Στις δύσκολες στιγμές

Εχτές ήταν μια ακόμα που τζείνες τες μέρες. Που τζείνες τες μέρες που είσαι σκατά, τζαι λαλείς "Τούτον ήταν, θα τα παραιτήσω ούλλα τζαι θα πάω έσσω μου". Τέθκοιες μέρες έχω τουλάχιστον μιαν φοράν κάθε 15νθήμερο. Εν ξέρω πως εν το διδακτορικόν σε άλλους κλάδους, αλλά στην ψυχολογία, δεν έσιει έναν διδακτορικόν φοιτητή που να μεν εσκέφτηκεν το ίδιον πράμαν έστω μια φορά.

Ούλλοι νομίζουν ότι το διδακτορικόν εν απλά το να εντρυφήσεις σε ένα θέμα (να διατρίψεις με λλία λόγια). μόνο που, στον κλάδον μου τουλάχιστον, το διδακτορικόν εν παραπάνω στη λογική του "Ποιος είναι ο πιο αδύνατος κρίκος" τζαι όι του "ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος". Δηλαδή στο τέλος της ημέρας κερτίζει όι τζείνος που ξέρει παραπάνω, αλλά τζείνος που θα αντέξει παραπάνω (την πίεση).

τέλοσπάντων. Ήμουν χάλια. Έφυα που τη δουλειά να φανταστείτε τζαι επία στο παγωταντζίδικο πιο κάτω γιατί εχρειάζουμουν κάτι καλόν. Τζαι όι φράουλες τζαι πελλάρες, hard stuff, εκατέληξα σε παγωτο Ferrero (όσοι δεν εδοκιμάσετε εχάσετε). Μόνο που το παγωτόν εν έκαμεν τίποτες. Η κατάσταση απαιτούσεν extreme measures έτσι εκατέληξα σπίτι να καταναλώνω νουτέλλα με το κουτάλιν που το ποτζίν. Εσυνόδεψα το με φραπεδιά (η δεύτερη της χρονιάς). 'Ελειψεν τζαι η νουτέλλα, αλλά τίποτε....

Εμπήκα στο skype να κόψω καμιάν κουβένταν στη γλώσσα μου με γνώριμα, φιλικά πρόσωπα, γιατί λαλείς σε κάτι τέτοιες στιγμές, τι να σου κάμουν οι Βέλγοι; Επέτυχα ένα φίλο από το ΠανΚυ (funky panky), συνάδελφο και συναγωνιστή ψυχολόγο. Είπεν μου τα νέα του Πανεπιστημίου, τα νέα των συναδέλφων ψυχολόγων στη μητέρα πατρίδα (μητέρα πατρίδα εν η Κύπρος σε τούτο το βλογ, μεν παρεξηγούμαστεν), τες επίσημες αντιδράσεις του κόμματος στη δήλωση του κύριου Θεμιστοκλέους ή μάλλον τες μη αντιδράσεις στη δήλωση του κύριου Θεμιστοκλέους, εσυζητήσαμεν την πιθανότητα να καλέσουμε τους διοργανωτές του Gay pride στο Αμστερνταμ σε συνεργασία για το πρώτο ολλανδέζικο Gay pride εκτός συνόρων στην Μακαρίου (ως μορφή κατακλυσμιαίας θεραπείας για ττακκουριμένους πολιτικούς), για ένα μωρό που επετάχτηκεν στα σκουπίδια του νοσοκομείου τζαι για τες επίσημες δηλώσεις του νοσοκομείου για το θέμα τζαι άλλα όμορφα της Κύπρου μας.....

Ξέρεις τζείνον το συναίσθημα που, όπως λαλούμεν στα κυπριακά, αφταίνουν τα λαμπούθκια σου; που φκαίνει το γαίμαν πας τη κκελλέ σου ρε παιδί μου; Ναι, τούτον ήταν αρκετόν. Τι νουτέλλες τζαι παγωτά τζαι πελλάρες, μιαν κυπριακήν εφημερίδαν να θκιεβάζω στες δύσκολες στιγμές τζαι εν αρκετό νομίζω....
όι ένα διδακτορικό, θκυό κάμνω
(καλά ας μεν είμαι υπερβολική)