τι χάθηκε στην πορεία

Σε μια που τες μπλοκκοπεριηγήσεις μου εχτές, έππεσα σε ένα κείμενο του Γιάννη Ξανθούλη που προφανώς είχε δημιοσιευτεί στην Ελευθεροτυπία, (http://archive.enet.gr/online/online_print?id=24218620) με τον τίτλο "Επιτέλους Φτωχοί".

Στο κείμενο αναφέρονται πολλά πράματα, σε πολλά που τα οποία δε θα συμφωνούσα, αλλά έκαμεν μου εντύπωση μια φράση. "Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι.....".

Τι φράση. Φτωχός πλην τίμιος. Τζείνος ο φτωχός πλην τίμιος άνθρωπος στες μέρες μας εν απλά μια καρικατούρα που τες παλιές ελληνικές ταινίες. Μόνον. Τζαι όι μόνον στην Ελλάδα. Γενικό το φαινόμενο. Η έννοια του να έχεις το κούτελο ψηλά ρε παιδί μου, ανεξάρτητα που το πόσα λεφτά έσιεις μες την πούγκαν. Μια αξία που εχάθηκεν κάπου στην πορεία.

Η φίλη μου η Κάτω Ύδατα προχτές που εσυζητούσαμεν για την Ελλάδα, κάτω που τη λαλλαρκάν της Αγγλίας, εξηγούσεν μου πως το πελατιακό πολιτικό σύστημα εξεκίνησεν στην Ελλάδαν που το 1830 που ιδρύθηκεν το κράτος τζαι ακόμα εν εσταμάτησεν (τζιαμέ στην Οξφόρδην κάμνουν πολλές πολιτικές αναλύσεις μάσσιαλλα). Τζαι εν θα διαφωνήσω. Τζαι που τότε οι άνθρωποι επεράσαν άσσιημες, πολλά άσσιημες οικονομικά καταστάσεις αρκετές φορές. Έννεν η πρώτη φορά που η Ελλάδα εν φτωσιή. Μόνον που εν έτη 2010 κανένας εν έσιει το κεφάλιν του ψηλά. Κάθε μέρα εμφανίζεται τζαι ένας νέος Μαντέλης, ένας νέος Βοσκόπουλος. Τζείνοι που παίρνουν μίζες, τζείνοι που διούν τες μίζες για τον άλφα ή τον βήτα λόγο, τζείνοι που κλέφκουν το δημόσιο. Τζείνοι που πρέπει να τιμωρήσουν τούτους ούλλους, αλλά εν το κάμνουν, γιατί οι ίδιοι εκάμαν τα ίδια τζαι σιηρόττερα.

Ο κλέψας του κλέψαντος. Τζαι δεν εξισώννουνται τα εκατομμύρια που κλέφκουν οι κύριοι με τες γραβάτες, με τα ψίχουλα που κρύφκουν κάποιοι που την εφορία, με τες πενταροδεκάρες που πληρώνει κάποιος για να του κανονίσουν το παιδίν του ποτζεί ή ποδά. Αλλά σε ούλλες τες περιπτώσεις έσιει μαφίαν η κουβέντα. Τζαι εν αναρωθκιούμαι γιατί το πελατιακόν σύστημαν εν εσταμάτησεν ποττέ, γιατί η διαφθορά τζαι η σαπίλα υπάρχουν χρόνια σε τζείνον το σύστημαν (τζαι όι μόνον δηλαδής, σε πολλά άλλα, ας μεν αρκέψω τα δικά μας με κάτι κανονισμένες δίκες, άτε τωρά...). Γιατί οι άνθρωποι εγινήκαν μέρος τούτης της κατάστασης. Τζαι εμείς εγινήκαμεν μέρος τούτης της κατάστασης.

Γιατί ξέρουν, αλλά δεν κάμνουν κάτι να το διορθώσουν ή ακόμα συμμετέχουν. Συνενοχή. Γιατί αν δε δώκεις τη μίζα να κάμεις τη δουλειά σου, μετά είσαι ο μαλάκας της υπόθεσης.

Σε κάποια φάση της ιστορίας, της κοινωνίας (όι της ελληνικής, της ανθρώπινης), ο τίμιος έγινεν μαλάκας. Ίσως γιατί αλλάξαν οι αξίες, οι επιθυμίες. Ίσως γιατί σήμερα οι άνθρωποι θέλουν παραπάνω πράματα, πράματα που εν τα φτάνεις εύκολα απλά με το να δουλεύκεις σε μια κανονική δουλειά (πόσον μάλλον αν πιάννεις 600 ευρώ που τούντην δουλειά). Γιατί το κούτελον το καθαρόν εν σε κάμνει τίποτε πλέον. Εν σημαίνει τίποτε χωρίς λεφτά μες την πούγκαν. έτσι κάμνεις τζαι καμιάν μαφιούαν. άλλοι για να γλυτώσουν εκατομμύρια τζαι εκατομμύρια, άλλοι για το έξτρα το λεφτό που θα τους πληρώσει αν μη τι άλλο ένα καλό αυτοκίνητο ή ένα πιο μεγάλο σπίτι (εν αστείον, είχαμεν μιαν φορά τη συζήτηση σπίτι μας του "τζι αν εκερδίζαμεν τα 3 εκατομμύρια του Λόττο, τι θα τα εκάμναμεν". είπα εγώ στους γονιούς μου να παρετήσετε να δουλεύκετε, να μετακομίσετε σε μιαν σπιταρώνα... τζαι η απάντηση που έπιασα ήταν, "γιατί ίντα μπου σιει το σπίτι μας; εν μας φορεί; παρένθεση εν έναν σπιτούιν προσφυγικόν. χάσμα γενεών που λένε). φυσικά έσιει τζαι τζείνους που κάμνουν καμιά μαφιούαν για να επιζήσουν. γιατί 600 ευρώ το μήνα εν επιζείς. Καταλάβω τους, εν τζαι εν ότι εν τους καταλάβω. η τιμιότητα εν τζαι τρώεται.... Αλλά....

Καταλάβω ότι τα πράματα αλλάσσουν, πάντα, εν γεγονός. Νόμος. Τέλος. Αλλά τα γέριμα, νιώθεις ότι ο άνθρωπος (γενικότερα όχι συγκεκριμένης εθνικότητας), γίνεται ούλλον τζαι πιο μικρός. Τουλάχιστον εγώ έτσι νιώθω.