Στο θέατρο

Αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια,

η Ερυκίνη σου το Σάββατο που μας επέρασεν επίεν θέατρο, στο ολοτζαίνουρκο θέατρο του ΘΟΚ. Εντάξει δεν ξέρω εαν εν ολοτζαίνουρκον, αλλά εγώ πρώτη φορά επίεννα. Εσχολιάζαμε με την κολλητή τη Μ. ότι επεράσαν τόσα χρόνια που την τελευταία μας επίσκεψη στο ΘΟΚ (το παλιό, το να-πέσει-το-ταβάνι-να-μας-πλακώσει θέατρο) που δεν αθθυμούμαστεν πλέον πως ήταν), οπόταν δεν υπάρχει τρόπος σύγκρισης του καινούργιου με το παλιό (συνειρμικά έχω ακριβώς τα ίδια συναισθήματα για την πλατεία Ελευθερίας. Εν αθθυμούμαι πως ήταν παλιά πλέον. Ναν κάποιο κόλπο των κυπριακών κατασκευαστικών λαλείς; άμαν δεν θυμάσαι τίποτε πέραν που μπάζα τζαι οικοδομές, κάθε αποτέλεσμαν εν εντυπωσιακό).

Τέσπα, πολλύς ενθουσιασμός. Παράσταση στα ελληνικά μετά που πάρα πολύ τζαιρό. Τζαι στο καινούργιο θέατρο. Πάμε με την κολλητή περπατητοί στο θέατρο (γιατί η κολλητή ζει στο κέντρο, τζαι ήταν πιο γλήορο να περπατήσουμε που το να μπηχτούμε στην κίνηση) τζαι καταφθάνοντας στο πάρκινγκ δεν ξέραμε που ποια μερκά του κτηρίου να μπούμε. Δεξιά ή αριστερά; Μυρίζουμεν τα νύσια μας τζαι πάμεν δεξιά. Φτάνοντας τζιαμέ βλέπουμε την κόλλα την Α4 κολλημένη πας το γυαλί, "Κύρια είσοδος αριστερά". ΟΚ.

Μπαίνουμε στο θέατρο τζαι να γίνεται πανικός. Μόλις ετέλειωνεν η προηγούμενη παράσταση τζαι εφκαίναν ούλλοι τζαι ταυτοχρόνως εφτάναν ούλλοι για την επόμενη. Σε ένα σχετικά στενό διάδρομο στην είσοδο. Να χάνει το παιδί τη μάνα (εν έτσι που λαλούν τη φράση;), όι περίμενε... να χάννει η μάνα το παιδί.... Τέλοσπάντων, εκαταλάβετε. Εγώ, εντυπωσιασμένη που το κτήριο, πολλά ωραίο, μοντέρνο, στυλάτο, τζαι το στοιχείο του ξύλου, εν το επρόσεξα.... Ίντα αριθμόν εν οι θέσεις μας για να έβρουμε σε ποια που τες 3 ουρές να σταθούμε; Α κάτσε, δεν έσιει κάπου που να λαλεί που να πάμε. Θορώ ξανά γυρώ γυρώ τζαι όντως, δεν είσιεν ούτε ΜΙΑΝ ταπέλλα. Τίποτε να σου λαλεί που να πάεις αναλόγως του εισιτηρίου σου.

Παίρνει πρωτοβουλίαν η Μ. τζαι στέκεται σε μιαν ουρά, όποια να'ναι, τζαι όταν φτάνουμε στον τύπο θορεί το χαρτί των διαδικτυακών μας εισιτηρίων τζαι λαλεί, άααα πρέπει να συνάξετε τα εισιτήρια σας που το γραφείο συλλογής εισιτηρίων. Θορώ δεξιά-αριστερά τζαι το μόνο που θορώ εν κκελλάες θεατρόφιλων λευκωσιατών. Πάμεν στα τυφλά τζιαμέ που μας δείχνει τζαι όντως έσιει έναν πάγκο υποδοχής τζαι πάνω στον πάγκο έσιει μιαν κόλλα Α4 που έσιει τυπωμένο πάνω με Times New Roman της Word "ΣΥΛΛΟΓΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΩΝ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ" που εμπορούσες να φθιαβάσεις μόνο όταν ήσουν ομπρός της. Ας πούμε βάλτε μιαν ταπέλλα!!! ή έστω κολλήστε την Α4 πάνω στον τοίχο.

Τέλοσπάντων, ας ένι, ήβραμεν τα, εδείξαν μας που να πάμε (ταπέλλα πουθενα, ούτε για δείγμα), εφτάσαμε στις θέσεις μας τζαι ήβραμε δύο πλάσματα να κάθουνται τζιαμέ. Κατ'ακριβειαν 2 πλάσματα να κάθουνται, ακόμα 2 να στέκουνται με απορία, συν εμείς οι θκυό, εκάμαμεν εξάδα. Α, συγγνώμη οι θέσεις εν τριπλοκρατημένες (!!!), α, κάτσε κατ'ακρίβειαν εν μόνο διπλοκρατημένες, οι θκυό πρώτοι απλά εκάμαν λάθος στες θέσεις τους. Α εντάξει ρεεεεε. Εν τέλει, έναν παιδίν εβούρησεν πάνω κάτω, ελαχάνιασεν καλά καλά, αλλά ήβρεν μας ούλλους τόπο να κάτσουμε ναν καλά (εμείς στες αρχικές μας θέσεις που εκλείσαμε, πρώτο τραπέζι πίστα στο μπαλκόνι. Την τελευταία φορά που είχα έτσι θέση εθορούσα Jude Law στο Barbican, τωρά Μαρκουλάκη, Χειλάκη και Παπασπηλιόπουλο στο ΘΟΚ. Νοτ Μπατ έννε;) τζαι περίπου μισή ώρα μετά την καθορισμένην ώρα εξεκίνησεν η παράσταση.

Ήταν πολλά ωραία εν τω μεταξύ εαν μπορέσετε να τη δείτε (Ο φάρος λέγεται) αξίζει. Απόλαυσα το. Αλλά ίσως ρε παιθκιά μιαν ταπέλλα στο θέατρο. Τζαι μια τζαι παραπονιούμαι (πάλε) ίσως εαν εξεκίναν λλίον πιο γλήορα; Υπάρχουν και άτομα μιας κάποιας ηλικίας που εν αντέχουν ως τα μεσάνυχτα! 

ΥΓ: αστείο πράμα μετά που τόσα χρόνια εφάνηκε μου παράξενο που κανένας εν έπινε στο θέατρο. Θυμούμαι πόσο παράξενοι μου εφανήκαν οι εγγλέζοι όταν επία στο θέατρο πρώτη φορά τζι ούλλοι εκρατούσαν μπύρες σε πλαστικά ποτηρούθκια. τς τς τς.