Έθελα να το γράψω τούτον το ποστ, στους έξι μήνες του διδακτορικού, αλλά εχτές εσυνειδητοποίησα ότι κλείω οχτώ μήνες δαμέ !!! Κύριε ελέησον. Κάπου στην πορεία έχασα θκυό. Μάλλον έτσι εξηγείται που είμαι πίσω που τη δουλειά θκυό μήνες (θκυό στους οχτώ). Εν που έβαλα σκοπό να δείξω στους Ευρωπαίους την κυπριακή κουλτούρα και νοοτροπία στο χώρο εργασίας, όι για κανένα άλλο λόγο.
Έτσι που λαλείτε. Οχτώ μήνες διδακτορικόν. Που τους πρώτους 3 ήμουν μεταξύ του να μείνω ή να φύω, ερωτημάτων του τύπου "μα κάμνω εγώ για διδακτορικό;", "κάμνει μου εμέναν το διδακτορικό", "ξέρω που μπλέκω;" και άλλα όμορφα. Στο τέλος αποφασίστηκεν, αφού είσαι μέσα στο χορό εννά χορέψεις, ακόμα τζι αν φορείς τα λάθος παπούτσια.
Μέσα σε οχτώ μήνες που λαλείτε έμαθα πολλά για τη ζωή, την έννοια του ακαδημαϊκού, τον εαυτό μου, τους άλλους γύρω μου.
Κατ'αρχήν έμαθα 5-6 ολλανδέζικα. Όι ότι μπόρω να κόψω τζαι κουβέντες, αλλά την ώρα αν με ρωτήσετε μπορώ να σας την πω (χρήσιμοοοοο).
Έμαθα επίσης να μεν καρτερώ που τους ανθρώπους που συνεργάζουμαι ναν φιλικοί μαζί μου. Άλλο δουλειά, άλλο φιλία άλλωστε.
Έμαθα να ανησυχώ άμαν οι συνάδελφοι μου εν φιλικοί μαζί μου, να προσπαθώ να πιάσω το κρυμμένο μήνυμα πίσω που το χαμόγελο τζαι την ψιλοκουβέντα. Γιατί κάτι πρέπει να θέλει, έννε;
Έμαθα ότι στην έρευνα, στον ακαδημαϊκό χώρο γενικώς, το πιο σημαντικό πράμαν εν το να έσιεις δημοσιεύσεις, τζι όι απλές δημοσιεύσεις, που τζείνες που εν στα καλά επιστημονικά περιοδικά, που τζείνες που αναφέρονται σε πολλές άλλες έρευνες. Ώσπου να το κάμεις τούτον, εν είσαι ουσιαστικά τίποτε.
Έμαθα ότι ούλλοι οι διδακτορικοί φοιτητές μιλούν με βιβλιογραφία ("όπως εθκιάβασα στο άρθρο του τάδε στο περιοδικό τάδε του 2009 νομίζω....") τζαι έννεν προσωπικό χούι τζείνου του καθηγητή μου στο ΠανΚυ. Ούλλοι εκτός που μέναν. Ειδικά την ώραν του φαγιού τα γέριμα.
Έμαθα ότι ο λόγος που ταλαιπωρούμαι τόσον εν επειδή (όπως μου το είπεν η Βελγίδα συνάδελφος (τζαι που τους λλίους φίλους δαμέσα) επι λέξη) έχω άποψην για το τι να κάμω. Την άποψη γενικώς πληρώνεις την. Εκτός αν έσιεις δημοσιεύσεις κλπ. τότε δικαιούσαι να έσιεις άποψη.
Έμαθα ότι ο κόσμος που συνεργάζουμαι κυκλοφορεί με ατζέντες, όι μόνο που τζείνες τες κυριολεκτικές (που εγώ ακόμα εν εσυντονίστηκα να χρησιμοποιώ), αλλά τζαι που τες άλλες τες μεταφορικές. Κρυμμένες ατζέντες, τζαι στρατηγικές. Γι'αυτόν εν καλά να σκέφτεσαι πριν να μιλάς, σε ποιον να μιλάς τζαι τι να λαλείς. Ανάθθεμάν τα, είμαι τόσο χάλια σε τούτον το παιχνιδάκιν.
Έμαθα ότι ο καλύτερος τρόπος μάθησης, τουλάχιστον βάσει της εμπειρίας μου δαμέ, είναι το trial-and-error, δηλαδής αν δεν ξέρεις κάτι, δοκιμάζεις ούλλες τες πιθανότητες ώσπου να δώκεις πάνω στη σωστή. Γιατί το να σε διδάξει κάποιος, ένας πιο έμπειρος συνάδελφος εν χάσιμο χρόνου για το συνάδελφο τζαι άδικο για σένα γιατί στερείσαι τη χαρά του να τα καταφέρεις στο τέλος μόνος σου μετά που μέεεεεερες προσπάθειας τζαι απελπισίας.
Έμαθα ότι το MSN στη δουλειά εν το σιηρόττερον πράμαν, γιατί έτσι ούλλοι έχουν απόλυτον έλεγχο στο τι ώρα μπαίνεις στο γραφείο, πόσην ώραν κάμνεις διάλειμμαν, τι ώρα φεύκεις. Μεν είσαι αφελής, χρυσή μου, φυσικά τζαι τσιακκάρουν την ώρα, φυσικά τζαι θα το σχολιάσουν.
Έμαθα στο τέλος ότι το διδακτορικό εν παιχνίδιν αντοχής. Να αντέξεις την πίεση των deadlines, την ίδια σου την άγνοια τζαι ανεπάρκεια τες παραπάνω φορές, τα πικρόχολα σχόλια των συναδέλφων σου (που ως Βέλγοι δεν μπορούν να κατανοήσουν την έννοια του πάμε για καφέ μισήν ωρούαν), τες φιλοδοξίες του επόπτη σου (που μπορεί ναν πολλά διαφορετικές που τες δικές σου), τη μοναξιά του να κάμνεις μια δουλειά στην οποία ουσιαστικά δεν συνεργάζεσαι με κανέναν (γιατί εν η εντελώς δική σου έρευνα), την ώρα τζαι την ενέργεια που θα σπαταλήσεις σε πράματα που στο τέλος μπορεί να μεν φτουρίσουν, την προσωπική σου αποδοκιμασία άμαν τα κάμεις σκατά, τζαι την ομαδική επιδοκιμασία άμαν τα κάμεις καλά....
Εκατάλαβα πλέον ότι ούλλα εν μέρος του παιχνιθκιού, μέρος του συστήματος που λέγεται "ακαδημαϊκή καριέρα" (ή ότι άλλη μ******α θέλετε πέτε το), που ίσως να μεν διαφέρει τζαι πολλά που άλλες δουλειές. Ένα σύστημα που απαιτά που σένα να ξεχωρίσεις, διαφορετικά θα χαθείς. Τζαι για να ξεχωρίσεις εν αρκεί να έσιεις νου, πρέπει να έσιεις φιλοδοξία, να είσαι εργασιομανής, τζαι να είσαι έτοιμος να βάλεις τη δουλειά στο κέντρο της ζωής σου, γιατί πάνω από όλα η επιστήμη (ή οι δημοσιεύσεις, όπως θέλετε πάρτε το).
Είπα του εαυτού μου οκτώ μήνες πριν, ότι θα κάμω τούτον το πράμαν με το δικό μου τρόπο. Ότι εν θα γινώ σαν τούτους ούλλους. Ότι εν θα αφήκω τούτον το σύστημαν να με καταπιεί ο κόσμος να χαλάσει. Εν μπορώ να πω ότι το καταφέρνω τζαι πολλά. Μάλλον θα έλεγα μέχρι στιγμής είμαστεν Σύστημα 1- Ερυκίνη 0. Αλλά που θα πάει στο δεύτερο ημίχρονο θα πάρω τα πάνω μου..... νομίζω. Ελπίζω δηλαδής.
ΥΓ: ότι έρκουμαι Κύπρον είπα το; έχω έναν ενθουσιασμό δε λέγεται. Εν το επίστευκα ποττέ ότι θα εσιέρουμουν τόοοοοοσο. αλλά μιλούμεν μετρώ τες μέρες τζαι τες ώρες. Αφού να φανταστείτε εν θκιαβάζω εφημερίδες, εν ακούω ειδήσεις, εν μαθαίνω τίποτε τούτες τες μέρες. Εν θέλω τίποτε να μου σπάσει τα νεύρα μου, τουλάχιστον όι πριν να έρτω.
Τρίτη 29 Ιουνίου 2010
Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010
Που τη θεωρία στην πράξη
Όι, έννεν ανέκδοτον που ννα πω. Το πράμαν εν σοβαρόν.
Έπιασα προχτές που λαλείτε έναν email που μια συνάδελφο μπλοκκερού για το English school πάλε. Όι εν εδέραν τουρκοκυπριακά κοπελλούθκια οι φασιστο-τρομοκράτες που νομίζουν ότι κάμνουν τζαι λειτούργημα (φκάλλουν ασπροπρόσωπο τον Ελληνισμό άλλωστε). Κάτι τέθκοιο θα ξεσήκωνε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (σωστά δημοσιογραφικά λαγωνικά που αμερόληπτα τζαι αντικειμενικά ξεσκεπάζουν όλες τες υποθέσεις), θα ξεσήκωνε την κυβέρνηση, τους πολιτικούς αρχηγούς, τους βουλευτές... Γιατί είμαστεν μια δημοκρατική χώρα τζαι στη δημοκρατία δεν χωρεί ρατσισμός βάσει χρώματος, εθνικότητας, θρησκείας. Στη θεωρία πάντα. Έτσι τέθκοιες πρακτικές εν απολύτως Α-ΠΑ-ΡΑ-ΔΕ-ΚΤΕΣ που τους εκπροσωπους του κράτους.
Χμ. Καλή η θεωρία κύριοι εκπρόσωποι τζαι κύριοι πολιτικοί, αλλά θα ήταν καλά μέσα μέσα να συνάδει τζαι με την πράξη. Γιατί άλλο θεωρία τζαι άλλον πράξη. Δυσκολάκι να παεις που το ένα στο άλλο, εν αλήθκεια. Αλλά που την άλλη εν λλίο σχιζοφρενικό άμαν στη θεωρία λαλείς άλλα τζαι στην πράξη κάμνεις άλλα. Εν σαν τους Αμερικάνους που κάμνουν πόλεμο επειδή εν υπέρμαχοι της ειρήνης (ας πούμεν what the fuck?), σαν τους Ιρανούς που περηφανεύκουνται ότι εν πιο προοδευτικοί που τους Άραβες, αλλά άμαν περπατάς σε δρόμο της Τεχεράνης με τζίτρινο/κότζινο/ πορτοκαλλί μανικιούρ πιερώννεις πρόστιμο 6 ευρά το νύσιην (τι μαθαίνεις που τους συναδέλφους σου ρε παιδί μου), μεν σου πω σαν κάτι άλλους (πιο κοντινούς μας) που λαλούν όχι επειδή θέλουν να τσιμεντώσουν το ναι.... Οξύμωρον. 'Ετσι θα ελαλούσαμεν σε τούτες τες περιπτώσεις.
Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πως δεν είναι οξύμωρον, όταν τα ίδια άτομα που φκαίνουν τζαι σιοκκάρουνται στες ειδήσεις για τη βία εναντίον Τουρκοκυπρίων μαθητών, έρκουνται να ασκήσουν πιέσεις στο σχολείο επειδή (ίντα πράμαν;) θέλουν να βάλουν ακόμα μιαν αργίαν στο πρόγραμμα που αφορά στη δεύτερη θρησκεία που υπάρχει στο σχολείο (άσχετον ποια εν τούτη). Πως δεν είναι οξύμωρο να είσαι κατά του τραμπουκκισμού, αλλά εσύ να συμπεριφέρεσαι σαν τον νονό της νύχτας που πουλά προστασία στα καπαρέ (σόρρυ τζιόλις): "ή κάμνετε τούτον που θέλω για βάλλω φωθκιάν τζαι κρούζω σας το".
Τζαι αν τα λαγωνικά των ειδήσεων ήταν λαγωνικά τζαι όι τσιουαουα που γλύφουν τα πόθκια των ιδιοκτητών τους θα το εκάμναν τούτον ολόκληρο θέμα. Εννά ρωτούσαν. Που πότε ρε κύριοι οι κρατικές επιδοτήσεις έρκουνται με όρους; Μήπως αυτό είναι μια ένδειξη δημοκρατίας; τζαι μάλιστα μιας δημοκρατίας που πως το είπατε; δεν χωρεί ρατσισμούς; αλλά βέβαια, αν ήταν κονδύλια για τους πολύτεκνους, για τους δημόσιους υπάλληλους, για τους δικούς μας ολάν, πρώτο θέμα βουρητό. Εν έτσι η δημοκρατία ρε κύριοι; θκυό μέτρα, θκυό σταθμά. Ίντα χαντοί ήταν οι καθηγητές που στο σχολείο, που μας το εξηγούσαν το πολίτευμα ελαλούσαν κάτι για "ίσοι απέναντι στο κράτος, στο νόμο"....
Τέλοσπαντων κάποιος πρέπει να απαιτήσει που τούτους τους κύριους απαντήσεις τζαι απαντήσεις σε σοβαρές ερωτήσεις. Κάποιος πρέπει να απαιτήσει η θεωρία να συνοδεύκεται που πράξην αντίστοιχην, όι άλλα 'ντάλλων. Τζαι αν οι κύριοι των ΜΜΕ εν μπορούν να το κάμουν, να οργανώσουμε δημόσιες ανοικτές διασκέψεις όχι με δημοσιογράφους, αλλά με απλούς πολίτες. Να ρωτήσουμεν εμείς ολάν, να μας απαντήσουν. Φάτσα με φάτσα. Γιατί μπορεί οι κύριοι της τηλεόρασης τη διαφορά θεωρίας/πράξης να μεν την υπολογίζουν (φτάνει να φκει έναν καλός, συνήθως ανορθόγραφος, τίτλος για το δελτίο των 8:30), αλλά εγώ υπολογίζω την. Τζαι μπορώ να την απαιτήσω (τωρά εννά μου πεις τζαι να την απαιτήσεις εννά την πιάσεις?)
Έπιασα προχτές που λαλείτε έναν email που μια συνάδελφο μπλοκκερού για το English school πάλε. Όι εν εδέραν τουρκοκυπριακά κοπελλούθκια οι φασιστο-τρομοκράτες που νομίζουν ότι κάμνουν τζαι λειτούργημα (φκάλλουν ασπροπρόσωπο τον Ελληνισμό άλλωστε). Κάτι τέθκοιο θα ξεσήκωνε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (σωστά δημοσιογραφικά λαγωνικά που αμερόληπτα τζαι αντικειμενικά ξεσκεπάζουν όλες τες υποθέσεις), θα ξεσήκωνε την κυβέρνηση, τους πολιτικούς αρχηγούς, τους βουλευτές... Γιατί είμαστεν μια δημοκρατική χώρα τζαι στη δημοκρατία δεν χωρεί ρατσισμός βάσει χρώματος, εθνικότητας, θρησκείας. Στη θεωρία πάντα. Έτσι τέθκοιες πρακτικές εν απολύτως Α-ΠΑ-ΡΑ-ΔΕ-ΚΤΕΣ που τους εκπροσωπους του κράτους.
Χμ. Καλή η θεωρία κύριοι εκπρόσωποι τζαι κύριοι πολιτικοί, αλλά θα ήταν καλά μέσα μέσα να συνάδει τζαι με την πράξη. Γιατί άλλο θεωρία τζαι άλλον πράξη. Δυσκολάκι να παεις που το ένα στο άλλο, εν αλήθκεια. Αλλά που την άλλη εν λλίο σχιζοφρενικό άμαν στη θεωρία λαλείς άλλα τζαι στην πράξη κάμνεις άλλα. Εν σαν τους Αμερικάνους που κάμνουν πόλεμο επειδή εν υπέρμαχοι της ειρήνης (ας πούμεν what the fuck?), σαν τους Ιρανούς που περηφανεύκουνται ότι εν πιο προοδευτικοί που τους Άραβες, αλλά άμαν περπατάς σε δρόμο της Τεχεράνης με τζίτρινο/κότζινο/ πορτοκαλλί μανικιούρ πιερώννεις πρόστιμο 6 ευρά το νύσιην (τι μαθαίνεις που τους συναδέλφους σου ρε παιδί μου), μεν σου πω σαν κάτι άλλους (πιο κοντινούς μας) που λαλούν όχι επειδή θέλουν να τσιμεντώσουν το ναι.... Οξύμωρον. 'Ετσι θα ελαλούσαμεν σε τούτες τες περιπτώσεις.
Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πως δεν είναι οξύμωρον, όταν τα ίδια άτομα που φκαίνουν τζαι σιοκκάρουνται στες ειδήσεις για τη βία εναντίον Τουρκοκυπρίων μαθητών, έρκουνται να ασκήσουν πιέσεις στο σχολείο επειδή (ίντα πράμαν;) θέλουν να βάλουν ακόμα μιαν αργίαν στο πρόγραμμα που αφορά στη δεύτερη θρησκεία που υπάρχει στο σχολείο (άσχετον ποια εν τούτη). Πως δεν είναι οξύμωρο να είσαι κατά του τραμπουκκισμού, αλλά εσύ να συμπεριφέρεσαι σαν τον νονό της νύχτας που πουλά προστασία στα καπαρέ (σόρρυ τζιόλις): "ή κάμνετε τούτον που θέλω για βάλλω φωθκιάν τζαι κρούζω σας το".
Τζαι αν τα λαγωνικά των ειδήσεων ήταν λαγωνικά τζαι όι τσιουαουα που γλύφουν τα πόθκια των ιδιοκτητών τους θα το εκάμναν τούτον ολόκληρο θέμα. Εννά ρωτούσαν. Που πότε ρε κύριοι οι κρατικές επιδοτήσεις έρκουνται με όρους; Μήπως αυτό είναι μια ένδειξη δημοκρατίας; τζαι μάλιστα μιας δημοκρατίας που πως το είπατε; δεν χωρεί ρατσισμούς; αλλά βέβαια, αν ήταν κονδύλια για τους πολύτεκνους, για τους δημόσιους υπάλληλους, για τους δικούς μας ολάν, πρώτο θέμα βουρητό. Εν έτσι η δημοκρατία ρε κύριοι; θκυό μέτρα, θκυό σταθμά. Ίντα χαντοί ήταν οι καθηγητές που στο σχολείο, που μας το εξηγούσαν το πολίτευμα ελαλούσαν κάτι για "ίσοι απέναντι στο κράτος, στο νόμο"....
Τέλοσπαντων κάποιος πρέπει να απαιτήσει που τούτους τους κύριους απαντήσεις τζαι απαντήσεις σε σοβαρές ερωτήσεις. Κάποιος πρέπει να απαιτήσει η θεωρία να συνοδεύκεται που πράξην αντίστοιχην, όι άλλα 'ντάλλων. Τζαι αν οι κύριοι των ΜΜΕ εν μπορούν να το κάμουν, να οργανώσουμε δημόσιες ανοικτές διασκέψεις όχι με δημοσιογράφους, αλλά με απλούς πολίτες. Να ρωτήσουμεν εμείς ολάν, να μας απαντήσουν. Φάτσα με φάτσα. Γιατί μπορεί οι κύριοι της τηλεόρασης τη διαφορά θεωρίας/πράξης να μεν την υπολογίζουν (φτάνει να φκει έναν καλός, συνήθως ανορθόγραφος, τίτλος για το δελτίο των 8:30), αλλά εγώ υπολογίζω την. Τζαι μπορώ να την απαιτήσω (τωρά εννά μου πεις τζαι να την απαιτήσεις εννά την πιάσεις?)
Σάββατο 19 Ιουνίου 2010
Αθλητικές δραστηριότητες
(Τελικώς στες Ardennes δεν χύθηκε αίμα, έτσι επιστρέψαμε κι εγώ και όλοι οι συνάδελφοι μου, σώοι και αβλαβείς στη Λουέβεν. Τζαι αφού ξεπέρασα το αρχικό σοκ του 5-ήμερου εγκλεισμού σε ένα σαλέ με 20 ψυχολόγους-ακαδημαικούς-ερευνητές, επιστρέφω με ιστορίες που σας εχρωστούσα που τζαιρόν).
Το να ζεις στο εξωτερικόν, μακριά που τον τόπο σου, εν διαδικασία που σε γεμίζει εμπειρίες, όπως τζαι να το κάμουμεν. Δοκιμάζεις τα όρια τζαι τες αντοχές σου, ανακαλύπτεις καινούργιες πτυχές του εαυτού σου, κάμνεις καινούργια πράματα.... Προσωπική ανάπτυξη που λαλούμεν.
Έτσι τζαι για μένα.....
Τζαι μετά τες πρώτες εμπειρίες στον κόσμο της χορτοφαγίας ήρτεν ο αθλητισμός. Όι καλέ μου μεν ανησυχείτε εν άρκεψα σπορ, ποδηλασίες, τρεξίματα τζαι τέθκοια. είπαμεν εμπειρίες, αλλά εν τζαι εννα έρτουν τζαι τα πάνω κάτω.
Πρώτα ήταν το Wii το αναθεματισμένο. Που εμέναν εν τζαι αρέσκουν μου τούτα τα πράματα, αλλά άτε, κάτι η παρέα, κάτι οι μπύρες. Αλλά είσιεν χάζιν, κυρίως το μπόουλινγκ, άσε που έκαμνα τζαι κάτι strike...... θεά, θεά. Έτσι εγεννήθηκεν η ιδέα να το επαναλάβουμεν το άθλημα στην πραγματικότητα. Όι δική μου προφανώς. Της επαφής/γνωριμίας/σχέσης.
Εγώ μπόουλινγκ είχα να πάω που τότε που ήμουν 13 χρονών τζαι επιένναμεν με την παρέα στο μπόουλινγκ του Κύκκου, τζαι ούλλοι οι άλλοι επαίζαν μπόουλινγκ τζαι εγώ έτρωα παγωτό Σικάγο (ναι ρε μεν γελάτε, κάποτε ήταν της μόδας...). Κάθε φοράν ελάλουν την επόμενη φορά εννά παίξω τζαι εγώ, αλλά πάντα εκέρδιζεν με το παγωτό. Το παγωτό τζαι οι μηχανούες. Εν τζαι φταίω, απλά ήμουν (τζαι είμαι) λίξισσα.
Άσε που ήμουν (τζαι είμαι ακόμα) γνωστή άτσαλη. Διάς μιαν βαρετήν μάππαν σε μιαν άτσαλην να τη σύρει? που ξέρεις που θα καταλήξει?
Τέλοσπάντων, αποφάσισα ότι εν παίζει να αποφεύγω πάντα ότι άθλημα-παιχνίδι έσιει να κάμει με μάππες, ρακέτες ή/και στέκες (τραγικές αναμνήσεις από το μπιλιάρδο, άστο καλύτερα να μεν το θυμούμαι). Επίαμεν που λαλείτε στο μπόουλινγκ της Λουέβεν, που δεν είναι μπόουλινγκ Κύκκου, άρα δεν είσιεν παγωτά, μόνο μπύρες (τα γέριμα πόση μπύρα ποιον σε τούτην τη χώρα), άααρα επαίξαμεν μπόουλινγκ.
Τζαι όι, τα σενάρια υπέρτατης καταστροφής που είχα μες το νου μου (που μου φεύκει η μάππα που τα σιέρκα τζαι καταλήξει στην κκελλέν κάποιου, στον πάγκο διαλύοντας ούλλα τα ποτήρκα της μπύρας κλπ. κλπ.) δεν επαληθευτηκαν. Φυσικά τούτον εν σημαίνει ότι εκατάφερα να παίξω μπόουλινγκ, μια τζαι η καταραμένη η μάππα επίεννεν δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω, όπου νά ναι αλλά όι πάνω στες κορίνες (εντάξει μπορεί να έφταια τζαι εγώ), τζαι εκατέληγεν πάντα σε τζείνην τη λακκουβούαν που έσιει στο πλάι (εκαταλάβετε τωρά πόση σχετικότητα με το άθλημα). Μα να μεν ιγκώσω ούτε μια; Τελικώς εν είμαι τζαι τόσο θεά (στο μπόουλινγκ τουλάχιστον).
ευτυχώς, εκτός που μέναν τζαι τη γνωριμία/επαφή/σχέση εν είσιεν άλλους να δουν το ρεζίλιν. Μόνον τον υπεύθυνο του μπόουλινγκ που εν η αλήθκεια μέσα μέσα εχασκογέλαν, αλλά έπεισα τον εαυτό μου ότι εγέλαν με το πρόγραμμα που εθόρεν στην τηλεόραση (εντάξει εν λλίον δύσκολο να γελάσεις με τες ειδήσεις, αλλά εν τζαι ξέρεις καμιά φορά).
Κάπως έτσι που λαλείτε αποφασίστηκε να σταματήσω να ασχολούμαι με τέθκοιου είδους δραστηριότητες τζαι να περιοριστώ σε τζείνες που κατέχω καλά, κατά βάση το κοπροσκυλιό.
ΥΓ: την απόφαση μου εν εκατάφερα να την κρατήσω τζαι μετά την (όχι και τόσο τραγική ας είμαστε ειλικρινείς) πρώτη φορά στο μπόουλινγκ, ήρτεν η πρώτη φορά του πινγκ-πονγκ, μετά συναδέλφων (α καλά, τι ταβάνια, τι τοίχοι, μεγάλη ιστορία, θα σας την πω στο σίκουελ...)
Το να ζεις στο εξωτερικόν, μακριά που τον τόπο σου, εν διαδικασία που σε γεμίζει εμπειρίες, όπως τζαι να το κάμουμεν. Δοκιμάζεις τα όρια τζαι τες αντοχές σου, ανακαλύπτεις καινούργιες πτυχές του εαυτού σου, κάμνεις καινούργια πράματα.... Προσωπική ανάπτυξη που λαλούμεν.
Έτσι τζαι για μένα.....
Τζαι μετά τες πρώτες εμπειρίες στον κόσμο της χορτοφαγίας ήρτεν ο αθλητισμός. Όι καλέ μου μεν ανησυχείτε εν άρκεψα σπορ, ποδηλασίες, τρεξίματα τζαι τέθκοια. είπαμεν εμπειρίες, αλλά εν τζαι εννα έρτουν τζαι τα πάνω κάτω.
Πρώτα ήταν το Wii το αναθεματισμένο. Που εμέναν εν τζαι αρέσκουν μου τούτα τα πράματα, αλλά άτε, κάτι η παρέα, κάτι οι μπύρες. Αλλά είσιεν χάζιν, κυρίως το μπόουλινγκ, άσε που έκαμνα τζαι κάτι strike...... θεά, θεά. Έτσι εγεννήθηκεν η ιδέα να το επαναλάβουμεν το άθλημα στην πραγματικότητα. Όι δική μου προφανώς. Της επαφής/γνωριμίας/σχέσης.
Εγώ μπόουλινγκ είχα να πάω που τότε που ήμουν 13 χρονών τζαι επιένναμεν με την παρέα στο μπόουλινγκ του Κύκκου, τζαι ούλλοι οι άλλοι επαίζαν μπόουλινγκ τζαι εγώ έτρωα παγωτό Σικάγο (ναι ρε μεν γελάτε, κάποτε ήταν της μόδας...). Κάθε φοράν ελάλουν την επόμενη φορά εννά παίξω τζαι εγώ, αλλά πάντα εκέρδιζεν με το παγωτό. Το παγωτό τζαι οι μηχανούες. Εν τζαι φταίω, απλά ήμουν (τζαι είμαι) λίξισσα.
Άσε που ήμουν (τζαι είμαι ακόμα) γνωστή άτσαλη. Διάς μιαν βαρετήν μάππαν σε μιαν άτσαλην να τη σύρει? που ξέρεις που θα καταλήξει?
Τέλοσπάντων, αποφάσισα ότι εν παίζει να αποφεύγω πάντα ότι άθλημα-παιχνίδι έσιει να κάμει με μάππες, ρακέτες ή/και στέκες (τραγικές αναμνήσεις από το μπιλιάρδο, άστο καλύτερα να μεν το θυμούμαι). Επίαμεν που λαλείτε στο μπόουλινγκ της Λουέβεν, που δεν είναι μπόουλινγκ Κύκκου, άρα δεν είσιεν παγωτά, μόνο μπύρες (τα γέριμα πόση μπύρα ποιον σε τούτην τη χώρα), άααρα επαίξαμεν μπόουλινγκ.
Τζαι όι, τα σενάρια υπέρτατης καταστροφής που είχα μες το νου μου (που μου φεύκει η μάππα που τα σιέρκα τζαι καταλήξει στην κκελλέν κάποιου, στον πάγκο διαλύοντας ούλλα τα ποτήρκα της μπύρας κλπ. κλπ.) δεν επαληθευτηκαν. Φυσικά τούτον εν σημαίνει ότι εκατάφερα να παίξω μπόουλινγκ, μια τζαι η καταραμένη η μάππα επίεννεν δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω, όπου νά ναι αλλά όι πάνω στες κορίνες (εντάξει μπορεί να έφταια τζαι εγώ), τζαι εκατέληγεν πάντα σε τζείνην τη λακκουβούαν που έσιει στο πλάι (εκαταλάβετε τωρά πόση σχετικότητα με το άθλημα). Μα να μεν ιγκώσω ούτε μια; Τελικώς εν είμαι τζαι τόσο θεά (στο μπόουλινγκ τουλάχιστον).
ευτυχώς, εκτός που μέναν τζαι τη γνωριμία/επαφή/σχέση εν είσιεν άλλους να δουν το ρεζίλιν. Μόνον τον υπεύθυνο του μπόουλινγκ που εν η αλήθκεια μέσα μέσα εχασκογέλαν, αλλά έπεισα τον εαυτό μου ότι εγέλαν με το πρόγραμμα που εθόρεν στην τηλεόραση (εντάξει εν λλίον δύσκολο να γελάσεις με τες ειδήσεις, αλλά εν τζαι ξέρεις καμιά φορά).
Κάπως έτσι που λαλείτε αποφασίστηκε να σταματήσω να ασχολούμαι με τέθκοιου είδους δραστηριότητες τζαι να περιοριστώ σε τζείνες που κατέχω καλά, κατά βάση το κοπροσκυλιό.
ΥΓ: την απόφαση μου εν εκατάφερα να την κρατήσω τζαι μετά την (όχι και τόσο τραγική ας είμαστε ειλικρινείς) πρώτη φορά στο μπόουλινγκ, ήρτεν η πρώτη φορά του πινγκ-πονγκ, μετά συναδέλφων (α καλά, τι ταβάνια, τι τοίχοι, μεγάλη ιστορία, θα σας την πω στο σίκουελ...)
Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010
Πως ξέρεις ότι τα έκαμες σκατά...
Έννεν το ότι ο επόπτης σου θορεί σε με τζείνο το ύφος που συνήθως συνοδεύκει το "τς, τς, τσ" (δηλαδής σφιγμένα χείλη τζαι το κεφάλι πάει αργά αργά αριστερά-δεξιά)
έννεν που σου λαλούν να σταματήσεις την παρουσίαση γιατί το κοινό εχάθηκε στην πορεία
έννεν που κανένας εν σε χειροκροτά, ενώ εχειροκροτήσαν ούλλους τους άλλους...
εν που ύστερα ούλλοι αποφεύγουν σε εντελώς, για να μεν χρειαστεί να σου μιλήσουν, γιατί εν θέλουν να σου πουν ένα ψεύτικο μπράβο, αλλά ούτε ότι τα έκαμες σκατά.
έννεν που σου λαλούν να σταματήσεις την παρουσίαση γιατί το κοινό εχάθηκε στην πορεία
έννεν που κανένας εν σε χειροκροτά, ενώ εχειροκροτήσαν ούλλους τους άλλους...
εν που ύστερα ούλλοι αποφεύγουν σε εντελώς, για να μεν χρειαστεί να σου μιλήσουν, γιατί εν θέλουν να σου πουν ένα ψεύτικο μπράβο, αλλά ούτε ότι τα έκαμες σκατά.
Κυριακή 13 Ιουνίου 2010
Post-express
Τρέχω ρε παιδιά, τρέχω και δε φτάνω, γι' αυτό χάθηκα (τζαι επιασε με τζαι το καλαμαρίστικο). Κάτι η δουλειά, κάτι η ανεύρεση καινούργιας στέγης, μια τζαι αποφάσισα να σταματήσω να ζω σε στρατώνα τζαι να μπω σε κανονικό σπίτι, η επίσκεψη της κολλητής Μ., η οποία αποσυντόνισε πλήρως τη ξενέρωτη καθημερινότητα του εργαζόμενου φοιτητού (εγώ είμαι τούτη) με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χρόνο δεν ήβρα να ποστάρω τίποτες. Τζαι έχω καμπόσα να μοιραστώ μαζί σας, αλλά θα σας τα πω μιαν άλλη φορά, γιατί τωρά πρέπει να πακετάρω για Ardennes.
Αποφάσισα να ποστάρω ένα κείμενο εξπρες γιατί εμίλησα σήμερα με τη μάνα τζαι ανάμεσα στα πολλά νέα της Κύπρου μας (ούτε εφημερίδες εν θκιαβάζω ποιον) είπεν μου τζαι για την τουρκική σημαία στο Πανεπιστήμιο τζαι για το πως "εννά έχουμεν την τουρκική σημαία τωρά στο Πανεπιστήμιο" κλπ. Εθθυμήθηκα που λαλείτε τούτη τη φωτογραφία που έφκαλα εδώ και κάτι αιώνες στο ταξίδι μου στην ηλιόλουστη (τότε) Οξφόρδη, γιατί έθελα να τη δείτε. Νομίζω λαλεί τα ούλλα ο οξφορδιανός παρέας.
Αποφάσισα να ποστάρω ένα κείμενο εξπρες γιατί εμίλησα σήμερα με τη μάνα τζαι ανάμεσα στα πολλά νέα της Κύπρου μας (ούτε εφημερίδες εν θκιαβάζω ποιον) είπεν μου τζαι για την τουρκική σημαία στο Πανεπιστήμιο τζαι για το πως "εννά έχουμεν την τουρκική σημαία τωρά στο Πανεπιστήμιο" κλπ. Εθθυμήθηκα που λαλείτε τούτη τη φωτογραφία που έφκαλα εδώ και κάτι αιώνες στο ταξίδι μου στην ηλιόλουστη (τότε) Οξφόρδη, γιατί έθελα να τη δείτε. Νομίζω λαλεί τα ούλλα ο οξφορδιανός παρέας.
Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010
Εκλογές belgian style
Η καθοδός της κολλητής, αδελφής, συνοδοιπόρισσας Μ. στην πανέμορφη Λουέβεν συνοδεύτηκε με κάμποση βροσιή (ωραίες καλοκαιρινές διακοπές), μιαν Ερυκίνη στα πρόθυρα κρίσης πανικού (γιατί όπου νασαι δεν θα έχει που την κεφαλή κλείναι, αν δεν κουντηθεί), τζαι μια χώρα σε ρυθμούς προεκλογικής εκστρατείας.
Παράξενοι άνθρωποι οι Βέλγοι. Εκλογές τζαι ούτε ένα σημαντικού μεγέθους πανώ, σημαίες, μια παράνομη πινακίδα, ένα κάτι ρε παιδί μου να σου πει ότι έρκουνται εκλογές. Μόνο το διαφημιστικό στο γραμματοκιβώτιο μου. Vlamingen 1st, δηλαδής οι Φλαμανδοί πρώτα τζαι πάνω που ούλλους. Οι ακροδεξιοί. Περίεργη σύνδεση στο νου μου, το γερμανικό τραγουδάκι επί Χίτλερ, Duitsland Duitsland uber alles.... κατά τα άλλα αν τους πεις ναζι εννά θιχτούν τζαι που πάνω. στο μετροφύλλημαν εχάρηκα που εν καταλάβω τζαι πολλά Ολλανδέζικα (τζι ας επέρασα τες εξετάσεις). έξω οι μετανάστες, έξω οι τούρκοι, έξω οι ισλαμιστές, έξω ούλλοι βασικά. όχι, προτιμώ να μεν θκιαβάσω.
Παράξενοι άνθρωποι οι Βέλγοι. τζαι οι Φλαμανδοί παραπάνω. Τόσον τζαιρόν χωρίς κυβέρνηση, κανονικά θα έπρεπε να καρτερούν πως τζαι πως τούτες τες εκλογές, να ξεκινήσει να λειτουργεί ξανά ο τόπος κανονικά. Αντιθέτως. Φαίνεται ότι εν θέλουν να έρτουν τούτες οι εκλογές. Τζι ας δείχνουν ότι εν φακκούν πέννα που δεν έχουν κυβέρνηση. Η ζωή κυλά όπως τζαι πριν άλλωστε (τζι ας το εκάμαν τζιαμέ στην Κύπρο το "κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας" συνώνυμο κατακλυσμού, πλημμύρας, καταστροφικού σεισμού κλπ.). Μόνο που η αρχική προσδοκία, ότι σε κάποια φάση πάλε θα τα έβρουν τζαι τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου, εν φαίνεται να επιβεβαιώνεται. Τζαι για πρώτη φορά ένιωσα ότι οι άνθρωποι φοούνται τούτον το αποτέλεσμαν.
Ποιος ξέρει πως θα έβρει τη χώρα η επομένη των εκλογών; Τζι ας ελάλουν πριν λλίον τζαιρόν ότι η προοπτικής της διάλυσης εν μακριά (έκαμα τζαι πολιτικήν ανάλυσην τρομάρα μου). οι ανθρώποι ανησυχούν. Γιατί τους ακροδεξιούς μάλλον εν τους γλυτώνουν δαμέ. Γιατί ισχυρή αντίθετη δύναμη, στο Φλαμανδόφωνο τουλάχιστον, εν υπάρχει. Τζι αν δεν θέλεις να μοιραστεί η χώρα σου, αν δεν θέλεις τους ρατσιστές, φασίστες, αλλά δεν έχεις τζαι άλλες επιλογές, τι θα ψηφίσεις; Λογικό το να μεν θέλουν τες εκλογές. Μπρος γκρεμός τζαι πίσω ρέμα είναι η αγάπη σου.
Λαλεί τζαι η συνάδελφος η Ε. Ποιος ξέρει τι θα είμαστε αύριο; Μια χώρα; θκυό; συνομοσπονδία; που θα πάει;
Εννά μάθουμε την Κυριακή υποθέτω.
Παράξενοι άνθρωποι οι Βέλγοι. Εκλογές τζαι ούτε ένα σημαντικού μεγέθους πανώ, σημαίες, μια παράνομη πινακίδα, ένα κάτι ρε παιδί μου να σου πει ότι έρκουνται εκλογές. Μόνο το διαφημιστικό στο γραμματοκιβώτιο μου. Vlamingen 1st, δηλαδής οι Φλαμανδοί πρώτα τζαι πάνω που ούλλους. Οι ακροδεξιοί. Περίεργη σύνδεση στο νου μου, το γερμανικό τραγουδάκι επί Χίτλερ, Duitsland Duitsland uber alles.... κατά τα άλλα αν τους πεις ναζι εννά θιχτούν τζαι που πάνω. στο μετροφύλλημαν εχάρηκα που εν καταλάβω τζαι πολλά Ολλανδέζικα (τζι ας επέρασα τες εξετάσεις). έξω οι μετανάστες, έξω οι τούρκοι, έξω οι ισλαμιστές, έξω ούλλοι βασικά. όχι, προτιμώ να μεν θκιαβάσω.
Παράξενοι άνθρωποι οι Βέλγοι. τζαι οι Φλαμανδοί παραπάνω. Τόσον τζαιρόν χωρίς κυβέρνηση, κανονικά θα έπρεπε να καρτερούν πως τζαι πως τούτες τες εκλογές, να ξεκινήσει να λειτουργεί ξανά ο τόπος κανονικά. Αντιθέτως. Φαίνεται ότι εν θέλουν να έρτουν τούτες οι εκλογές. Τζι ας δείχνουν ότι εν φακκούν πέννα που δεν έχουν κυβέρνηση. Η ζωή κυλά όπως τζαι πριν άλλωστε (τζι ας το εκάμαν τζιαμέ στην Κύπρο το "κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας" συνώνυμο κατακλυσμού, πλημμύρας, καταστροφικού σεισμού κλπ.). Μόνο που η αρχική προσδοκία, ότι σε κάποια φάση πάλε θα τα έβρουν τζαι τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου, εν φαίνεται να επιβεβαιώνεται. Τζαι για πρώτη φορά ένιωσα ότι οι άνθρωποι φοούνται τούτον το αποτέλεσμαν.
Ποιος ξέρει πως θα έβρει τη χώρα η επομένη των εκλογών; Τζι ας ελάλουν πριν λλίον τζαιρόν ότι η προοπτικής της διάλυσης εν μακριά (έκαμα τζαι πολιτικήν ανάλυσην τρομάρα μου). οι ανθρώποι ανησυχούν. Γιατί τους ακροδεξιούς μάλλον εν τους γλυτώνουν δαμέ. Γιατί ισχυρή αντίθετη δύναμη, στο Φλαμανδόφωνο τουλάχιστον, εν υπάρχει. Τζι αν δεν θέλεις να μοιραστεί η χώρα σου, αν δεν θέλεις τους ρατσιστές, φασίστες, αλλά δεν έχεις τζαι άλλες επιλογές, τι θα ψηφίσεις; Λογικό το να μεν θέλουν τες εκλογές. Μπρος γκρεμός τζαι πίσω ρέμα είναι η αγάπη σου.
Λαλεί τζαι η συνάδελφος η Ε. Ποιος ξέρει τι θα είμαστε αύριο; Μια χώρα; θκυό; συνομοσπονδία; που θα πάει;
Εννά μάθουμε την Κυριακή υποθέτω.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)