Αθλητικές δραστηριότητες

(Τελικώς στες Ardennes δεν χύθηκε αίμα, έτσι επιστρέψαμε κι εγώ και όλοι οι συνάδελφοι μου, σώοι και αβλαβείς στη Λουέβεν. Τζαι αφού ξεπέρασα το αρχικό σοκ του 5-ήμερου εγκλεισμού σε ένα σαλέ με 20 ψυχολόγους-ακαδημαικούς-ερευνητές, επιστρέφω με ιστορίες που σας εχρωστούσα που τζαιρόν).


Το να ζεις στο εξωτερικόν, μακριά που τον τόπο σου, εν διαδικασία που σε γεμίζει εμπειρίες, όπως τζαι να το κάμουμεν. Δοκιμάζεις τα όρια τζαι τες αντοχές σου, ανακαλύπτεις καινούργιες πτυχές του εαυτού σου, κάμνεις καινούργια πράματα.... Προσωπική ανάπτυξη που λαλούμεν.

Έτσι τζαι για μένα.....

Τζαι μετά τες πρώτες εμπειρίες στον κόσμο της χορτοφαγίας ήρτεν ο αθλητισμός. Όι καλέ μου μεν ανησυχείτε εν άρκεψα σπορ, ποδηλασίες, τρεξίματα τζαι τέθκοια. είπαμεν εμπειρίες, αλλά εν τζαι εννα έρτουν τζαι τα πάνω κάτω.

Πρώτα ήταν το Wii το αναθεματισμένο. Που εμέναν εν τζαι αρέσκουν μου τούτα τα πράματα, αλλά άτε, κάτι η παρέα, κάτι οι μπύρες. Αλλά είσιεν χάζιν, κυρίως το μπόουλινγκ, άσε που έκαμνα τζαι κάτι strike...... θεά, θεά. Έτσι εγεννήθηκεν η ιδέα να το επαναλάβουμεν το άθλημα στην πραγματικότητα. Όι δική μου προφανώς. Της επαφής/γνωριμίας/σχέσης.

Εγώ μπόουλινγκ είχα να πάω που τότε που ήμουν 13 χρονών τζαι επιένναμεν με την παρέα στο μπόουλινγκ του Κύκκου, τζαι ούλλοι οι άλλοι επαίζαν μπόουλινγκ τζαι εγώ έτρωα παγωτό Σικάγο (ναι ρε μεν γελάτε, κάποτε ήταν της μόδας...). Κάθε φοράν ελάλουν την επόμενη φορά εννά παίξω τζαι εγώ, αλλά πάντα εκέρδιζεν με το παγωτό. Το παγωτό τζαι οι μηχανούες. Εν τζαι φταίω, απλά ήμουν (τζαι είμαι) λίξισσα.

Άσε που ήμουν (τζαι είμαι ακόμα) γνωστή άτσαλη. Διάς μιαν βαρετήν μάππαν σε μιαν άτσαλην να τη σύρει? που ξέρεις που θα καταλήξει?

Τέλοσπάντων, αποφάσισα ότι εν παίζει να αποφεύγω πάντα ότι άθλημα-παιχνίδι έσιει να κάμει με μάππες, ρακέτες ή/και στέκες (τραγικές αναμνήσεις από το μπιλιάρδο, άστο καλύτερα να μεν το θυμούμαι). Επίαμεν που λαλείτε στο μπόουλινγκ της Λουέβεν, που δεν είναι μπόουλινγκ Κύκκου, άρα δεν είσιεν παγωτά, μόνο μπύρες (τα γέριμα πόση μπύρα ποιον σε τούτην τη χώρα), άααρα επαίξαμεν μπόουλινγκ.


Τζαι όι, τα σενάρια υπέρτατης καταστροφής που είχα μες το νου μου (που μου φεύκει η μάππα που τα σιέρκα τζαι καταλήξει στην κκελλέν κάποιου, στον πάγκο διαλύοντας ούλλα τα ποτήρκα της μπύρας κλπ. κλπ.) δεν επαληθευτηκαν. Φυσικά τούτον εν σημαίνει ότι εκατάφερα να παίξω μπόουλινγκ, μια τζαι η καταραμένη η μάππα επίεννεν δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω, όπου νά ναι αλλά όι πάνω στες κορίνες (εντάξει μπορεί να έφταια τζαι εγώ), τζαι εκατέληγεν πάντα σε τζείνην τη λακκουβούαν που έσιει στο πλάι (εκαταλάβετε τωρά πόση σχετικότητα με το άθλημα). Μα να μεν ιγκώσω ούτε μια; Τελικώς εν είμαι τζαι τόσο θεά (στο μπόουλινγκ τουλάχιστον).

ευτυχώς, εκτός που μέναν τζαι τη γνωριμία/επαφή/σχέση εν είσιεν άλλους να δουν το ρεζίλιν. Μόνον τον υπεύθυνο του μπόουλινγκ που εν η αλήθκεια μέσα μέσα εχασκογέλαν, αλλά έπεισα τον εαυτό μου ότι εγέλαν με το πρόγραμμα που εθόρεν στην τηλεόραση (εντάξει εν λλίον δύσκολο να γελάσεις με τες ειδήσεις, αλλά εν τζαι ξέρεις καμιά φορά).


Κάπως έτσι που λαλείτε αποφασίστηκε να σταματήσω να ασχολούμαι με τέθκοιου είδους δραστηριότητες τζαι να περιοριστώ σε τζείνες που κατέχω καλά, κατά βάση το κοπροσκυλιό.


ΥΓ: την απόφαση μου εν εκατάφερα να την κρατήσω τζαι μετά την (όχι και τόσο τραγική ας είμαστε ειλικρινείς) πρώτη φορά στο μπόουλινγκ, ήρτεν η πρώτη φορά του πινγκ-πονγκ, μετά συναδέλφων (α καλά, τι ταβάνια, τι τοίχοι, μεγάλη ιστορία, θα σας την πω στο σίκουελ...)