Τες τελευταίες μέρες για κάποιο λόγο ακούω τούτον το τραούδιν ξανά τζαι ξανά.
Κάθουμαι στο γραφείο τζαι ονειρεύκουμαι τες διακοπές (τζείνες που θα έρτουν σε θκυό εφτομάδες) σε μια ελληνική παραλία, χωρίς ίντερνετ, χωρίς κομπιούτερ. Χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο. Καλοτζαίριν.
Θορώ τα to do lists μου, που τα οποία ακόμα δεν μπορώ να σβήσω τίποτε τζαι ξαναβάλλω το να παίξει.
Θκιαβάζω ειδήσεις στο ίντερνετ τζαι κλείω τα μμάθκια μου σφικτά. Στέλνω κύματα ενέργειας στο σύμπαν να μπορούσε να πάρει πίσω δολοφονίες μεταναστών τζαι πυρκαγιές τζαι κρίσεις τζαι τρόικες. Κλείω τα μμάθκια μου σφικτά (λες τζαι η ύπαρξη ή μη της πραγματικότητας εξαρτάται που την πρόσβασην στον αμφιβληστροειδή μου) τζαι βάλλω το να παίξει ξανά.
Πρωί πρωί στο γραφείο, θκιαβάζω τον Ίνβικτο τζαι το καλοτζαίριν μαυρίζει. Ίντα μοίρα τζαι τούτη, ούλλες οι μαύρες επέτειοι στες πιο φωτεινές μέρες. Προσπαθώ να μεν σκέφτουμαι τζαι βάλλω το τραούδιν να παίξει ακόμα μια φοράν.
Εν ξέρω γιατί. Γιατί τούτον το τραούδιν. Πολλούς εν τους αρέσκει ο Φοίβος. Εμέναν πάλε αρέσκει μου. Αλλά πάλε τούτον έννεν που τα αγαπημένα μου. Εν ξέρω. Ίσως γιατί έσιει μια θλίψην έντονην μέσα του συνυφασμένην με το καλοτζαίριν τζαι ταιρκάζει με την ατμόσφαιρα.
Ο Φοίβος θυμίζει μου τζείνον τον τζαιρόν που τον είδα πρώτη φορά. Τότε, πρώτη εβδομάδα στο πρώτο μου έτος στο Πανεπιστήμιο. Πάρτυ καλωσορίσματος που τες παρατάξεις τζαι μια (η Αναγέννηση αλόπως) είσιεν φέρει το Φοίβο. Να καθούμαστεν ούλλοι χαμέ στο γρασίδι τζαι ο Φοίβος να τραουδά στην σκηνή αρχικά τζαι μετά να περνά ανάμεσα μας στο γρασίδι. Δεκαοκτώ. Τότε που ούλλα ήταν απλά. Ίσως όι τζαι τόσον απλά, αλλά πιο εύκολα. Ή τελοσπάντων, τότε που ούλλα ήταν πιθανά τζαι τίποτε τετελεσμένον.
Τότε που το καλοτζαίριν εμπορούσεν να τα διορθώσει ούλλα. Ρε παιδί μου, τούτον το τότε κάποτε μοιάζει σαν χτες τζαι κάποτε σαν να επεράσαν εκατοντάδες χρόνια.
Ίσως το καλοκαίρι να μεν μπορεί να ξανάρτει όπως παλιά. Αθώα τζαι ξέγνοιαστα τζαι καταλυτικά. Ίσως να μεν είμαστεν ποττέ οι ίδιοι. Ίσως έτσι ναν τα πράματα εκ φύσεως. Σταματώ τες σκέψεις τζαι ακούω το ακόμα μια φορά.
Το καλοκαίρι θα' ρθει υποθέτω τζι ας μεν γίνουμεν χαζούληδες όπως ήμασταν μικροί.
Κάθουμαι στο γραφείο τζαι ονειρεύκουμαι τες διακοπές (τζείνες που θα έρτουν σε θκυό εφτομάδες) σε μια ελληνική παραλία, χωρίς ίντερνετ, χωρίς κομπιούτερ. Χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο. Καλοτζαίριν.
Θορώ τα to do lists μου, που τα οποία ακόμα δεν μπορώ να σβήσω τίποτε τζαι ξαναβάλλω το να παίξει.
Θκιαβάζω ειδήσεις στο ίντερνετ τζαι κλείω τα μμάθκια μου σφικτά. Στέλνω κύματα ενέργειας στο σύμπαν να μπορούσε να πάρει πίσω δολοφονίες μεταναστών τζαι πυρκαγιές τζαι κρίσεις τζαι τρόικες. Κλείω τα μμάθκια μου σφικτά (λες τζαι η ύπαρξη ή μη της πραγματικότητας εξαρτάται που την πρόσβασην στον αμφιβληστροειδή μου) τζαι βάλλω το να παίξει ξανά.
Πρωί πρωί στο γραφείο, θκιαβάζω τον Ίνβικτο τζαι το καλοτζαίριν μαυρίζει. Ίντα μοίρα τζαι τούτη, ούλλες οι μαύρες επέτειοι στες πιο φωτεινές μέρες. Προσπαθώ να μεν σκέφτουμαι τζαι βάλλω το τραούδιν να παίξει ακόμα μια φοράν.
Εν ξέρω γιατί. Γιατί τούτον το τραούδιν. Πολλούς εν τους αρέσκει ο Φοίβος. Εμέναν πάλε αρέσκει μου. Αλλά πάλε τούτον έννεν που τα αγαπημένα μου. Εν ξέρω. Ίσως γιατί έσιει μια θλίψην έντονην μέσα του συνυφασμένην με το καλοτζαίριν τζαι ταιρκάζει με την ατμόσφαιρα.
Ο Φοίβος θυμίζει μου τζείνον τον τζαιρόν που τον είδα πρώτη φορά. Τότε, πρώτη εβδομάδα στο πρώτο μου έτος στο Πανεπιστήμιο. Πάρτυ καλωσορίσματος που τες παρατάξεις τζαι μια (η Αναγέννηση αλόπως) είσιεν φέρει το Φοίβο. Να καθούμαστεν ούλλοι χαμέ στο γρασίδι τζαι ο Φοίβος να τραουδά στην σκηνή αρχικά τζαι μετά να περνά ανάμεσα μας στο γρασίδι. Δεκαοκτώ. Τότε που ούλλα ήταν απλά. Ίσως όι τζαι τόσον απλά, αλλά πιο εύκολα. Ή τελοσπάντων, τότε που ούλλα ήταν πιθανά τζαι τίποτε τετελεσμένον.
Τότε που το καλοτζαίριν εμπορούσεν να τα διορθώσει ούλλα. Ρε παιδί μου, τούτον το τότε κάποτε μοιάζει σαν χτες τζαι κάποτε σαν να επεράσαν εκατοντάδες χρόνια.
Ίσως το καλοκαίρι να μεν μπορεί να ξανάρτει όπως παλιά. Αθώα τζαι ξέγνοιαστα τζαι καταλυτικά. Ίσως να μεν είμαστεν ποττέ οι ίδιοι. Ίσως έτσι ναν τα πράματα εκ φύσεως. Σταματώ τες σκέψεις τζαι ακούω το ακόμα μια φορά.
Το καλοκαίρι θα' ρθει υποθέτω τζι ας μεν γίνουμεν χαζούληδες όπως ήμασταν μικροί.
5 σχόλια:
Προσπαθούμε να κάμουμε όσο πιο πολλά πράματα μπόρουμε που το to do list μας! ;)
Φοίβος <3
"Ίντα μοίρα τζαι τούτη, ούλλες οι μαύρες επέτειοι στες πιο φωτεινές μέρες." 'Οντως έννε πολλά παράξενο; Υποτίθεται είμαστε μια χώρα που λούζεται συνέχεια που ήλιο. Ήλιος=φως=γνώση=θείο=ευτυχία=κλπ κλπ. Εν ακόμα αποδεδειγμένο ότι ο ήλιος βοηθά στον εγκέφαλο να γίνουμε πιο έξυπνοι. Τζι οι Αμερικάνοι τι εφεηύραν; Τα γυαλιά ήλιου!! Έννε πολλά παράξενο που σχεδόν ούλλες οι χώρες που λούζουνται που ήλιο υποφέρουν (PIGS, Αφρική, Μέση Αναταλή κλπ). Κάποιοι μας ζηλεύκουν;
Καλημέρα σας.
@Φουρνόφκιος
ε καλά εγώ εν εφύρτηκα τζιόλις. Το to do list μου που εν ταράσσει εν τζείνον με τα πράματα που έχω να κάμω στη δουλειά, έτσι ξέρεις αποφεύγω το!
@ Ψεύτης.
αααααχχχ. Πε τζαι εσού. Οι χώρες που λούζονται που ήλιον υποφέρουν γιατί κάποιες έχουν τζι άλλα καλα που τα θέλουν ούλλοι (δες χώρες με πετρόλαα, θκιαμάντια κλπ.). Κάποιες γιατί ο ήλιος ο όμορφος έρκεται με μιαν νοοτροπία που εν σε βάλλει στο καλούπι του μέρμηγκα του εργατικού, αλλά του τζίτζικα του τραουδιστή. Απλά κάποτε έρκεται τζι ο σιημώνας. Η κολλητή μου η Κάτω Ύδατα πάλε έσιει μιαν αντίθετη θεωρία, το ότι οι Βόρειοι αναγκάζουνται να γινούν πιο έξυπνοι γιατί πρέπει να εφεύρουν τρόπους να επιβιώσουν στον ψόφον, ενώ εμείς...
Πάντως, έναν εν το σίουρον. Ο ήλιος βοηθά στην παραγωγή τζείνης της ουσίας στον εγκέφαλο που συνδέεται με την ευτυχία. Τζαι αν εξαιρέσεις τα δράματα των τελευταίων χρόνων, οι χώρες που λούζονται που ήλιον, έχουν λλιόττερες καταθλίψεις τζαι λλιόττερες αυτοκτονίες. Τζαι αν δεν είχαμεν τον ήλιο δεν ξέρω πως θα τα εφκάλλαμεν πέρα με τα δράματα που περνούμεν...
Τζαι τούτον ναι πιστεύκω ναι ζηλεύκουν το (την ευτυχία εννοώ). Τζαι καλά κάμνουν.
"... SIEMPRE
Αυτό το καλοκαίρι θα 'ρθει.
Αυτό το καλοκαίρι δεν θα 'ρθεί.
Η τρέλλα της φύσης είναι ότι ζει.
Η τρέλλα της φύσης είναι ό,τι ζει..."
http://hlithioagrino.blogspot.com/2007/05/siempre.html
Δημοσίευση σχολίου