Έτσι γράφει πάνω στο πορτοκαλο-χρυσίζον χαρτίν που μου έδωκε η κοπέλα στο γραφείον των μεταπτυχιακών του ΠανΚυ (funky Panky, τουτέστιν Πανεπιστήμιο Κύπρου).
Τούτον που θέλει να πει ο Λατίνος ποιητής (καμία σχέση με το Λατίνο εραστή), εν ότι είμαι μάστρος. Μάστρος της τέγνης της ψυχολογίας. Τζαι μάλιστα της γνωστικής παύλα εξελικτικής παύλα εκπαιδευτικής ψυχολογίας (πτυχία προσφορά, 2+1 δωρεάν).
Τι τηβέννους, τζαι καπελλούθκια, τζαι πρύτανη, τζαι παναϋρκα. έναν χαρτίν, κωλόχαρτον, με έναν τίτλον τρεις γραμμές (είπαμεν εκάμαμεν μάστερ όλα σε ένα νοικοκυρεμένα), τζαι εν αρκετόν να το συνειδητοποιήσεις. Ρε γαμώτο που τ' αλήθκεια ετέλειωσεν, τέρμα οι σπουδές. finito, the end, τέλος. Πως το λένε;
τόσον πολλά εχάρηκα που μου επέρασεν που το μυαλό να το καδρώσω....
προς το παρόν εν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μου, αλλά εν έσιει σημασία.
Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009
Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009
Michael Jackson
Ο Michael Jackson επέθανεν. Επέθανεν που τ' αλήθκεια. Έπαθεν καρδιακήν προσβολήν εχτές.
Εν το πιστεύκω πραγματικά. Ο βασιλιάς της ποπ. Που τ' αλήθκεια όμως.
εν έσιει άλλον άνθρωπον που να επηρέασεν σε τέθκοιον βαθμόν την ποπ κουλτούρα. Ένας άνθρωπος που καθιερώθηκε με το χορό του φεγγαριού, με πολλά ιδιαίτερον ήχον στη φωνή, τζαι στη μουσική. Που είτε τον ιξέρεις είτε όι, είτε αρέσκει σου είτε όι το ρυθμό κάποιων τραουθκιών εν υπάρχει περίπτωση να μεν τον ξέρεις.
Εν με ενδιαφέρει εαν ήταν ή όι παιδόφιλος, γκέυ, μαύρος που εγίνην άσπρος, φρικιό, φοητσιάρικος, κάτι μεταξύ γεναίκας τζαι άντρα που λαλεί τζι η μάνα μου.
Φίλε, ήταν ο Michael Jackson..... ήταν....
(εδώ και ώρα προσπαθώ να θκιαλέξω έναν τραούδιν του να βάλω, μα αρέσκουν μου τόσα πολλά...)
Εν το πιστεύκω πραγματικά. Ο βασιλιάς της ποπ. Που τ' αλήθκεια όμως.
εν έσιει άλλον άνθρωπον που να επηρέασεν σε τέθκοιον βαθμόν την ποπ κουλτούρα. Ένας άνθρωπος που καθιερώθηκε με το χορό του φεγγαριού, με πολλά ιδιαίτερον ήχον στη φωνή, τζαι στη μουσική. Που είτε τον ιξέρεις είτε όι, είτε αρέσκει σου είτε όι το ρυθμό κάποιων τραουθκιών εν υπάρχει περίπτωση να μεν τον ξέρεις.
Εν με ενδιαφέρει εαν ήταν ή όι παιδόφιλος, γκέυ, μαύρος που εγίνην άσπρος, φρικιό, φοητσιάρικος, κάτι μεταξύ γεναίκας τζαι άντρα που λαλεί τζι η μάνα μου.
Φίλε, ήταν ο Michael Jackson..... ήταν....
(εδώ και ώρα προσπαθώ να θκιαλέξω έναν τραούδιν του να βάλω, μα αρέσκουν μου τόσα πολλά...)
Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009
Interview
σήμερα είχα ΑΚΟΜΑ ένα για δουλειά. Σε μεγάλη εταιρεία, όμιλο μάλιστα.
εξύπνησα το πρωίν, χαλαρά, εκοπροσκύλιασα. το μεσημέρι είπα να ετοιμαστώ για τη συνέντευξη. Πάω στον καθρέφτη τζαι συνειδητοποιώ ότι η επιδερμίδα μου υποθάλπει το σπυρί-γίγαντας, τουτέστιν εσωτερικόν σπυρίν σε μέγεθος μπάλας του τένις, αλλά τουλάχιστον όχι εξωτερικόν. Συκκιμετζίνα* ούσα, αν δεν το καταλάβατε ως τώρα δηλαδή, εν έκαμα τίποτε να το καλύψω. Επέρασεν μου τζαι που το μυαλό να ντυθώ λλίον πιο καλά, να βάλω τζαι τακούνια (εγόρασα κάτι υπέροχες πλατφόρμες, αλλά εν λλίον μιτσιές τζαι κουραστικές τζι εν τες φορώ), αλλά μετά εσκέφτηκα "εν θα νομίσουν τα πλάσματα άμαν με δουν ότι έτσι ντύνουμαι γενικώς; γιατί να τους παραπλανήσω; ας είμαι ο εαυτός μου". Εφόρησα τα σανταλούθκια μου τα τζεγκενίσιμα**, τη φανελλούαν μου, τη φουστούδαν μου τη μακριά, όπως εννά επίαιννα στο πανεπιστήμιο δηλαδή.
ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ. εκατάλαβα το μόλις εμπήκα. Το πάτωμαν, ποτζείνον το μάρμαρον που γυαλίζει, η κοπέλα στην υποδοχήν με ποτζείνον το headset με το μικροφωνούδιν, τόση πολλή δουλειά έππεφτε, πάνω κάτω να πιαιννοέρκουνται κύριοι με τα πουκάμισα τζαι τες γραβάτες, κυρίες με τα τακούνια τους κλπ. "Γιατί εν τα εφόρησες τα τακούνια τουλάχιστον κόρη μου;" εσκέφτηκα. Έπρεπεν να περιμένω περίπου 15 λεπτά για να πάω στο γραφείον που θα γινόταν η συνέντευξη. Επία όπως το μαρτούιν. Επροσπαθούσα να σταματήσω να αναρωθκιούμαι εάν το σπυρί-γίγαντας under the surface εφαίνετουν πολλά. Η κοπέλα, στυλάτη τζαι κυριλέ, εσυστήθηκεν μου τζαι έκατσεν πίσω που το γραφείον. Εχάρηκα που ήταν γεναίκα τζαι σχετικά νεαρή, τουλάχιστον εν θα μου την έππεφτεν, όπως ο προηγούμενος, ούτε εννά μου απηυθυνε το λόγο με το "μάνα μου" σε ύφος παππούς-μιλά-στο-δεκάχρονο-εγγόνι του, όπως ο προ-προηγούμενος (το τι επέρασα στα interviews δε λέγεται).
Ήρτεν τζι ακόμα μια τζαι εξεκινήσαμεν. Η Ερυκίνη σας αποφάσισεν να πει ψέματα. Τζαι είπεν. Είμαι χάλια στα ψέματα. Αλλά είπα τα. Είπα ότι εν θα ασχοληθώ άλλο με τη ψυχολογία, είπα ότι ενδιαφέρει με η δουλειά που μου προσφέρουν, είπα ότι αρέσκουν μου τα ρούχα (η δουλειά έσιει να κάμει με πολυκατάστημα ρούχων) τζαι ότι ψουμνίζω συχνά που το κατάστημαν τους, αλλά ρε γαμώτο ένιωθα το. Εν εμπορούσα να ελέγξω τες εκφράσεις του προσώπου μου. Ποττέ εν το κατάφερα. Τόσα χρόνια ψυχολογία τζαι δεν εμπόρεσα να μάθω να ελέγχω τη φάτσα μου (ευτυχώς που εστράφηκα στην ερευνητικήν ψυχολογία, θα γίνουμουν χάλια ψυχολόγα). Τέλοσπάντων, τα πλάσματα εκαταλάβαν. Εν θα μπορούσα να πείσω κανένα.
Για ακόμα μια φορά: "εννά σας ειδοποιήσουμεν". Μόνον που έμαθα λλίον να θκιαβάζω φάτσες. Εν θα με πιαν, σίουρα πράματα. Τζαι αμέσως μόλις έφυα, ένιωσα απίστευτην απογοήτευσην, εννά ήταν μια καλή δουλειά ρε γαμώτο. τζαι εγώ επία τζιαμέ, εφάνηκα ότι εν ήμουν σίουρη για τες ικανότητες μου, για το αν θέλω να δουλέψω τζιαμέ, για ακόμα μιαν φοράν εν εκατάφερα να "πουλήσω" τον εαυτόν μου, τζαι εν εκατάφερα να είμαι λλίο, έστω τζαι λλίον, στην άκραν του κουταλιού που λαλούμεν, διπλωμάτισσα.
Τζαι κάπως έτσι έληξεν άδοξα, πριν καν αρχίσει, η καριέρα μου στο άντρο του καπιταλισμού.
ΥΓ. μετά επία τζαι εγόρασα μιαν τσέντα, πράγμα που συμβαίνει μια φορά στα 3 χρόνια (είμαι τόοοσο ιδιότροπη), αλλά εν με έκαμεν να νιώσω καθόλου καλύτερα. Το shopping therapy τελικά δεν δουλεύκει με τίποτε, τουλάχιστον πάνω μου.
*Συκκιμετζής/ίνα = άτομο που δεν δίνει και πολύ σημασία για το τι λέει ο κόσμος
** τζεγκενίσιμα = του τζεγκένη = άνθρωπος αργόσχολος, που γυρνάει από δω και απο' κει, λίγο ρεμάλι.
εξύπνησα το πρωίν, χαλαρά, εκοπροσκύλιασα. το μεσημέρι είπα να ετοιμαστώ για τη συνέντευξη. Πάω στον καθρέφτη τζαι συνειδητοποιώ ότι η επιδερμίδα μου υποθάλπει το σπυρί-γίγαντας, τουτέστιν εσωτερικόν σπυρίν σε μέγεθος μπάλας του τένις, αλλά τουλάχιστον όχι εξωτερικόν. Συκκιμετζίνα* ούσα, αν δεν το καταλάβατε ως τώρα δηλαδή, εν έκαμα τίποτε να το καλύψω. Επέρασεν μου τζαι που το μυαλό να ντυθώ λλίον πιο καλά, να βάλω τζαι τακούνια (εγόρασα κάτι υπέροχες πλατφόρμες, αλλά εν λλίον μιτσιές τζαι κουραστικές τζι εν τες φορώ), αλλά μετά εσκέφτηκα "εν θα νομίσουν τα πλάσματα άμαν με δουν ότι έτσι ντύνουμαι γενικώς; γιατί να τους παραπλανήσω; ας είμαι ο εαυτός μου". Εφόρησα τα σανταλούθκια μου τα τζεγκενίσιμα**, τη φανελλούαν μου, τη φουστούδαν μου τη μακριά, όπως εννά επίαιννα στο πανεπιστήμιο δηλαδή.
ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ. εκατάλαβα το μόλις εμπήκα. Το πάτωμαν, ποτζείνον το μάρμαρον που γυαλίζει, η κοπέλα στην υποδοχήν με ποτζείνον το headset με το μικροφωνούδιν, τόση πολλή δουλειά έππεφτε, πάνω κάτω να πιαιννοέρκουνται κύριοι με τα πουκάμισα τζαι τες γραβάτες, κυρίες με τα τακούνια τους κλπ. "Γιατί εν τα εφόρησες τα τακούνια τουλάχιστον κόρη μου;" εσκέφτηκα. Έπρεπεν να περιμένω περίπου 15 λεπτά για να πάω στο γραφείον που θα γινόταν η συνέντευξη. Επία όπως το μαρτούιν. Επροσπαθούσα να σταματήσω να αναρωθκιούμαι εάν το σπυρί-γίγαντας under the surface εφαίνετουν πολλά. Η κοπέλα, στυλάτη τζαι κυριλέ, εσυστήθηκεν μου τζαι έκατσεν πίσω που το γραφείον. Εχάρηκα που ήταν γεναίκα τζαι σχετικά νεαρή, τουλάχιστον εν θα μου την έππεφτεν, όπως ο προηγούμενος, ούτε εννά μου απηυθυνε το λόγο με το "μάνα μου" σε ύφος παππούς-μιλά-στο-δεκάχρονο-εγγόνι του, όπως ο προ-προηγούμενος (το τι επέρασα στα interviews δε λέγεται).
Ήρτεν τζι ακόμα μια τζαι εξεκινήσαμεν. Η Ερυκίνη σας αποφάσισεν να πει ψέματα. Τζαι είπεν. Είμαι χάλια στα ψέματα. Αλλά είπα τα. Είπα ότι εν θα ασχοληθώ άλλο με τη ψυχολογία, είπα ότι ενδιαφέρει με η δουλειά που μου προσφέρουν, είπα ότι αρέσκουν μου τα ρούχα (η δουλειά έσιει να κάμει με πολυκατάστημα ρούχων) τζαι ότι ψουμνίζω συχνά που το κατάστημαν τους, αλλά ρε γαμώτο ένιωθα το. Εν εμπορούσα να ελέγξω τες εκφράσεις του προσώπου μου. Ποττέ εν το κατάφερα. Τόσα χρόνια ψυχολογία τζαι δεν εμπόρεσα να μάθω να ελέγχω τη φάτσα μου (ευτυχώς που εστράφηκα στην ερευνητικήν ψυχολογία, θα γίνουμουν χάλια ψυχολόγα). Τέλοσπάντων, τα πλάσματα εκαταλάβαν. Εν θα μπορούσα να πείσω κανένα.
Για ακόμα μια φορά: "εννά σας ειδοποιήσουμεν". Μόνον που έμαθα λλίον να θκιαβάζω φάτσες. Εν θα με πιαν, σίουρα πράματα. Τζαι αμέσως μόλις έφυα, ένιωσα απίστευτην απογοήτευσην, εννά ήταν μια καλή δουλειά ρε γαμώτο. τζαι εγώ επία τζιαμέ, εφάνηκα ότι εν ήμουν σίουρη για τες ικανότητες μου, για το αν θέλω να δουλέψω τζιαμέ, για ακόμα μιαν φοράν εν εκατάφερα να "πουλήσω" τον εαυτόν μου, τζαι εν εκατάφερα να είμαι λλίο, έστω τζαι λλίον, στην άκραν του κουταλιού που λαλούμεν, διπλωμάτισσα.
Τζαι κάπως έτσι έληξεν άδοξα, πριν καν αρχίσει, η καριέρα μου στο άντρο του καπιταλισμού.
ΥΓ. μετά επία τζαι εγόρασα μιαν τσέντα, πράγμα που συμβαίνει μια φορά στα 3 χρόνια (είμαι τόοοσο ιδιότροπη), αλλά εν με έκαμεν να νιώσω καθόλου καλύτερα. Το shopping therapy τελικά δεν δουλεύκει με τίποτε, τουλάχιστον πάνω μου.
*Συκκιμετζής/ίνα = άτομο που δεν δίνει και πολύ σημασία για το τι λέει ο κόσμος
** τζεγκενίσιμα = του τζεγκένη = άνθρωπος αργόσχολος, που γυρνάει από δω και απο' κει, λίγο ρεμάλι.
Σάββατο 20 Ιουνίου 2009
Quiz
Αγαπητέ αναγνώστη,
συγχαρητήρια. Έχεις μπει αυτόματα στο διαγωνισμό για ένα αυτοκίνητο Μερσεντές, κάμπριο, που τζείνον το μαυρούιν, με τα άσπρα δερμάτινα καθίσματα, που κολλούν πάνω οι ζάμπες σου το καλοτζαίριν άμαν φορείς φούσταν. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να απαντήσεις την εξής ερώτηση:
Σε αυτό το περιοδικό (είναι το τεύχος Απριλίου του Ομίλου 21 Γραμμάρια στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, εν εξέχασα να σας το πω, απλά επερίμενα να μπει στο διαδίκτυο. Έγραψα πάλε τα δικά μου), άμα το διαβάσετε, ποιο είναι εκείνο το σημείο που μπορεί να θεωρηθεί για μιαν παράταξην του Πανεπιστημίου Κύπρου, λίβελλος τζαι αρκετά σοβαρόν για να πάει στα δικαστήρια τζείνος που το εκδίδει;
Η ερώτησις δεν είναι ρητορική. Ας μου πει κάποιος γιατί εννά σπάσω.
ΥΓ: εν τζαι ννα πάει στα δικαστήρια η κουβέντα πιστεύκω, αλλά τούτη ήταν η πρώτη αντίδραση στέλεχους παράταξης. Έτσι για να το ξέρετε.
συγχαρητήρια. Έχεις μπει αυτόματα στο διαγωνισμό για ένα αυτοκίνητο Μερσεντές, κάμπριο, που τζείνον το μαυρούιν, με τα άσπρα δερμάτινα καθίσματα, που κολλούν πάνω οι ζάμπες σου το καλοτζαίριν άμαν φορείς φούσταν. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να απαντήσεις την εξής ερώτηση:
Σε αυτό το περιοδικό (είναι το τεύχος Απριλίου του Ομίλου 21 Γραμμάρια στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, εν εξέχασα να σας το πω, απλά επερίμενα να μπει στο διαδίκτυο. Έγραψα πάλε τα δικά μου), άμα το διαβάσετε, ποιο είναι εκείνο το σημείο που μπορεί να θεωρηθεί για μιαν παράταξην του Πανεπιστημίου Κύπρου, λίβελλος τζαι αρκετά σοβαρόν για να πάει στα δικαστήρια τζείνος που το εκδίδει;
Η ερώτησις δεν είναι ρητορική. Ας μου πει κάποιος γιατί εννά σπάσω.
ΥΓ: εν τζαι ννα πάει στα δικαστήρια η κουβέντα πιστεύκω, αλλά τούτη ήταν η πρώτη αντίδραση στέλεχους παράταξης. Έτσι για να το ξέρετε.
Αφιερωμένον εξαιρετικά
Στον Αρχηγόν που εδεήθην να μας αδειάσει τη γωνιά. Όι ότι έχω τίποτες με τον άθθρωπο, αλλά (ίνταλως το πεν την άλλη φορά;) το σάπιο μήλο πετάσσεις το να μεν σαπίσουν τζαι τ' άλλα. Άτε να ξεσκαρτάρουμεν τη σοδειά σιγά σιγά.
Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009
Ο έβδομος Ευρωβουλευτής
Προφανώς εν παλιόν νέον αλλά εγώ σήμερα το έμαθα.
Η Εκκλησία της Κύπρου μας άνοιξεν γραφείον τζαι στες Βρευξέλλες. Εννά λείπει ο Μάρτης που τη Σαρακοστή; http://www.sigmalive.com/simerini/news/social/134335
Κοίτα εγώ βρίσκω το εξαιρετική ιδέα. Ο Αρχιεπίσκοπος εν ο πιο ταλαντούχος τζαι πολλοπάιτος πολιτικός σε τούτον το νησίν σήμερα. Να μεν πάει τζαι τζείνος στην Ευρωπαϊκήν Ένωση να ελέγχει λλίον την κατάσταση; Αν αφήκει τους πολιτικούς μας μόνους τους εννά τα κάμουν σαλάτα τζι οι Τούρκοι εννά τους παίζουν μονότερμα.
Τζαι τούτον εν η απάντηση σε τζείνους που λαλούν ότι τα κόμματα θκιαλέουν για Ευρωβουλευτές τζείνους που θέλουν να ξεφορτωθούν τζι όι τους καλλύττερους.
Έτο εμείς στέλνουμεν τον καλλύττερον.
Πόσες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ερωτώ, ξέρετε που παν στες Βρυξέλλες με τον κηδεμόνα τους; Χα; Ρεζιλλίκια πάλε με λλία λόγια.
Η Εκκλησία της Κύπρου μας άνοιξεν γραφείον τζαι στες Βρευξέλλες. Εννά λείπει ο Μάρτης που τη Σαρακοστή; http://www.sigmalive.com/simerini/news/social/134335
Κοίτα εγώ βρίσκω το εξαιρετική ιδέα. Ο Αρχιεπίσκοπος εν ο πιο ταλαντούχος τζαι πολλοπάιτος πολιτικός σε τούτον το νησίν σήμερα. Να μεν πάει τζαι τζείνος στην Ευρωπαϊκήν Ένωση να ελέγχει λλίον την κατάσταση; Αν αφήκει τους πολιτικούς μας μόνους τους εννά τα κάμουν σαλάτα τζι οι Τούρκοι εννά τους παίζουν μονότερμα.
Τζαι τούτον εν η απάντηση σε τζείνους που λαλούν ότι τα κόμματα θκιαλέουν για Ευρωβουλευτές τζείνους που θέλουν να ξεφορτωθούν τζι όι τους καλλύττερους.
Έτο εμείς στέλνουμεν τον καλλύττερον.
Πόσες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ερωτώ, ξέρετε που παν στες Βρυξέλλες με τον κηδεμόνα τους; Χα; Ρεζιλλίκια πάλε με λλία λόγια.
Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009
Πάντα ματαιότης τ' ανθρώπινα
Έναν που τα συγκινητικά πράματα του χωρκού. Ο ένας συμμερίζεται τον άλλον τζαι στη χαρά τζαι στη λύπη. Αν κάποιος παντρεύκεται, ούλλον το χωρκόν εννάν τζιαμέ να χαρεί μαζίν του, αν κάποιος πεθανίσκει, ούλλον το χωρκόν εν τζιαμέ. Αμαν έσιει κηδείαν με το που χτυπά η καμπάνα λυπητερά, φκαίνουν ούλλοι που τα σπίθκια τους τζαι παν ως την εκκλησιάν, ακόμα τζι αν δεν ξέρουν ποιος επέθανεν, βουρούν βάλλουν κάτι σκούρον, τζαι παν να δουν ποιος ένι. Άλλωστε σίουρα εννά τον ιξέρουν.
Η μάνα μου δηλαδή έτσι κάμνει. Πάει ως τζιαμέ. Εγιώ μιαν φοράν το έκαμα τούτον στη ζωή μου. Να πάω σε κηδείαν αγνώστου. Ήμουν γυμνάσιον ή λύκειον τζι είπεν μου η μάνα μου πάμεν ως την εκκλησιάν να δούμεν ποιος επέθανεν. Έσυρα, μιλούμεν, έναν κλάμαν, ούτε συγγενής μου να ήταν ο άθθρωπος. Που τότε η μάνα μου εν με ξαναπήρεν μαζίν της.
Έτσι κάμνει η μάνα μου. τζι οι γειτόνισσες. Ούλλοι δηλαδή. εγώ ως νεο-κυπραία (όπως λέμε νεο-έλληνας, νεο-ναζί, νεο-νουάρ κλπ.) εν πάω, εν τόσον θλιβερόν τζαι άβολον, δαμέ στους συγγενείς μου τζαι ζορίζουμαι, εν το αντέχω. Άσε που νιώθω ότι έτσι στιγμές εν προσωπικές, για την οικογένειαν, τι γυρεύκουμεν εμείς οι άσχετοι τζιαμέ; τζαι βασανίζουμεν τα πλάσματα, να στέκουνται 3 ώρες ώσπου να τους συλλυπηθούν ούλλοι. Αλλά οι παλιοί εν το θορούν έτσι, εν θεωρούν το συγχωρκανόν τους ξένον, εν θεωρούν τους εαυτούς τους άσχετους, θέλουν να τον ποσιερετίσουν. Τζαι για τους αθθρώπους του χωρκού, όσον τζι αν ταλαιπωρούνται, νομίζω ότι εν μια ανακούφιση το ότι εν τζαι το χωρκόν δίπλα τους. Να τους σταθεί. Στα χωρκά άμαν πεθανίσκει κάποιος χάνεται έναν μέλος όι μόνον που μιαν οικογένειαν, αλλά που την κοινότηταν ολόκληρην. "Φέτος εχάσαμεν 3 πλάσματα ως τωρά" είπεν μια φίλη μου προχτές, τζαι κανένας εν ήταν συγγενής της.
Πόσον διαφορετικοί είμαστεν αλήθκεια που τους γονιούς μας, τους παππούες μας ...
Σήμερα επία σε μιαν κηδείαν. Σε αντίθεση με την 14χρονη Ερυκίνη, εν έκλαψα καθόλου, εν έσυρα ούτε έναν δάκρυν, εν εβουρκώσαν τα μμάθκια μου.
Πως εγίνηκα έτσι;
ΥΓ: οι επικήδειοι εν ξενόφερτον έθιμον, που τωρά τελευταία υιοθετήθηκεν στες κηδείες, έννεν μέσα στα έθιμα τζαι στην κουλτούραν του λαού μας. Εν ξέρω γιατί το κάμνουν. Το πένθος εν χρειάζεται έκθεση ιδεών.
Η μάνα μου δηλαδή έτσι κάμνει. Πάει ως τζιαμέ. Εγιώ μιαν φοράν το έκαμα τούτον στη ζωή μου. Να πάω σε κηδείαν αγνώστου. Ήμουν γυμνάσιον ή λύκειον τζι είπεν μου η μάνα μου πάμεν ως την εκκλησιάν να δούμεν ποιος επέθανεν. Έσυρα, μιλούμεν, έναν κλάμαν, ούτε συγγενής μου να ήταν ο άθθρωπος. Που τότε η μάνα μου εν με ξαναπήρεν μαζίν της.
Έτσι κάμνει η μάνα μου. τζι οι γειτόνισσες. Ούλλοι δηλαδή. εγώ ως νεο-κυπραία (όπως λέμε νεο-έλληνας, νεο-ναζί, νεο-νουάρ κλπ.) εν πάω, εν τόσον θλιβερόν τζαι άβολον, δαμέ στους συγγενείς μου τζαι ζορίζουμαι, εν το αντέχω. Άσε που νιώθω ότι έτσι στιγμές εν προσωπικές, για την οικογένειαν, τι γυρεύκουμεν εμείς οι άσχετοι τζιαμέ; τζαι βασανίζουμεν τα πλάσματα, να στέκουνται 3 ώρες ώσπου να τους συλλυπηθούν ούλλοι. Αλλά οι παλιοί εν το θορούν έτσι, εν θεωρούν το συγχωρκανόν τους ξένον, εν θεωρούν τους εαυτούς τους άσχετους, θέλουν να τον ποσιερετίσουν. Τζαι για τους αθθρώπους του χωρκού, όσον τζι αν ταλαιπωρούνται, νομίζω ότι εν μια ανακούφιση το ότι εν τζαι το χωρκόν δίπλα τους. Να τους σταθεί. Στα χωρκά άμαν πεθανίσκει κάποιος χάνεται έναν μέλος όι μόνον που μιαν οικογένειαν, αλλά που την κοινότηταν ολόκληρην. "Φέτος εχάσαμεν 3 πλάσματα ως τωρά" είπεν μια φίλη μου προχτές, τζαι κανένας εν ήταν συγγενής της.
Πόσον διαφορετικοί είμαστεν αλήθκεια που τους γονιούς μας, τους παππούες μας ...
Σήμερα επία σε μιαν κηδείαν. Σε αντίθεση με την 14χρονη Ερυκίνη, εν έκλαψα καθόλου, εν έσυρα ούτε έναν δάκρυν, εν εβουρκώσαν τα μμάθκια μου.
Πως εγίνηκα έτσι;
ΥΓ: οι επικήδειοι εν ξενόφερτον έθιμον, που τωρά τελευταία υιοθετήθηκεν στες κηδείες, έννεν μέσα στα έθιμα τζαι στην κουλτούραν του λαού μας. Εν ξέρω γιατί το κάμνουν. Το πένθος εν χρειάζεται έκθεση ιδεών.
Two lovers
Μόλις εθκιάβασα το στόρυ τούτης της ταινίας εσκέφτηκα, "ε καλά, ένας άντρας, θκυό γεναίτζες, μπλα μπλα, χιλιοειπωμένο, boring".
Τωρά, αφού το είδα, επιμένω στην αρχική μου σκέψη. Εντάξει εν ήταν πάαρα πολλά βαρετό, αλλά εν είσιεν τίποτε το πολλά σπουδαίον το στόρυ. σε κάποια σημεία τζιόλις στη μέση ήταν λλίον......κουραστικό να το πω; αργό να το πω; εν ετζύλαν να το πω; εν θέλω να το πω βαρετό, για να μεν λαλώ βαρετές (=βαριές) κουβέντες, αλλά είσιεν στιγμές που ένιωθα τα βλέφαρα μου βαριάααα, βαριάααα...... ξέρεις τζείνη η φάση που γέρνει σιγά σιγά σιγά σιγά το κεφάλι σου προς το πλάι τζαι τζιαμέ που πάν να κλείσουν τα μμάθκια σου ακούεις τον Χοακίν Φίνιξ να λαλεί "Αι λαβ γιου" τζαι συνειδητοποιείς ότι στην κορυφαίαν ρομαντικήν σκηνή εποτζοιμήθηκες. τζαι εγώ εν τζοιμούμαι συχνά στο σινεμά.
Εντάξει, εν θα δείτε τίποτε το πολλά διαφορετικό ως προς την ιστορία, αλλά οι ερμηνείες εν καλές. Ο Χοακίν δηλαδή εν καλός, πολλά καλός, αλλά πάντα εν καλός. Η Πάλτροου εν καλή, αλλά οκ εμέναν εν με έπεισεν στο ρόλο της καμένης fucked up κοπέλας, πως εννά μπορούσε άλλωστε, εν μια γεναίκα πριγκίπισσα style, αλλά εντάξει μπορεί να είμαι λλίον προκατειλημμένη απέναντι της (όι μπορεί, είμαι).
Το πολλά ωραίον της ταινίας όμως, πρέπει να το πω εν τζείνη η αίσθηση που σου αφήνει (που τον φωτισμό, τη σκηνοθεσία, τη μουσική) που έννεν καθόλου Χόλλυγουντ, παρά τους χολλυγουντιανούς αστέρες. Λλίον σκοτεινό ως εικόνα, περνά σου ακριβώς τζείνον το συναίσθημαν της μελαγχολίας, της θλίψης. άρεσεν μου. Το μόνον που θυμίζει χόλλυγουντ εν τα ξανθά μαλλιά της Γκουίνεθ.
Οι ήρωες του έργου, περνούν το δράμα τους, ο πληγωμένος, διαλυμένος πρωταγωνιστής που εν μπορεί να σταθεί στα πόθκια του, η καμένη γειτόνισσα που εν μπορεί να σταθεί στα πόθκια της, οι γονείς που ανησυχούν, χώννουνται πίσω που την πόρτα για να δουν τι συμβαίνει τζαι ανακατώννουνται (θυμίζουν πολλά κυπραίους γονιούς). Ήρωες πολλά πραγματικοί, πολλά κοντά στη ζωή που προσπαθούν να βρουν μιαν άκρη. Τζαι παρά το βαρετόν του στόρυ, το τέλος, αν τζαι απόλυτα αναμενόμενο, πιστέψετέ με, καταφέρνει να σου περάσει με μεγάλην επιτυχία έντονον συναίσθημαν. Εν σας λαλώ ποιον για να μεν προδιαθέσω.
Μετά που τούτα ούλλα, εν μπορώ να σας πω μεν πάτε να το δείτε, αλλά ούτε παέννετε. πάντως μαλακία εν ένι. Η φίλη Μ. είπεν ότι είναι ένα "βαθιά συναισθηματικό έργο τζαι εννεν για ούλλους, εν μπορούν ούλλοι να το καταλάβουν". Νομίζω εν για τη γαϊδουροσύνην μου που ελάλεν, αλλά έσιει απόλυτον δίκαιον
Τωρά, αφού το είδα, επιμένω στην αρχική μου σκέψη. Εντάξει εν ήταν πάαρα πολλά βαρετό, αλλά εν είσιεν τίποτε το πολλά σπουδαίον το στόρυ. σε κάποια σημεία τζιόλις στη μέση ήταν λλίον......κουραστικό να το πω; αργό να το πω; εν ετζύλαν να το πω; εν θέλω να το πω βαρετό, για να μεν λαλώ βαρετές (=βαριές) κουβέντες, αλλά είσιεν στιγμές που ένιωθα τα βλέφαρα μου βαριάααα, βαριάααα...... ξέρεις τζείνη η φάση που γέρνει σιγά σιγά σιγά σιγά το κεφάλι σου προς το πλάι τζαι τζιαμέ που πάν να κλείσουν τα μμάθκια σου ακούεις τον Χοακίν Φίνιξ να λαλεί "Αι λαβ γιου" τζαι συνειδητοποιείς ότι στην κορυφαίαν ρομαντικήν σκηνή εποτζοιμήθηκες. τζαι εγώ εν τζοιμούμαι συχνά στο σινεμά.
Εντάξει, εν θα δείτε τίποτε το πολλά διαφορετικό ως προς την ιστορία, αλλά οι ερμηνείες εν καλές. Ο Χοακίν δηλαδή εν καλός, πολλά καλός, αλλά πάντα εν καλός. Η Πάλτροου εν καλή, αλλά οκ εμέναν εν με έπεισεν στο ρόλο της καμένης fucked up κοπέλας, πως εννά μπορούσε άλλωστε, εν μια γεναίκα πριγκίπισσα style, αλλά εντάξει μπορεί να είμαι λλίον προκατειλημμένη απέναντι της (όι μπορεί, είμαι).
Το πολλά ωραίον της ταινίας όμως, πρέπει να το πω εν τζείνη η αίσθηση που σου αφήνει (που τον φωτισμό, τη σκηνοθεσία, τη μουσική) που έννεν καθόλου Χόλλυγουντ, παρά τους χολλυγουντιανούς αστέρες. Λλίον σκοτεινό ως εικόνα, περνά σου ακριβώς τζείνον το συναίσθημαν της μελαγχολίας, της θλίψης. άρεσεν μου. Το μόνον που θυμίζει χόλλυγουντ εν τα ξανθά μαλλιά της Γκουίνεθ.
Οι ήρωες του έργου, περνούν το δράμα τους, ο πληγωμένος, διαλυμένος πρωταγωνιστής που εν μπορεί να σταθεί στα πόθκια του, η καμένη γειτόνισσα που εν μπορεί να σταθεί στα πόθκια της, οι γονείς που ανησυχούν, χώννουνται πίσω που την πόρτα για να δουν τι συμβαίνει τζαι ανακατώννουνται (θυμίζουν πολλά κυπραίους γονιούς). Ήρωες πολλά πραγματικοί, πολλά κοντά στη ζωή που προσπαθούν να βρουν μιαν άκρη. Τζαι παρά το βαρετόν του στόρυ, το τέλος, αν τζαι απόλυτα αναμενόμενο, πιστέψετέ με, καταφέρνει να σου περάσει με μεγάλην επιτυχία έντονον συναίσθημαν. Εν σας λαλώ ποιον για να μεν προδιαθέσω.
Μετά που τούτα ούλλα, εν μπορώ να σας πω μεν πάτε να το δείτε, αλλά ούτε παέννετε. πάντως μαλακία εν ένι. Η φίλη Μ. είπεν ότι είναι ένα "βαθιά συναισθηματικό έργο τζαι εννεν για ούλλους, εν μπορούν ούλλοι να το καταλάβουν". Νομίζω εν για τη γαϊδουροσύνην μου που ελάλεν, αλλά έσιει απόλυτον δίκαιον
Κυριακή 14 Ιουνίου 2009
Ειδήσεις της πίσω σελίδας
Για ακόμα μια φορά η Ερυκίνη σας εθκιάβασεν την εφημερίδαν ανάποδα τζαι ήβρεν μικρή αδιάφορην ειδησούλαν.
Το άρθρο ουσιαστικά ανακοινώνει τη δικαστική, καταδικαστική, απόφαση του δικαστηρίου σε μια υπόθεση κακοποίησης.
Κακοποίηση ανήλικου κοριτσιού από τον πατριό της για τέσσερα χρόνια από τα οκτώ της μέχρι τα 12 = 8 χρόνια φυλάκισης.
Το δικαστήριο θεωρεί, βάσει του άρθρου, την περίπτωση ιδιάζουσας σοβαρότητας δεδομένου του νεαρού της ηλικίας, της Διαταραχής Μετατραυματικού Στρές που ανέπτυξε το παιδί και της μεγάλης χρονικής διάρκειας που διήρκησε η κακοποίηση. Εξού και τα 8 χρόνια φυλάκισης.
Εν ξέρω εάν εσάς φαίνουνται σας πολλά για λλία (εμέναν εφανήκαν μου λλία αλλά εντάξει είμαι γεναίκα τζαι είπα σας έχω μιαν υπερευαισθησίαν στο θέμαν), αλλά έψαξα το νόμο τζαι για "Διαφθορά νεαρής γυναίκας ηλικίας κάτω των δεκατριών χρόνων" η ποινή εν ισόβια. Που τα ισόβια στα 8 χρόνια η διαφορά εν νάκκον μιάλη, νομίζω.
Αλλά εντάξει εγώ εν τζαι είμαι νομικός, τζαι εν νομίζω ότι οι δικαστές σε έτσι περίπτωσην εν θα εκάμναν τη δουλειάν τους καλά. Φαντάζουμαι έσιει τζαι στοιχεία η υπόθεση που εγώ εν υπολογίζω.
όπως και να χει πάντως, ο φίλος μου ο Δ. είσιεν δίκαιον τελικά. Η σεξουαλική κακοποίηση σε ανήλικην κοπέλαν διώκεται ποινικά στον τόπο μας, αλλά σε ανήλικον αγόριν εν ok. Από ό,τι φαίνεται.
Το άρθρο ουσιαστικά ανακοινώνει τη δικαστική, καταδικαστική, απόφαση του δικαστηρίου σε μια υπόθεση κακοποίησης.
Κακοποίηση ανήλικου κοριτσιού από τον πατριό της για τέσσερα χρόνια από τα οκτώ της μέχρι τα 12 = 8 χρόνια φυλάκισης.
Το δικαστήριο θεωρεί, βάσει του άρθρου, την περίπτωση ιδιάζουσας σοβαρότητας δεδομένου του νεαρού της ηλικίας, της Διαταραχής Μετατραυματικού Στρές που ανέπτυξε το παιδί και της μεγάλης χρονικής διάρκειας που διήρκησε η κακοποίηση. Εξού και τα 8 χρόνια φυλάκισης.
Εν ξέρω εάν εσάς φαίνουνται σας πολλά για λλία (εμέναν εφανήκαν μου λλία αλλά εντάξει είμαι γεναίκα τζαι είπα σας έχω μιαν υπερευαισθησίαν στο θέμαν), αλλά έψαξα το νόμο τζαι για "Διαφθορά νεαρής γυναίκας ηλικίας κάτω των δεκατριών χρόνων" η ποινή εν ισόβια. Που τα ισόβια στα 8 χρόνια η διαφορά εν νάκκον μιάλη, νομίζω.
Αλλά εντάξει εγώ εν τζαι είμαι νομικός, τζαι εν νομίζω ότι οι δικαστές σε έτσι περίπτωσην εν θα εκάμναν τη δουλειάν τους καλά. Φαντάζουμαι έσιει τζαι στοιχεία η υπόθεση που εγώ εν υπολογίζω.
όπως και να χει πάντως, ο φίλος μου ο Δ. είσιεν δίκαιον τελικά. Η σεξουαλική κακοποίηση σε ανήλικην κοπέλαν διώκεται ποινικά στον τόπο μας, αλλά σε ανήλικον αγόριν εν ok. Από ό,τι φαίνεται.
Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009
Παλιοχώρκατε Κυπραίε
Ρε παλιοχώρκατε Κυπραίε, ναι εν εσέναν που λαλώ:
- εσέναν που παραλλίον να με βάλεις πουκάτω σήμερα. στη διάβασην πεζών, άμαν αφτέννει το κότζινον, τζαι έσιει στο πεζοδρόμιον έναν πλάσμαν με ελαφρά σηκωμένον το πόδιν που το έδαφος έναν πράμαν σημαίνει: θέλει να περάσει. τζαι ο οδηγός άμαν θορεί το κότζινον σταματά, εν παλάρει να προλάβει να ρέξει πριν τον πεζό. γενικώς εν τζαιν απου ρέξει.
- εσέναν που σύρνεις τα σακκουλλούθκια σου τζαι τα ποτηρούθκια του φραπουτσίνο μες στη θάλασσαν. Τα γέριμα τζαι τα σκοτεινά τους καλάθους τι σκατά τους εβάλαν στην παραλία; πήαινε ως τζιαμέ, έννεν πέρα τζαι βάλτα μέσα. τζι αναρωθκιούμαι, εν ανακατσιάς να σύρνεις τα σκουπίθκια σου τζαι μετά να κολυμπάς μέσα; τζι άτε εσού εν ανακατσιάς, ανακατσιώ εγώ ρε μαυρολαομένε.
- εσέναν που αφήνεις ανοικτές τες βρύσες σε δημόσιον χώρον τζαι έπρεπεν να πάω εγώ, ποιος ξέρει πόσες ώρες μετά να τες κλείσω. που στ' ανάθθεμα ζιείς εσού; εν πουν πολλύν τζαι πετάσσουμεν το; επειδή έννεν έσσω σου τζι εν πιερώννεις φεύκεις έτσι τζαι αφήνεις τα νερά να τρέχουν; τζαι άλλοι να προσέχουν τη σταγόνα. είσαι άχρηστος, γαούριν, παλιοχώρκατος, όποιος τζαι να'σαι, ό,τι τζι αν σου πω εν λλίον.
Τέλος.
- εσέναν που παραλλίον να με βάλεις πουκάτω σήμερα. στη διάβασην πεζών, άμαν αφτέννει το κότζινον, τζαι έσιει στο πεζοδρόμιον έναν πλάσμαν με ελαφρά σηκωμένον το πόδιν που το έδαφος έναν πράμαν σημαίνει: θέλει να περάσει. τζαι ο οδηγός άμαν θορεί το κότζινον σταματά, εν παλάρει να προλάβει να ρέξει πριν τον πεζό. γενικώς εν τζαιν απου ρέξει.
- εσέναν που σύρνεις τα σακκουλλούθκια σου τζαι τα ποτηρούθκια του φραπουτσίνο μες στη θάλασσαν. Τα γέριμα τζαι τα σκοτεινά τους καλάθους τι σκατά τους εβάλαν στην παραλία; πήαινε ως τζιαμέ, έννεν πέρα τζαι βάλτα μέσα. τζι αναρωθκιούμαι, εν ανακατσιάς να σύρνεις τα σκουπίθκια σου τζαι μετά να κολυμπάς μέσα; τζι άτε εσού εν ανακατσιάς, ανακατσιώ εγώ ρε μαυρολαομένε.
- εσέναν που αφήνεις ανοικτές τες βρύσες σε δημόσιον χώρον τζαι έπρεπεν να πάω εγώ, ποιος ξέρει πόσες ώρες μετά να τες κλείσω. που στ' ανάθθεμα ζιείς εσού; εν πουν πολλύν τζαι πετάσσουμεν το; επειδή έννεν έσσω σου τζι εν πιερώννεις φεύκεις έτσι τζαι αφήνεις τα νερά να τρέχουν; τζαι άλλοι να προσέχουν τη σταγόνα. είσαι άχρηστος, γαούριν, παλιοχώρκατος, όποιος τζαι να'σαι, ό,τι τζι αν σου πω εν λλίον.
Τέλος.
Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009
Εκδρομή
Εγώ σήμερα εν επία θάλασσαν. γιατί είμαι ανάποδος άνθρωπος τζαι επία μισοφτόμαδα με την Μ. (έγραψα τζαι πόστ, αλλά επειδή έβριζα για τα φραπέ των 4 ευρώ και τα κρεβατάκια των 7 επαρέτησα το μισοδότζι). τέλοσπάντων θάλασσαν επία μιαν άλλην ημέραν που εν ήταν πίττα, εν εκαρτέρουν 3 ώρες στην κίνησην, τζαι που η τρίχα ήταν, κάγκελο μεν, αλλά σε σημείον που να μπορείς να την αγνοήσεις δε (σήμερα δεν μπορεί να αγνοηθεί ούτε τζαι που τυφλόν και απαιτείται κατεπείγον αποτρίχωσις).
εθεωρήθην, όμως, η σημερινή, η τέλεια μέρα για εκδρομή στην κατεχόμενη κύπρο μας, αφού η Ερυκίνη σας ακόμη την Κερύνειαν μέραν εν την είδεν. εμπήκαμεν στο αυτοκίνητον με την Μ.#2 τζαι έναν παρέαν της τζαι επίαμεν Κερύνειαν, Πέλλαπαις, Λάπηθο, Καραβά, τούτα.
Επερπατήσαμεν στα χωρκούθκια, στα σοκάκια, στο κάστρον της Κερύνειας, εκάτσαμεν δίπλα που τη θάλασσαν, εκόψαμεν τζαι κουβένταν μ' έναν τουρκοκύπριο, είδαμεν την θάλασσα στο 5 μίλιν.... Θα επανέλθω με λεπτομέρειες στο θέμαν όταν θα έχω τις θεϊκές φωτογραφίες που τράβηξε η Μ.#2.
Απλά έθελα να μοιραστώ μαζί σας το πόσον με εντυπωσιάζει κάθε φοράν ο Πενταδάχτυλος. 24 χρόνια έμαθα να τον θορώ ομπρός μου μακριά στον ορίζονταν. Δεν υπάρχει πιο παράξενη αίσθηση που το να είσαι στο αυτοκίνητο τζαι να τον θορείς να πλησιάζει, να πλησιάζει, τζαι σε κάποια φάση να περνάς το βουνόν, τζαι να συνειδητοποιείς ότι είσαι πίσω που τον Πενταδάκτυλο. όπως τα μωρά που άμαν εν πολλά μικρά εν μπορούν να αντιληφθούν τες άλλες προοπτικές εκτός που τζείνον που βλέπουν, έτσι ακριβώς.
Υπάρχει τζαι πίσω που το βουνόν, φίλε. Τζαι οι φωτογραφίες που τα ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ τετράδια, γίνουνται πραγματικότητα, φίλε.
Συγκλονιστικό.
εκατακρουσα εν τω μεταξύν, εγίνηκα ζαυλός, τζαι τωρά πονώ, αλλά χαλάλι.
εθεωρήθην, όμως, η σημερινή, η τέλεια μέρα για εκδρομή στην κατεχόμενη κύπρο μας, αφού η Ερυκίνη σας ακόμη την Κερύνειαν μέραν εν την είδεν. εμπήκαμεν στο αυτοκίνητον με την Μ.#2 τζαι έναν παρέαν της τζαι επίαμεν Κερύνειαν, Πέλλαπαις, Λάπηθο, Καραβά, τούτα.
Επερπατήσαμεν στα χωρκούθκια, στα σοκάκια, στο κάστρον της Κερύνειας, εκάτσαμεν δίπλα που τη θάλασσαν, εκόψαμεν τζαι κουβένταν μ' έναν τουρκοκύπριο, είδαμεν την θάλασσα στο 5 μίλιν.... Θα επανέλθω με λεπτομέρειες στο θέμαν όταν θα έχω τις θεϊκές φωτογραφίες που τράβηξε η Μ.#2.
Απλά έθελα να μοιραστώ μαζί σας το πόσον με εντυπωσιάζει κάθε φοράν ο Πενταδάχτυλος. 24 χρόνια έμαθα να τον θορώ ομπρός μου μακριά στον ορίζονταν. Δεν υπάρχει πιο παράξενη αίσθηση που το να είσαι στο αυτοκίνητο τζαι να τον θορείς να πλησιάζει, να πλησιάζει, τζαι σε κάποια φάση να περνάς το βουνόν, τζαι να συνειδητοποιείς ότι είσαι πίσω που τον Πενταδάκτυλο. όπως τα μωρά που άμαν εν πολλά μικρά εν μπορούν να αντιληφθούν τες άλλες προοπτικές εκτός που τζείνον που βλέπουν, έτσι ακριβώς.
Υπάρχει τζαι πίσω που το βουνόν, φίλε. Τζαι οι φωτογραφίες που τα ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ τετράδια, γίνουνται πραγματικότητα, φίλε.
Συγκλονιστικό.
εκατακρουσα εν τω μεταξύν, εγίνηκα ζαυλός, τζαι τωρά πονώ, αλλά χαλάλι.
Κυριακή 7 Ιουνίου 2009
Σάββατο 6 Ιουνίου 2009
Μια νύχτα
Πρώτα προβληματίστηκα μαζί με το μισό γερμανόφωνο πληθυσμό της Λευκωσίας στο σινεμά. Απέτυχα όλες τις φορές να αλληλεπιδράσω επιτυχώς και να απαντήσω στα σχόλια της Kalioush δίπλα. Στο σινεμά δε μιλάω ποτέ. Μεγάλο κουσούρι.
Μετά χόρεψα όλες τις τσούλες της γης υπό το άγρυπνο βλέμμα του γουρουνιού στο ταβάνι (άλλος ένας διακοσμητής που ήθελε να γίνει χασάπης).
Ελίχθηκα σαν αίλουρος στο χώρο προσπαθώντας να αποφύγω τον καπνό του διπλανού. Μισώ τα πούρα. Υπέστην καρτερικά όλα τα βλέμματα των ανθρώπων που επικεντρώνονταν όχι στο ντεκολτέ μου ως συνήθως, αλλά στα πόδια μου. Χωρίς τακούνι στο πιο ιν κλαμπ της Λευκωσίας; Αξιοθέατο.
Διάβασα άλλο ένα διήγημα του Μπουκόφσκι και μετά ύπνο. Μπορώ να κοιμάμαι μετά το Μπουκόφσκι. Μπορώ να κοιμάμαι μετά από οτιδήποτε. Μπορώ να κοιμηθώ για πάντα. Δεν μπορώ; Είναι μερικές φορές πιο εύκολο από το να είμαι ξύπνια.
(το παρόν κείμενο γραμμένο εδώ και καιρό, δημοσιεύεται μετά από παράκληση. ουδεμία σχέση με τις σημερινές εκλογές, ούτε καν το σημείο με το γουρούνι)
Μετά χόρεψα όλες τις τσούλες της γης υπό το άγρυπνο βλέμμα του γουρουνιού στο ταβάνι (άλλος ένας διακοσμητής που ήθελε να γίνει χασάπης).
Ελίχθηκα σαν αίλουρος στο χώρο προσπαθώντας να αποφύγω τον καπνό του διπλανού. Μισώ τα πούρα. Υπέστην καρτερικά όλα τα βλέμματα των ανθρώπων που επικεντρώνονταν όχι στο ντεκολτέ μου ως συνήθως, αλλά στα πόδια μου. Χωρίς τακούνι στο πιο ιν κλαμπ της Λευκωσίας; Αξιοθέατο.
Κάτω από τη γουρουνόμπαλα μια δίμετρη ξανθιά λικνίζεται στους ρυθμούς της ξενέρωτης μουσικής του Χατζηγιάννη. Τριγύρω οι υπόλοιπες "αιθέριες" θηλυκές παρουσίες, κυπριακής παραγωγής, όχι τόσο ξανθιές εκ φύσεως και όχι τόσο ψηλές, κοιτάζουν με φθόνο προσπαθώντας να ισορροπήσουν στα δωδεκάποντα με το ποτό στο χέρι.
Έφυγα πριν καν νυστάξω.
Έγραψα τρια κείμενα, ατέλειωτα κι αυτά. Τα φύλαξα στο πρόχειρο. Που ξέρεις; μπορεί να τα τελειώσω. Κάποτε. Ή μπορεί να έχουν την ίδια τύχη με τα υπόλοιπα. Διαγραφή.Διάβασα άλλο ένα διήγημα του Μπουκόφσκι και μετά ύπνο. Μπορώ να κοιμάμαι μετά το Μπουκόφσκι. Μπορώ να κοιμάμαι μετά από οτιδήποτε. Μπορώ να κοιμηθώ για πάντα. Δεν μπορώ; Είναι μερικές φορές πιο εύκολο από το να είμαι ξύπνια.
(το παρόν κείμενο γραμμένο εδώ και καιρό, δημοσιεύεται μετά από παράκληση. ουδεμία σχέση με τις σημερινές εκλογές, ούτε καν το σημείο με το γουρούνι)
Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009
Εκλογές
Τέλοσπάντων, αποφάσισα να μεν πάω να ψηφίσω. Αφού κυριολεκτικά εν ξέρω ποιον να ψηφίσω. Εννοώ εν έχω μια σαφή προτίμηση. Αν πάω να ψηφίσω, θα ρίξω λευκό, που το ξανάκαμα, γιατί το δικαίωμα μου θέλω το τζαι θέλω να το ασκώ ακόμα τζι αν δεν πάω ούτε έναν τους, ή εννάν άκυρον, γιατί εννά βάλω σταυρούδιν σε 1-2 άτομα που εκτιμώ, αλλά εν που διαφορετικά κόμματα.
Αλλά τζαι που την άλλην, ίντα να πάω; Αφού εν θα δώκω ψήφον με ουσίαν, καλλύττερα αποχή.
Σημείωση συγγραφέως: Παρακαλούνται οι απανταχού προοδευτικάριοι/ΕΔΟΝίτες να σταματήσουν να με πιάννουν τηλέφωνο. Εξανάπα σας το, έχω νουν που μόνη μου, μπορώ να σκεφτώ ποιον να ψηφίσω, τζαι όι, εν σου χρωστώ να μοιραστώ τες σκέψεις μου μαζίν σου.
Αλλά τζαι που την άλλην, ίντα να πάω; Αφού εν θα δώκω ψήφον με ουσίαν, καλλύττερα αποχή.
Σημείωση συγγραφέως: Παρακαλούνται οι απανταχού προοδευτικάριοι/ΕΔΟΝίτες να σταματήσουν να με πιάννουν τηλέφωνο. Εξανάπα σας το, έχω νουν που μόνη μου, μπορώ να σκεφτώ ποιον να ψηφίσω, τζαι όι, εν σου χρωστώ να μοιραστώ τες σκέψεις μου μαζίν σου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)