Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Κυνόδοντας

............

Η απεικόνιση μιας οικογένειας στην Ελλάδα, αλλά τζαι οπουδήποτε στον κόσμο.

Θκιαβάζεις στην περίληψη τα εξής

"Ο πατέρας, η μητέρα και τα τρία τους παιδιά ζουν σε μια μονοκατοικία έξω από την πόλη. Γύρω από το σπίτι υπάρχει ένας ψηλός φράχτης. Τα παιδιά δεν έχουν φύγει ποτέ από το σπίτι. Διαπαιδαγωγούνται, ψυχαγωγούνται, βαριούνται και αθλούνται έτσι όπως οι γονείς τους πιστεύουν ότι θα έπρεπε, χωρίς κανένα εξωτερικό ερέθισμα..."

τζαι ξέρεις τι σε περιμένει. Μια πολλά σκληρή ταινία. Διαταραγμένη, άρρωστη.

Ίσως που το περίμενα, ίσως που έχω δει τζι άλλες άρρωστες ταινίες στο παρελθόν, ίσως που ήταν τόσο μα τόσο καλογυρισμένη (καμία υπερβολή σεναριακά, σκηνοθετικά, ερμηνευτικά, μόνο όπως έπρεπε) το στομάσιην μου άντεξεν την. Ο νους μου ακόμα παλεύκει το. Μια εξαιρετική παρουσίαση της πιο ακραίας επιβολής ενός ανθρώπου πάνω στον άλλον. Τζαι όι η πιο ακραία δεν ήταν ο εγκλεισμός ο σωματικός, μα ο εγκλεισμός ο νοητικός. Κάπως έτσι ξεκινά η ταινία άλλωστε ("θάλασσα είναι η πολυθρόνα στο σαλόνι"). Η πλήρης διαστρέβλωση των εννοιών, του κόσμου γύρω μας. Η παντελώς αυθαίρετη διαμόρφωση της αντίληψης του κόσμου. Μήπως τζαι η δική μας αντίληψη του κόσμου κάπως έτσι δεν διαμορφώθηκε; Ποια εν τα όρια του άρρωστου τελικώς; Που σταματά το "φυσιολογικό" τζαι που ξεκινά το άρρωστο στο "για το καλό τους";

Τζείνον δε που συγκλονίζει παραπάνω είναι τζείνα τα ξεσπάσματα, τα διάσπαρτα στην ταινία, με όλους τους πιθανούς τρόπους, της πιο άγριας, καταλυτικής ανάγκης του ανθρώπου (τζαι άλλων όντων), ακόμα τζαι σε τζείνους που δεν την εμάθαν ποττέ, της ανάγκης για ελευθερία....

Τελειώνει η ταινία, κλείνεις το λαπτοπ, λαλείς ψέματα του εαυτού σου ότι τούτα ούλλα ήταν μυθοπλασία, εν γίνουνται στον πραγματικό κόσμο τζαι προσπαθείς να τζοιμηθείς. Μάταια. Μόνον άμαν σου φκεί ο κυνόδοντας υποθέτω είσαι πραγματικά προετοιμασμένος...

ΥΓ: οι λεπτομέρειες που εκράτησα; η ερμηνεία των δύο κοριτσιών ειδικά ο τρόπος ομιλίας.Τα αυτοκόλλητα (σκέφτουμαι το τζι ανατρισιάζω), τόσο συνδεδεμένα με τη διαμόρφωση της συμπεριφοράς (της καλής συμπεριφοράς). Η εικόνα των παίδιών τζαι της μάνας να γαυγίζουν σαν σκύλοι, σαν πιστοί σκύλοι. Η εργοτεχνική τοποθέτηση του Ρόκυ Μπαλπόα στην ταινία. τζαι το τέλος, που μπορεί να πεθανίσκω να το συζητήσω, αλλά εν σας το χαλώ...

ΥΓ2: ετοίμαζα ένα κείμενο τούτες τες μέρες, ειρωνικά για τζείνα τα κοπελλούθκια στο Λονδίνο που σκοτώνουν ηλικιωμένους εν ψυχρώ έτσι για την πλάκα, τζι αναρωθκιούμουν, που πάμεν τα γέριμα; τι κάμνουν οι γονιοί τους; τι τους εμάθαν, τι τους μαθαίνει ο κόσμος γύρω μας τζαι τι σόι σκατόκοσμος εν τούτος. Όσον σκέφτουμαι ότι τζαι τούτοι οι γονιοί στην ταινία που παρόμοιες σκέψεις εξεκινήσαν, ανατρισιάζω...

7 σχόλια:

κουλλούριν μουσσιεμένον είπε...

Μα έν το είδες στο φεστιβάλ στο Πάνθεον;
Συμφωνώ ότι εν ιδιαίτερη ταινία, αντιδραστική όμως. Τόσο που αυτοπεριορίζεται. Μια καλή ταινία για μένα πρέπει να σου δείχνει όι μόνο το λανθασμένο αλλά και το ορθό. Εγώ εφκήκα που το σινεμά τζιαι ούτε να αντιδράσω έθελα ούτε τίποτε. Ούτε μαλάκα τον είπα ούτε κατακαημένα τα παιθκιά του. Έν με έκαμε να αναρωτηθώ τί να συμβαίνει άραγε πίσω που τες πόρτες τες κυπριακές τζιαι να θέλω να σπάσω τούντο κακό. Πράμα που μου εσυνέβηκε πολλές φορές με άλλες μεγάλες ταινίες. Μεγάλη αδυναμία του σύγχρονου κινηματογράφου τούτη η αντιδραστικότητα.

Επί ευκαιρίας, είδα τα τζιαι γω με τη σειρά που τα είδες τα έργα του Lynch. εσυμπάθησα τον που τον ελέφαντα του. Κάπως εκατάλαβα τον. Μετά κάπου εχάθην...

Ερυκίνη είπε...

γεια σου κουλλούριν μουσσιεμένον!!!
αχ, το όνομα σου θυμίζει μου τους συγχωρεμένους παππού τζαι γιαγιά μου. κάθε πρωίν γάλαν βραστόν σκέττον με κουλλούριν μουσσιεμένον.... ααααχχχ.

τελοσπάντων, στο Πάνθεον εν το είδα, εν ξέρω πότε έπαιξεν, λείπω τζαι που Κύπρον κάτι μήνες... εννά συμφωνήσω μαζί σου, ούτε εγώ τον είπα μαλάκα στο τέλος, ούτε ένιωσα την αντιδραστικότητα που άλλες ταινίες κάμνουν σε να νιώθεις. αλλά εν το θεωρώ μειονέκτημα. Εν νομίζω ότι τούτον ήταν ο στόχος της ταινίας έτσι τζι αλλιώς. Πιστεύκω ότι το μούδιασμα που ένιωσα ήταν ο στόχος τζαι επετύχαν τον πολλά καλά. Είδαμεν μιαν τραβημένην ιστορίαν, μιαν υπερβολήν αν θέλεις, που σε κάμνει να σκεφτείς τες καθημερινές σχέσεις εξουσίας/υποταγής. Ο στόχος εν ήταν να δαιμονοποιηθεί ο πατέρας ως έναν κτήνος (σαν τζείνα που τωρά τελευταία αποκαλύπτουνται ότι εχώνναν τα κοπελλούθκια τους για χρόνια). Τούτη θα ήταν μια εύκολη ανάγνωση της κατάστασης. τζαι το ιδιαίτερον της ταινίας εν ότι ακριβώς επιτρέπει σου να κάμεις τες όι τόσον απλές αναγνώσεις των γεγονότων.

Moonlight είπε...

Ο φασισμός.
Ορισμένα κράτη που προσπαθούν να κρατήσουν τους πολίτες τους στην άγνοια για ορισμένα πράματα κάμνοντας πράματα που στους "απ'έξω" φαίνουνται γελοία.
Το τέλος είπαν μας τζηντην μέραν στο Πάνθεον θα ήταν άλλον, αλλά επροτιμήσαν το τούτο τελικά...
Άρεσε μου εμένα, τζαι ίσια ίσια έκατσα τζι εσκέφτηκα μετά ότι τελικά έννεν λίες οι περιπτώσεις που συμβαίνει τούτον το πράμαν. Τζαι κοντά μας, τζαι μακριά μας. Τζαι σε διάφορα επίπεδα.

κουλλούριν μουσσιεμένον είπε...

Σιαίρουμαι που σου έφερα ευχάριστες κουλλουροεικόνες!

Άμα δεις την ταινία που την κοινωνική της πλευρά με το μήνυμα που θέλει να δώσει όντως εν πολλά καλή. Άμα την δεις όμως που την καλλιτεχνική πλευρά - που τούτη εν η μαθκιά μου - τότε χάννει στο συναίσθημα. Εν πολλά κρυά, εγκεφαλική, έν παρακινά που τα έσσω. Κάμνει σε να σκεφτείς διάφορα αλλά μια ταινία μπορεί να κάμει πολλά παραπάνω που τούτο μόνο.

Sike είπε...

mental note: na men to dw

en mborw na xalioumai... tziai kserontas me, enna xalastw polla me etsi ergo :Z

Noor είπε...

Είδα τον Κυνόδοντα στο σινεμά πριν κάνα μήνα και από τότε το σκέφτομαι συχνά, μην σου πω και κάθε μέρα. ΟΚ, βοηθά το ότι εμάζεψα ένα διαφημιστικό από το σινεμά τζι εκούρτισα το πάνω στο γραφείο μου! Το εν λόγω διαφημιστικό δείχνει την μεγάλη κόρη (αυτήν που μετά τη φωνάζουν Μπρους) στη φάση που είναι με δεμένα μάτια και προσπαθεί να βρει τη μάνα, η οποία στέκεται στη μέση του κήπου και φωνάζει. Υπακοή στα κελεύσματα της αόρατης εξουσίας; Η επιβράβευση του ανόητου κοινωνικού δια/αντα-γωνισμού είναι το αγκάλιασμα με την εξουσία; Είπαμε έχει ένα μήνα που βλέπω αυτή την εικόνα... Πάντως την ταινία την βρήκα ΚΑΙ απόλυτα εγκεφαλική ΚΑΙ καλλιτεχνικά άρτια.

Ερυκίνη είπε...

Καλημέρα σας.

Σικέ, ναι καλλύττερα μεν την δεις, αν δεν μπόρεις έτσι φάσεις!!!

Θα συμφωνήσω με τον/την Noor αγαπητό κουλλούριν, τούτα που λαλείς, εγώ βρίσκω τα προτερήματα, που δείχνουν ακριβώς το καλλιτεχνικόν επίτευγμα. Εννοώ το να πιάσεις ένα θέμα τζαι να το παρουσιάσεις με τρόπο εγκεφαλικό ακόμα τζαι κρυόν όπως λαλείς εν μεγάλον επίτευγμα. Τούτον το "κρυόν" εγώ βρίσκω το ότι κρύφκει πολλύν συναίσθημα, μερικές εμπειρίες εν τόσον έντονες, τόσον κατακλυσμιαίες που προκαλούν πάγωμα. τούτον το πάγωμαν εν άκρως συναισθηματικόν, τζαι εν ακριβώς τούτον που νιώθεις με τον κυνόδοντα.

αλλά εντάξει, τα γούστα εν γούστα, εν τζαι έσιει θέμαν!!