Υπάρχουν άνθρωποι, ρε γαμώτο...
μέσα μέσα υπάρχουν άνθρωποι.
Φυσιολογικοί.
Σε ένα βέλγικο τμήμα ψυχολογίας με βέλγους φοιτητές, βέλγους διδακτορικούς, βέλγους μετα-διδακτορικούς τζαι βέλγους καθηγητές.
Υπάρχουν μέσα μέσα τζαι φυσιολογικά πλάσματα.....
που τζείνα που εν μετρούν την ώρα που ξοδεύκουν για να σε βοηθήσουν. Τζαι που εν αντιδρούν σαν να τους ενοχλείς άμαν έσιεις μιαν απορίαν. Που σε κάμνουν να νιώθεις λλιόττερον μόνος σου τζαι λλιόττερον πελαγωμένος.....
Τζαι το σιηρόττερον εν ότι εκτός που μέναν, την Ιρανή τζαι την Ιταλίδα συνάδελφον (το γραφείον μας είναι το International office της ομάδας) ούλλοι οι υπόλοιποι, οι Βέλγοι, βρίσκουν το απόλυτα φυσιολογικό, τούτον το συναίσθημαν.
Εν πολλά παράλογο που εν μπορώ, με τίποτε όμως, να προσασμοστώ σε τούτην την κοσμοθεωρία που θέλει τους ανθρώπους να εν ο καθένας για τον εαυτόν του, τη δουλειάν του, την έρευναν του τζαι οι άλλοι ας παν να πνιούν;;;
Παρά να γινώ σαν τούτους ούλλους, μα τω θεώ, προτιμώ να παραιτήσω το διδακτορικό, να παντρευτώ έναν Πάμπον, να χτίσω ένα σπίτι στα χαλίτικα του χωρκού μου τζαι να κάμω θκυό μωρά, να έβρω θέσην στην κυβέρνησην, μεν σου πω να κάμνω τζαι μανικιούρ....
Α, ρε Πανεπιστήμιον Κύπρου, ποιος θα μου το πρωτολάλεν ότι θα σε πεθυμούσα κάποτε....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου