Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

The end...

Δυστυχώς ή ευτυχώς (ευτυχώς φαντάζομαι) αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια η υποστήριξη μου δεν είσιεν κανέναν ιδιαίτερον ευτράπελον που θα μπορούσεν να κάμει τούτον το πόστ ενδιαφέρον.
 Έτο επίαν ούλλα καλά.

Την προηγούμενη νύχτα επεράσαμεν την με τη σχέση κάμνωντας επανάληψη την παρουσίαση. Τζαι βλέποντας τσιόφτες στο γιουτιούμπιν για να μεν το πολλοσκέφτουμαι (επίσης εθκιαβάσαμεν στο Γουικιπίντια τα δημογραφικά στοιχεία της Ιρλανδίας τζαι της Κύπρου που ήταν ιδιαιτέρως επιμορφωτικόν).

Το πρωίν της υποστήριξης εξεκίνησεν με 2 κρουασάν σιοκολάτας για πρωινό (γιατί chocolate is the answer), μετά έκαμα αλλο μιάν επανάληψη. Εννοείται είσιεν κάμποσον πίεννε έλα στην τουαλέττα, γιατί εμέναν το άγχος φκαίνει μου σε ψυχοσωματική συχνοουρία. Ξέρετε, τζείνον το πράμαν που κάθε 5 λεπτά πάεις να κατουρήσεις περίπου 1-2 σταγόνες. Κάτι τέθκοιον.

Ε, επίαμεν στην αίθουσα με τη σχέση, εκανονίσαμεν τα πάντα. ήρταν ούλλα τα κοπέλλια (τουτέστιν ούλλοι οι επόπτες τζαι οι εξεταστές), μετά εκατεβήκαν οι συνάδελφοι τζαι οι φίλοι. Έκαμα την παρουσίασην μου, απάντησα στες ερωτήσεις της ιεράς εξέτασης, εν εφύρτηκα, εν έπαθα εγκεφαλικό/καρδιακόν επεισόδιο, εν επάγωσα, εν είσιεν καμιαν ερώτηση που δεν έξερα να απαντήσω. Γενικώς εν εγίνηκα ρεζίλιν. Μετά την υποστήριξην είσιεν φαίν τζαι ποτόν, τζαι εξύπνησα την επομένη με χανγκόβερ.

Με λλία λόγια φίλε αναγνώστη, ετέλειωσεν. Χωρίς δράματα τζαι χωρίς προβλήματα. Ετέλειωσεν.
Τζαι τζείνον που λεν για το κενό, τζαι την ψιλο-κατάθλιψη άμα κάτι μεγάλο τελειώνει κλπ κλπ. στη συγκεκριμένη περίπτωση... καμία σχέση.

Επιτέλους ετέλειωσεν, απλά ετέλειωσεν. Εν έσιει καλλύττερον πράμαν!!

ΥΓ: θα επερίμενες ότι μετά που το ξαλάφρωμαν του τέλους θα είχα έναν ύπνον βαθύ, τζείνον τον ύπνον τον άνενοιας, αλλά λόγω αλλεργίας τούτη η μούττη μου δε με άφηκε να τζοιμηθώ τίποτες. ώσπου τζι ακολούθησα τη συμβουλή της μάνας. Η ζιβανία εν τέλει δουλεύκει. έννεν μύθος.
ΥΓ2: έναν παράξενον πράμαν, όσο τζι αν μισώ την ιδέα του ταξιδιού πίσω στο Βέλγιο, με το που πατώ το πόδι μου τζιαμέ πιάννει με τζείνον το γλυτζίν συναίσθημαν του νόστου. Κάθε φορά.



  

13 σχόλια:

Moonlight είπε...

1000 congrats!
όπως μου είπαν οι καθηγητές μου στην υποστήριξης της ταπεινής πτυχιακής μου τις προάλλες, εν ξέρει κανένας το θέμα σου καλύτερα που σένα.
εν σε ρωτούν πράματα για να σε πιάσουν μέσα, ρωτούν σε για να καταλάβουν πώς εδούλεψες τζαι γιατί εν ενδιαφέροντα τζείνα για τα οποία τους μιλάς.
Εμένα φκαίνει μου σε υπερβολικό νάμπερ 2 το άγχος, αναγούλες, κλίει το στομάχι και δεν θέλω να φάω, ιδρώνω, τρέμω, παγώνει ο εγκέφαλος μου. εν εσυνέβηκε τίποτε (ή σχεδόν τίποτε) που τούτα ούλλα και το απέδωσα στο γεγονός ότι ήμουν πολλά πολλά χαρούμενη που ήμουν πίσω στον τόπον όπου έζησα 3 και βάλε χρόνια.
καλή συνέχεια αγαπητή! :)

Ina είπε...

Συγχαρητήρια.:) Όταν σε ανακάλυψα ακόμα ήσουν Κύπρο και ετοιμαζόσουν να την κάνεις. Πετά ο χρόνος. :)

Aceras Anthropophorum είπε...

Συχχαριτήρια Δόχτορ!

Εγώ εν το είπα κανενού ακόμα τζιαι ας έχει τζιαι δωδεκαετίαν που επέρασεν, 5 λεπτά πριν την τελικήν παρουσίασην, επήα στο ττόιλε (τζιαι ας μεν με πιάννει συχνοουρία), έφαα μίαν Twix, τζιαι 3 λεπτά πριν, έκαμνα ασκήσεις χαλάρωσης κινέζικου στύλ. Εμέναν έκατσεν μου τζιαι σπασ@@δης στο κοινόν, ένας μ@l@k@s που ήρτεν να παίξει τον έξυπνον, τζιαι ακολούθησα την συμβουλήν ενός πολλά καλού καθηγητή που μου είπεν ότι αν σου κάτσει μαλάκας στο κοινόν, του απαντάς ευγενικά τζιαι την δεύτερην φοράν, του λές, "καταλάβω τι θέλεις να πεις. Προτείνω να το συζητήσουμεν μετά στο κοκτέιλ με το ποτηράκι στο χέρι, να μεν ζαλίζουμεν το ακροατήριον με λεπτομέρειες που μόνον μερικοί experts κατέχουν", ερούφησεν την, και όλα τα υπόλοιπα όπως τα λαλείς.

Ενόμιζα ότι μόλις τελειώσω τζιαι δεν θα ξαναθκιαβάσω θεωρίαν, θα έππεφτα με τα μούτρα στην λογοτεχνίαν. Αλλά ο κουνόσσιυλλος εν κουνόσσιυλλος :)) Το ίδιον πλάσμαν που ήσουν πριν το δοχτοράτον είσαι τζιαι μετά :)

Σχέδια για πάρα τζιει;

Ερυκίνη είπε...

Moonlight μου,
τζαι σε σένα συγχαρητήρια!! Κάτι εθκιάβαζα στον μπλόγκ σου τες προάλλες. χάτες πάει τζαι τούτον!
Το νάμπερ 2 εν σιήρου σιηρόττερον. Εν τέλει πολλά άσιημον πράμαν το ψυχοσωματικόν. Γίνεται δε γελοίον όταν το διδακτορικό σου ΕΝ για τα ψυχοσωματικά τζαι προκαλεί σου τζαι ψυχοσωματικά !!

Ίνα μου,
ευχαριστώ. Εγώ πάλε νιώθω ότι επεράσαν αιώνες που τότε, αλλά τζαι ότι ο χρόνος επέτασεν ταυτοχρόνως. Παράξενον συναίσθημα!

Ασέρα μου,
σιήλια ευχαριστώ. Αρέσκει μου η ιδέα της Τουιξ πριν την υποστήριξη :))). Ευτυχώς στο βέλγιον εν έσιει έτσι πράματα (ερωτήσεις κοινού), διαφορετικά εν την εγλυτώνναμεν.
όσο για τη λογοτεχνία, που ταλήθκεια έκαμα τες ίδιες ακριβώς σκέψεις. εν η αλήθκεια μόλις επαρέδωσα άρκεψα δώστου βαρετόν κινηματογράφον τζαι ντοκυμαντέρ. Τζαι τα βιβλία έρκουνται ωσονούπω.

Σχέδια για πάρα τζει εν έσιει προς το παρόν. έσιει ανεύρεσην εργασίας τωρά.

Noor είπε...

Συγχαρητήρια, Δρ. Ερυκίνη!
Γιατί μισείς την ιδέα του ταξιδιού πίσω στο Βέλγιο, αν επιτρέπεται;

Ελλαδίτισσα είπε...

Πολλά πολλά συγχαρητήρια!!!!

Και εις ανώτερα!!!
(θα μου πεις δεν εχει πιο πάνω)
Πάντα υπάρχει κάτι ανώτερο -λέει ο σοφός πατήρ μου!!!

Αχχχχχχ εγώ τα 'χω μπροστά ακόμα!!

Αντε και στα δικά μας!!!!!

Anef_Oriwn είπε...

Παρακολουθώ εδώ και μερικά χρόνια το Blog ΣΟΥ [προφανώς από τότε που έσκασα κι ΕΓΩ μύτη στα διαδικτυακά ερτζιανά] και χαίρομαι το γράψιμο ΣΟΥ. Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια έχω διαβάσει πολλά για τους προβληματισμούς ΣΟΥ και για τα συχνά ξεσπάσματα ΣΟΥ για τα κακά και τα στραβά του τόπου ΜΑΣ, για τα άγχη ΣΟΥ για το δοκτοράτο ΣΟΥ, για τη σχέση [ΣΟΥ] και διάφορα ευτράπελα όπως και ιστορίες από το περιβάλλον ΣΟΥ...
Πολλά συγχαρητήρια για το PhD ΣΟΥ, κυρία Doctor!
Κι είθε τώρα που εν να χαλαρώσεις νάκκον, να διαβάσεις και λίγο μαρξισμό, ας πούμεν διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό... Πιστεύω ότι θα [ΣΕ] βοηθήσει τα μέγιστα να κατανοήσεις τον κόσμο και θα δημιουργήσει τις βάσεις για συγκροτημένα “ξεσπάσματα”...

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο κόρη! :)

Unknown είπε...

Συγχαρητήρια! =]

Ερυκίνη είπε...

Κοπέλια τζαι κοπέλλες ευχαριστώ για τες ευχές σας!!

Νοορ,
τα αρνητικά συναισθήματα προς το Βέλγιο ήταν αποτέλεσμαν κλασσικής εξαρτημένης μάθησης. Με το πέρασμα του χρόνου ο τόπος εσυνδέθηκε τόσον πολλά με το άγχος του διδακτορικού που πραγματικά είχα το συναίσθημαν του "να σύρω μαύρην πέτρα πίσω μου". έτσι κάθε φορά που έπρεπεν να στραφώ για λλίες μέρες ήμουν κάπως "εν θέλω να πάω, εν θέλω". ε τζαι μετά φτάνω Βρυξέλλες, βρεθούμαστεν με τους παρέες τζαι πάμεν για φαίν στο voisin τζαι μπύρες στο κάφκα ε τζαι είμαι κάπως... ίντα ωραία, επεθύμησα...

Ελλαδίτισσα,
ατε τζαι στα δικά σου !! Υπομονήν ρε τζαι θα έρτει το τέλος. Αλήθκεια!

άνευ,
ευχαριστώ για τες ευχές. Προς το παρόν άρκεψα με λογοτεχνίαν που εν ανάγκη μεγάλη, αλλά ίσως εν τέλει να ήρτεν τζι η ώρα του Μάρξ :))

Ανώνυμος είπε...

Πολλά συγχαρητήρια Δρ. Ερυκίνη!!
Τέλος καλό, όλα καλά :)
Εύχομαι ό,τι καλύτερο που δαμε τζαι δα τζαι κάθε επιτυχία σε ό,τι καταπιαστείς να κάμεις!

the Idiot Mouflon είπε...

Ουγκ!

Μάριος είπε...

Συγχαρητήρια Δόκτορ Ερυκίνη! Μπράβο, εν μεγάλον επίτευγμα τζιαι να είσαι περήφανη (όι πολλά περήφανη όμως! :P). Τζιαι όι εγώ εν έπαθα κατάθλιψην, απλά μια ηρεμία, τζιαι χρόνος πολλύς για κουνοσσυλιόν.