Στο νυφικάδικο

(πως λέμε δισκάδικο, dvdαδικο, καμία σχέση)

Εξελίσσεται ο εξής διάλογος:

Πωλήτρια: Να σας βοηθήσω;
Ερυκίνη: ........
Πετάσσεται η αδερφή της σχέσης (τι μου ένι εμένα ακριβώς; κουνιάδα;): Απλά βλέπουμεν.
Πωλήτρια: Ποια παντρεύκεται;
Ερυκίνη: ακόμα μούγγα στην στρούγκα, στο ενδιάμεσον θορώ νυφικά, πολλά νυφικά σε κρεμμαστάρκα, το έναν μετά το άλλον τζαι το μόνον που σκέφτουμαι εν: πολλύν τούλιν, πόσον τούλιν ρε παιδί μου;
Η κουνιάδα να με δείχνει τζαι η πωλήτρια να λαλεί: Θέλεις να δοκιμάσεις;
Ερυκίνη: εεεεεεεεεεεεεεεεεε....
Πωλήτρια: Εν τζαι εν ανάγκη αν δε θέλεις.
Ερυκίνη: Ναι, ίσως να έρτω άλλην ημέρα.
Κουνιάδα + πωλήτρια: σίουρα εν θέλεις να δοκιμάσεις; Εν τζαι εν υποχρεωτικόν. Με νιώθεις καμιάν πίεση. Αν δεν θέλεις, εν έσιει πρόβλημα.
Ερυκίνη: όι, όι, να δοκιμάσω (έσιει τζιάλλες νύφες που χρειάζουνται κούντημαν λαλείς;).
(αρπάσσω έναν που τζιαμέ. Ούτε που το επολλοείδα, ετυφλώθηκα που το πολλύν τούλιν αφού. Με το κρεμμαστάρι στο σιέριν πάω στο δοκιμαστήριο, σαν το πρόβατο στη σφαγή.)
Πωλήτρια: Μα γιατί δείχνεις τόσον ανήσυχη;
Ερυκίνη:......
Πωλήτρια: Δοκιμάζεις νυφικό. Πρέπει να είσαι χαρούμενη.

Εν έξερα πως να απαντήσω σε τούτον, οπόταν απλά επία στο δοκιμαστήριο. Τζαι σαν επάσκιζα να μπω μέσα ακούω που έξω την κουνιάδα τζαι την πωλήτρια να συζητούν:

Εν η συνειδητοποίηση... Ναι, ναι... Εν αναμενόμενο...


ΥΓ: Προς τες κουμέρες: μεν αγχώνεστε, εν θα ψουμνίσω νυφικό δίχα σας, απλά επία για μιαν πρώτη μαθκιά. Εν το επερίμενα η μαθκιά να οδηγούσεν σε δοκιμήν, αλήθκεια.
ΥΓ2: Η αλήθκεια ένι ότι εν ήμουν ακριβώς απαίσια με 5 κιλά τούλιν. Επίεννεν μου κατακρίβειαν.

Σκλαβιά

Στην κλινική που πάω κάθε Τετάρτη έρκουμαι συχνά πυκνά αντιμέτωπη με περιπτώσεις τούτου που ονομάζω μοντέρνα σκλαβιά. Κατακρίβειαν τούτος ο ορισμός εν λάθος γιατί η 'κλασσική΄ σκλαβιά μια χαρά υπάρχει τζαι σήμερα, εννοώ εν αρκετά μοντέρνα τζαι καθόλου πεπερασμένη. Μοντέρνα με την έννοια παραπάνω του καινούργιου περιτυλίγματος. Μιλούμεν για τζείνους τους κυρίους με γραβάτες/κυρίες με ταγιέρ, που καμιά σχέση φαινομενικά δεν έχουν με τους δύσμοιρους μαυριδερούς μετανάστες, αλλά εν σκλάβοι. Εν το καταλάβουν, αλλά εν σκλάβοι.

Στην κλινική, λοιπόν, που ειδικεύεται στο σύνδρομο χρόνιας κόπωσης (chronic fatigue syndrome), ένα μεγάλο ποσοστό των περιπτώσεων εν δικηγόροι, δικηγόροι τζαι κτηματομεσίτες. Εγώ χωμένη τόσα χρόνια μες τα πανεπιστήμια, λλίην επαφήν είχα με πλάσματα τούτων των κλάδων. Εν έχω γνωστούς που να δουλεύκουν σε μεγαλο-εταιρείες, οπόταν τες λεπτομέρειες εν τες έξερα, ώσπου τζαι άρκεψα να ακούω τες περιπτώσεις στην κλινική.

Οι λεπτομέρειες λοιπόν λλίον πολλά αναμενόμενες. Οι κύριοι τζαι οι κυρίες με τα κουστούμια, τζαι τα παχουλά μηνιάτικα δουλεύκουν που τες 9 το πρωίν ως τες 9 τη νύχτα. Δωδεκάωρο με λλία λόγια. Μερικές φορές τζαι παραπάνω. Βασικά όσο χρειαστεί. Εν πολλά σύνηθες, ελάλεν ο κύριος που εγνώρισα τες προάλλες, να έρτει ημέιλ η ώρα 6 το απόγευμα τζαι κάποιος να θέλει κάτι έτοιμο ως το επόμενο πρωί. Οπόταν πρέπει να μείνεις τζαι να το τελειώσεις, ας σου πάρει τζαι ούλλη νύχτα. Εν μπορείς να πεις όι, εν υπάρχει ως έννοια. Η μεγαλοεταιρεία, βεβαίως, επειδή εν τόσον πονόψυσιη τζαι παρέχει σου κάθε άνεση, έσιει τζαι ένα δωμάτιο για να τζοιμηθείς αν χρειαστεί να φκάλεις ολονυχτία, να μεν παέννεις σπίτι (μόνον έναν πλάσμαν έξερα που ετζοιμάτουν στη δουλειάν του, τζαι ήταν ο μάστρος μου τότε που εδούλεψα για ένα φεγγάρι στην Εντατική στο Νοσοκομείο Λευκωσίας).

Οι γιατροί στν κλινική ελαλούσαν τες προάλλες πόσον τραγικόν τζαι γελοίον ένι ότι πρέπει να γράψουν επιστολές στους μάνατζερ των ασθενών για να τους ζητήσουν, να τους παρακαλέσουν, να κάμουν ειδικήν εξαίρεση για τα πλάσματα με χρόνια κόπωση, να δουλεύκουν μόνον ως τες 6. Μόνον!! Ας πούμεν, εν αδιανόητον. Εν αδιανόητον το ότι πρέπει να είσαι άρρωστος για να δουλέψεις κανονικές ώρες (έννεν λογικό να έσιει κάποιος χρόνια κόπωση αν δουλεύκει 12 ώρες την ημέρα;). Τζαι το πιο τραγικόν ένι ότι, σύμφωνα με τους ασθενείς της κλινικής, ακόμα τζαι με επιστολή ειδικού, οι ασθενείς καταφέρνουν να πιάσουν "ειδικόν ωράριο" το πολύν 5-6 μήνες τζαι μετά οι μάνατζερ λαλούν τους με τρόπον, αν δεν μπορείς να δουλέψεις 12ωρα, γυρεύτου αλλού. Τζαι τούτον έννεν ένας συγκεκριμένος εργοδότης. Εν ολόκληρος ο κλάδος. Έτσι ένι. Αν δεν σου αρέσκει κάμε άλλον επάγγελμαν. Τζαι το ακόμα πιο τραγικόν, εν ότι οι άνθρωποι που υποφέρουν δεν βρίσκουν υποστήριξην ούτε που τους συναδέλφους τους. Γιατί λαλεί σου ο άλλος, "εγώ ρε φίλε κάθουμαι ως τες 9 τη νύχτα, γιατί να έσιεις εσού εξαίρεση;"

Τζαι αναρωθκιέσαι γιατί κάποιος να θέλει να εν σε τούτον το επάγγελμαν, σε τούτον το περιβάλλον; Με τούτους τους ανθρώπους για μάστρους, για συναδέλφους. Τι σε τραβά, τι σε κρατά τζιαμέ; Εν τα ριάλλια; Εν το στάτους του κουστουμιού τζαι της γραβάτας, τζαι του πολυόροφου γυάλλενου κτίριου στο Σίτυ που φκάλλουν φωτογραφίαν οι τουρίστες που κάτω; Τι αξίζει το να ζει έναν πλάσμαν έτσι;
Σαν σκλάβος.

Τούτα ούλλα τα πράματα, τα ριάλλια, κάμνουν το οκ; Ή λλιόττερον αδικία/εκμετάλλευση; Πόσον κοστίζει δηλαδή τούτον που λέμεν ποιότητα ζωής; Κάμνει σε να αναρωθκιέσαι για τες αξίες τζαι τες προτεραιότητες των ανθρώπων σε τούτη την πόλη (τζαι αλλού).

ΥΓ: την ώρα της συζήτησης το μόνον που εσκέφτουμουν ήταν ότι οι δικηγόροι χρειάζουνται μιαν συντεχνία, για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Εν τζαι δικηγόροι τρομάρα τους. Αλλά που;
ΥΓ2: Τζαι για μέναν τούτον το φαινόμενον εν καθαρά θέμα αξιών, γιατί για έναν μετανάστην εν θέμαν επιβίωσης τζαι έλλειψης επιλογών. Για τούτους τι ένι;