Οι ζωές των άλλων (Das Leben der Anderen)

Εν ξέρω πως μου ήρτεν, αλλά εχτές εξαναείδα τούτη τη συγκλονιστική ταινία. έθελα τζαιρον να την ξαναδώ, αλλά εχτές ήρτεν κουτί μετά που την αποτυχημένη μου προσπάθεια να θκιαβάσω (να καταλάβω μάλλον) για δεύτερη φορά μια συζήτηση στη γειτονιά του παρέα του Πλάνητα περί εθνικοσοσιαλισμού τζαι αναρχισμού τζαι τούτα ούλλα τα πράματα που ΔΕΝ καταλάβω, θέλεις που έλλειψην γνώσεων τζαι υπόβαθρου, (θεωρητικού/ιστορικου όπως θέλεις πε το), έτο εν καταλάβω γριν ολάν. Ίσως γιατί ο εγκέφαλος μου κλείει μπροστά σε ούλλα τα πολιτικά πράματα (τζαι τα οικονομικά επίσης) που αντίδρασην. Απλά εν τα καταλάβω. Επροσπάθησα όμως.

Τζαι έχοντας στο νου μιαν ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση, έκατσα να το δω. Ξανά.

Τζαι παρά το ότι εθυμούμουν καλά την ταινία δεν εμπόρεσα να μεν συγκλονιστώ για ακόμα μια φορά που την ιστορία ενός ανθρώπου, με την συγκλονιστική, αφοπλιστική ερμηνεία του Ulrich Muhe (νομίζω επέθανε σχετικά πρόσφατα τζαι πολλά νωρίς για έτσι ταλέντο...), στην Ανατολική Γερμανία, ο οποίος επαρακολουθούσε τες ζωές των άλλων, όι που ανωμαλία, που επάγγελμα. Τμήμα πληροφοριών και παρακολουθήσεων. Όργανο ενός συστήματος που ελέγχει κάθε σκέψη, πνευματική δημιουργία, κάθε άποψη.

Την πρώτη φορά που είδα την ταινία εστίασα σε τούτον τον ήρωα. Στο πιο εκφραστικό ανέκφραστο πρόσωπο που είδα ποττέ στο σινεμά, στην απίστευτη ένταση που κρύβει η ηρεμία ενός μοναχικού ήρωα, στεγνού, τυπικού, ένας άνθρωπος που το μόνο που έχει στη ζωή του είναι η απίστευτη δεινότητα να υπηρετεί το σύστημα στην απόλυτη τελειότητα. Τζαι πως τούτος ο άνθρωπος εγκλωβίζεται, γοητεύεται, αφομοιώνεται στη ζωή ενός συγγραφέα "υπό παρακολούθηση", πως το συναίσθημα ξετυλίγεται τζαι στο τέλος οδηγεί τούτον τον άνθρωπο-μηχανή (ένα γρανάζι αν θέλεις, το καλλύττερο ίσως) στην πιο μεγάλη του ανθρώπινη πράξη.

Ίσως ναν η ανωμαλία του ψυχολόγου μέσα μου δεν ξέρω.

Στη δεύτερη παρακολούθηση της ταινίας εστιάστηκα στο σύστημα που υπηρετούσε. Τους ανθρώπους που εδιώκουνταν για τες απόψεις τους, για οτιδήποτε μη κομμουνιστικό. Στο σύστημα που σημειώνει τες ιδέες σου στον προσωπικό σου φάκελο (ένας σταυρός δίπλα στο όνομα του φοιτητή που ετόλμησε να πει την λέξη "απάνθρωπο", πόσο μου θύμισε κάτι άλλους σταυρούς).

Πόσο διαφορετικό ήταν τούτο το σύστημα άραγε που τη φίμωση που ζουν για παράδειγμα οι άνθρωποι στο Ιράν σήμερα (με τη συνάδελφο στο δίπλα γραφείο εκατάντησα να ξέρω παραπάνω πράματα για την επικαιρότητα στο Ιράν παρά στην Κύπρο); Πόσο διαφορετικό ήταν που το ναζισμό; Τζαι πόσο διαφορετικό ένι που κάποιες "δημοκρατίες" ανά τον κόσμο;

Μήπως στο τέλος της ημέρας κάθε πολιτικό σύστημα ή μάλλον κάθε πολιτική θεώρηση δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο μόνο άμαν γινεί σύστημαν, εξουσία, κατεστημένο;

Τζείνος πουν έξω που το χορό πολλά τραούθκια ξέρει λαλεί η παροιμία τζαι οι παλιοί λαλεί η μάνα μου ενηστεύκαν 40 μέρες να φκάλουν παροιμίες (τόσον σοφά πράματα δηλαδή)...

Τέλος πάντων η ταινία είναι που τα πολλά, πάααρα πολλά top, αν δεν την είδετε, βουράτε.

ΥΓ.: λαλώ του εαυτού μου να μεν γράφει πολιτικά πράματα, αφού εν τα καταλάβει, ούτε οικονομικά (ειδικά τωρά με την κρίση στην ελλάδα εν μπορώ ζαλίζουμαι άμαν ακούω δις ποδά δις ποτζεί), γιατί δεν τα κατέχω. Απλά μοιράζομαι μαζί σας τες σκέψεις μου, που μπορεί κάλλιστα ναν τζαι πελλάρες.
ΥΓ2: σε καμιά περίπτωση δεν εισηγούμαι να δοκιμάσουμεν ούλλες τες πολιτικές θεωρήσεις να δούμεν το πραγματικό τους πρόσωπο. Εν σίουρον ότι θα κλάψουμεν θύματα με κάποιους...