι τούτοι οι άνθρωποι προσφέρουν τζαι μιαν διέξοδο (τι θλιβερό θα ένι αν κανένας πολιτικός δεν κάμει μιαν κίνηση προς υιοθέτηση μιας λύσης).

Το πιο αηδιαστικό κομμάτι του ντοκυμαντέρ για μένα, δεν είναι ούλλη η αναφορά στες μίζες, τη διαφθορά, τες κρυφές συναλλαγές, τα κλειστά μμάθκια της δικαιοσύνης. Εν τζείνον το κομμάτιν που ο πρώην υπουργός οικονομικών ο Παπαντωνίου λαλεί σε κάποιο ξένον κανάλι (όχι βέβαια στα μούτρα του λαού), πως ο ελληνικός λαός εν ανίκανος λόγω νοοτροπίας για πειθαρχία (κάτι τέθκοιον τέλοσπαντων). Με λλία λόγια ένας επίσημος εκπρόσωπος της Ελλάδας λαλεί στον κόσμον ότι "εμείς έτσι είμαστεν, ίντα μπου καρτεράς". Που εμέναν θυμίζει μου το "ε μα εν Κύπρος δαμέ, έτσι ένι". ΔΕΝ ΕΣΙΕΙ ΣΙΗΡΟΤΤΕΡΟΝ για μένα. δεν έσιει. δεν μπορώ να το ακούω, δεν μπορώ. Τούτην την παραίτηση που οποιαδήποτε απαίτηση για κάτι έστω ελάχιστα καλλύττερον. Παραίτηση τζαι που οποιαδήποτε πράξη αλλαγής παράλληλα.

Τζι αν έσιει έναν παράγονταν, αγαπητή Μάνα, που θα μας κάμει μιαν ημέραν "να καταντήσουμεν σαν την Ελλάδαν" όπως λαλείς έννεν οι μετανάστες, εν η κκελλέ μας γιατί τες ίδιες μαλακίες κάμνουμεν τζι εμείς τζαι την ίδιαν νοοτροπίαν έχουμεν απέναντι στα πράματα. τζαι επειδή εν εβρέθηκεν ακόμα ένας πολιτικός με α*****α, ούτε τζιαμέ, ούτε δαμέ, γιατί η αλλαγή θέλει κκότσια.

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Πως να ανακοινωσεις στους Κυπραιους γονείς σου ότι τα έχεις με ξένον...

.... τζαι να μεν νομίσουν α) ότι παντρεύκεσαι, τζαι β) ότι θα μείνεις για πάντα στην άτιμη την ξενιτιά (μουσικό υπόβαθρο πενιά μπουζουκιού τζαι Καζαντζίδης), θα σύρεις μαύρη πέτρα πίσω σου, θα γεράσουν μόνοι κι έρημοι σε ένα γεροκομείο, θα καταστραφεί ο κόσμος και άλλα συναφή.

Απάντησης:

Εν έσιει κανέναν τρόπον. Είναι απλώς αναπόφευκτον, ας το πάρουμεν απόφαση.

ΥΓ: αν εξαιρέσεις τα παραπάνω ψιλοπροβληματάκια στην συνεννόηση, η πολυαναμενόμενη ανακοίνωσις επίεν καλά θα έλεγα. κυρίως γιατί οι γονιοί μου ξέρουν πως εν σηκώνω κουβέντα σε προσωπικά ζητήματα (συζήτηση κομμένη που λένε). Εκτός που τζείνον το: "εν προκειται να το πούμεν της γειτόνισσας", που εν ξέρω πως να το πάρω. Τάχα να στεναχωρηθώ;

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

Back

Πόσος τζαιρός επέρασεν αλήθκεια που την τελευταία φορά που έγραψα ένα ποστ δαμέ; Πολλύς. Που τότες, χμμμ.... πολλά πράματα εγινήκασιν (βάλε μέσα κάμποσον φυρμόν στην δουλειά, πενταήμερην επίσκεψην της σχέσης, σύντομο ταξιδάκιν στη νήσο κύπρο τζαι πάλε απο την αρχή, δηλαδή πάλε στον φυρμόν), αλλα το πιο ουσιαστικόν των τελευταίων ημερών: Εκατάφερα, (ποιος να μου το ελάλεν) να συμπληρώσω ένα Τοp 3 που δύσκολα συμπληρώνεται στη ζωή ενός πλασμάτου και παραθέτω κάτωθι (γιατί ένα αρχαίον το διαθέτομεν).

Τοp 3 most fucking scary bus rides ever (αλλιώς Πελλολεωφοριατζίες παντού):

1. Στην Ελλάδα, Αθήνα συγκεκριμένα, σε τζείνην την κλασική εκδρομή του σχολείου το Πάσχα. Το σχολείο μας πάει με λεωφορεία μπουζούκια, στην Βίσση τζιόλις (ναι ναι εκπαιδευόμαστε από μικρά στα κυπριακά ήθη και έθιμα). Ο λεωφοριατζής μας προφανώς να τα έχει πιει τζαι ναν ντίρλα κυριολεκτικά τζαι να μας παίρνει που τα μπουζούκια στο ξενοδοχείο με απίστευτες ταχύτητες (για έναν κέντρο πόλης τουλάχιστον). Να έχουμεν περάσει ένα κόκκινο, να έχουμε στρίψει ούυυλλες τες στροφές με ξερογύρισμαν, να έχουμεν παρασύρει/χτάρει κάτι που ήταν στο πεζοδρόμιο. Άστα να πάνε. Να είμαστεν εν τω μεταξύ ούλλη η παρέα στο τσακίρ κέφι (μόνον έτσι εξηγείται το πως δεν επανικοβλήθηκα). Να τραουδούμεν του λεωφοριατζή "Το τελευταίο βράδυ μου απόψε το περνάω" τζαι τζείνος να βάλλει πείσμα "τι νομίζετε δεν μπορώ να σας πάω στο ξενοδοχείο; όχι, όχι θα σας πάω". Πως εφτάσαμεν ζωντανοί κανείς δεν ξέρει.

2. Πάλε στην Ελλάδα (κάτι λαλεί τούτον πιστεύκω), στην Κέρκυρα Κέρκυρα με το Ποντικονήσι τούτην τη φορά. Να είμαστεν μια σειρά τουριστικά λεωφορεία, δηλαδή τεράστια, στα στενοσόκακα της Κέρκυρας. Το δικό μας πρώτο τζαι καλλύττερο. Εγώ τζαι η Σ. (η διπλανή μου) πρώτο τραπέζι πίστα, γιατί η Σ. είχε πάθει έρωτα με τον λεωφοριατζήν τον Φάνιη έτσι είδαμεν με τα μμάθκια μας το αυτοκίνητο που την απέναντι πλευρά να έρκεται. Δεδομένου του στενοσόκακου, φυσικά να μεν μπορεί να ρέξει τζαι τζείνος τζαι το λεωφορείον. Τζαι δαμέ μπαίνει η νοοτροπία του τζαι πολλά άντρα οδηγού. Τι να κάμει τζείνος πισινή; Μεγάλη προσβολή. Να κάμει πισινήν το λεωφορείο, το ακολουθούμενο από 6 άλλα. Στην αρκήν ήταν πουρούες, μετά ξιτιμασιές (να μαζεύκουνται εν το μεταξύ τζι άλλα αυτοκίνητα). Μετά κατεβαίνει ο Φάνιης κάτω, κατεβαίνει τζι ο άλλος (ένας τύπος με μερσεντάρα, τζοίλιον τζαι μουστάκαν τύπου Ζαχόπουλος). Κατεβαίνουν τζαι άλλοι οδηγοί. Τζαι μετά να αρκέφκουν να δέρνουνται ούλλοι μαζί. Να φκάλλει ο τύπος με τον τζοίλιον μασιέριν τζαι που μέσα που το αυτοκίνητον η κόρη του να φκαίνει κλαίοντας, να φύρνεται στο δρόμον. να γίνεται πανικός. στο τέλος δεν θυμούμαι πως, επροχωρήσαμεν. (τίποτε που τα παραπάνω δεν είναι φανταστικό, τα έζησα όλα με τα μμάθκια μου).

3. Στο Βέλγιο, Βρυξέλλες, (που εν τάχα μου τζαι Ευρωπαίοι), στο λεωφορείο προς το αεροδρόμιο. Ταχύτητες εξωφρενικές, ακόμα τζαι για αυτοκινητόδρομο εξωτερικού. Στην σήραγγα, να τζίζει το λεωφορείο πάνω στον τοίχο/κιγκλίδωμα (εν εκατάλαβα ακριβώς) τζαι να ακούεται ένα σκκκκράαααατς. να έχουμε σιέσει ούλλοι πάνω μας. να βαστώ το σίδερον μπροστά λες τζι είμαστεν στο τρενάκι του τρόμου. κανονικότατα στες στροφές να ψιλοφεύκει ο κώλος μου που το κάθισμαν. Τζαι ούλλοι στο λεωφορείο, κύριοι, να μεν φκάλλουν άχνα. Σε κάποια φάση κάποιος εν άντεξεν τζαι είπεν του κάτι στα γαλλικά, που εν τζαι καταλάβω, αλλά σίουρα ξιτιμασιά εν ήταν (τόσον τζαιρόν με τον γάλλον παρέα έμαθα τες μισές ξιτιμασιές). έτσι αγνοήθηκε παντελώς. Στο αεροδρόμιο επήρα μιαν ανάσαν τζι είπα ποτέ πια ποτέ (την επόμενη φορά με το shuttle παρακαλώ).