Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

Εμείς οι αθώοι...

Εχτές ετσακώθηκα με τη Μάνα μου. Όι ακριβώς καυκάς αλλά έτο, εδιαφωνήσαμεν. Τζαι παρά το γεγονός ότι εν αρκετά προσωπικά πράματα (τωρά εννά μου πεις τι αντρέπεσαι, τόσα τζαι τόσα είπαμεν δαμέσα) θα έθελα να μοιραστώ μαζί σας τη συζήτηση γιατί έσιει ενδιαφέρον.

Που λέτε... η Μάνα ελάλεν μου τα νέα της οικογένειας εχτές. Πως το ανεργιακόν επίδομα του Πατέρα με τον Αύγουστο έληξεν αισίως τζαι πως στη συζήτηση του ίντα μπου κάμνουμεν που δαμέ τζαι πέρα είπαν της (ποιος ξέρει ποιος) ότι δικαιούται ο Πατέρας το επίδομαν Ασθενείας που δεν είχεν πάρει (ούτε πέρσι, ούτε πρόπερσι, ούτε για πάρα πολλά πολλά χρόνια, γιατί εδούλευκεν αδιαλλείπτως).

"Ναι, μα έννεν άρρωστος" λαλώ εγώ
"Ναι, αλλά αφού δικαιούται το τζαι εν το έπιασεν" λαλεί η Μάνα
"Ναι αλλά αφού ΕΝ ήταν άρρωστος, πως ήταν να το πιάσει?" επαναλαμβάνω
"Ναι, αλλά μπορεί να το πιάσει τωρά"
"Ναι, μα ΕΝΝΕΝ ΑΡΡΩΣΤΟΣ", δαμέ αφτένω γιατί υποψιάζουμαι τι θα ακολουθήσει
"Ε να πάει σε ένα γιατρό να του υπογράψει ότι εν άρρωστος."
" ΡΕ ΜΑΜΜΑ μαφίες? Μαφίες? Εν αντρέπεσαι?"
"Ε... τζαι η τάδε η γεναίκα του τάδε έτσι έκαμεν τζαι έπιασεν το επίδομαν. Είπεν μου ο τάδε ότι τζαι εγώ μπορώ να το κάμω"
"Εν με κόφτει τι κάμνει ο ένας τζαι ο άλλος. Τζαι επειδή οι άλλοι κάμνουν μαφίες εννά τες κάμουμεν τζαι εμείς?"
Δαμέ εσυνειδητοποίησα ότι φωνάζω γιατί η Μάνα μου λαλεί με ύφος μωρού που του εκάμαν παρατήρησην
"Ούλλοι οι άλλοι να τα κάμνουν τζαι να κανονίζουνται, μόνον εμείς εμείναμεν αθώοι...."
"Ο καθένας κάμνει ότι καταλάβει. Αλλά αν κάμεις έτσι κουβένταν, μεν τολμήσεις να ξαναπαραπονεθείς για τες μαφίες που κάμνουν οι άλλοι εντάξει?"
Τούτον το επιχείρημαν φαίνεται να πιάννει πολλά στη Μάνα (που πάντα εδιαμαρτύρετουν για τους άλλους, γιατί εν ιμπόρει τες αδικίες). Εξάλλου είπεν "ο Πατέρας σου εδήλωσεν ευθαρσώς ότι δεν μπορεί ποττέ να φανταστεί τον εαυτόν του να παέννει στο γιατρό (ακόμα τζαι τζείνον του χωρκού) τζαι να ζητά έτσι πράμαν. Εν μπορεί λαλεί αντρέπεται."

Ξέρω ότι εν θα εκάμναν έτσι πράμαν, αλλωσπως δεν θα είχα την τόλμη να σας τα πω τούτα ούλλα δαμέ. Ξέρω τους. Αλλά εσκέφτουμουν εχτές μετά το τηλεφώνημαν τούτον, πόσο πόσο πόσο tempting ένι άμαν μεινίσκεις σε έναν τόπον που τούτα τα πράματα εν ο κανόνας τζαι όι η εξαίρεση, να τα κάμεις τζαι εσύ. Τζαι πόσον το σύστημαν όχι μόνο επιβραβεύει τζείνους που τα κάμνουν, αλλά τζαι τούτον εν το πιο δύσκολον, τιμωρεί στην ουσία τζείνους που μένουν αθώοι (τζαι που αθώοι γίνουνται μαλάκες). Πόσο μπορεί κανείς να παραμένει αθώος λαμβάνοντας τέθκοιαν τιμωρία?

ΥΓ: η πρώτη φορά που εσυνειδητοποίησα τούτην την τιμωρία την αθωότητας ήταν τότε όταν ούλλοι ετελειώσαμεν το μάστερ μας. Νέοι επαγγελματίες. Εγώ θα επάεννα για δικτατορικά, έτσι εν με έκοφτεν, αλλά οι υπόλοιποι συμφοιτητές μου, εκάμαν ούλλοι αιτήσεις για θέση ψυχολόγου στην κυβέρνηση. Ούλλοι να γνωρίζουνται μεταξύ τους, να ξέρουν τα προσόντα του καθενού. έτσι όταν εφκήκεν η λίστα, όσες παρατυπίες εγινήκαν για να φκούν κάποιοι πουπάνω, ήταν τόσον μα τόσον εμφανείς. Θυμούμαι την απογοήτευση τότε τζείνων που, αλί, ωσαν αθώοι, εβάλαν στην αίτησην τα πιστοποιητικά τους όπως ήταν, τα προσόντα τους όπως ήταν ειλικρινώς τζαι δίχα να κουντήσουν γνωστούς. Τζαι πως τούτοι εκαταλήξαν άνεργοι. Εσκέφτουμουν τότε, τι μαθαίνουν τούτοι οι νέοι στην πρώτη τους φορά που φκαίνουν στη δουλειά? τι τους μαθαίνει το σύστημα? Μεν είσαι ειλικρινής γιατί θα χάσεις.
Ευτυχώς υπάρχουν τζείνοι οι ρομαντικοί σε τούτον τον κόσμον, που δεν μαθαίνουν... Αλλά ως πόσον?  

7 σχόλια:

Μάριος είπε...

Ίνταλος φαίνεται ότι ζεις σε χώραν της ΒΔ Ευρώπης :-)
Έχω τζιαι γω τες ίδιες αρχές, τζιαι οι δικοί μου, αλλά απορώ αν εζούσα στην Νήσον αν θα εκλογίκευα τούτα τα πράματα τζιαι γω αναπόφευκτα, απορώ...

Moonlight είπε...

Μάλιστα...νοιώθω σε 1000%. Απλά εν μπορείς για πάντα να νοιώθεις ο μαλάκας της υπόθεσης. Ειδικά άμα ξέρεις τι έκαμες, τι αξίζεις, κλπ.....

Θέλω να κλαίω άμα τα σκέφτουμαι....

Ερυκίνη είπε...

@Παττιχάρης
:))). εντάξει τζαι στην Κύπρον τα ίδια εσκέφτουμουν. φυσικά εν ξέρω για πόσον θα εσυνέχιζα να τα σκέφτουμαι.

@μουν,

Ναι ακριβώς εν μπορείς. Καταλάβω πάρα πολλά τζείνα τα πλάσματα που λαλούν ρε κουμπάρε στο τέλος της ημέρας θα παίξω τζαι εγώ το παιχνίδιν. Εν αναπόφευκτον ίσως να έρτει τζείνη η ώρα. Γιατί υπάρχουν τζαι όρια στην αντοχή. Απλά εν κρίμαν που η αντοχή μας τεστάρεται τόσον τόσον πολλά. άμαν θορώ τούτους δαμέ τζαι κάμνω τη σύγκριση τζι εγώ θέλω να κλαίω.

Aceras Anthropophorum είπε...

Tι ως πόσον; Μέχρι τέλους.

Disdaimona είπε...

επροβλημάτισες με κόρη...όι για σένα, αλλά γιατί ένας ανθρωπος ρε σε μιαν ηλικία να μεν εσιει δουλεια τζαι λεφτα να ζήσει; πως θα ζήσει;

η ατιμία ένι ότι εν εσιει δουλειά τζαι τωρά εν τον κανει το μαράζι του πρεπει να δώκει τζαι το παράδειγμα του ήθους...ε εντάξει...κάποια στιγμή πρέπει να προβληματιστούμεν για το τί θα κάμουμεν, διότι εν πολλά δύσκολο για τους μεγάλους σε ηλικία ανθρωπους να βρίσκουνται σε έτσι θέση...ξερεις τα καλύτερα τζαι σαν ψυχολόγα...

Disdaimona είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ερυκίνη είπε...

@Aceras
Υποθέτω τζαι η δική μου απάντηση έτσι ένι. Αλλά πάλε εγώ είμαι έξω που τον χορό. Είμαι σίουρη ότι για κάποιους ανθρώπους είναι τζαι θα είναι μέχρι τέλους. Ελπίζω τζαι για τους γονιούς μου.

@ Δις
Αχχ έσιεις δίκαιον. Εν πολλά δύσκολον, για ούλλους. Τζαι ως κοινωνίες δηλαδή πρέπει να αναθεωρήσουμεν. όι μόνο στην Κύπρον σε ούλλη την Ευρώπη. Οι άνεργοι πλέον εν τεράστιος αριθμός. Τζαι πρέπει να μπορούν να ζήσουν με μιαν αξιοπρέπειαν, ώσπου να ξανασταθούν που μόνοι τους στα πόθκια τους. Εν ξέρω πως, αλλά συμφωνώ πρέπει να δούμε τι κάμνουμεν.