Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009

Interview

σήμερα είχα ΑΚΟΜΑ ένα για δουλειά. Σε μεγάλη εταιρεία, όμιλο μάλιστα.

εξύπνησα το πρωίν, χαλαρά, εκοπροσκύλιασα. το μεσημέρι είπα να ετοιμαστώ για τη συνέντευξη. Πάω στον καθρέφτη τζαι συνειδητοποιώ ότι η επιδερμίδα μου υποθάλπει το σπυρί-γίγαντας, τουτέστιν εσωτερικόν σπυρίν σε μέγεθος μπάλας του τένις, αλλά τουλάχιστον όχι εξωτερικόν. Συκκιμετζίνα* ούσα, αν δεν το καταλάβατε ως τώρα δηλαδή, εν έκαμα τίποτε να το καλύψω. Επέρασεν μου τζαι που το μυαλό να ντυθώ λλίον πιο καλά, να βάλω τζαι τακούνια (εγόρασα κάτι υπέροχες πλατφόρμες, αλλά εν λλίον μιτσιές τζαι κουραστικές τζι εν τες φορώ), αλλά μετά εσκέφτηκα "εν θα νομίσουν τα πλάσματα άμαν με δουν ότι έτσι ντύνουμαι γενικώς; γιατί να τους παραπλανήσω; ας είμαι ο εαυτός μου". Εφόρησα τα σανταλούθκια μου τα τζεγκενίσιμα**, τη φανελλούαν μου, τη φουστούδαν μου τη μακριά, όπως εννά επίαιννα στο πανεπιστήμιο δηλαδή.

ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ. εκατάλαβα το μόλις εμπήκα. Το πάτωμαν, ποτζείνον το μάρμαρον που γυαλίζει, η κοπέλα στην υποδοχήν με ποτζείνον το headset με το μικροφωνούδιν, τόση πολλή δουλειά έππεφτε, πάνω κάτω να πιαιννοέρκουνται κύριοι με τα πουκάμισα τζαι τες γραβάτες, κυρίες με τα τακούνια τους κλπ. "Γιατί εν τα εφόρησες τα τακούνια τουλάχιστον κόρη μου;" εσκέφτηκα. Έπρεπεν να περιμένω περίπου 15 λεπτά για να πάω στο γραφείον που θα γινόταν η συνέντευξη. Επία όπως το μαρτούιν. Επροσπαθούσα να σταματήσω να αναρωθκιούμαι εάν το σπυρί-γίγαντας under the surface εφαίνετουν πολλά. Η κοπέλα, στυλάτη τζαι κυριλέ, εσυστήθηκεν μου τζαι έκατσεν πίσω που το γραφείον. Εχάρηκα που ήταν γεναίκα τζαι σχετικά νεαρή, τουλάχιστον εν θα μου την έππεφτεν, όπως ο προηγούμενος, ούτε εννά μου απηυθυνε το λόγο με το "μάνα μου" σε ύφος παππούς-μιλά-στο-δεκάχρονο-εγγόνι του, όπως ο προ-προηγούμενος (το τι επέρασα στα interviews δε λέγεται).

Ήρτεν τζι ακόμα μια τζαι εξεκινήσαμεν. Η Ερυκίνη σας αποφάσισεν να πει ψέματα. Τζαι είπεν. Είμαι χάλια στα ψέματα. Αλλά είπα τα. Είπα ότι εν θα ασχοληθώ άλλο με τη ψυχολογία, είπα ότι ενδιαφέρει με η δουλειά που μου προσφέρουν, είπα ότι αρέσκουν μου τα ρούχα (η δουλειά έσιει να κάμει με πολυκατάστημα ρούχων) τζαι ότι ψουμνίζω συχνά που το κατάστημαν τους, αλλά ρε γαμώτο ένιωθα το. Εν εμπορούσα να ελέγξω τες εκφράσεις του προσώπου μου. Ποττέ εν το κατάφερα. Τόσα χρόνια ψυχολογία τζαι δεν εμπόρεσα να μάθω να ελέγχω τη φάτσα μου (ευτυχώς που εστράφηκα στην ερευνητικήν ψυχολογία, θα γίνουμουν χάλια ψυχολόγα). Τέλοσπάντων, τα πλάσματα εκαταλάβαν. Εν θα μπορούσα να πείσω κανένα.

Για ακόμα μια φορά: "εννά σας ειδοποιήσουμεν". Μόνον που έμαθα λλίον να θκιαβάζω φάτσες. Εν θα με πιαν, σίουρα πράματα. Τζαι αμέσως μόλις έφυα, ένιωσα απίστευτην απογοήτευσην, εννά ήταν μια καλή δουλειά ρε γαμώτο. τζαι εγώ επία τζιαμέ, εφάνηκα ότι εν ήμουν σίουρη για τες ικανότητες μου, για το αν θέλω να δουλέψω τζιαμέ, για ακόμα μιαν φοράν εν εκατάφερα να "πουλήσω" τον εαυτόν μου, τζαι εν εκατάφερα να είμαι λλίο, έστω τζαι λλίον, στην άκραν του κουταλιού που λαλούμεν, διπλωμάτισσα.

Τζαι κάπως έτσι έληξεν άδοξα, πριν καν αρχίσει, η καριέρα μου στο άντρο του καπιταλισμού.


ΥΓ. μετά επία τζαι εγόρασα μιαν τσέντα, πράγμα που συμβαίνει μια φορά στα 3 χρόνια (είμαι τόοοσο ιδιότροπη), αλλά εν με έκαμεν να νιώσω καθόλου καλύτερα. Το shopping therapy τελικά δεν δουλεύκει με τίποτε, τουλάχιστον πάνω μου.


*Συκκιμετζής/ίνα = άτομο που δεν δίνει και πολύ σημασία για το τι λέει ο κόσμος
** τζεγκενίσιμα = του τζεγκένη = άνθρωπος αργόσχολος, που γυρνάει από δω και απο' κει, λίγο ρεμάλι.

6 σχόλια:

ρίτσα είπε...

ουτε εγω μπορώ να λέω ψέμματα τζιαι δυσκολεύκομαι να πουλήσω τον καημένο τον εαυτό μου, εν μεγάλο πλην τουτο.

anais8isia είπε...

Στα interviews φορούμεν μαύρη φούστα 3/4 με πουκαμισάκι που πάνω και μέτριο τακούνι για να δείχνει office look. Υποτίθεται εμπνέει σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Οπλιζόμαστε με αυτοπεποίθηση του στυλ "εγώ είμαι τζιαι καμιά άλλη,θα τους δείξω τι αξίζω, οι υπόλοιποι φάτε τη σκόνη μου" και πάμε.

Ερυκίνη είπε...

αναστασία μες το νου μου είσαι. ετοιμαζομουν να γράψω σχόλιο της ρίτσας που τραβά τζαι τζείνη ζόριν!!!
ρε αναστασία, έτσι φούσταν εν έχω, εννά μου πεις πάεννε γόρασε. έσιεις δίκαιον πάντως, εν τζαι ξέρω τα, απλά δεν τα εφαρμόζω. Λαθος. Την επόμενην φοράν θα προσπαθήσω περισσότερο. δεσμεύομαι δημόσια!!!

Sike είπε...

σόρρυ τήαρ, αλλά σε όμιλο πολυκαταστημάτων ρούχων βρήκες να πας με τα τζεγκένικα σου; χαχαχ ντυνόμαστε ο εαυτός μας μόνο αν πρόκειται για δουλειά σε περίπτερο ή οικοδομές :Ρ

Νεξτ τάιμ, ερεύνα και λίγο τα της εταιρείας, δε καμιά ιστοσελίδα τους, δε τα χετ κκουώρτερς τους αν μπορείς, για να παίρνεις μια ιδέα του πώς είναι. Ωλ δε μπεστ!

Joshoua είπε...

Μεν ακούεις κανενού.
Μεν ντυθείς ποττέ σου κάτι που εν είσαι, ούτε να υποκριθείς κάτι που εν είσαι για να πίαεις μια δουλεία που εν ξέρεις αν θέλεις.
Εννεν το να πίασεις την δουλεία το δύσκολο, το δύσκολο είναι να δουλέφκεις κάπου τζιαι να είσαι ικανοποιημένη με τζείνο που κάμνεις.
Αμα πάεις για interview να είσαι ο εαυτός σου, να μιλάς όπως νίωθεις τζιαι να είσαι ειλικρινής. Τα άλλα εν μαλακίες.
Στα interview εν έσιει στολή. Στολές θέλουν μόνο κάτι εταιρείες που εννα σε βάλλουν να συμπληρώσεις timesheet μόνο τζιαι μόνο για να κλάσεις.
Αμα έσιεις interview, να ντύνεσαι προσεγμένα τζιαι περιποιημένα, όι σάννα τζιαι εννα πάεις στο πάρτυ της αρφότεχνης σου.
Ξέρω ότι οι τζιαιροί εν δύσκολοι τζιαι το να έβρεις δουλεία να σου αρέσκει ακόμα ποιο δύσκολο.
Το ψυχολογικό βάρος του να δουλέφκεις κάπου που εν σου αρέσκει όμως, εν το σιειρόττερο πράμα.

ονήσιλος παυλίδης είπε...

fate skata interviewers and die!