Περί ξενιθκιάς...

(ποστ γραμμένον κάπου το 2012, εν αθθυμούμαι ακριβώς πότε. Ανασύρθηκε που τα έγκατα του μπλόκκερ σήμερα γιατί σήμερα, εψές κατακρίβειαν, αποφάσισα ότι εν τέλει η ζωή εν πολλά μιτσιά για καταναγκαστικές φιλίες)

Εσκέφτουμουν εχτές μετά που το σχόλιο της φίλης Νοορ στο προηγούμενο μου ποστ περί της κατά κάποιο τρόπο δραματοποίησης της ξενιθκιάς.

Τζαι έσιει δίκαιον. its not so bad στο τέλος της ημέρας. έσιει τζαι ίντερνετ. τζαι ακόμα τζαι η μάνα σου στο χωρκόν εννά μάθει να σου μιλά που το σκάιπ (ακόμα εν εκατάλαβε πότε τηλεφωνά, τζαι πότε της τηλεφωνούν να απαντήσει, αλλά ας ένι). Its not so bad.

Που τον τζαιρόν που εμετακόμισα, χρησιμοποιώ ούλλη μέρα το MSN (λόγω σχέσης), σκάιπ μια φορά τη φτομάδα ατ λιστ για κουβεντούα με τες κολλητές τζαι με την οικογένεια, θκιαβάζω μπλογκ στον διπλάσιο χρόνο από πρίν (παρά το γεγονός ότι έχω 10πλάσια δουλειά), γράφω στο μπλόγκ λλιόττερο που πριν αλλά με διαφορετικό κίνητρο (παλιά γιατί ετσακρούσα τόσον πολλά με τα σουρεαλιστικά της κύπρου που αν δεν τα έφκαλλα που μέσα μου ήταν να σπάσω, τωρά κατά ένα 60% για απλήν επικοινωνίαν). Άσε δε οι σειρές. Που τζαι στην Κύπρον εθορούσα δηλαδη τηλεόραση με πάθος, αλλά δαμέ άρκεψα πρώτη φορά τα σερί νύχτα Big Bang, νύχτα Wire (το Wire εν σαν το ναρκωτικό, προσπαθώ να το αποφεύγω), νύχτα House κλπ. Ως τζαι στο Φατσοβιβλίον μπαίνω πλέον. Που στην Κύπρο, χεσμένο. όι απαραιτήτως για να κόψω κουβέντα με κανένα ή να δω φωτογραφίες των φίλων μου που έχουν ζωή μακριά που μένα, απλά θορώ τα feeds τελοσπάντων τι κάμνει ο κόσμος εκεί έξω.

Το πόσο η ανθρώπινη επαφή στηρίζεται πλέον σε ένα κομπιουτερ δε λέγεται. Τζαι τρέμω γιατί το γαούριν μου σε κάποια φάση σύντομα το βλέπω, δεν θα αντέξει, θα λυγίσει (ήρτεν ο τζαιρός του). τζαι εν εντάξει, καλλύττερα που το ίντερνετ παρά τίποτε. Αλλά έτο αγαπητέ αναγνώστη που κάποια πλάσματα εν εφκαριστιούνται με τίποτε. Κλείω το κομπιούτερ αργά τη νύχτα να τζοιμηθώ, τζαι νιώθω σε τζείνην τη στιγμή του Shut down πόσο λλίον ένι. Εν είμαι αχάριστη, είμαι ευγνώμων σε τζείνον που ανακάλυψεν το ίντερνετ, τζαι τες ευτζές μου να σιει που τα 20 μου νύσια. Αλλά εν λλίον ρε γαμώτο. Εν λλίον.

Φυσικά έσιεις τους γνωστούς τζαι τους φίλους που έκαμες δαμέ. Αν έκαμες. Γιατί άμα μετακομίσεις στα 26 σου τζαι ο κύκλος σου εν άλλοι 25-30χρονοι σάστα τζαι εγύρασιν. αν εν βέλγοι εν παντρεμένοι/σοβαρά δεσμευμένοι τζαι παν έσσω τους μετά τη δουλειά γιατί όλος ο ελεύθερος χρόνος είναι χρόνος με τη σχέση/σύζυγο. Αν δεν είναι Βέλγοι εν σαν εσένα. Ξένοι, μακριά που τα σπίθκια τους, που περνούν το χρόνο τους μπροστά στα δικά τους κομπιούτερ, μιλώντας στους δικούς τους φίλους τζαι που άμαν αηδιάσουν που την ψηφιακή επικοινωνία γυρεύκουν σε ή γυρεύκεις τους για ένα υποκατάστατο. Τζαι επιστρέφεις σπίτι σου σχεδόν κουρασμένος, που την προσπάθεια υποθέτω (τζαι λαλείς τζαι που μέσα σου, ετζύλησεν καλά πόψε). Εν εσκέφτηκα ποττέ τούτη την κούραση της συναναστροφής ώσπου εθκιάβασα την πρόταση τούτη του Sraosha "αγκιστρώνεσαι στις ντόπιες συναναστροφές σου μέχρι να τις εξαντλήσεις ή να σε εξαντλήσουν".

Φυσικά, αν είσαι τυχερός μπορεί να κάμεις τζαι ένα θκυό φίλους. Τζαι γίνουνται ούλλα πιο υποφερτά. Ας μεν είμαι αχάριστη, εγώ έκαμα. Εν ξέρω αν εν αχαριστία ή ένα είδος αυτο-βασανισμού, αλλά δεν μπορώ που το να κάμνω τη σύγκριση του πριν τζαι του τωρά. Τζαι η σύγκριση εν μεγάλη θλίψη, αλήθκεια.

(σόρυ είμαι σε φάση κατάθλιψης προφανώς. Μάλλον εν ώρα για μια δόση Wire να μου περάσει).