Two lovers

Μόλις εθκιάβασα το στόρυ τούτης της ταινίας εσκέφτηκα, "ε καλά, ένας άντρας, θκυό γεναίτζες, μπλα μπλα, χιλιοειπωμένο, boring".

Τωρά, αφού το είδα, επιμένω στην αρχική μου σκέψη. Εντάξει εν ήταν πάαρα πολλά βαρετό, αλλά εν είσιεν τίποτε το πολλά σπουδαίον το στόρυ. σε κάποια σημεία τζιόλις στη μέση ήταν λλίον......κουραστικό να το πω; αργό να το πω; εν ετζύλαν να το πω; εν θέλω να το πω βαρετό, για να μεν λαλώ βαρετές (=βαριές) κουβέντες, αλλά είσιεν στιγμές που ένιωθα τα βλέφαρα μου βαριάααα, βαριάααα...... ξέρεις τζείνη η φάση που γέρνει σιγά σιγά σιγά σιγά το κεφάλι σου προς το πλάι τζαι τζιαμέ που πάν να κλείσουν τα μμάθκια σου ακούεις τον Χοακίν Φίνιξ να λαλεί "Αι λαβ γιου" τζαι συνειδητοποιείς ότι στην κορυφαίαν ρομαντικήν σκηνή εποτζοιμήθηκες. τζαι εγώ εν τζοιμούμαι συχνά στο σινεμά.

Εντάξει, εν θα δείτε τίποτε το πολλά διαφορετικό ως προς την ιστορία, αλλά οι ερμηνείες εν καλές. Ο Χοακίν δηλαδή εν καλός, πολλά καλός, αλλά πάντα εν καλός. Η Πάλτροου εν καλή, αλλά οκ εμέναν εν με έπεισεν στο ρόλο της καμένης fucked up κοπέλας, πως εννά μπορούσε άλλωστε, εν μια γεναίκα πριγκίπισσα style, αλλά εντάξει μπορεί να είμαι λλίον προκατειλημμένη απέναντι της (όι μπορεί, είμαι).

Το πολλά ωραίον της ταινίας όμως, πρέπει να το πω εν τζείνη η αίσθηση που σου αφήνει (που τον φωτισμό, τη σκηνοθεσία, τη μουσική) που έννεν καθόλου Χόλλυγουντ, παρά τους χολλυγουντιανούς αστέρες. Λλίον σκοτεινό ως εικόνα, περνά σου ακριβώς τζείνον το συναίσθημαν της μελαγχολίας, της θλίψης. άρεσεν μου. Το μόνον που θυμίζει χόλλυγουντ εν τα ξανθά μαλλιά της Γκουίνεθ.

Οι ήρωες του έργου, περνούν το δράμα τους, ο πληγωμένος, διαλυμένος πρωταγωνιστής που εν μπορεί να σταθεί στα πόθκια του, η καμένη γειτόνισσα που εν μπορεί να σταθεί στα πόθκια της, οι γονείς που ανησυχούν, χώννουνται πίσω που την πόρτα για να δουν τι συμβαίνει τζαι ανακατώννουνται (θυμίζουν πολλά κυπραίους γονιούς). Ήρωες πολλά πραγματικοί, πολλά κοντά στη ζωή που προσπαθούν να βρουν μιαν άκρη. Τζαι παρά το βαρετόν του στόρυ, το τέλος, αν τζαι απόλυτα αναμενόμενο, πιστέψετέ με, καταφέρνει να σου περάσει με μεγάλην επιτυχία έντονον συναίσθημαν. Εν σας λαλώ ποιον για να μεν προδιαθέσω.

Μετά που τούτα ούλλα, εν μπορώ να σας πω μεν πάτε να το δείτε, αλλά ούτε παέννετε. πάντως μαλακία εν ένι. Η φίλη Μ. είπεν ότι είναι ένα "βαθιά συναισθηματικό έργο τζαι εννεν για ούλλους, εν μπορούν ούλλοι να το καταλάβουν". Νομίζω εν για τη γαϊδουροσύνην μου που ελάλεν, αλλά έσιει απόλυτον δίκαιον