Εμείς οι αθώοι...

Εχτές ετσακώθηκα με τη Μάνα μου. Όι ακριβώς καυκάς αλλά έτο, εδιαφωνήσαμεν. Τζαι παρά το γεγονός ότι εν αρκετά προσωπικά πράματα (τωρά εννά μου πεις τι αντρέπεσαι, τόσα τζαι τόσα είπαμεν δαμέσα) θα έθελα να μοιραστώ μαζί σας τη συζήτηση γιατί έσιει ενδιαφέρον.

Που λέτε... η Μάνα ελάλεν μου τα νέα της οικογένειας εχτές. Πως το ανεργιακόν επίδομα του Πατέρα με τον Αύγουστο έληξεν αισίως τζαι πως στη συζήτηση του ίντα μπου κάμνουμεν που δαμέ τζαι πέρα είπαν της (ποιος ξέρει ποιος) ότι δικαιούται ο Πατέρας το επίδομαν Ασθενείας που δεν είχεν πάρει (ούτε πέρσι, ούτε πρόπερσι, ούτε για πάρα πολλά πολλά χρόνια, γιατί εδούλευκεν αδιαλλείπτως).

"Ναι, μα έννεν άρρωστος" λαλώ εγώ
"Ναι, αλλά αφού δικαιούται το τζαι εν το έπιασεν" λαλεί η Μάνα
"Ναι αλλά αφού ΕΝ ήταν άρρωστος, πως ήταν να το πιάσει?" επαναλαμβάνω
"Ναι, αλλά μπορεί να το πιάσει τωρά"
"Ναι, μα ΕΝΝΕΝ ΑΡΡΩΣΤΟΣ", δαμέ αφτένω γιατί υποψιάζουμαι τι θα ακολουθήσει
"Ε να πάει σε ένα γιατρό να του υπογράψει ότι εν άρρωστος."
" ΡΕ ΜΑΜΜΑ μαφίες? Μαφίες? Εν αντρέπεσαι?"
"Ε... τζαι η τάδε η γεναίκα του τάδε έτσι έκαμεν τζαι έπιασεν το επίδομαν. Είπεν μου ο τάδε ότι τζαι εγώ μπορώ να το κάμω"
"Εν με κόφτει τι κάμνει ο ένας τζαι ο άλλος. Τζαι επειδή οι άλλοι κάμνουν μαφίες εννά τες κάμουμεν τζαι εμείς?"
Δαμέ εσυνειδητοποίησα ότι φωνάζω γιατί η Μάνα μου λαλεί με ύφος μωρού που του εκάμαν παρατήρησην
"Ούλλοι οι άλλοι να τα κάμνουν τζαι να κανονίζουνται, μόνον εμείς εμείναμεν αθώοι...."
"Ο καθένας κάμνει ότι καταλάβει. Αλλά αν κάμεις έτσι κουβένταν, μεν τολμήσεις να ξαναπαραπονεθείς για τες μαφίες που κάμνουν οι άλλοι εντάξει?"
Τούτον το επιχείρημαν φαίνεται να πιάννει πολλά στη Μάνα (που πάντα εδιαμαρτύρετουν για τους άλλους, γιατί εν ιμπόρει τες αδικίες). Εξάλλου είπεν "ο Πατέρας σου εδήλωσεν ευθαρσώς ότι δεν μπορεί ποττέ να φανταστεί τον εαυτόν του να παέννει στο γιατρό (ακόμα τζαι τζείνον του χωρκού) τζαι να ζητά έτσι πράμαν. Εν μπορεί λαλεί αντρέπεται."

Ξέρω ότι εν θα εκάμναν έτσι πράμαν, αλλωσπως δεν θα είχα την τόλμη να σας τα πω τούτα ούλλα δαμέ. Ξέρω τους. Αλλά εσκέφτουμουν εχτές μετά το τηλεφώνημαν τούτον, πόσο πόσο πόσο tempting ένι άμαν μεινίσκεις σε έναν τόπον που τούτα τα πράματα εν ο κανόνας τζαι όι η εξαίρεση, να τα κάμεις τζαι εσύ. Τζαι πόσον το σύστημαν όχι μόνο επιβραβεύει τζείνους που τα κάμνουν, αλλά τζαι τούτον εν το πιο δύσκολον, τιμωρεί στην ουσία τζείνους που μένουν αθώοι (τζαι που αθώοι γίνουνται μαλάκες). Πόσο μπορεί κανείς να παραμένει αθώος λαμβάνοντας τέθκοιαν τιμωρία?

ΥΓ: η πρώτη φορά που εσυνειδητοποίησα τούτην την τιμωρία την αθωότητας ήταν τότε όταν ούλλοι ετελειώσαμεν το μάστερ μας. Νέοι επαγγελματίες. Εγώ θα επάεννα για δικτατορικά, έτσι εν με έκοφτεν, αλλά οι υπόλοιποι συμφοιτητές μου, εκάμαν ούλλοι αιτήσεις για θέση ψυχολόγου στην κυβέρνηση. Ούλλοι να γνωρίζουνται μεταξύ τους, να ξέρουν τα προσόντα του καθενού. έτσι όταν εφκήκεν η λίστα, όσες παρατυπίες εγινήκαν για να φκούν κάποιοι πουπάνω, ήταν τόσον μα τόσον εμφανείς. Θυμούμαι την απογοήτευση τότε τζείνων που, αλί, ωσαν αθώοι, εβάλαν στην αίτησην τα πιστοποιητικά τους όπως ήταν, τα προσόντα τους όπως ήταν ειλικρινώς τζαι δίχα να κουντήσουν γνωστούς. Τζαι πως τούτοι εκαταλήξαν άνεργοι. Εσκέφτουμουν τότε, τι μαθαίνουν τούτοι οι νέοι στην πρώτη τους φορά που φκαίνουν στη δουλειά? τι τους μαθαίνει το σύστημα? Μεν είσαι ειλικρινής γιατί θα χάσεις.
Ευτυχώς υπάρχουν τζείνοι οι ρομαντικοί σε τούτον τον κόσμον, που δεν μαθαίνουν... Αλλά ως πόσον?