Πότε αλήθκεια εν καλή στιγμή να πάρει κάποιος αποφάσεις για τη ζωή του εν έναν ερώτημαν.
Άμαν είσαι χαρούμενος τζαι καλά εν θέλεις να σκέφτεσαι τούτα τα πράματα (δουλειές, μετακομίσεις) γιατί είσαι καλά τζαι εν θέλεις να ππέσσεις με τη διαδικασία λήψης αποφάσεων.
Άμαν εν είσαι καλά, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, έρκεται σου τζείνη η επιθυμία αυτόματα του να πάρεις αποφάσεις, ενώ ξέρεις πολλά καλά ότι έννεν σοφό να παίρνεις αποφάσεις σε τέθκοιες περιόδους που τα θορείς ούλλα μαύρα.
Πρέπει δηλαδή να έβρεις μια φάση που να μεν είσαι ούτε καλά, ούτε κακά. Αλλά πούντην τούτην την περίοδο?
Τον τελευταίο καιρό σκέφτουμαι πολλά πράματα. ήρτεν ο τζαιρός των αποφάσεων, ανεξαρτήτως διάθεσης, κάποιες αποφάσεις πρέπει να παρθούν. Κάποιες επαρθήκαν, κάποιες εμισο-παρθήκαν αλλά τρέμουμεν να τες παραδεχτούμεν, κάποιες ακόμα εκκρεμούν.
Καταρχήν αποφάσισα (λαλώ σας τζείνες που επαρθήκαν έτσι για να δεσμευτώ δημόσια να τες υλοποιήσω) ότι εννά το γράψω τζείνον το γέριμον το βιβλίον. Δεν ξέρω πως, δεν ξέρω πότε, ούτε ίντα πράμαν εννα φκει, αλλά έφτασεν η στιγμή, το βιβλίον πρέπει να αρκέψει να γράφεται. Έχω ήδη δηλαδής πάνω κάτω 40 σελίδες (εμείναν οι υπόλοιπες 160).
Επίσης εμισο-αποφάσισα (αλλά εν το είπα ακόμα της Μάνας τζαι του Πατέρα) ότι με το πέρας του βιβλίου, αν είμαι ακόμα ζωντανή τζαι με σώας τας φρένας, τζαι η σχέση εξακολουθεί να με θέλει ως τότε, μάλλον (εν εκλείσαμεν 1000%) θα πάω να μείνω Λονδίνον για λλίον.
Τζείνον που δεν αποφάσισα ακόμα εν το για πόσο. Εκκρεμότητα 1 που δεν μπορεί να λυθεί με τίποτες. Που την μιαν κόφκεται η καρκιά μου στη σκέψη να μείνω τζιάλλον μακριά που τη νήσο. Που την άλλην, εν ξέρω αν μπορώ να την αντιμετωπίσω ξανά με τα παλιά της χούγια συν τα καινούργια ζόρκα της κρίσης. Τζαι εν τζαι η σχέση που θέλει να έρτει, εν θέλει. Τζι αν δεν θέλει, εγώ τι κάμνω? Μπρος γκρεμός τζαι πίσω ρέμα η κατάστασης.
Εκκρεμότητα 2 που ακόμα δεν ελύθηκε, αν τζαι εμισο-επάρθηκεν απόφαση, εν το τι στανάθεμα θα κάμω για να φκάλω τον άρτον ημών τον επιούσιον σε τούτην τη ζωή. Μετά που τόσα χρόνια έρευνας νομίζω εμισο-αποφάσισα ότι τούτην τη ζωή ίσως δεν μπορώ τζαι μάλλον δεν θέλω να την κάμω. Γουστάρω την έρευνα τζαι την ψυχολογία όσον δεν παίρνει αλλά αρέσκει μου να την κάμνω όπως παλιά, απιέρωτη τζαι με καλήν παρέα. Τούτον το πράμαν που εγίνηκεν δουλειά μου δεν το αντέχω τζαι ένας Θεός ξέρει (ή τζαι παραπάνω αν είσαστεν του πολυθεικού) πόσον το κουντώ να φκει ως το τέλος. Εν μπόρω να το κουντώ για πάντα. Ούτε μπόρω να μπω στο παιχνιδάκι τούτο που παίζουν ούλλοι δαμέ ο θάνατός σου η ζωή μου τζι όποιος δημοσιεύσει πρώτος, οι υπόλοιποι ας παν να γ*****. Ούτε μπόρω στην σκέψη να κάμνω τούτον το πράμαν με τούτην την ταχύτηταν. Η επιστήμη θέλει χρόνον. Τζαι εν μπορείς να τη μετράς με όρους παραγωγικότητας λες τζαι είμαστεν εργοστάσιον. Παρόλα αυτά, έτσι εν τα πράματα. Έτσι εν τούτος ο κόσμος. Τέικ ιτ ορ λίβ ιτ που λεν τζαι οι εγγλέζοι.
Τζαι δαμέ έρκεται το ερώτημα. άμαν δεν κάμω τούτον το πράμαν (που εν το μόνον που ξέρω να κάμνω, μαζί με το να πουλώ τυρόπιττες στο Ζορπά) τι να κάμω? Τούτη η απόφαση αναβάλλεται λόγω έλλειψης εναλλακτικής, θα επανέλθει άμαν βρεθεί κατάλληλη εργασία που να με θέλει τζαι να τη θέλω.
ΥΓ1: τούτον ήταν ποστ αυτο-ανάλυση τζαι αυτο-ρεφλέξιον, αν δεν κάμνει νόημαν σε σας εν πειράζει, εν για μέναν που την εγραψα παραπάνω τζαι σόρυ που σας πρήζω τζιόλις
ΥΓ2: για το Μνημόνιο τζαι την Κύπρο δεν γράφω γιατί εν αξίζει τζαι το ψηφιακό μελάνι. Άμαν, παρά τα όσα γίνουνται στην Ελλάδα τζαι ενώ την ίδια στιγμή θκυό άλλες χώρες που σούζουνται τζαι καίγουνται (δες Ισπανία τζαι Ιταλία) κάμνουν τα κούτζια της ζωής τους να αποφύγουν να υπογράψουν επίσημο μνημόνιο, εμείς αποφασίσαμεν σε ποσοστό 60% ότι το μνημόνιο εν καλό πράμα τζαι οι άλλοι ούλλοι εν παλαβοί, τι να πεις? Η λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Άμαν είσαι χαρούμενος τζαι καλά εν θέλεις να σκέφτεσαι τούτα τα πράματα (δουλειές, μετακομίσεις) γιατί είσαι καλά τζαι εν θέλεις να ππέσσεις με τη διαδικασία λήψης αποφάσεων.
Άμαν εν είσαι καλά, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, έρκεται σου τζείνη η επιθυμία αυτόματα του να πάρεις αποφάσεις, ενώ ξέρεις πολλά καλά ότι έννεν σοφό να παίρνεις αποφάσεις σε τέθκοιες περιόδους που τα θορείς ούλλα μαύρα.
Πρέπει δηλαδή να έβρεις μια φάση που να μεν είσαι ούτε καλά, ούτε κακά. Αλλά πούντην τούτην την περίοδο?
Τον τελευταίο καιρό σκέφτουμαι πολλά πράματα. ήρτεν ο τζαιρός των αποφάσεων, ανεξαρτήτως διάθεσης, κάποιες αποφάσεις πρέπει να παρθούν. Κάποιες επαρθήκαν, κάποιες εμισο-παρθήκαν αλλά τρέμουμεν να τες παραδεχτούμεν, κάποιες ακόμα εκκρεμούν.
Καταρχήν αποφάσισα (λαλώ σας τζείνες που επαρθήκαν έτσι για να δεσμευτώ δημόσια να τες υλοποιήσω) ότι εννά το γράψω τζείνον το γέριμον το βιβλίον. Δεν ξέρω πως, δεν ξέρω πότε, ούτε ίντα πράμαν εννα φκει, αλλά έφτασεν η στιγμή, το βιβλίον πρέπει να αρκέψει να γράφεται. Έχω ήδη δηλαδής πάνω κάτω 40 σελίδες (εμείναν οι υπόλοιπες 160).
Επίσης εμισο-αποφάσισα (αλλά εν το είπα ακόμα της Μάνας τζαι του Πατέρα) ότι με το πέρας του βιβλίου, αν είμαι ακόμα ζωντανή τζαι με σώας τας φρένας, τζαι η σχέση εξακολουθεί να με θέλει ως τότε, μάλλον (εν εκλείσαμεν 1000%) θα πάω να μείνω Λονδίνον για λλίον.
Τζείνον που δεν αποφάσισα ακόμα εν το για πόσο. Εκκρεμότητα 1 που δεν μπορεί να λυθεί με τίποτες. Που την μιαν κόφκεται η καρκιά μου στη σκέψη να μείνω τζιάλλον μακριά που τη νήσο. Που την άλλην, εν ξέρω αν μπορώ να την αντιμετωπίσω ξανά με τα παλιά της χούγια συν τα καινούργια ζόρκα της κρίσης. Τζαι εν τζαι η σχέση που θέλει να έρτει, εν θέλει. Τζι αν δεν θέλει, εγώ τι κάμνω? Μπρος γκρεμός τζαι πίσω ρέμα η κατάστασης.
Εκκρεμότητα 2 που ακόμα δεν ελύθηκε, αν τζαι εμισο-επάρθηκεν απόφαση, εν το τι στανάθεμα θα κάμω για να φκάλω τον άρτον ημών τον επιούσιον σε τούτην τη ζωή. Μετά που τόσα χρόνια έρευνας νομίζω εμισο-αποφάσισα ότι τούτην τη ζωή ίσως δεν μπορώ τζαι μάλλον δεν θέλω να την κάμω. Γουστάρω την έρευνα τζαι την ψυχολογία όσον δεν παίρνει αλλά αρέσκει μου να την κάμνω όπως παλιά, απιέρωτη τζαι με καλήν παρέα. Τούτον το πράμαν που εγίνηκεν δουλειά μου δεν το αντέχω τζαι ένας Θεός ξέρει (ή τζαι παραπάνω αν είσαστεν του πολυθεικού) πόσον το κουντώ να φκει ως το τέλος. Εν μπόρω να το κουντώ για πάντα. Ούτε μπόρω να μπω στο παιχνιδάκι τούτο που παίζουν ούλλοι δαμέ ο θάνατός σου η ζωή μου τζι όποιος δημοσιεύσει πρώτος, οι υπόλοιποι ας παν να γ*****. Ούτε μπόρω στην σκέψη να κάμνω τούτον το πράμαν με τούτην την ταχύτηταν. Η επιστήμη θέλει χρόνον. Τζαι εν μπορείς να τη μετράς με όρους παραγωγικότητας λες τζαι είμαστεν εργοστάσιον. Παρόλα αυτά, έτσι εν τα πράματα. Έτσι εν τούτος ο κόσμος. Τέικ ιτ ορ λίβ ιτ που λεν τζαι οι εγγλέζοι.
Τζαι δαμέ έρκεται το ερώτημα. άμαν δεν κάμω τούτον το πράμαν (που εν το μόνον που ξέρω να κάμνω, μαζί με το να πουλώ τυρόπιττες στο Ζορπά) τι να κάμω? Τούτη η απόφαση αναβάλλεται λόγω έλλειψης εναλλακτικής, θα επανέλθει άμαν βρεθεί κατάλληλη εργασία που να με θέλει τζαι να τη θέλω.
ΥΓ1: τούτον ήταν ποστ αυτο-ανάλυση τζαι αυτο-ρεφλέξιον, αν δεν κάμνει νόημαν σε σας εν πειράζει, εν για μέναν που την εγραψα παραπάνω τζαι σόρυ που σας πρήζω τζιόλις
ΥΓ2: για το Μνημόνιο τζαι την Κύπρο δεν γράφω γιατί εν αξίζει τζαι το ψηφιακό μελάνι. Άμαν, παρά τα όσα γίνουνται στην Ελλάδα τζαι ενώ την ίδια στιγμή θκυό άλλες χώρες που σούζουνται τζαι καίγουνται (δες Ισπανία τζαι Ιταλία) κάμνουν τα κούτζια της ζωής τους να αποφύγουν να υπογράψουν επίσημο μνημόνιο, εμείς αποφασίσαμεν σε ποσοστό 60% ότι το μνημόνιο εν καλό πράμα τζαι οι άλλοι ούλλοι εν παλαβοί, τι να πεις? Η λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά.
3 σχόλια:
Η δική μου εμπειρία (κι αυτή των φίλων μου) λέει ότι συνταρακτικά κι απρόσμενα γεγονότα - συμπεριλαμβανομένων επιφοιτησέων - τείνουν να συμβαίνουν μεταξύ της κατάθεσης του βιβλίου και της υπεράσπισης, γι αυτό μη χολοσκάς. Κάτι θα ᾽ρθει να σε βρει απο εκεί που δεν το περιμένεις. Και στη χειρότερη περίπτωση που δεν έχεις αποφασίσει τι θέλεις να κάνεις με τη ζωή σου ως τότε, πας στο Λονδίνο και κάνεις ένα ποστ-ντοκ ἠ πουλάς κι εκεί τυρόπιτες ή και τα δύο σε συνδυασμό για να βγαίνουν τα ενοίκια! Και μετά βλέπουμε...
Εγώ νομίζω μεταξύ της κατάθεσης του βιβλίου τζαι της υπεράσπισης θα υπάρχει μια περίοδος νοσοκομειακής νοσηλείας γιατί σίουρα πράματα ως τότε θα έχω πάθει νευρικό κλονισμό. αλλά έσιεις δίκαιον. Εν πρέπει να χολοσκώ που τα τωρά. Στο λονδίνο προτιμώ να πουλώ τυρόπιττες να σου πω την αλήθκεια ή ακόμα καλλύττερα να γινώ νοικοκυρά???
Τον τελευταίο χρόνο του διδακτορικού κι εγώ για νοικοκυρά το πήγαινα! Κι άντεξα ένα μήνα. Μεταξύ διδακτορικού και υπεράσπισης, που λες, έκανα ένα μήνα νοικοκυρά, ένα μηνά και κάτι ψιλά σε δουλειά που δεν με ενδιέφερε και μετά βρήκα δουλειά που με ενδιέφερε. Αλλά εσένα αν σε βοηθά τώρα, μπορείς να σκέφτεσαι ότι σε ένα χρόνο η μόνη σου έγνοια θα είναι αν ψήλωσε το κέικ. Coping mechanism δεν λέγεται αυτό; :-)
Δημοσίευση σχολίου