(και φαρμακερή)
Γιατί σε ούλλες τες σαπουνόπερες υπάρχει σταθερά, μα σταθερά όμως, τουλάχιστον ένας βιασμός, τουλάχιστον ένας εμπρησμός τζαι τουλάχιστον έναν αυτοκινητιστικό ατύχημα (ή και άλλο ατύχημα) που στην πραγματικότητα δεν είναι ατύχημα αλλά απόπειρα φόνου;
Τζαι γιατί (μα γιατί;) ούλλοι μετά που το ατύχημαν εντελώς συμπτωματικά παθαίνουν αμνησία;
χα;
ΥΓ: ναι, ναι ακόμα θορώ τη Ζωή της Άλλης. Ας με βοηθήσει κάποιος....
Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010
Καποιος γιορταζει που να ξέρω...
ναι ναι είμαι εγώ....
Η μάνα μου υποθέτω θα πιάσει τηλέφωνο σε κάποια φάση τζαι θα πει τη γνωστή της παροιμία για τα 26 (εν το πιστεύκω ότι εν την θυμούμαι τόσες φορές που την άκουσα. μα καμιά προσοχή στη Μάνα άμα μιλά; τς, τς, τς). Τζείνην που λαλεί πάνω κάτω, άμαν περάσεις τα 26 μεν γυρεύκεις κανέναν καλόν γαμπρόν, έτο ότι κάτσει (ααα τώρα εξηγείται που εν διούμε καμιά, μα καμιά προσοχή στη Μάνα άμα μιλά). τωρά που το θυμούμαι, είχα υποσχεθεί της γιαγιάς μου για να σταματήσει να με πρήζει ότι στα 26 μου εννά παντρευτώ. Στηρίζομαι στες δυνάμεις του πανάγαθου Αλτζχάιμερ να το ξιχάσει. τι ψύχωσις η οικογένεια μου με το γάμο επιτέλους; τζαι τι ψύχωσις με τα 26?
μπορεί ναν επειδή στα 26 εν γέρνεις πλέον προς τα 20, αλλά προς τα 30. τι να σας πω; δεν ξέρω, δεν καταλάβω. τζαι που γέρνω δηλαδής ίντα μπου σιει; εντάξει παρατηρείς τες αλλαγές τες ανεπαίσθητες. Θορείς τη φάτσα σου στον καθρέφτη τζαι συνειδητοποιάς (λες τζαι εν την θορείς καθε μέρα) έτσι ξαφνικά ότι άλλαξεν. τα χαρακτηριστικά σου έννεν τα ίδια όπως τότε στα 17 (ππποοουυυυ, που εθθυμήθηκες τα 17), τζαι λαλείς, εντάξει, εμεγάλωσα. Τζαι θορείς το σώμαν σου τζαι καταλάβεις ότι επέρχεται ο χρόνος (κάτι ξέρουν ούλλοι που χτυπιούνται ολημερίς στα γυμναστήρια). κάμνω παύση δαμέ για να πω συμβουλήν, να αποφύγετε πάαααση θυσία παρακαλώ τους γκόμενους με σεττάκι αν βαρκέστε τη γυμναστική, γιατί βάλλουν σε στο τριππάκι να κάμεις τζαι εσύ γυμναστική γιατί λαλείς εν κρίμαν εσύ να χαιδεύκεις μυν τζαι ο άλλος μίλλαν (τραστ μι, αν μπορώ να μπω εγώ σε έτσι τριππάκι, μπορούν να μπουν ούλλοι). τέλος παρένθεσης.
Επανέρχομαι.
Εντάξει είδες τα τούτα ούλλα. Ε και; Ναι, εμεγάλωσες. Συμβαίνει τζαι στις καλύτερες οικογένειες που λένε. Τζαι μαζί με την ηλικία αυξάνεται τζαι η ζωή. Τζείνη που έζησες. τζαι που τα 25 παράπονο δεν έχω, η ζωή μου αυξήθηκε κατά έναν χρόνο πολλά ιδιαίτερον (όι ότι οι άλλοι οι λλιόττερον ιδιαίτεροι, εν ήταν καλοί). Μέσα σε τούτον τον χρόνον η ζωή μου εγίνηκεν... "'Αλλαξε το" με τον Σπύρο Σούλη. Τζείνον το πράμαν που χάσκεις με τα μμάθκια τα υπερβολικά γουρλωμένα (για να τα πιάννει καλά η κάμερα). Τζαι έννεν μόνο που αλλάξεν η ζωή, άλλαξα τζι εγώ. Εννοώ, ανακάλυψα τόσα πολλά καινούργια πράματα για μένα, που τρέμω να μεν καταλήξω στο τέλος άλλος άνθρωπος. Όι ότι έννεν βελτιωμένο version, αλλά έτο εν σαν το παλιό μου το αυτοκίνητο, το Ρενούιν μου, όσον τζι αν αγκομάχαν αγάπουν το, παραπάνω που το τζαινούρκον.
Που την άλλην πάλε συνειδητοποιώ πόσον η πόλη (ή το χωρκόν) μου ακολούθησεν με. τα issues που είχα, επακκετάραν τζαι ήρταν μαζί μου. άτσα ρε Καβάφη, καλά τα ελάλες. κάποια ηρεμήσαν τζαι κάποια εσιηροττερέψαν, αλλά εν τζιαμέ. Αντέχουν στο πέρασμαν των χρόνων γερά! Τζαι όι μόνον τα issues, τζαι τα καλά πράματα ήρταν μαζί. γενικώς, είμαστε όλοι εδώ. Με λλίες βελγικές συνήθειες έξτρα, με γκόμενο, τζαι ροζ συννεφάκια (ναι, ναι, ποιος μου το παραλάλησεν), με παραπάνω άγχος τζαι λλιόττερην αυτο-πεποίθηση, με παραπάνω κοινωνικότηταν, με παραπάνω νοικοτζυροσύνην τζαι (ακόμα) παντελή ανικανότητα για μαείρεμαν, με λλιόττερον social support, χωρίς παρέα για φραπέ (τζαι χωρίς φραπέ αππάρεντλυ), με καινούργιους φίλους που άλλες πλευρές της γης, με τους παλιούς σταθερούς φίλους, πιο μακριά από ποτέ, αλλά καμιά φορά τζαι πιο κοντά από ποτέ, με καινούργια στέκια τζαι με νοσταλγία για τα παλιά, με πολλή νοσταλγίαν τζαι αγάπην για την Κύπρο, με παραπάνω διάθεση για καινούργιες εμπειρίες τζαι καινούργιους τόπους τζαι με λλιόττερην όρεξην για δουλειάν. Με λλία λόγια, είμαστεν όπως είμασταν, αλλά κάτιτις παραπάνω. αν το κατιτις έρκεται τζαι με έναν ακόμα κεράκιν στην τούρτα, γιατί όχι;
τζαι έτσι με τούτην την μικρή (και χαρουυυυύμενη) ανασκόπηση πιάννουμεν αισίως τα 26. Οι εορταστικές εκδηλώσεις κλείνουν με συναυλία στο μπλουζ μπαρ της πόλης γιατί είμαστεν στη Λουέβεν τζαι είναι Δευτέρα, τζαι σε τούτην την πόλη η πιο γαμάτη μέρα να έχεις γενέθλια εν η Δευτέρα. Εορταστικές βελγικές μπύρες υπό τους ήχους μιας μπάντας, ώσπου να γινούν ούλλοι λουλούθκια. τι άλλο θέλεις;
Άτε χρόνια μου πολλά...
ΥΓ: εσυνειδητοποίησα ότι εξέχασα να γράψω έναν εορταστικό πόστ στες αρχές του μήνα για τα δεύτερα γενέθλια του μπλοκ μου. Τι σόι μάνα είμαι τέλοσπάντων; Αίσχος. Αίσχος και όνειδος...
Η μάνα μου υποθέτω θα πιάσει τηλέφωνο σε κάποια φάση τζαι θα πει τη γνωστή της παροιμία για τα 26 (εν το πιστεύκω ότι εν την θυμούμαι τόσες φορές που την άκουσα. μα καμιά προσοχή στη Μάνα άμα μιλά; τς, τς, τς). Τζείνην που λαλεί πάνω κάτω, άμαν περάσεις τα 26 μεν γυρεύκεις κανέναν καλόν γαμπρόν, έτο ότι κάτσει (ααα τώρα εξηγείται που εν διούμε καμιά, μα καμιά προσοχή στη Μάνα άμα μιλά). τωρά που το θυμούμαι, είχα υποσχεθεί της γιαγιάς μου για να σταματήσει να με πρήζει ότι στα 26 μου εννά παντρευτώ. Στηρίζομαι στες δυνάμεις του πανάγαθου Αλτζχάιμερ να το ξιχάσει. τι ψύχωσις η οικογένεια μου με το γάμο επιτέλους; τζαι τι ψύχωσις με τα 26?
μπορεί ναν επειδή στα 26 εν γέρνεις πλέον προς τα 20, αλλά προς τα 30. τι να σας πω; δεν ξέρω, δεν καταλάβω. τζαι που γέρνω δηλαδής ίντα μπου σιει; εντάξει παρατηρείς τες αλλαγές τες ανεπαίσθητες. Θορείς τη φάτσα σου στον καθρέφτη τζαι συνειδητοποιάς (λες τζαι εν την θορείς καθε μέρα) έτσι ξαφνικά ότι άλλαξεν. τα χαρακτηριστικά σου έννεν τα ίδια όπως τότε στα 17 (ππποοουυυυ, που εθθυμήθηκες τα 17), τζαι λαλείς, εντάξει, εμεγάλωσα. Τζαι θορείς το σώμαν σου τζαι καταλάβεις ότι επέρχεται ο χρόνος (κάτι ξέρουν ούλλοι που χτυπιούνται ολημερίς στα γυμναστήρια). κάμνω παύση δαμέ για να πω συμβουλήν, να αποφύγετε πάαααση θυσία παρακαλώ τους γκόμενους με σεττάκι αν βαρκέστε τη γυμναστική, γιατί βάλλουν σε στο τριππάκι να κάμεις τζαι εσύ γυμναστική γιατί λαλείς εν κρίμαν εσύ να χαιδεύκεις μυν τζαι ο άλλος μίλλαν (τραστ μι, αν μπορώ να μπω εγώ σε έτσι τριππάκι, μπορούν να μπουν ούλλοι). τέλος παρένθεσης.
Επανέρχομαι.
Εντάξει είδες τα τούτα ούλλα. Ε και; Ναι, εμεγάλωσες. Συμβαίνει τζαι στις καλύτερες οικογένειες που λένε. Τζαι μαζί με την ηλικία αυξάνεται τζαι η ζωή. Τζείνη που έζησες. τζαι που τα 25 παράπονο δεν έχω, η ζωή μου αυξήθηκε κατά έναν χρόνο πολλά ιδιαίτερον (όι ότι οι άλλοι οι λλιόττερον ιδιαίτεροι, εν ήταν καλοί). Μέσα σε τούτον τον χρόνον η ζωή μου εγίνηκεν... "'Αλλαξε το" με τον Σπύρο Σούλη. Τζείνον το πράμαν που χάσκεις με τα μμάθκια τα υπερβολικά γουρλωμένα (για να τα πιάννει καλά η κάμερα). Τζαι έννεν μόνο που αλλάξεν η ζωή, άλλαξα τζι εγώ. Εννοώ, ανακάλυψα τόσα πολλά καινούργια πράματα για μένα, που τρέμω να μεν καταλήξω στο τέλος άλλος άνθρωπος. Όι ότι έννεν βελτιωμένο version, αλλά έτο εν σαν το παλιό μου το αυτοκίνητο, το Ρενούιν μου, όσον τζι αν αγκομάχαν αγάπουν το, παραπάνω που το τζαινούρκον.
Που την άλλην πάλε συνειδητοποιώ πόσον η πόλη (ή το χωρκόν) μου ακολούθησεν με. τα issues που είχα, επακκετάραν τζαι ήρταν μαζί μου. άτσα ρε Καβάφη, καλά τα ελάλες. κάποια ηρεμήσαν τζαι κάποια εσιηροττερέψαν, αλλά εν τζιαμέ. Αντέχουν στο πέρασμαν των χρόνων γερά! Τζαι όι μόνον τα issues, τζαι τα καλά πράματα ήρταν μαζί. γενικώς, είμαστε όλοι εδώ. Με λλίες βελγικές συνήθειες έξτρα, με γκόμενο, τζαι ροζ συννεφάκια (ναι, ναι, ποιος μου το παραλάλησεν), με παραπάνω άγχος τζαι λλιόττερην αυτο-πεποίθηση, με παραπάνω κοινωνικότηταν, με παραπάνω νοικοτζυροσύνην τζαι (ακόμα) παντελή ανικανότητα για μαείρεμαν, με λλιόττερον social support, χωρίς παρέα για φραπέ (τζαι χωρίς φραπέ αππάρεντλυ), με καινούργιους φίλους που άλλες πλευρές της γης, με τους παλιούς σταθερούς φίλους, πιο μακριά από ποτέ, αλλά καμιά φορά τζαι πιο κοντά από ποτέ, με καινούργια στέκια τζαι με νοσταλγία για τα παλιά, με πολλή νοσταλγίαν τζαι αγάπην για την Κύπρο, με παραπάνω διάθεση για καινούργιες εμπειρίες τζαι καινούργιους τόπους τζαι με λλιόττερην όρεξην για δουλειάν. Με λλία λόγια, είμαστεν όπως είμασταν, αλλά κάτιτις παραπάνω. αν το κατιτις έρκεται τζαι με έναν ακόμα κεράκιν στην τούρτα, γιατί όχι;
τζαι έτσι με τούτην την μικρή (και χαρουυυυύμενη) ανασκόπηση πιάννουμεν αισίως τα 26. Οι εορταστικές εκδηλώσεις κλείνουν με συναυλία στο μπλουζ μπαρ της πόλης γιατί είμαστεν στη Λουέβεν τζαι είναι Δευτέρα, τζαι σε τούτην την πόλη η πιο γαμάτη μέρα να έχεις γενέθλια εν η Δευτέρα. Εορταστικές βελγικές μπύρες υπό τους ήχους μιας μπάντας, ώσπου να γινούν ούλλοι λουλούθκια. τι άλλο θέλεις;
Άτε χρόνια μου πολλά...
ΥΓ: εσυνειδητοποίησα ότι εξέχασα να γράψω έναν εορταστικό πόστ στες αρχές του μήνα για τα δεύτερα γενέθλια του μπλοκ μου. Τι σόι μάνα είμαι τέλοσπάντων; Αίσχος. Αίσχος και όνειδος...
Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010
Λύση με ή χωρίς εμάς...
Πριν λλίες μέρες, που λαλείτε, εκουβεντιάζαμεν με τη φίλη την Κάτω Ύδατα, τζαι έστειλε μου το σύνδεσμο για τούτον το βιντεάκι.
Γαλλικό ρεπορτάζ για τους κακοποιούς που χώννουνται στα κατεχόμενα. εννά μου πεις σιγά το νέον, εν το εξέραμεν; Εμείς μπορεί να το εξέραμε χρόνια τζαι να εχεστήκαμε (με το συμπάθειο) τζαι ας εν τούτη ούλλη η λέρα τέλεια δίπλα μας, τζι ας μπορούν τούτοι ούλλοι ανενόχλητα να κάμνουν τες δουλειές τους τζαι ποτζεί τζαι ποδά στο νησί... Εμείς μπορεί να τα ξέρουμεν τούτα ούλλα τζαι να εθελοτυφλούμεν γιατί εν γουστάρουμεν να λύσουμεν το Κυπριακό, ζώντας στην ψευδαίσθηση ότι η παρούσα κατάσταση εν η καλλύττερη για μας (αγνοώντας το πόσους κινδύνους κρύβει το να μεν έσιεις κανένα απολύτως έλεγχο του τι γίνεται στην άλλη πλευρά του νησιού, που το τι λίπασμαν μπαίνει στο λουβίν που γοράζεις, ως το ποιος μπαινοφκαίνει στην Κυπριακή Δημοκρατία). Αλλά ο Γάλλος κυρία μου, τούτα ούλλα εν τα έξερε. Τζαι τι μαθαίνει; ότι η κατάσταση τζι κάτω εν επικίνδυνη τζαι εν πρέπει να συνεχιστεί άλλον. τούτον μαθαίνει. ότι πρέπει πάσει θυσία τούτον το πράμαν να τελειώνει. τζαι πως εννά τελειώσει;
Η παρέας η Κάτω Ύδατα, θετικός άνθρωπος, ελάλεν στην κουβένταν μας ότι τούτον μπορεί ναν τζαι καλόν. Να θέλουν να πιέσουν την Τουρκία παραπάνω. Ή μια ένδειξη ότι εν θέλουν την Τουρκίαν να μπει στην Ευρωπαϊκήν Ένωση. εγώ πάλε ελάλουν ότι πολλά φοούμαι ότι εννά ρτουν οι Ευρωπαίοι να μας πουν "άτε κανεί μουσκουρούθκια, αν δεν τα βρίσκεται μόνοι σας, εννά σας το λύσουμεν εμείς τζαι κανεί. Αφού εν κάμνετε χαΐριν, έτο να το τελειώσουμεν τζαι κανεί. Βόρεια- Νότια Κύπρος τζαι με γεια σας με χαρά σας".
Τζαι αν νομίζει κανένας ότι εν μπορούν με τίποτε να κάμουν έτσι πράμαν, να μας επιβάλουν μιαν λύσην χωρίς να τη δεχτούμεν... ας με πείσει. Γιατί εγώ έτσι το βλέπω να καταλήγει. Διχοτόμηση. Θέλουμεν εν θέλουμεν.
Εντελώς τυχαία, θκυό μέρες μετά εθκιάβαζα έναν πόστ του Στρατή στην Επανένωση τζαι εκατάλαβα πως κατά τζι πάμεν...
Γαλλικό ρεπορτάζ για τους κακοποιούς που χώννουνται στα κατεχόμενα. εννά μου πεις σιγά το νέον, εν το εξέραμεν; Εμείς μπορεί να το εξέραμε χρόνια τζαι να εχεστήκαμε (με το συμπάθειο) τζαι ας εν τούτη ούλλη η λέρα τέλεια δίπλα μας, τζι ας μπορούν τούτοι ούλλοι ανενόχλητα να κάμνουν τες δουλειές τους τζαι ποτζεί τζαι ποδά στο νησί... Εμείς μπορεί να τα ξέρουμεν τούτα ούλλα τζαι να εθελοτυφλούμεν γιατί εν γουστάρουμεν να λύσουμεν το Κυπριακό, ζώντας στην ψευδαίσθηση ότι η παρούσα κατάσταση εν η καλλύττερη για μας (αγνοώντας το πόσους κινδύνους κρύβει το να μεν έσιεις κανένα απολύτως έλεγχο του τι γίνεται στην άλλη πλευρά του νησιού, που το τι λίπασμαν μπαίνει στο λουβίν που γοράζεις, ως το ποιος μπαινοφκαίνει στην Κυπριακή Δημοκρατία). Αλλά ο Γάλλος κυρία μου, τούτα ούλλα εν τα έξερε. Τζαι τι μαθαίνει; ότι η κατάσταση τζι κάτω εν επικίνδυνη τζαι εν πρέπει να συνεχιστεί άλλον. τούτον μαθαίνει. ότι πρέπει πάσει θυσία τούτον το πράμαν να τελειώνει. τζαι πως εννά τελειώσει;
Η παρέας η Κάτω Ύδατα, θετικός άνθρωπος, ελάλεν στην κουβένταν μας ότι τούτον μπορεί ναν τζαι καλόν. Να θέλουν να πιέσουν την Τουρκία παραπάνω. Ή μια ένδειξη ότι εν θέλουν την Τουρκίαν να μπει στην Ευρωπαϊκήν Ένωση. εγώ πάλε ελάλουν ότι πολλά φοούμαι ότι εννά ρτουν οι Ευρωπαίοι να μας πουν "άτε κανεί μουσκουρούθκια, αν δεν τα βρίσκεται μόνοι σας, εννά σας το λύσουμεν εμείς τζαι κανεί. Αφού εν κάμνετε χαΐριν, έτο να το τελειώσουμεν τζαι κανεί. Βόρεια- Νότια Κύπρος τζαι με γεια σας με χαρά σας".
Τζαι αν νομίζει κανένας ότι εν μπορούν με τίποτε να κάμουν έτσι πράμαν, να μας επιβάλουν μιαν λύσην χωρίς να τη δεχτούμεν... ας με πείσει. Γιατί εγώ έτσι το βλέπω να καταλήγει. Διχοτόμηση. Θέλουμεν εν θέλουμεν.
Εντελώς τυχαία, θκυό μέρες μετά εθκιάβαζα έναν πόστ του Στρατή στην Επανένωση τζαι εκατάλαβα πως κατά τζι πάμεν...
Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010
Θλιμμένη Κυριακή
Μάλιστα. Ο οργασμός έλαβε τέλος. ο οργασμός της μετακόμισης (ο μόνος οργασμός που σιέρεσαι άμαν τελειωνει). Ούλλα τα πράματα εφκήκαν που τα κουθκιά τζαι εμπήκαν στα ράφκια, τα ρούχα στο ερμάρι (εφόρησεν τα ούλλα ρε!). Μόνο οι αφίσες του Pulp Fiction τζαι της χέιγουορθ εμείναν να μπουν στον τοίχο. Τζαι οι φωτογραφίες. Με τη μάνα και το αδέρφιν. Με τες Μ. και Μ.#2. φωτογραφίες που την Φλωρεντία, σιηλαρωμένες ιταλικό παγωτό, φωτογραφίες από το Σαλόνικα, εγώ με κόκκινα μαλλιά (ναι ναι υπήρξε τζαι τέτοια περίοδος)...
Επαρέλειψα να καθαρίσω γιατί εν αντέχω άλλον τόσον καθάρισμα. Επιαστήκαν σιέρκα-πόθκια με τη μετακόμιση, είμαι τζαι αμάθητη της φυσικής δραστηριότητας.... που φτομάδας. Λίγη βρωμιά δεν έβλαψε κανένα. Αναπτύσσουμε αντισώματα. το σπίτι εψάχτηκεν ενδελεχώς και δεν έχει νυχτερίδες κι αράχνες γλυκιά μου, οπόταν είμαστεν καλά. Σπίτι. Σπίτι κανονικό. Με μπάνιο και ντους. Με κουζίνα σε ξεχωριστό δωμάτιο, με φούρνο (ε ρε ψητό που έσιει να ππέσει, άτε τζαι κανένα κέικ άμα έχουμεν όρεξην ποττέ, τα μακαρόνια του φούρνου είναι φαί με στάδια πρέπει να έχουμεν πολλήν όρεξην για τέθκοια).
Γενικώς, έχει επέλθει μια ηρεμία, μετά τες τελευταίες τρελές μέρες. Ηρεμία και θλίψη. Μεν με ρωτάτε γιατί. Έτο έππεσεν θλίψη..... μπορεί να φταίει που οι άνθρωποι που νοιάζουμαι εν αλλού, που οι άνθρωποι που θέλω να τους ακούσω, να τους δω μες τα μμάθκια τζαι να κρατήσω το σιέριν τους, να κλάψουμεν παρέαν, εν αλλού... μπορεί να φταίει που καμιά φορά θέλεις να βοηθήσεις αλλά εν μπόρεις. μπορεί να φταίει που κάποια αδιέξοδα φαίνουνται να μεν επιλύουνται όσον τζαι αν το παλεύκεις (μια φίλη μου κάποτε είπεν ότι εν υπάρχουν πραγματικά αδιέξοδα, απλά επιλογές που δεν βλέπουμε). Μπορεί να φταίει που εν Κυριακή.
το τραγούδιν της ημέρας... δεν αντέχω μιλούμεν να το ακούσω ακόμα μια φορά.... υπέροχο τραγούδι όμως...
Επαρέλειψα να καθαρίσω γιατί εν αντέχω άλλον τόσον καθάρισμα. Επιαστήκαν σιέρκα-πόθκια με τη μετακόμιση, είμαι τζαι αμάθητη της φυσικής δραστηριότητας.... που φτομάδας. Λίγη βρωμιά δεν έβλαψε κανένα. Αναπτύσσουμε αντισώματα. το σπίτι εψάχτηκεν ενδελεχώς και δεν έχει νυχτερίδες κι αράχνες γλυκιά μου, οπόταν είμαστεν καλά. Σπίτι. Σπίτι κανονικό. Με μπάνιο και ντους. Με κουζίνα σε ξεχωριστό δωμάτιο, με φούρνο (ε ρε ψητό που έσιει να ππέσει, άτε τζαι κανένα κέικ άμα έχουμεν όρεξην ποττέ, τα μακαρόνια του φούρνου είναι φαί με στάδια πρέπει να έχουμεν πολλήν όρεξην για τέθκοια).
Γενικώς, έχει επέλθει μια ηρεμία, μετά τες τελευταίες τρελές μέρες. Ηρεμία και θλίψη. Μεν με ρωτάτε γιατί. Έτο έππεσεν θλίψη..... μπορεί να φταίει που οι άνθρωποι που νοιάζουμαι εν αλλού, που οι άνθρωποι που θέλω να τους ακούσω, να τους δω μες τα μμάθκια τζαι να κρατήσω το σιέριν τους, να κλάψουμεν παρέαν, εν αλλού... μπορεί να φταίει που καμιά φορά θέλεις να βοηθήσεις αλλά εν μπόρεις. μπορεί να φταίει που κάποια αδιέξοδα φαίνουνται να μεν επιλύουνται όσον τζαι αν το παλεύκεις (μια φίλη μου κάποτε είπεν ότι εν υπάρχουν πραγματικά αδιέξοδα, απλά επιλογές που δεν βλέπουμε). Μπορεί να φταίει που εν Κυριακή.
το τραγούδιν της ημέρας... δεν αντέχω μιλούμεν να το ακούσω ακόμα μια φορά.... υπέροχο τραγούδι όμως...
Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010
Notes from Athens
(είπα μιαν τζαι επήρα φόρα να τα γράψω ούλλα, στο τέλος τζείνην την μετακόμισην εν με θορώ να την κάμνω...)
Στην Αθήναν που λαλείτε ανακάλυψα ότι εξέχασα τα ελληνικά μου. Μιαν τζαι δαμέ μιλώ ή αγγλικά με τους Βέλγους και λοιπούς άλλους ή κυπριακά στο τηλέφωνο ή το Skype με φίλους και οικογένεια. Ελληνικά μηδέν. Τζαι έρκεται η ώρα που κατεβαίνεις στο Ελ. Βενιζέλος τζαι θέλεις να ρωτήσεις πόσα ένι το εισητήριο του μετρού τζαι δεν μπορείς να θθυμηθείς πως το λένε το πόσα ένι στα ελληνικά... τραγικό.
Ότι επεράσαμεν πολλά ωραία εν χρειάζεται να το πω. Μια Κυπριοπούλα εκ Κύπρου ορμώμενη που έθελεν διακοπές εδώ και τώρα, μια Κυπριοπούλα εξ Αγγλίας τζαι μια εξ Βελγίου που είχαν να δουν ήλιον τζαι να βιώσουν πυράν, να βάλουν κοντά τζαι σάνταλα καμπόσον τζαιρόν. Εκαταλάβετε.... άσε που είχαμεν να βρεθούμεν τα τρία μας (οι τρείς σωματοφύλακες που ήταν όντως τρεις) που τα Χριστούγεννα αλόπως. Στερητικό σύνδρομον.
Οι τρεις Κυπριοπούλες που λαλείτε εκάμαν τα σιόνιν στην επιλογή χώρου διαμονής. Κυρίως γιατί δεν ξέρουμεν την Αθήναν τίποτες. Εννά μου πεις δεν ήξερες δε ρώταγες; τέλοσπάντων, στην προσπάθεια μας να αποφύγουμε τα ξενοδοχεία στην Ομόνοια εκλείσαμεν σε ένα ξενοδοχείο 2 λεπτά που την Ομόνοια (απόσταση τεράστια μεν το συζητάς). Τζαι το πρόβλημαν δεν ήταν που ήταν τόσο κοντά στην Ομόνοια. ήταν που κάθε φορά εχανούμασταν στη διαδρομή σταθμός Ομόνοιας-ξενοδοχείο με αποτέλεσμα να γυρίζουμε 10 λεπτά στα στενά με τύπους περίεργους ποτζεί ποδά. Αλλά το χειρότερο δε της περιοχής ήταν η βαβούρα του δρόμου. Την πρώτη μέρα ξυπνώ κατά τες 6 που κάτι σφυρκές. "Τι στα ανάθθεμαν ολάν; Ποιος σφυρίζει έτσι ώραν;". Μετά ακούεις το θόρυβο των αυτοκινήτων τζαι τα γαμοσταυρίδια που συνοδεύουν τες σφυρκές τζαι καταλάβεις. Η κίνηση. τζαι οι τροχονόμοι. Γιατί πρέπει οι τροχονόμοι να σφυρίζουν καλέ μου; Εν μπορούν απλά να δείχνουν με το σιέριν; κάθε μέρα η ώρα 6 έγερτήριο. Τραύμα. τραύμα.
Τέλοσπάντων, λόγω περιοχής η Αθήναν που είδαμεν, ήταν η Αθήνα των μεταναστών, των junkie (καλά μιλούμεν τούτον το πράμαν εν αδιανόητο) τζαι των κορούδων του πεζοδρομίου (μια κοπέλλα έκαμνεν πεζοδρόμιο η ώρα 9 το πρωίν, μα η ώρα 9 το πρωί;). Εν ξέρω πως το βιώννουν οι κάτοικοι της Αθήνας, αλλά μιαν θλίψην, έναν "σφίγγεται η καρκιά μου", εγώ προσωπικά ένιωσα το. Τζαι όι μόνον στην Ομόνοια. Σε ούλλην την Αθήνα τεθκοιες κόλλες ήταν κρεμμασμένες παντού......
Γενικώς. Η Ελλάδα αρέσκει μου. Νιώθεις ότι εν ένας τόπος ευλογημένος. Με ήλιο, με θάλασσα, με ομορφκιάν, με λάδιν τζαι ελιές, τζαι φέτταν, τζαι ωραίον κρασούιν. τα φρέσκα τα φρούτα, το αγγουράκιν τζαι την ντομάτα. μπορεί να σας φαίνεται γελοίον, αλλά άμαν ζεις λλίον πιο πάνω εν μπορείς να καταλάβεις πόσο σου λείπουν τούτα τα πράματα. Ωραίον φαίν, όμορφοι άνθρωποι. Τζαι έσιει κάτι γειτονιές μέσα στην Αθήνα που θορείς τα παραδοσιακά τα μπακάλικα (τζείνα που ούλλα τα πράματα απλά εν τιγκαρισμένα στα ράφκια ποτζεί ποδά), τα δέντρα στα δρομούθκια, τζαι οι κουλουράες. Πράματα που μυρίζουν άλλες εποχές. Η λατέρνα σε ένα δρόμο. Εν είμαι Ελληνίδα τζαι εν έζησα ποττέ Ελλάδα, αλλά εγώ τούτα τα πράματα εσυνδύασα στο νου μου με την Ελλάδα τζαι τούτα τα πράματα με τραβούν κάθε φορά να θέλω να πάω τζαι να ξαναπάω τζαι να ξαναπάω.
Τζαι μετά ξεκινά η απεργία του δημοσίου. Να γίνεται της π******ας παντού. Να βουρούμε να προλάβουμε αεροπλάνα και βαπόρια. Οι περικοπές. Του 13ου, της άδειας. Η αύξηση του ΦΠΑ. Οι αποδείξεις. Ακόμα τζαι ο περιπτεράς έθελεν να μας δώκει απόδειξην. Η κρίση. Τίποτε εν δουλεύκει σήμερα στην Αθήνα, είπεν μας ο ταξιτζής, μόνο το αεροδρόμιο, γιατί είναι γερμανικό. Πόσο ειρωνικό αλήθεια. Ο παρέας να μας εκθειάζει τες αρετές της Αττικής Οδού. Το πως ούλλα δουλεύκουν ρολόι. το πως ούλλα εν γερμανικά. "Δεν είμαι γερμανόφιλος, μη με παρεξηγήσετε, αλλά η αλήθεια να λέγεται" λαλεί ο ταξιτζής. Οι παράνομες επαύλεις στο δρόμο προς το αεροδρόμιο, κτισμένες χρόοοονια τώρα. "Μα εντελώς μέσα στα μούτρα μας, να τις βλέπουμε κάθε μέρα;" λαλεί ο παρέας. Παραπάει, όντως. Να τα βλέπεις κάθε μέρα. Παραπάει. σκέφτουμαι που μέσα μου τι μπορεί να κάμει ένας πολίτης που ξέρει ποιος έχτισεν τζαι που, εν μπορεί να τον καταγγείλει; να κάμει κάτι; αλλά εν τα λαλώ πόξω μου.
Ανάμεικτα συναισθήματα η διαμονή στην Αθήνα. Θυμός τζαι θλίψη, εκνευρισμός. Καταλάβω τους που βρίζουν ούλλη μέρα. Αναρωθκιούμαι πως μπόρουν να εν αντιμέτωποι με τούτα ούλλα συνέχεια. Αλλά εν έχω παράπονο. σαν τουρίστας τζι εγώ τζαι τον ήλιον ελάτρεψα, τζαι τη θάλασσα, τζαι το φαίν, τζαι το πιοτό. i lived my myth in Greece τζαι ήρτα πίσω στο Βέλγιο που ούλλα δουλεύκουν ρολόι (ακόμα τζαι χωρίς κυβέρνηση) με φορτωμένες μπαταρίες για να φκάλλω αλλο κανέναν μήνα δαμέ!
Στην Αθήναν που λαλείτε ανακάλυψα ότι εξέχασα τα ελληνικά μου. Μιαν τζαι δαμέ μιλώ ή αγγλικά με τους Βέλγους και λοιπούς άλλους ή κυπριακά στο τηλέφωνο ή το Skype με φίλους και οικογένεια. Ελληνικά μηδέν. Τζαι έρκεται η ώρα που κατεβαίνεις στο Ελ. Βενιζέλος τζαι θέλεις να ρωτήσεις πόσα ένι το εισητήριο του μετρού τζαι δεν μπορείς να θθυμηθείς πως το λένε το πόσα ένι στα ελληνικά... τραγικό.
Ότι επεράσαμεν πολλά ωραία εν χρειάζεται να το πω. Μια Κυπριοπούλα εκ Κύπρου ορμώμενη που έθελεν διακοπές εδώ και τώρα, μια Κυπριοπούλα εξ Αγγλίας τζαι μια εξ Βελγίου που είχαν να δουν ήλιον τζαι να βιώσουν πυράν, να βάλουν κοντά τζαι σάνταλα καμπόσον τζαιρόν. Εκαταλάβετε.... άσε που είχαμεν να βρεθούμεν τα τρία μας (οι τρείς σωματοφύλακες που ήταν όντως τρεις) που τα Χριστούγεννα αλόπως. Στερητικό σύνδρομον.
Οι τρεις Κυπριοπούλες που λαλείτε εκάμαν τα σιόνιν στην επιλογή χώρου διαμονής. Κυρίως γιατί δεν ξέρουμεν την Αθήναν τίποτες. Εννά μου πεις δεν ήξερες δε ρώταγες; τέλοσπάντων, στην προσπάθεια μας να αποφύγουμε τα ξενοδοχεία στην Ομόνοια εκλείσαμεν σε ένα ξενοδοχείο 2 λεπτά που την Ομόνοια (απόσταση τεράστια μεν το συζητάς). Τζαι το πρόβλημαν δεν ήταν που ήταν τόσο κοντά στην Ομόνοια. ήταν που κάθε φορά εχανούμασταν στη διαδρομή σταθμός Ομόνοιας-ξενοδοχείο με αποτέλεσμα να γυρίζουμε 10 λεπτά στα στενά με τύπους περίεργους ποτζεί ποδά. Αλλά το χειρότερο δε της περιοχής ήταν η βαβούρα του δρόμου. Την πρώτη μέρα ξυπνώ κατά τες 6 που κάτι σφυρκές. "Τι στα ανάθθεμαν ολάν; Ποιος σφυρίζει έτσι ώραν;". Μετά ακούεις το θόρυβο των αυτοκινήτων τζαι τα γαμοσταυρίδια που συνοδεύουν τες σφυρκές τζαι καταλάβεις. Η κίνηση. τζαι οι τροχονόμοι. Γιατί πρέπει οι τροχονόμοι να σφυρίζουν καλέ μου; Εν μπορούν απλά να δείχνουν με το σιέριν; κάθε μέρα η ώρα 6 έγερτήριο. Τραύμα. τραύμα.
Τέλοσπάντων, λόγω περιοχής η Αθήναν που είδαμεν, ήταν η Αθήνα των μεταναστών, των junkie (καλά μιλούμεν τούτον το πράμαν εν αδιανόητο) τζαι των κορούδων του πεζοδρομίου (μια κοπέλλα έκαμνεν πεζοδρόμιο η ώρα 9 το πρωίν, μα η ώρα 9 το πρωί;). Εν ξέρω πως το βιώννουν οι κάτοικοι της Αθήνας, αλλά μιαν θλίψην, έναν "σφίγγεται η καρκιά μου", εγώ προσωπικά ένιωσα το. Τζαι όι μόνον στην Ομόνοια. Σε ούλλην την Αθήνα τεθκοιες κόλλες ήταν κρεμμασμένες παντού......
τζαι άμαν κόψεις τζαι καμιάν κουβένταν με τόπακες, κυρίως ταξιτζίες εμείς, εννά σου πουν "ίνταλως μας εκαταντήσαν έτσι" (εννα σου το πουν στα καλαμαρίστικα όι στα κυπριακά, αλλά επιάσετε το νόημα). γενικώς... θλίψη.
Παρόλα αυτά τζαι στην Ακρόπολην επίαμεν, τζαι στην Πλάκαν επίαμεν, εφάαμεν τζαι εσπάσαμεν τζαι τα καραφάκια με το κρασίν εκατεβάσαμεν τζαι το κερασμένον που τον επιχειρηματίαν ήπιαμεν, εγινήκαμεν ντέφιν που λένε. τζαι στο Γκάζιν επίαμεν, εφάαμεν σε τούτον το τοπούδιν
Γενικώς. Η Ελλάδα αρέσκει μου. Νιώθεις ότι εν ένας τόπος ευλογημένος. Με ήλιο, με θάλασσα, με ομορφκιάν, με λάδιν τζαι ελιές, τζαι φέτταν, τζαι ωραίον κρασούιν. τα φρέσκα τα φρούτα, το αγγουράκιν τζαι την ντομάτα. μπορεί να σας φαίνεται γελοίον, αλλά άμαν ζεις λλίον πιο πάνω εν μπορείς να καταλάβεις πόσο σου λείπουν τούτα τα πράματα. Ωραίον φαίν, όμορφοι άνθρωποι. Τζαι έσιει κάτι γειτονιές μέσα στην Αθήνα που θορείς τα παραδοσιακά τα μπακάλικα (τζείνα που ούλλα τα πράματα απλά εν τιγκαρισμένα στα ράφκια ποτζεί ποδά), τα δέντρα στα δρομούθκια, τζαι οι κουλουράες. Πράματα που μυρίζουν άλλες εποχές. Η λατέρνα σε ένα δρόμο. Εν είμαι Ελληνίδα τζαι εν έζησα ποττέ Ελλάδα, αλλά εγώ τούτα τα πράματα εσυνδύασα στο νου μου με την Ελλάδα τζαι τούτα τα πράματα με τραβούν κάθε φορά να θέλω να πάω τζαι να ξαναπάω τζαι να ξαναπάω.
Τζαι μετά ξεκινά η απεργία του δημοσίου. Να γίνεται της π******ας παντού. Να βουρούμε να προλάβουμε αεροπλάνα και βαπόρια. Οι περικοπές. Του 13ου, της άδειας. Η αύξηση του ΦΠΑ. Οι αποδείξεις. Ακόμα τζαι ο περιπτεράς έθελεν να μας δώκει απόδειξην. Η κρίση. Τίποτε εν δουλεύκει σήμερα στην Αθήνα, είπεν μας ο ταξιτζής, μόνο το αεροδρόμιο, γιατί είναι γερμανικό. Πόσο ειρωνικό αλήθεια. Ο παρέας να μας εκθειάζει τες αρετές της Αττικής Οδού. Το πως ούλλα δουλεύκουν ρολόι. το πως ούλλα εν γερμανικά. "Δεν είμαι γερμανόφιλος, μη με παρεξηγήσετε, αλλά η αλήθεια να λέγεται" λαλεί ο ταξιτζής. Οι παράνομες επαύλεις στο δρόμο προς το αεροδρόμιο, κτισμένες χρόοοονια τώρα. "Μα εντελώς μέσα στα μούτρα μας, να τις βλέπουμε κάθε μέρα;" λαλεί ο παρέας. Παραπάει, όντως. Να τα βλέπεις κάθε μέρα. Παραπάει. σκέφτουμαι που μέσα μου τι μπορεί να κάμει ένας πολίτης που ξέρει ποιος έχτισεν τζαι που, εν μπορεί να τον καταγγείλει; να κάμει κάτι; αλλά εν τα λαλώ πόξω μου.
Ανάμεικτα συναισθήματα η διαμονή στην Αθήνα. Θυμός τζαι θλίψη, εκνευρισμός. Καταλάβω τους που βρίζουν ούλλη μέρα. Αναρωθκιούμαι πως μπόρουν να εν αντιμέτωποι με τούτα ούλλα συνέχεια. Αλλά εν έχω παράπονο. σαν τουρίστας τζι εγώ τζαι τον ήλιον ελάτρεψα, τζαι τη θάλασσα, τζαι το φαίν, τζαι το πιοτό. i lived my myth in Greece τζαι ήρτα πίσω στο Βέλγιο που ούλλα δουλεύκουν ρολόι (ακόμα τζαι χωρίς κυβέρνηση) με φορτωμένες μπαταρίες για να φκάλλω αλλο κανέναν μήνα δαμέ!
Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010
Όπου γάμος και χαρά...
...η Ερυκίνη πρώτη. (Το ποστ επισπεύδεται λόγω επικείμενου γάμου αναγνώστριας, αν και αγαπητή Noor δεν είμαι σίγουρη πως θα βοηθήσει).
Η Ερυκίνη σας που λαλείτε, γνωστή φαν του γαμήλιου πανηγυριού (ΝΟΤ!!!) είπεν μιαν τζαι εχόρτασεν που γάμους κυπριακούς, δεν πάει να δει τζαι κανέναν γάμο Ιρλανδικό? ο γάμος βέβαια καθολικός, τζαι ενώ το γαμήλιο γλέντυ είχε άπλετο ενδιαφέρον (από live riverdance μια και η νύφη είναι επαγγελματίας χορεύτρια, μέχρι καραμεθυσμένους Ιρλανδούς γαούρκα να χορεύουν άψογο βαλς) το ποστάκιον εστιάζεται στο πρώτο μέρος, το της εκκλησίας.
Μέρος 1ον- η εκκλησία:
έφυεν η κκελλέ μου με την εκκλησία γιατί μιλούμεν η καθολική εκκλησία σε σύγκριση με την ορθόδοξη καμία σχέσις. Που πολυέλαιοι τζαι γρουσά εικονοστάσια, τζαι γρουσές εικόνες τζαι γενικώς χρυσός κι ασήμι;;; Μιλούμεν όλα ξύλο. ξύλινοι σταυροί ποτζεί ποδά, θκυό αγάλματα του Χριστού στα αριστερά της Αγίας τράπεζας τζαι της Παναγίας στα δεξιά, μια εικόνα της Παναγίας στυλ ορθοδοξίας (εννοώ σαν τες δικές μας) τζαι φυσικά μια έξτρα έξτρα large φωτογραφία του Πάπα πίσω που τον άμβωνα του ιερέα. Γενικώς αν έβαλλες ούλλα τα πράματα της εκκλησίας μαζί με τα βιτρό (μπορεί να ήταν το μόνον ακριβόν πράμαν στο χώρο) μπορεί να εκοστίζαν μισόν εικονοστάσι μιας τυπικής κυπριακής εκκλησίας. Εν τζαι λαλώ ότι η καθολική εκκλησία εν φτωσιή, απλά τα πλάσματα εν το παρασιέζουν τζαι φαίνεται. Το υπέρτατο δε ήταν που εθκιάβαζεν ο παπάς το ευαγγέλιον στην αρχή τζαι όταν ετέλειωσεν εσήκωσεν τζείνον που εκράταν τζαι έκαμεν το σήμα του σταυρού ως είθισται τζαι σε μας. Μόνο που δεν σήκωσει το πεντόκιλο ολοσκάλιστο ευαγγέλιο αλλά κάτι κόλλες, τύπου πρόγραμμα-φιλανθρωπικής-ημερίδας-μη κερδοσκοπικού οργανισμού.
Μέρος 2ον - η τελετή:
Οφείλω να πω ότι λόγω του ότι εχαθήκαμε στα ιρλανδικά λαγκάδια (εκάμαμεν λάθος το τρίτο λειδάβι αριστερά) εχάσαμεν το πιο μεγάλον παναύριν, τουτέστιν το τα-ρα-τα-ραμ τα-ρα-τα-ταμ, το γνωστό εμβατήριο με την είσοδο της νύφης. έτσι ιδέα δεν έχω τι έγινε στην αρκήν. Η τελετή είσιεν πολλύν ενδιαφέρον μπορώ να πω με καλά τζαι κακά πράματα σε σχέση με τον τυπικό κυπριακό ορθόδοξο γάμο:
1. ο γαμπρός τζι η νύφη στο πιο μεγάλο μέρος της λειτουργίας εκάθουνταν σε καρέκλες τζαι εν έπρεπεν να στέκουνται οι καημένοι τόσην ώρα (γενικώς πολλά λλίη ταλαιπωρία ο γαμπρός τζι η νύφη)
2. Η τελετή εξεκίνησε με τον ιερέα να μιλά στο βήμα. Τζαι εμίλαν πολλά κανονικά, εννοώ ο άνθρωπος εν έψαλλεν, εμίλαν. Κανονικά αγγλικά που τα καταλάβουν ούλλοι. Που ήταν πολλά ωραίον πράμαν να το βλέπεις, όι ότι έχω πρόβλημα με τα βυζαντινά, αλλά εν ωραίον ο πιστός να καταλάβει τι του λαλείς τζαι μάλιστα να μιλάς με πολλά καθημερινόν τρόπο, κάμνει τον παπά πολλά ανθρώπινον τζείνην την ώρα της λειτουργίας. Φυσικά άμαν σκεφτείς τα λαφαζαννίκκια τζαι τες παπαριές (καθαρά νεοελληνικά) που ελάλεν ο συγκεκριμένος παπάς, λαλείς καλλύττερα να μεν εκαταλάβαινα τίποτες. Τι "να ενώσετε τες ζωές σας σε μια", "να βαδίσετε στον ίδιο δρόμο χέρι-χέρι χέρι-χέρι", "να αντιμετωπίσετε τες δυσκολίες" κλπ. Η Ράνια Θρασκιά με τη φάτσα του υπουργού παιδείας τζαι καθηγητή ψυχολογίας Αντρέα Δημητρίου (ότι ο παπάς ήταν φτυστός ο Δημητρίου είπα το; εχασκογελούσα μόνη μου μες την εκκλησιάν). Αγαπητή Noor, ελπίζω εσάς να σας κάτσει κανένας καλλύττερος παπάς...
3. Αφού ο παπάς είπεν τα δικά του, εθκιάβασεν τζαι θκυο-τρία ευαγγέλια να έχουμεν (τζαι ο πουπίσω μου να μάσιεται συνέχεια, αμήν αμήν αμήν, εεεε ολάν!) ήρτεν η ώρα η γνωστή η κινηματογραφική. Σηκώνεται το ζεύγος τζαι Yes i do, Yes i do... συγκινητικό για μερικούς (εγώ πάλε επαρατήρησα ότι το Yes i do του γαμπρού δεν ακούστηκε και τόοοσο δυνατά και καθαρά όσο της νύφης, αλλά το αποδίδουμε στο άγχος). Αλλά κυρίες και κύριοι, εδώ έρχεται η μεγάλη αποκάλυψις, γιατί επεριπαίξαν μας κυρία μου. Ναι ναι. όλες οι χολλυγουντιανές ταινίες επεριπαίξαν μας. Υπάρχει ένα κομμάτι που δεν λέγεται στην πραγματικότητα. τζείνον το "αν έχει κάποιος λόγο για να μην γίνει αυτός ο γάμος ας μιλήσει τώρα...." που πετάσσεται κάποιος τζαι σταματά το γάμο τζαι επέρχεται το χάππι έντ, δεν το είπεν ο παπάς. τζαι γενικώς δεν το λαλούν από ότι έμαθα. Κρίμας, κρίμας.
4. Το πιο εκνευριστικό πράμαν του καθολικού γάμου έχω να πω εν τα τραούθκια. Τωρά εννά μου πεις οι ψαλμοί εν καλλύττεροι; Κύριε μου τουλάχιστον οι ψαλμοί εν standard. Ενώ τα τραούθκια..... ήταν ωραίον που ήταν live (ναι ναι στο πάνω μέρος του ναού είσιεν ορχήστραν, να φυρτείς) αλλά τα γέριμα πόσον γλυκανάλατον τραούδιν μπορεί να θκιαλέξει κάποιος για το γάμο του?? τζαι εσύ ο καλεσμένος είσαι υποχρεωμένος να κάτσεις να το ακούσεις. τραύμα, τραύμα. Ήταν τραύμα.
5. Άλλον αρνητικόν εν ότι στον καθολικό γάμο ρε παιδί μου δεν έσιει πολλύν action. Εκτός που το Ναι. Ούτε χωρούς του Ησαϊα, ούτε ροδοπέταλα, ούτε να φκεί το ζευκάριν έξω τζαι να του σύρουν ρύζια, τίποτες (τα ρύζια απαγορευτήκαν γιατί τρών τα τα πεζούνια τζαι πεθανίσκουν με φρικτόν τρόπο). γενικώς, ξενέρωμα ρε παιδί μου.
6. φυσικά υπήρχαν τα τυπικά τα κλασσικά τα πανανθρώπινα του γάμου. ένας ρόκολος να φακκά γυρόν μες την εκκλησίαν την ώρα της τελετής, οι πουρούες μετά που όποθεν επέρναν η νύφη (κατ'ακρίβειαν στην Ιρλανδίαν είσιεν τζαι φωθκιές, όσοι εθέλαν αφτένναν μιαν φωθκιάν έξω που σπίτι τους την ώρα που θα επέρνούσεν το ζεύγος), οι φωτογραφίες, το βίντεο. Κλασσικά.
Μέρος 3ον- Ο στολισμός (χώρου και ανθρώπων):
Σε αυτή την ενότητα τι να πω; συνεχίζονται τα πανανθρώπινα γαμήλια ιδανικά και αξίες. Γάμος χωρίς τούλι, κρέπα χωρίς νουτέλλα. φυσικά, εντάξει η εκκλησία είπαμεν λιτότης. λλίον τούλιν ποτζεί, λλίον ποδά, 5 μαργαρίτες ποτζεί, 5 μαργαρίτες ποδά. τέλος. Διακόσμηση εκκλησίας πανεύκολη. Λιτά πράματα.
Οι άνθρωποι δε.... εντάξει εσκέφτουμουν, θα πάμε σε μια άλλη χώρα, δεν είμαστεν στην Κύπρο, είναι και 1:30 το μεσημέρι, επερίμενα μιαν άλφα ενδυματολογική λιτότητα. Όχι κυρία μου, το σατέν σατέν. το στρας στρας. Αν δεν το βάλεις στο γάμο που θα το βάλεις α; Αλλά είσιεν τζαι σιηρόττερον. Η καππελλαδούρα, τζαι το φκιόρο. φκιόοοοορο, φκιόρο να θέλεις. Κάπου εδώ κάνω παρένθεση για να πω στη φίλη Μ. που τόσον τζαιρόν σκέφτεται να γοράσει φκιόρον για το μαλλίν οξα εννά την περιπαίζουν στη Λευκωσία, να το πράξει πάραυτα. Η τελευταια μόδα. Φυσικά όσον πιο στενή η σχέση σου με το ζεύγος τόσον πιο μεγάλη η καπελλαδούρα/φκιόρον. άσε που κάποιες καπελλαδούρες είχαν τζαι το φτερούιν τους. Ήταν διασκεδαστικό δεν μπορώ να πω. Δυστυχώς αντρέπουμουν να φκάλω φωτογραφίες να τες στείλω της Δρακούνας. Θα εκάμναν πολλά ενδιαφέρον Trash Nation the irish version. Κρίμας.
Η Ερυκίνη σας που λαλείτε, γνωστή φαν του γαμήλιου πανηγυριού (ΝΟΤ!!!) είπεν μιαν τζαι εχόρτασεν που γάμους κυπριακούς, δεν πάει να δει τζαι κανέναν γάμο Ιρλανδικό? ο γάμος βέβαια καθολικός, τζαι ενώ το γαμήλιο γλέντυ είχε άπλετο ενδιαφέρον (από live riverdance μια και η νύφη είναι επαγγελματίας χορεύτρια, μέχρι καραμεθυσμένους Ιρλανδούς γαούρκα να χορεύουν άψογο βαλς) το ποστάκιον εστιάζεται στο πρώτο μέρος, το της εκκλησίας.
Μέρος 1ον- η εκκλησία:
έφυεν η κκελλέ μου με την εκκλησία γιατί μιλούμεν η καθολική εκκλησία σε σύγκριση με την ορθόδοξη καμία σχέσις. Που πολυέλαιοι τζαι γρουσά εικονοστάσια, τζαι γρουσές εικόνες τζαι γενικώς χρυσός κι ασήμι;;; Μιλούμεν όλα ξύλο. ξύλινοι σταυροί ποτζεί ποδά, θκυό αγάλματα του Χριστού στα αριστερά της Αγίας τράπεζας τζαι της Παναγίας στα δεξιά, μια εικόνα της Παναγίας στυλ ορθοδοξίας (εννοώ σαν τες δικές μας) τζαι φυσικά μια έξτρα έξτρα large φωτογραφία του Πάπα πίσω που τον άμβωνα του ιερέα. Γενικώς αν έβαλλες ούλλα τα πράματα της εκκλησίας μαζί με τα βιτρό (μπορεί να ήταν το μόνον ακριβόν πράμαν στο χώρο) μπορεί να εκοστίζαν μισόν εικονοστάσι μιας τυπικής κυπριακής εκκλησίας. Εν τζαι λαλώ ότι η καθολική εκκλησία εν φτωσιή, απλά τα πλάσματα εν το παρασιέζουν τζαι φαίνεται. Το υπέρτατο δε ήταν που εθκιάβαζεν ο παπάς το ευαγγέλιον στην αρχή τζαι όταν ετέλειωσεν εσήκωσεν τζείνον που εκράταν τζαι έκαμεν το σήμα του σταυρού ως είθισται τζαι σε μας. Μόνο που δεν σήκωσει το πεντόκιλο ολοσκάλιστο ευαγγέλιο αλλά κάτι κόλλες, τύπου πρόγραμμα-φιλανθρωπικής-ημερίδας-μη κερδοσκοπικού οργανισμού.
Μέρος 2ον - η τελετή:
Οφείλω να πω ότι λόγω του ότι εχαθήκαμε στα ιρλανδικά λαγκάδια (εκάμαμεν λάθος το τρίτο λειδάβι αριστερά) εχάσαμεν το πιο μεγάλον παναύριν, τουτέστιν το τα-ρα-τα-ραμ τα-ρα-τα-ταμ, το γνωστό εμβατήριο με την είσοδο της νύφης. έτσι ιδέα δεν έχω τι έγινε στην αρκήν. Η τελετή είσιεν πολλύν ενδιαφέρον μπορώ να πω με καλά τζαι κακά πράματα σε σχέση με τον τυπικό κυπριακό ορθόδοξο γάμο:
1. ο γαμπρός τζι η νύφη στο πιο μεγάλο μέρος της λειτουργίας εκάθουνταν σε καρέκλες τζαι εν έπρεπεν να στέκουνται οι καημένοι τόσην ώρα (γενικώς πολλά λλίη ταλαιπωρία ο γαμπρός τζι η νύφη)
2. Η τελετή εξεκίνησε με τον ιερέα να μιλά στο βήμα. Τζαι εμίλαν πολλά κανονικά, εννοώ ο άνθρωπος εν έψαλλεν, εμίλαν. Κανονικά αγγλικά που τα καταλάβουν ούλλοι. Που ήταν πολλά ωραίον πράμαν να το βλέπεις, όι ότι έχω πρόβλημα με τα βυζαντινά, αλλά εν ωραίον ο πιστός να καταλάβει τι του λαλείς τζαι μάλιστα να μιλάς με πολλά καθημερινόν τρόπο, κάμνει τον παπά πολλά ανθρώπινον τζείνην την ώρα της λειτουργίας. Φυσικά άμαν σκεφτείς τα λαφαζαννίκκια τζαι τες παπαριές (καθαρά νεοελληνικά) που ελάλεν ο συγκεκριμένος παπάς, λαλείς καλλύττερα να μεν εκαταλάβαινα τίποτες. Τι "να ενώσετε τες ζωές σας σε μια", "να βαδίσετε στον ίδιο δρόμο χέρι-χέρι χέρι-χέρι", "να αντιμετωπίσετε τες δυσκολίες" κλπ. Η Ράνια Θρασκιά με τη φάτσα του υπουργού παιδείας τζαι καθηγητή ψυχολογίας Αντρέα Δημητρίου (ότι ο παπάς ήταν φτυστός ο Δημητρίου είπα το; εχασκογελούσα μόνη μου μες την εκκλησιάν). Αγαπητή Noor, ελπίζω εσάς να σας κάτσει κανένας καλλύττερος παπάς...
3. Αφού ο παπάς είπεν τα δικά του, εθκιάβασεν τζαι θκυο-τρία ευαγγέλια να έχουμεν (τζαι ο πουπίσω μου να μάσιεται συνέχεια, αμήν αμήν αμήν, εεεε ολάν!) ήρτεν η ώρα η γνωστή η κινηματογραφική. Σηκώνεται το ζεύγος τζαι Yes i do, Yes i do... συγκινητικό για μερικούς (εγώ πάλε επαρατήρησα ότι το Yes i do του γαμπρού δεν ακούστηκε και τόοοσο δυνατά και καθαρά όσο της νύφης, αλλά το αποδίδουμε στο άγχος). Αλλά κυρίες και κύριοι, εδώ έρχεται η μεγάλη αποκάλυψις, γιατί επεριπαίξαν μας κυρία μου. Ναι ναι. όλες οι χολλυγουντιανές ταινίες επεριπαίξαν μας. Υπάρχει ένα κομμάτι που δεν λέγεται στην πραγματικότητα. τζείνον το "αν έχει κάποιος λόγο για να μην γίνει αυτός ο γάμος ας μιλήσει τώρα...." που πετάσσεται κάποιος τζαι σταματά το γάμο τζαι επέρχεται το χάππι έντ, δεν το είπεν ο παπάς. τζαι γενικώς δεν το λαλούν από ότι έμαθα. Κρίμας, κρίμας.
4. Το πιο εκνευριστικό πράμαν του καθολικού γάμου έχω να πω εν τα τραούθκια. Τωρά εννά μου πεις οι ψαλμοί εν καλλύττεροι; Κύριε μου τουλάχιστον οι ψαλμοί εν standard. Ενώ τα τραούθκια..... ήταν ωραίον που ήταν live (ναι ναι στο πάνω μέρος του ναού είσιεν ορχήστραν, να φυρτείς) αλλά τα γέριμα πόσον γλυκανάλατον τραούδιν μπορεί να θκιαλέξει κάποιος για το γάμο του?? τζαι εσύ ο καλεσμένος είσαι υποχρεωμένος να κάτσεις να το ακούσεις. τραύμα, τραύμα. Ήταν τραύμα.
5. Άλλον αρνητικόν εν ότι στον καθολικό γάμο ρε παιδί μου δεν έσιει πολλύν action. Εκτός που το Ναι. Ούτε χωρούς του Ησαϊα, ούτε ροδοπέταλα, ούτε να φκεί το ζευκάριν έξω τζαι να του σύρουν ρύζια, τίποτες (τα ρύζια απαγορευτήκαν γιατί τρών τα τα πεζούνια τζαι πεθανίσκουν με φρικτόν τρόπο). γενικώς, ξενέρωμα ρε παιδί μου.
6. φυσικά υπήρχαν τα τυπικά τα κλασσικά τα πανανθρώπινα του γάμου. ένας ρόκολος να φακκά γυρόν μες την εκκλησίαν την ώρα της τελετής, οι πουρούες μετά που όποθεν επέρναν η νύφη (κατ'ακρίβειαν στην Ιρλανδίαν είσιεν τζαι φωθκιές, όσοι εθέλαν αφτένναν μιαν φωθκιάν έξω που σπίτι τους την ώρα που θα επέρνούσεν το ζεύγος), οι φωτογραφίες, το βίντεο. Κλασσικά.
Μέρος 3ον- Ο στολισμός (χώρου και ανθρώπων):
Σε αυτή την ενότητα τι να πω; συνεχίζονται τα πανανθρώπινα γαμήλια ιδανικά και αξίες. Γάμος χωρίς τούλι, κρέπα χωρίς νουτέλλα. φυσικά, εντάξει η εκκλησία είπαμεν λιτότης. λλίον τούλιν ποτζεί, λλίον ποδά, 5 μαργαρίτες ποτζεί, 5 μαργαρίτες ποδά. τέλος. Διακόσμηση εκκλησίας πανεύκολη. Λιτά πράματα.
Οι άνθρωποι δε.... εντάξει εσκέφτουμουν, θα πάμε σε μια άλλη χώρα, δεν είμαστεν στην Κύπρο, είναι και 1:30 το μεσημέρι, επερίμενα μιαν άλφα ενδυματολογική λιτότητα. Όχι κυρία μου, το σατέν σατέν. το στρας στρας. Αν δεν το βάλεις στο γάμο που θα το βάλεις α; Αλλά είσιεν τζαι σιηρόττερον. Η καππελλαδούρα, τζαι το φκιόρο. φκιόοοοορο, φκιόρο να θέλεις. Κάπου εδώ κάνω παρένθεση για να πω στη φίλη Μ. που τόσον τζαιρόν σκέφτεται να γοράσει φκιόρον για το μαλλίν οξα εννά την περιπαίζουν στη Λευκωσία, να το πράξει πάραυτα. Η τελευταια μόδα. Φυσικά όσον πιο στενή η σχέση σου με το ζεύγος τόσον πιο μεγάλη η καπελλαδούρα/φκιόρον. άσε που κάποιες καπελλαδούρες είχαν τζαι το φτερούιν τους. Ήταν διασκεδαστικό δεν μπορώ να πω. Δυστυχώς αντρέπουμουν να φκάλω φωτογραφίες να τες στείλω της Δρακούνας. Θα εκάμναν πολλά ενδιαφέρον Trash Nation the irish version. Κρίμας.
Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010
Notes from Ireland
Η Ερυκίνη σας εχάθηκεν που μπλόκ και προσώπου γης γιατί έλειπεν ταξίδιν, ταξίδια κατ'ακρίβειαν, για διακοπές (εντελώς μεταξύ μας τούτο γιατί όσον αφορά στη δουλειά είχα "προσωπικά ζητήματα"). Μετά γκόμενου/σχέσεως στην ωραία Ιρλανδία για να παρευρεθούμε σε ένα γάμο (ναι ναι αρκέψαν τζαι τούτα..... η κκελλέ μου εν μες τη βούρκα που λαλεί η μάνα μου) τζαι με τες κολλητές σημαντική συνάντηση για μεζεκλίκια τζαι κρασιά στην Αθήνα με φόντο την Ακρόπολή τζαι βουθκιές στην Αίγινα (καθυστερημένες καλοκαιρινές διακοπές).
αφήνοντας τον ιρλανδικό γάμο πόξω γιατί εν ποστ που μόνος του, ιδού οι εντυπώσεις από την πρώτη μου εμπειρία στην Ιρλανδέζικη επαρχία.
- Μην έχοντας δει καθόλου το Δουβλίνο, αλλά όλο το δυτικό μέρος της Ιρλανδίας, έχω να πω ότι η Ιρλανδία εν κατά βάσει επαρχία. τέσσερεις μέρες δεν είδα ούτε μιαν πολυκατοικία. Ή μάλλον τζαι τζείνες που είδα, στην πόλη που ονομάζεται Galway, ήταν το πολλύν 5 ορόφοι. Επαρχία. Τζαι όταν λέμε επαρχία, εννοούμεν λιβάδι, αγελάδα, άλογο, πρόβατο. Αλλά πολλύν λειβάδιν, πολλή αγελάδα, πάάααααρα πολλή αγελάδα τζαι πολλύν πρόβατον. τζαι έναν σπίτι μες στη μέση. Το μικρό σπίτι στο λιβάδι. Όσο εφιαλτικό κι αν ακούγεται, ναι, το μικρό σπίτι στο λιβάδι είναι υπαρκτή κατάσταση.
- Στην ιρλανδέζικη επαρχία που λαλείτε, τα σπίτια λόγω του ότι συνοδεύονται από λιβάδι-αγελάδα-πρόβατο έχουν μιαν απόσταση το ένα που το άλλο άστα να πάνε. Μιλούμεν άπλα. άπλα καμπόση. όσοι κυπραίοι νεόπλουτοι γυρεύκουν στρέμματα για να κτίσουν τες επαύλεις τους προσέλθετε.
- Στη διαμονή μου στην Ιρλανδία έμαθα που λαλείτε τα 2984 είδη αγελάδας, το πως οι άνθρωποι μέχρι και σήμερα χρησιμοποιούν έναν είδος ξεραμένης λάσπης ας το πούμε, που λέγεται turf, για θέρμανση (πράσινη από όλες τες απόψεις η Ιρλανδία), έμαθα με το χειρότερο τρόπο ότι οι αγελάδες αγχώνουνται με το παραμικρό με απρόσμενες συνέπειες (όπως τζαι το πόσον κατούρημαν μπορεί να φκάλει μια αγελάδα).
- Έμαθα επίσης τι σημαίνει να είσαι απλός άνθρωπος. Όι ότι εν το έξερα τζαι που πριν δηλαδής, τζαι εγώ απλός άνθρωπος είμαι, τζαι ζω σε χωρκό (όι κκάρεντλυ, αλλά γενικότερα) με πολλούς απλούς ανθρώπους. Αλλά το να θορείς νέους ανθρώπους που εν αντρέπουνται που εν που χωρκόν, που ξέρουν να αρμέγουν αγελάδες τζαι να φυτεύκουν, που δεν θέλουν να φύουν που το χωρκόν τους (γιατί έναν ιρλανδέζικον χωρκόν μπορεί να προσφέρει πολλά πράματα, αποκέντρωση που λένε), έννεν κάτι που είχα συνηθίσει.
- Έμαθα επίσης τα βασικά της ιστορίας της Ιρλανδίας. 800 χρόνια αγγλοκρατία λαλεί σου. 800. διπλάσια που τα 400 χρόνια τα τούρτζικα. 800 χρόνια που απαγορεύετουν δια νόμου στα πλάσματα να μιλούν την γλώσσαν τους (τα ιρλανδέζικα είναι ξεχωριστή γλώσσα και όχι απλά αγγλικά με προφορά, εν τέλει) με αποτέλεσμα σήμερα πολλοί ιρλανδοί δεν ξέρουν ιρλανδέζικα σχεδόν καθόλου. 800 χρόνια οι αγρότες (οι ιρλανδοί εν κατά βάση αγρότες/κτηνοτρόφοι) εχάσαν την κυριότητα της γης τους τζαι εδουλεύκαν δούλοι της αγγλικής αριστοκρατίας. Ούτε καν το εθνικό τους άθλημα το Γκαελικό ποδόσφαιρο δεν εδικαιούνταν να παίξουν. Όπως είπεν τζαι η σχέση η Ιρλανδική ιστορία έχει τίτλο "Γιατί μισούμε τους Άγγλους". απόλυτα κατανοητό αν με ρωτάς.
- Τα 800 χρόνια αγγλοκρατίας ελυθήκαν μετά την Ιρλανδική επανάσταση το 1922 που είσιεν την τύχη της δικής μας (μερικές δεκαετίες μετά). Οι εγγλέζοι αποφασίσαν με λλία λόγια να κάμουν έναν διακανονισμόν ανεξαρτησίας, τουτέστιν, "οκ αφού θέλετε να είσαστεν ανεξάρτητον κράτος με γεια σας με χαρά σας, αλλά εννά κρατήσω κάτι τζαι για μέναν. τι στα κομμάθκια τόση μεγαλοψυχία;". Το κάτι τους, η Βόρεια Ιρλανδία, τζείνη που ακόμα τζαι σήμερα εν βυθισμένη στη σύγκρουση.
- highlight της Ιρλανδικής ιστορίας το Bloody Sunday, όταν η εγγλέζικη αστυνομία εμπούκαρε σε έναν αγώνα γκαελικού ποδοσφαίρου τζαι έκαμεν τα γυαλιά καρφιά. "Μπορείς να φανταστείς να είσαι στο γήπεδο τζαι να ξεκινούν πυροβολισμοί που την αστυνομία;" ρωτά η σχέση. Ποιος μπορεί αλήθκεια; (επιστρέφοντας σπίτι έψαξα το Bloody Sunday στη Wikipedia. Εν απίστευτο πόσα έσιει στην παγκόσμια ιστορία. Όλες οι αιματοχυσίες γίνονται τες Κυριακές, εν πράμα;).
- ταξιδεύοντας προς το δυτικό άκρο της Ιρλανδίας, το πιο γεμάτον φύσην, μπορεί κανείς να δει τη θάλασσα (που καμιά σχέση με τη δική μας ή τζείνην της Αίγινας), το λιμάνι τζαι τες αποβάθρες, μπορείς ακόμα να φάεις τζαι το ψαρούιν σου by the sea (by the rain drops επίσης, είμαστεν Ιρλανδίαν είπαμεν). Μπορείς να δεις στην αγορά ζωντανούς κάβουρες τζαι αστακούς (γιάξ) τζαι γενικώς που το βουκολικό μεταφέρεσαι στο θαλασσινό με σχετική ευκολία. Τζείνον που εν θα δεις (τουλάχιστον στα μέρη που επία) εν το αστικό. Τη βουή τζαι τον θόρυβο της μεγαλούπολης.
- γενικώς, όμορφη η Ιρλανδία ρε παιδί μου (έκαμεν μας τζαι ήλιον καμπόσον στο κατά τύχην)
- ωραίοι άνθρωποι τζαι απλοί, πολλά ανοικτόκαρδοι
- αλλά τα γέριμα.... δεν τους καταλάβεις γρι τζι ας μιλούν αγγλικά
αφήνοντας τον ιρλανδικό γάμο πόξω γιατί εν ποστ που μόνος του, ιδού οι εντυπώσεις από την πρώτη μου εμπειρία στην Ιρλανδέζικη επαρχία.
- Μην έχοντας δει καθόλου το Δουβλίνο, αλλά όλο το δυτικό μέρος της Ιρλανδίας, έχω να πω ότι η Ιρλανδία εν κατά βάσει επαρχία. τέσσερεις μέρες δεν είδα ούτε μιαν πολυκατοικία. Ή μάλλον τζαι τζείνες που είδα, στην πόλη που ονομάζεται Galway, ήταν το πολλύν 5 ορόφοι. Επαρχία. Τζαι όταν λέμε επαρχία, εννοούμεν λιβάδι, αγελάδα, άλογο, πρόβατο. Αλλά πολλύν λειβάδιν, πολλή αγελάδα, πάάααααρα πολλή αγελάδα τζαι πολλύν πρόβατον. τζαι έναν σπίτι μες στη μέση. Το μικρό σπίτι στο λιβάδι. Όσο εφιαλτικό κι αν ακούγεται, ναι, το μικρό σπίτι στο λιβάδι είναι υπαρκτή κατάσταση.
- Στην ιρλανδέζικη επαρχία που λαλείτε, τα σπίτια λόγω του ότι συνοδεύονται από λιβάδι-αγελάδα-πρόβατο έχουν μιαν απόσταση το ένα που το άλλο άστα να πάνε. Μιλούμεν άπλα. άπλα καμπόση. όσοι κυπραίοι νεόπλουτοι γυρεύκουν στρέμματα για να κτίσουν τες επαύλεις τους προσέλθετε.
- Στη διαμονή μου στην Ιρλανδία έμαθα που λαλείτε τα 2984 είδη αγελάδας, το πως οι άνθρωποι μέχρι και σήμερα χρησιμοποιούν έναν είδος ξεραμένης λάσπης ας το πούμε, που λέγεται turf, για θέρμανση (πράσινη από όλες τες απόψεις η Ιρλανδία), έμαθα με το χειρότερο τρόπο ότι οι αγελάδες αγχώνουνται με το παραμικρό με απρόσμενες συνέπειες (όπως τζαι το πόσον κατούρημαν μπορεί να φκάλει μια αγελάδα).
- Έμαθα επίσης τι σημαίνει να είσαι απλός άνθρωπος. Όι ότι εν το έξερα τζαι που πριν δηλαδής, τζαι εγώ απλός άνθρωπος είμαι, τζαι ζω σε χωρκό (όι κκάρεντλυ, αλλά γενικότερα) με πολλούς απλούς ανθρώπους. Αλλά το να θορείς νέους ανθρώπους που εν αντρέπουνται που εν που χωρκόν, που ξέρουν να αρμέγουν αγελάδες τζαι να φυτεύκουν, που δεν θέλουν να φύουν που το χωρκόν τους (γιατί έναν ιρλανδέζικον χωρκόν μπορεί να προσφέρει πολλά πράματα, αποκέντρωση που λένε), έννεν κάτι που είχα συνηθίσει.
- Έμαθα επίσης τα βασικά της ιστορίας της Ιρλανδίας. 800 χρόνια αγγλοκρατία λαλεί σου. 800. διπλάσια που τα 400 χρόνια τα τούρτζικα. 800 χρόνια που απαγορεύετουν δια νόμου στα πλάσματα να μιλούν την γλώσσαν τους (τα ιρλανδέζικα είναι ξεχωριστή γλώσσα και όχι απλά αγγλικά με προφορά, εν τέλει) με αποτέλεσμα σήμερα πολλοί ιρλανδοί δεν ξέρουν ιρλανδέζικα σχεδόν καθόλου. 800 χρόνια οι αγρότες (οι ιρλανδοί εν κατά βάση αγρότες/κτηνοτρόφοι) εχάσαν την κυριότητα της γης τους τζαι εδουλεύκαν δούλοι της αγγλικής αριστοκρατίας. Ούτε καν το εθνικό τους άθλημα το Γκαελικό ποδόσφαιρο δεν εδικαιούνταν να παίξουν. Όπως είπεν τζαι η σχέση η Ιρλανδική ιστορία έχει τίτλο "Γιατί μισούμε τους Άγγλους". απόλυτα κατανοητό αν με ρωτάς.
- Τα 800 χρόνια αγγλοκρατίας ελυθήκαν μετά την Ιρλανδική επανάσταση το 1922 που είσιεν την τύχη της δικής μας (μερικές δεκαετίες μετά). Οι εγγλέζοι αποφασίσαν με λλία λόγια να κάμουν έναν διακανονισμόν ανεξαρτησίας, τουτέστιν, "οκ αφού θέλετε να είσαστεν ανεξάρτητον κράτος με γεια σας με χαρά σας, αλλά εννά κρατήσω κάτι τζαι για μέναν. τι στα κομμάθκια τόση μεγαλοψυχία;". Το κάτι τους, η Βόρεια Ιρλανδία, τζείνη που ακόμα τζαι σήμερα εν βυθισμένη στη σύγκρουση.
- highlight της Ιρλανδικής ιστορίας το Bloody Sunday, όταν η εγγλέζικη αστυνομία εμπούκαρε σε έναν αγώνα γκαελικού ποδοσφαίρου τζαι έκαμεν τα γυαλιά καρφιά. "Μπορείς να φανταστείς να είσαι στο γήπεδο τζαι να ξεκινούν πυροβολισμοί που την αστυνομία;" ρωτά η σχέση. Ποιος μπορεί αλήθκεια; (επιστρέφοντας σπίτι έψαξα το Bloody Sunday στη Wikipedia. Εν απίστευτο πόσα έσιει στην παγκόσμια ιστορία. Όλες οι αιματοχυσίες γίνονται τες Κυριακές, εν πράμα;).
- ταξιδεύοντας προς το δυτικό άκρο της Ιρλανδίας, το πιο γεμάτον φύσην, μπορεί κανείς να δει τη θάλασσα (που καμιά σχέση με τη δική μας ή τζείνην της Αίγινας), το λιμάνι τζαι τες αποβάθρες, μπορείς ακόμα να φάεις τζαι το ψαρούιν σου by the sea (by the rain drops επίσης, είμαστεν Ιρλανδίαν είπαμεν). Μπορείς να δεις στην αγορά ζωντανούς κάβουρες τζαι αστακούς (γιάξ) τζαι γενικώς που το βουκολικό μεταφέρεσαι στο θαλασσινό με σχετική ευκολία. Τζείνον που εν θα δεις (τουλάχιστον στα μέρη που επία) εν το αστικό. Τη βουή τζαι τον θόρυβο της μεγαλούπολης.
- γενικώς, όμορφη η Ιρλανδία ρε παιδί μου (έκαμεν μας τζαι ήλιον καμπόσον στο κατά τύχην)
- ωραίοι άνθρωποι τζαι απλοί, πολλά ανοικτόκαρδοι
- αλλά τα γέριμα.... δεν τους καταλάβεις γρι τζι ας μιλούν αγγλικά
ΥΓ: λίαν συντόμως θα λάβετε τζαι τες περιπέτειες των μικρών κυπριοπούλων στας Αθήνας, καθώς τζαι το κρας τεστ (αγγλικά με ελλαδίτικη προφορά) ορθόδοξος vs καθολικός γάμος, αλλά λάου λάου εφόσον είμαστε τζαι σε οργασμό μετακόμισης (η λέξη οργασμός χρησιμοποιείται ως σχήμα λόγου, έννεν τζαι τόοοοσον ευχάριστη διαδικασία).
Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010
Με το που ξύπνησα είχα τούτον το τραούδιν στην σκέψην μου
Τζαι είχα δει το εξής όνειρο (ερμηνείες ευπρόσδεκτες):
Κάθουμαι πάνω σε έναν τεράστιο καναπέ μέσα στη μέση του δρόμου (του δρόμου που εν το σπίτι μου, αλλά όχι μπροστά που το σπίτι μου) τζαι καπνίζω τα τσιγάρα του γάλλου παρέα (ήταν κανονικά τσιγάρα, απλά στο όνειρο έξερα ότι ήταν του γάλλου παρέα).
Σημείωση 1: ΔΕΝ καπνίζω!
Σημείωση 2: ο γάλλος παρέας έκοψεν το κάπνισμαν
Σημείωση 3: i looked so sexy as a smoker....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)