(έσιει πολλύν τζαιρόν να γράψω δαμέ, εσυνειδητοποίησα.)
Αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια,
Εννά σου πω για ταινία σήμερα. Γιατί η σχέση επίεν να παίξει πλέιστέισιον ιμίσιη μου με τους συναδέλφους του (- θέλεις να ρτεις; - όι ευχαριστώ, μα γιατί;;; - έλα μου ντε).
Οπόταν μοναχιά στο σπίτι αυτό το σαββατόβραδο. Η πρώτη μου σκέψη μετά το καθάρισμαν, έτσι για να ξέρεις σε τι Μαίρη Παναγιωταρά τζαι Βέφα Αλεξιάδου (συνδυασμός που σκοτώνει) έχω παραμορφωθεί, ήταν να κάμω ένα κέικ. Ναι, άκουσες καλά. Κέικ. Η ζαχαροπλαστική είναι το νέο μου χόμπυ (βασικά τζιαμέ που έκαμνα κέικ 1 φορά το χρόνο, τωρά κάμνω 1 φορά κάθε 2 μήνες). Εψαξα τζαι ήβρα συνταγή για κέικ καφέ με καρύδια (εν έχω τίποτε άλλον έσσω βασικά), τζαι αφού έφκαλα ούλλα τα συμπράγκαλα πόξω που τον πάγκο (ο πάγκος έσιει έναν αυτοκόλλητο με τη λέξη "πάγκος" πάνω γιατί η σχέση μαθαίνει κυπριακά, άστα) εσυνειδητοποίησα πως εν έχω αρκετή ζάχαρη τζαι εννοείται βαρκούμαι να πάω να γοράσω. Τούτη εν μέρα κοπροσκυλιού στον καναπέ (που επίσης έσιει αυτοκόλλητο με τη λέξη "καναπές"), που να βουρώ τωρά στα σούπερμάρκετ;
Άαααααρα, άκυρον το κέικ. Πάμεν κατευθείαν στην ταινία (που υπολόγιζα να έβλεπα μετά λιξιού, αλλά εν πειράζει, είδα την σκέτη νέττη). Η ταινία σήμερα, τυχαία επιλογή, ήταν το Carnage. Του Πολάνσκι αν αναρωθκιέσαι τζι αν σε κόφτει. Βασικά είδα Κέιτ Γούινσλετ (εγγύηση στην ποιότητα) τζαι είπα γιατί όχι; Εν έξερα τίποτε για την ταινία, που εν ο αγαπημένος μου τρόπος να βλέπω ταινίες, απροετοίμαστη.
Η ταινία εν βασισμένη σε θεατρικό έργο τζαι φαίνεται της μια τζαι εν γυρισμένη ούλλη μέσα στο σαλόνι ενός σπιθκιού, με 4 πρωταγωνιστές, δηλαδή σαν έβλεπα την ταινία εφαντάζουμουν το πως εννά ήταν σε θεατρική σκηνή. Η ιστορία: θκυό ζευγάρια στη Νέα Υόρκη συναντιούνται να συζητήσουν εναν καυκά ανάμεσα στους θκυό γιους τους τζαι καταλήγουν... σε μακελειό που λαλεί τζι ο τίτλος. Μόνο που δεν ξέρεις ποιοι εν εναντίον ποιων ως το τέλος, γιατί η συζήτηση ξεκινά που τα παιδιά τους τζαι καταλήγει να γίνεται μια συζήτηση για τες αναμεταξύ τους σχέσεις, εντός του κάθε ζευγαριού, μεταξύ γυναικών τζαι αντρών κλπ. Τζαι τζιαμέ που ούλλα ξεκινούν ξέρετε πολιτισμένα τζαι καθως πρέπει (τζαι τα δύο ζευγάρια φαίνεται να εν σχετικά υψηλού κοινωνικο-οικονομικού επιπέδου) πολλά σύντομα αφήνουν τζαι τους καθωσπρεπισμούς τζαι ούλλα.
Πολλά τα θέματα που θίγουνται στην ταινία σε τούτον το διαλεκτικό κατήφορο στο χάος: ο δικηγόρος με το κινητό συνέχεια στο φτιν (Κριστοφ Γουάλζ), που εκπροσωπεί μια φαρμακευτικήν εταιρία, κυνικός τζαι σκληρός, η νευρωτικιά Τζόντι Φόστερ που κάμνει γλυκίσματα τζαι γράφει βιβλίον στην άνεση του σπιθκιού της στη Νέα Υόρκη για τες θηριωδίες στην Αφρική, η Κέιτ Γουίνσλετ, σύμβουλος επενδύσεων ή κάτι παρόμοιο, η βία τζαι η ανατροφή των παιθκιών, η φθορά του γάμου, το ψεύτικον τζαι η "εικόνα" των ανθρώπων. Τζείνα ούλλα που θκυό "μοντέρνα" ζευγάρια, ή μάλλον οι άνθρωποι σήμερα γενικότερα, μπορεί να σκεφτούμαστεν καμιά φορά, αλλά βάλλουμεν πουκάτω που το χαλίν. Η συζήτηση στο τέλος εν φκάλλει πουθενά. Εν απλά τζείνον που λέμεν καμιά φορά "έρκεται μου να τσιριλλίσω". Εν ακριβώς τζείνη η τσιριλλιά (κυριολεκτικά τζαι μεταφορικά) που εν βοηθά ακριβώς την κατάσταση, αλλά εν μπορείς να μεν.
Τέλοσπάντων, εμέναν άρεσεν μου. Εν θα το ελάλουν αριστούργημαν, αλλά άρεσεν μου. Τζαι εντάξει Κέιτ Γουινσλετ τζαι Τζόντι Φόστερ ήταν θεές, απλά θεές. Τζαι ο Γουάλζ εξαιρετικός (τολμώ να πω έκλεψεν την παράσταση που τες κυρίες). Θα το εξαναθόρουν άνετα τζαι θα το εισηγούμουν σίουρα πράματα (εκτός αν είσαστεν που τζείνους που θέλουν οι ταινίες να έχουν στόρυ, οπόταν μεν ασχοληθείτε).
