Interview

σήμερα είχα ΑΚΟΜΑ ένα για δουλειά. Σε μεγάλη εταιρεία, όμιλο μάλιστα.

εξύπνησα το πρωίν, χαλαρά, εκοπροσκύλιασα. το μεσημέρι είπα να ετοιμαστώ για τη συνέντευξη. Πάω στον καθρέφτη τζαι συνειδητοποιώ ότι η επιδερμίδα μου υποθάλπει το σπυρί-γίγαντας, τουτέστιν εσωτερικόν σπυρίν σε μέγεθος μπάλας του τένις, αλλά τουλάχιστον όχι εξωτερικόν. Συκκιμετζίνα* ούσα, αν δεν το καταλάβατε ως τώρα δηλαδή, εν έκαμα τίποτε να το καλύψω. Επέρασεν μου τζαι που το μυαλό να ντυθώ λλίον πιο καλά, να βάλω τζαι τακούνια (εγόρασα κάτι υπέροχες πλατφόρμες, αλλά εν λλίον μιτσιές τζαι κουραστικές τζι εν τες φορώ), αλλά μετά εσκέφτηκα "εν θα νομίσουν τα πλάσματα άμαν με δουν ότι έτσι ντύνουμαι γενικώς; γιατί να τους παραπλανήσω; ας είμαι ο εαυτός μου". Εφόρησα τα σανταλούθκια μου τα τζεγκενίσιμα**, τη φανελλούαν μου, τη φουστούδαν μου τη μακριά, όπως εννά επίαιννα στο πανεπιστήμιο δηλαδή.

ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ. εκατάλαβα το μόλις εμπήκα. Το πάτωμαν, ποτζείνον το μάρμαρον που γυαλίζει, η κοπέλα στην υποδοχήν με ποτζείνον το headset με το μικροφωνούδιν, τόση πολλή δουλειά έππεφτε, πάνω κάτω να πιαιννοέρκουνται κύριοι με τα πουκάμισα τζαι τες γραβάτες, κυρίες με τα τακούνια τους κλπ. "Γιατί εν τα εφόρησες τα τακούνια τουλάχιστον κόρη μου;" εσκέφτηκα. Έπρεπεν να περιμένω περίπου 15 λεπτά για να πάω στο γραφείον που θα γινόταν η συνέντευξη. Επία όπως το μαρτούιν. Επροσπαθούσα να σταματήσω να αναρωθκιούμαι εάν το σπυρί-γίγαντας under the surface εφαίνετουν πολλά. Η κοπέλα, στυλάτη τζαι κυριλέ, εσυστήθηκεν μου τζαι έκατσεν πίσω που το γραφείον. Εχάρηκα που ήταν γεναίκα τζαι σχετικά νεαρή, τουλάχιστον εν θα μου την έππεφτεν, όπως ο προηγούμενος, ούτε εννά μου απηυθυνε το λόγο με το "μάνα μου" σε ύφος παππούς-μιλά-στο-δεκάχρονο-εγγόνι του, όπως ο προ-προηγούμενος (το τι επέρασα στα interviews δε λέγεται).

Ήρτεν τζι ακόμα μια τζαι εξεκινήσαμεν. Η Ερυκίνη σας αποφάσισεν να πει ψέματα. Τζαι είπεν. Είμαι χάλια στα ψέματα. Αλλά είπα τα. Είπα ότι εν θα ασχοληθώ άλλο με τη ψυχολογία, είπα ότι ενδιαφέρει με η δουλειά που μου προσφέρουν, είπα ότι αρέσκουν μου τα ρούχα (η δουλειά έσιει να κάμει με πολυκατάστημα ρούχων) τζαι ότι ψουμνίζω συχνά που το κατάστημαν τους, αλλά ρε γαμώτο ένιωθα το. Εν εμπορούσα να ελέγξω τες εκφράσεις του προσώπου μου. Ποττέ εν το κατάφερα. Τόσα χρόνια ψυχολογία τζαι δεν εμπόρεσα να μάθω να ελέγχω τη φάτσα μου (ευτυχώς που εστράφηκα στην ερευνητικήν ψυχολογία, θα γίνουμουν χάλια ψυχολόγα). Τέλοσπάντων, τα πλάσματα εκαταλάβαν. Εν θα μπορούσα να πείσω κανένα.

Για ακόμα μια φορά: "εννά σας ειδοποιήσουμεν". Μόνον που έμαθα λλίον να θκιαβάζω φάτσες. Εν θα με πιαν, σίουρα πράματα. Τζαι αμέσως μόλις έφυα, ένιωσα απίστευτην απογοήτευσην, εννά ήταν μια καλή δουλειά ρε γαμώτο. τζαι εγώ επία τζιαμέ, εφάνηκα ότι εν ήμουν σίουρη για τες ικανότητες μου, για το αν θέλω να δουλέψω τζιαμέ, για ακόμα μιαν φοράν εν εκατάφερα να "πουλήσω" τον εαυτόν μου, τζαι εν εκατάφερα να είμαι λλίο, έστω τζαι λλίον, στην άκραν του κουταλιού που λαλούμεν, διπλωμάτισσα.

Τζαι κάπως έτσι έληξεν άδοξα, πριν καν αρχίσει, η καριέρα μου στο άντρο του καπιταλισμού.


ΥΓ. μετά επία τζαι εγόρασα μιαν τσέντα, πράγμα που συμβαίνει μια φορά στα 3 χρόνια (είμαι τόοοσο ιδιότροπη), αλλά εν με έκαμεν να νιώσω καθόλου καλύτερα. Το shopping therapy τελικά δεν δουλεύκει με τίποτε, τουλάχιστον πάνω μου.


*Συκκιμετζής/ίνα = άτομο που δεν δίνει και πολύ σημασία για το τι λέει ο κόσμος
** τζεγκενίσιμα = του τζεγκένη = άνθρωπος αργόσχολος, που γυρνάει από δω και απο' κει, λίγο ρεμάλι.