Μαύρη Δευτέρα...

Με τον Πατέρα ποττέ εν τα ήβραμε στο μουσικό. Κυρίως γιατί ο Πατέρας εν τζαι πολλά του βαρετού λαϊκού ή του ελαφρολαϊκού, ενώ εγώ με τα "αλαμπουρνέζικα" (τουτέστιν αγγλική μουσική) για τα "ττάππα-ττούππα".

Θυμούμαι μιαν ημέραν (κάπου στην εφηβείαν μου) κάπου με έπαιρνεν με το αυτοκίνητον τζαι στο ράδιο να παίζουν τα γνωστά του Πατέρα, τζαι εγώ να δυσπυρκώ. ώσπου τζι άρκεψεν Παπάζογλου στο ράδιο. ήταν η πρώτη τζαι μοναδική φορά που εγώ τζι ο Πατέρας εσιγοτραγουδήσαμεν το ίδιον τραούδιν.

Εγύρισεν πάνω μου παραξενεμένος τζαι είπεν μου: "Που τον ηξέρεις εσού τον Παπάζογλου;"

"ξέρω τον, καλό εν τον ηξέρω; Εν ο Παπάζογλου. Ας πούμεν ούλλοι ξέρουν τον".

Εκοίταξεν με με έναν ύφος ψιλοπερηφάνιας τζαι ψιλοθαυμασμού νομίζω, τζι είπεν "άδε ρε τους ρόκολους που μου ακούν Παπάζογλου."

Τζείνην την ημέραν εσκέφτουμουν μετά πόσον μεγάλον πράμαν ενι να ενώνει η φωνή σου, η ψυσιή σου, η καλλιτεχνική σου έκφραση γενιές. Τζείνην την ημέραν εσκέφτουμουν αν τον έβρισκα ποττέ ήταν να του πω "Ευχαριστώ κύριε Παπαζογλου."

Ευχαριστούμεν.

ΥΓ: μουσικήν εν βάλλω γιατί προς το παρόν μου είναι αδύνατον να θκιαλέξω έναν ή θκυό.
ΥΓ2: καμιά φορά η τύχη. Παπάζογλου τζαι Ρασούλης ήταν πάντα συνδεδεμένοι. Τζαι στο θάνατον προφανώς....
ΥΓ3: τα tags τούτου του πόστ είναι μουσική τζαι προσωπικά, γιατί η μουσική κάποιων ανθρώπων εν μπορεί παρά να γίνεται πολλά πολλά προσωπικόν πράμαν