Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Ο πιο αδύναμος κρίκος

ναι ναι άλλο ένα καταθλιπτικό πόστ για τη ζωή του διδακτορικού φοιτητή. Μετά από μια (άλλη μια) χάλια εβδομάδα ή που επισκέπτεσαι τες ψυχοθεραπευτικές υπηρεσίες του πανεπιστημίου ή που γράφεις ποστ, τζαι που να βουράς τωρά στους ειδικούς?

Έτσι που λαλείτε. Είπα τα τζαι σε παλαιότερο ποστ. Το διδακτορικόν είναι σαν τον "πιο αδύναμο κρίκο" με την Έλενα Ακρίτα τζαι όχι σαν το "ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος" με τον Σπυράκο. δηλαδής στο τέλος της ημέρας κερτίζει όχι τζείνος που μπορεί να απαντήσει πιο πολλές ερωτήσεις, αλλά τζείνος που μπορεί να αντέξει την πίεση.

Το πρώτο κτύπημα ήρτεν πριν καναθκυό μήνες, αρχές Δεκέμβρη, τότε που εμάθαμεν ότι ο συνάδελφος διδακτορικός φοιτητής μερικούς μήνες πριν την υποστήριξη της διατριβής του είπεν μας πάι πάι, επαρέτησεν τα τζαι ήβρεν μιαν άλλην δουλειάν αλλού. Η φίλη η Ε. είπεν μου ότι εθκιάβασεν στα μμάθκια του μιαν αβεβαιότητα τζαι θλίψη (τζαι τωρά τι κάμνω), αλλά τζαι μιαν ανακούφισην τζαι έναν "εγώ εκατάφερα τα τζαι έφυα να σπάσετε". Μεν ρωτάτε ίνταλως τα εθκιάβασεν τούτα ούλλα μες τα μμάθκια του, οι ψυχολόγοι τζαι οι γεναίτζες τζαι ο συνδυασμός των δύο είναι παράξενα πλάσματα. Εγώ πάλε εθκιάβασα μέσα μου έναν ανάμικτο συναίσθημα θλίψης τζαι ζήλιας. Τζαι εν έξερα αν έπρεπε να πω "ίντα κρίμαν, μα αφού είσιεν τελειώσει, μόνον η υποστήριξη του έμεινε" ή "μαγκιά του". Είπα το πρώτον που έξω μου τζαι το δεύτερον που μέσα μου (κυρίως γιατί εν μπορώ να μεταφράσω τη λέξη μαγκιά στα αγγλικά).

Τούτην την εβδομάδα έμαθα (εν ήμουν μπροστά, εν είδα, άκουσα που άλλους) ότι ένας άλλος συνάδελφος εξέσπασε σε κλάματα λέγοντας " i cant do this". Όταν εβρεθήκαμε εφάνηκε μου ότι αντρέπετουν λλίον, ίσως να εφοάτουν ότι εμάθαμεν τη στιγμήν αδυναμίας του. Έθελα να του πω εν έσιει λόγον να αντρέπεσαι, εγώ έχασα το μέτρημα στο πόσες φορές έκλαψα που συκκίρτισην τζαι το πόσα i cant do this είπα. εσιώπησα τζαι είπα έναν γειά, τι κάμνεις, ούλλα καλά?

Ο κλοιός αρκέφκει τζαι σφίγγει τζαι οι αδύναμοι κρίκοι εξεκινήσαν να τρίζουν. λαλούν ότι εν ανακουφιστικόν να ξέρεις ότι τζαι οι άλλοι περνούν τα ίδια τζαι ότι τες ίδιες σκέψεις που κάμνεις εσύ κάμνουν τες τζι άλλοι, αλλά για να είμαι ειλικρινής έννενι...

10 σχόλια:

Νικόλας Κυριάκου είπε...

Νομιζω όλοι οι διδακτορικοι σκεφτονται με τον ιδιο τροπο - εκτός απο αυτούς που είναι πολλοί σιγουροι για τον εαυτό τους και αυτούς που δεν εχουν ιδεα για τη μετριοτητα τους (το χειροτερο ειναι ο συνδυασμος των δυο).
Διαβασα αυτο πριν μερικου ςμηνες και ισως σε ενδιαφερει: http://chronicle.com/article/Advising-the-Struggling/125198/

Κράτα!

john είπε...

Ερυκίνη μου να θυμάσε:

we are all in the gutter together,
but some of us are looking at the stars!

Go out and look at the stars !

Χάρης είπε...

Πήρα το διδακτορικό μου πρόσφατα και μέχρι την υποστήριξη της διατριβής ένιωθα σαν να και ήταν να πέσει το ταβάνι πάνω μου και ότι πότε δεν θα έπαιρνα το διδακτορικό. Έκανα την παρουσίαση της διατριβής, περνούσαν οι διαφάνειες και σχεδόν τίποτα ερωτήσεις (σε αντίθεση με την τελευταία φορά που βρέθηκα με την επιτροπή), εμιλούσα και παράλληλα εσκέφτομουν "τι γίνετε; τι έπαθαν και δεν ρωτούν;". Τελικά η επιτροπή ήταν ΟΚ με την διατριβή και γι' αυτούς η παρουσίαση ήταν κάτι τυπικό που επεριμέναν να περάσει.

Αρκετά για μένα, όπως λέμε στα Κυπριακά "νεύρο", προχώρα ακάθεκτη, αυτό που περνάς είναι απολύτως φυσιολογικό, το διδακτορικό θέλει υπομονή και επιμονή, τίποτα άλλο!

Noor είπε...

'Μαγκιά του', αν καταλάβαινε ότι δεν τραβά για διδακτορικό στον πρώτο, άντε στο δεύτερο χρόνο και τα παρατούσε τότε. Αν φτάσεις ως την υπεράσπιση και μετά τα βροντήξεις, νομίζω είναι λίγο βλακεία (ή υπερβολική αδυναμία, όπως θα έλεγες ίσως εσύ, αγαπητή Ερυκίνη). Αυτά βέβαια τα λέω εκ των υστέρων. Τους τελευταίους μήνες κι εγώ ένιωθα ότι θα πέσει ο ουρανός να με πλακώσει. Δεν σκέφτηκα όμως να τα παρατήσω γιατί είχα πίσω μου τρία χρόνια σκληρής δουλειάς και η επένδυση (οικονομική και μη) είναι απλά πολύ μεγάλη.

Moonlight είπε...

Φοούμαι να κάμω σχόλιο, αλλά φαντάσου ότι εγώ νοιώθω έτσι που πριν το πτυχίο!
Μεν αφήνεις άλλα πράματα να σε απασχολούν, πράματα που εν αξίζουν. Αφοσιώθου, προσπάθα να βλέπεις τα πράματα θετικά- μετά που λίγο καιρό θα σου φκαίνει φυσικά, χωρίς προσπάθεια- και θα τα κατφέρεις, εγώ χωρίς να σε ξέρω, πιστέυκω σε!

Ερυκίνη είπε...

Αγαπημένοι φίλοι, συνοδοιπόροι,
καταρχήν Χάρη συγχαρητήρια φίλε μου τζαι μπράβο σου. Βάλλω τον εαυτό μου στη θέση σου τζαι τωρά μάλλον θα πετάς στην στρατόσφαιρα που το πόσον βάρος έφυεν!!!

Νικόλα και Γιαννη,
κρατώ ίντα να κάμω? αλλά εν δύσκολο τα γέριμα, τζαι εν είμαι που τζείνους που εν αναγνωρίζουν τη μετριότητα τους ούτε που τζείνους που θορούν τα άστρα.

Εχτές (μετά που μία μίλκα μπισκότο των 300γρ. τζαι τσιπς πάπρικα των 200γρ.) ήμουν πλέον χωρίς κατάθλιψη, τζαι εμιλούσα με την σχέση για το χριστιανισμό (άσχετο). ελαλούσα του που λέτε τη συζήτηση που είχα με τη μάνα μου Π.Δ. (προ διδακτορικού) όταν είπα για πρώτη φορά πως δεν πιστεύκω στο Θεό. Η Μάνα είπε "ε τζαι σε τι πιστεύκεις;" τζαι εγώ απάντησα "πιστεύκω στον εαυτό μου τζαι εν αρκετό". Εσυνειδητοποίησα τζείνην την ώρα ότι τούτην την ψωνάρα που είχα κάποτε εν την έχω πιον. Γι' αυτό τζι εν είμαι πλέον ούτε που τζείνους που εν σίουροι για τον εαυτόν τους. Εσκέφτηκα πόσο θα έθελα τούτην την Ερυκίνη δαμέ σήμερα....

Noor,
ακριβώς αυτά είναι που εν βοηθούν. Γιατί κάμνουν τον διδακτορικό του 1-2ου έτους να πει; ΄Μήπως εγώ εν θα έπρεπε να καρτερώ, να την κάνω εγκαίρως; Μαγκιά του εγώ λαλώ. Επέρασεν 4 χρόνια που επληρώνετουν πολλά καλά στο πανεπιστήμιο, απέκτησε πάααρα πολλές δεξιότητες (ήταν το πλάσμαν που κατείχεν ούλλον τον εργαστηριακό εξοπλισμό στο φουλ) τζαι ήβρεν την ευκαιρία να τες χρησιμοποιήσει αλλού. όχι κι άσχημα λέω εγώ...

drSpock είπε...

Από τη μια δε μπορώ να πω ότι δυσκολεύτηκα κι εγώ τόσο (συνέχεια!) αλλά από την άλλη το έχω επιβεβαιωμένο ότι όταν φτάσεις να πεις "δεν αντέχω άλλο" τότε είσαι έτοιμος να το πάρεις και είσαι και κοντά.
Μάνα κουράγιο!

drSpock είπε...

Υ.Γ: Είχα όμως τον πιο υποστηρικτικό επιβλέπων ever! Και κάνει τεράστια διαφορά!

postbabylon είπε...

γράφετε τέθκια τζιαι φοιτσιάζετε μας σιορ!

Disciple είπε...

Μα αν δεν σπάσεις κάποια στιγμή, αν δεν αμφιβάλλεις, καλύτερα να τα παρατήσεις.
εγώ ουτε στην μέση εν έφτασα τζιαι ήδη απελπίστηκα άπειρες φορές. Αλλά η στιγμή που ξεπερνάς την αμφιβολία...πε μου, εχει λάθος; :)