Κυριακή 26 Ιουλίου 2015

Σκλαβιά

Στην κλινική που πάω κάθε Τετάρτη έρκουμαι συχνά πυκνά αντιμέτωπη με περιπτώσεις τούτου που ονομάζω μοντέρνα σκλαβιά. Κατακρίβειαν τούτος ο ορισμός εν λάθος γιατί η 'κλασσική΄ σκλαβιά μια χαρά υπάρχει τζαι σήμερα, εννοώ εν αρκετά μοντέρνα τζαι καθόλου πεπερασμένη. Μοντέρνα με την έννοια παραπάνω του καινούργιου περιτυλίγματος. Μιλούμεν για τζείνους τους κυρίους με γραβάτες/κυρίες με ταγιέρ, που καμιά σχέση φαινομενικά δεν έχουν με τους δύσμοιρους μαυριδερούς μετανάστες, αλλά εν σκλάβοι. Εν το καταλάβουν, αλλά εν σκλάβοι.

Στην κλινική, λοιπόν, που ειδικεύεται στο σύνδρομο χρόνιας κόπωσης (chronic fatigue syndrome), ένα μεγάλο ποσοστό των περιπτώσεων εν δικηγόροι, δικηγόροι τζαι κτηματομεσίτες. Εγώ χωμένη τόσα χρόνια μες τα πανεπιστήμια, λλίην επαφήν είχα με πλάσματα τούτων των κλάδων. Εν έχω γνωστούς που να δουλεύκουν σε μεγαλο-εταιρείες, οπόταν τες λεπτομέρειες εν τες έξερα, ώσπου τζαι άρκεψα να ακούω τες περιπτώσεις στην κλινική.

Οι λεπτομέρειες λοιπόν λλίον πολλά αναμενόμενες. Οι κύριοι τζαι οι κυρίες με τα κουστούμια, τζαι τα παχουλά μηνιάτικα δουλεύκουν που τες 9 το πρωίν ως τες 9 τη νύχτα. Δωδεκάωρο με λλία λόγια. Μερικές φορές τζαι παραπάνω. Βασικά όσο χρειαστεί. Εν πολλά σύνηθες, ελάλεν ο κύριος που εγνώρισα τες προάλλες, να έρτει ημέιλ η ώρα 6 το απόγευμα τζαι κάποιος να θέλει κάτι έτοιμο ως το επόμενο πρωί. Οπόταν πρέπει να μείνεις τζαι να το τελειώσεις, ας σου πάρει τζαι ούλλη νύχτα. Εν μπορείς να πεις όι, εν υπάρχει ως έννοια. Η μεγαλοεταιρεία, βεβαίως, επειδή εν τόσον πονόψυσιη τζαι παρέχει σου κάθε άνεση, έσιει τζαι ένα δωμάτιο για να τζοιμηθείς αν χρειαστεί να φκάλεις ολονυχτία, να μεν παέννεις σπίτι (μόνον έναν πλάσμαν έξερα που ετζοιμάτουν στη δουλειάν του, τζαι ήταν ο μάστρος μου τότε που εδούλεψα για ένα φεγγάρι στην Εντατική στο Νοσοκομείο Λευκωσίας).

Οι γιατροί στν κλινική ελαλούσαν τες προάλλες πόσον τραγικόν τζαι γελοίον ένι ότι πρέπει να γράψουν επιστολές στους μάνατζερ των ασθενών για να τους ζητήσουν, να τους παρακαλέσουν, να κάμουν ειδικήν εξαίρεση για τα πλάσματα με χρόνια κόπωση, να δουλεύκουν μόνον ως τες 6. Μόνον!! Ας πούμεν, εν αδιανόητον. Εν αδιανόητον το ότι πρέπει να είσαι άρρωστος για να δουλέψεις κανονικές ώρες (έννεν λογικό να έσιει κάποιος χρόνια κόπωση αν δουλεύκει 12 ώρες την ημέρα;). Τζαι το πιο τραγικόν ένι ότι, σύμφωνα με τους ασθενείς της κλινικής, ακόμα τζαι με επιστολή ειδικού, οι ασθενείς καταφέρνουν να πιάσουν "ειδικόν ωράριο" το πολύν 5-6 μήνες τζαι μετά οι μάνατζερ λαλούν τους με τρόπον, αν δεν μπορείς να δουλέψεις 12ωρα, γυρεύτου αλλού. Τζαι τούτον έννεν ένας συγκεκριμένος εργοδότης. Εν ολόκληρος ο κλάδος. Έτσι ένι. Αν δεν σου αρέσκει κάμε άλλον επάγγελμαν. Τζαι το ακόμα πιο τραγικόν, εν ότι οι άνθρωποι που υποφέρουν δεν βρίσκουν υποστήριξην ούτε που τους συναδέλφους τους. Γιατί λαλεί σου ο άλλος, "εγώ ρε φίλε κάθουμαι ως τες 9 τη νύχτα, γιατί να έσιεις εσού εξαίρεση;"

Τζαι αναρωθκιέσαι γιατί κάποιος να θέλει να εν σε τούτον το επάγγελμαν, σε τούτον το περιβάλλον; Με τούτους τους ανθρώπους για μάστρους, για συναδέλφους. Τι σε τραβά, τι σε κρατά τζιαμέ; Εν τα ριάλλια; Εν το στάτους του κουστουμιού τζαι της γραβάτας, τζαι του πολυόροφου γυάλλενου κτίριου στο Σίτυ που φκάλλουν φωτογραφίαν οι τουρίστες που κάτω; Τι αξίζει το να ζει έναν πλάσμαν έτσι;
Σαν σκλάβος.

Τούτα ούλλα τα πράματα, τα ριάλλια, κάμνουν το οκ; Ή λλιόττερον αδικία/εκμετάλλευση; Πόσον κοστίζει δηλαδή τούτον που λέμεν ποιότητα ζωής; Κάμνει σε να αναρωθκιέσαι για τες αξίες τζαι τες προτεραιότητες των ανθρώπων σε τούτη την πόλη (τζαι αλλού).

ΥΓ: την ώρα της συζήτησης το μόνον που εσκέφτουμουν ήταν ότι οι δικηγόροι χρειάζουνται μιαν συντεχνία, για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Εν τζαι δικηγόροι τρομάρα τους. Αλλά που;
ΥΓ2: Τζαι για μέναν τούτον το φαινόμενον εν καθαρά θέμα αξιών, γιατί για έναν μετανάστην εν θέμαν επιβίωσης τζαι έλλειψης επιλογών. Για τούτους τι ένι;






 



9 σχόλια:

Aceras Anthropophorum είπε...

έχει και χωρίς κρεβάτες που δουλεύκουν 10-14 ώρες σε γραφεία.

Ερυκίνη είπε...

Σίουρα. Πολύς κόσμος. Σε πολλά επαγγέλματα.

Εν λαλώ ότι έχουν καμιαν αποκλειστικότητα.

Απλά ενοχλεί η ιδέα ότι επειδή τούτοι πιάννουν αρκετά λεφτά κάμνει το οκ. Ειδικά τα πλάσματα που καταλήγουν στην κλινική υπό κατάρρευση τζαι το μόνο που θέλουν εν το να γινούν καλά για να μπορέσουν να συνεχίσουν σε τούτους τους ρυθμούς. Απλά εν το καταλάβω. Να πεις ότι πιάννουν καμιά ηθική ικανοποίηση για τούτον που κάμνουν (όπως πχ. ένας γιατρός που μπορεί να σώζει ζωές)...

Moonlight είπε...

Αυτό το τελευταίο που λες είναι που σκέφτομαι, ΑΛΛΑ πάλε κάποιος έννα βρεθεί να το κάμνει μόνος του τζαι πάλε μαλακία θα γίνει.
Σε πολλές δουλειές γίνεται τούτο το πράμα, τζαι με, τζαι χωρίς λεφτά όμως.
Εν νομίζω ότι εν για τα λεφτά που το κάμνουν. Τουλάχιστον όχι όλοι. Κάποιοι θα το κάμνουν επειδή τούτη εν η δουλειά τους, τούτο ξέρουν τζαι κάμνουν, τζι άμα είσαι πλέον μιας ηλικίας, έχεις οικογένεια να σκεφτείς, εν τα παρατάς έτσι εύκολα για να γίνεις κάτι άλλο. Αφού και σε άλλη εταιρεία να παν, τα ίδια θα έχουν, χωρίς τον ίδιο μισθό πιθανόν.

Anti-Christos είπε...

Ξέρω άτομο που δεν το νοιάζει να δουλεύει τόσες πολλές ώρες απλά και μόνο για να καμώνεται ότι δουλεύει στο Λονδίνο. Πραγματικά, είναι απίστευτο πώς καθορίζει και αντιλαμβάνεται ο καθένας ξεχωριστά την ποιότητα της ζωής του. Για κάποιο λόγο οι Κύπριοι θεωρούν ότι αν δουλεύουν πολλές ώρες, θεωρούνται σπουδαίοι. Εγώ πραγματικά τους λυπάμαι.

Ina είπε...

Υπάρχει ένα πράμα που ονομάζεται "golden handcuffs syndrome". Όταν μπεις σε αυτό το φαύλο κύκλο και μείνεις τόσο όσο για να συνηθίσεις μετά δύσκολα ξεφεύγεις. Εξαιτίας της έλλειψης ελεύθερου χρόνου ξεκινάς να ξοδεύεις τα λεφτά σου σε πολυτέλειες στις οποίες συνηθίζεις. Αγοράζεις ακριβό σπίτι, στέλνεις τα παιδιά σου σε ιδιωτικά σχολεία περιωπής και όταν φτάσεις στα όρια σου-καλή ώρα όπως τους ασθενείς που βλέπεις στην κλινική-δεν μπορείς να τα παραιτήσεις γιατί έχεις ήδη κτίσει τη ζωή σου με βάσει τα όσα κερδίζεις.

Επιπλέον μεγάλο μέρος της ταυτότητας σου και της προσωπικής σου αξίας έχει μάθεις πλέον να το ορίζεις μέσω του επαγγέλματος σου και του πόσα κερδίζεις. Ο κύκλος σου λόγω έλλειψης χρόνου το πιο πιθανόν προέρχεται από το εργασιακό σου περιβάλλον αφού δεν έχεις χρόνο για κοινωνικές συναναστροφές. Η δουλειά καταλαμβάνει σχεδόν όλη σου τη ζωή και φτάνεις στο σημείο να μην ξέρεις πώς να υπάρξεις χωρίς αυτή. Σημείωσε ότι το Η.Β. έχει από το πιο ψηλό αριθμό εργατοωρών στην Ευρώπη και ταυτοχρόνως ένα από τους χαμηλότερους δείκτες παραγωγικότητας (ή είχε τουλάχιστον).

Τα επαγγέλματα που αναφέρεις έχουν ψηλό burn out rate και συνδέονται με την εμφάνιση διαφόρων ασθενειών μακροπρόθεσμα που προέρχονται από το συνεχές στρες. Επειδή αυτά τα επαγγέλματα όμως έχουν ψηλούς μισθούς και μπόνους πάντα υπάρχει διαθέσιμο εργατικό δυναμικό να αντικαταστήσει αυτούς που καίγονται. Κατά συνέπεια η κατάσταση συνεχίζεται να διαιωνίζεται και οι συνθήκες εργασίας μένουν οι ίδιες.

Το θέμα είναι ότι το πολυτιμότερο πράμα που έχει ο καθένας μας μετά από την υγεία του, είναι ο χρόνος του. Πολύς κόσμος προφανώς πιστεύει ότι τα πολλά χρήματα είναι πιο σημαντικά.

Ερυκίνη είπε...

@Μουνλαιτ,

Τι να σου πω, μπορεί. Αλλά που την άλλη, θα μπορούσαν να παν σε μιαν πιο μικρή εταιρεία, να πιάννουν πιο λλία λεφτά τζαι να παέννουν έσσω τους η ώρα 6. Το πόσα λεφτά χρειάζεσαι έσιει να κάμει τζαι με τη ζωή που κάμνεις/θέλεις να κάμνεις. Εννοώ πόσα εν απαραίτητα για να ζήσει κάποιος την οικογένειαν του. Έσιει πολλά να κάμει με την ποιότητα ζωής που λαλεί τζαι ο αντι-χριστος.

Βασικά ο αντι-χριστος τζαι η ίνα περιγράφουν πολλά τούτον που βλέπω τζι εγώ που τα άτομα στην κλινική. Τζαι προκαλούν μου τζαι μέναν λύπη. Λύπη, γιατί νιώθω ότι εχάσαν το πόιντ. Εν τζείνον που λαλεί η κλισέ φράση "δουλεύκουμεν για να ζούμεν, δεν ζούμε για να δουλεύκουμε."

Moonlight είπε...

Η Ίνα περιγράφει το πολλά σωστά.
Εγώ συμφωνώ μαζί σου, απλά βλέπω τούτο που λέει η Ίνα, ότι γίνεται σχέση εξάρτησης, και είναι τούτο που προσπάθησα να πω κι εγώ στο σχόλιό μου.
Έννεν απαραίτητο ότι σε πιο μικρή εταιρεία έννα δουλεύκουν λιγότερο. Εν πιθανόν να απαιτείται λόγο φόρτου πλέον να δουλεύκει παραπάνω, να δουλεύκει απλήρωτα όβερταϊμς, να δουλεύκει που σπίτι, κλπ.
Κι αυτό που έλεγα ήταν για το "μετά". Αν πεις να φκεις που το επάγγελμα επειδή παντού έτσι είναι, και να κάμεις κάτι άλλο, εν μπορείς να ξεκινήσεις κάτι στα 50 σου για παράδειγμα.
Τέσπα, συμφωνώ, τούτο εν το θέμα. Αλλά θέλω να πιστεύκω ότι έννεν ΟΥΛΛΟΙ για τα λεφτά που το κάμνουν, απλά έτσι.

Τὰ πάντα ῥεῖ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Τὰ πάντα ῥεῖ είπε...

Ρε παιθκιά εν σας ξέρω τζαι είμαι νέος σε τούντο πράμα τζαι μπορεί να μεν μου πέφτει λόγος αλλά μιας τζαι ετέλειωσα νομική στην Αγγλία τζαι τωρά τελειώνω το μάστερ μου στο Λονδίνο ίσως να μπορώ να ρίξω λιον φώς. Τούντην νοοτροπία βάλουν σου την μες τον νού σου που το πανεπιστήμιο. Όι αναγκαστηκά το πανεπιστήμιο αλλά ο περίγυρος που έχεις σαν φοιτητής νομικής. Πρώτο χρόνο ούλλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Ως τον τρίτο χρόνο αρκέφκουν να έρκουντε στο σχολείο με κουστούμι, παπιγιόν, πανάκριβα ρολόγια, ακριβές πέννες με χαραγμένο το όνομα τους κτλπα. Όταν πάεις έξω θωρείς τους να πίνουν μόνο σιαμπάνια τζαι να πηγαίνουν μόνο στα πιο χάι κλάμπ τζαι κάθε μιαν την άλλη παν σε γκαλά, wine tasting κτλπα. Στα 21 τους. Η νομική σχολή έχει κάμποση δουλειά αλλά παραπάνω έχει πολλά μεγάλα εγώ. Τζαι άμαν μπείς μες το παιχνίδι ετέλειωσε. Δεν σε ενδιαφέρει τίποτε αλλον. Όπως είπαν τζαι άλλοι πιο πάνω κάμεις τα πάντα για να ικανοποιήσεις την ματαιοδοξία σου τζαι να βάλεις τον δίπλα σου χαμέ γιατί νομίζεις οτι αν δεν το κάμεις ενα σε βάλει τζείνος. Δαμέ μιλούμε για μια χώρα που για να κάμεις ίντερν σαν νομικός πρέπει να περάσεις που μήνες συνεντεύξεων, ένα σωρό τεστς, να έχεις το σωστό όνομα, area code κτλπα για να δουλέφκεις σαν σκλάβος τζαι συνήθως χωρίς να πληρώνεσαι. Άρα μπορώ να καταλάβω γιατί καταλήγουν τζιαμέ. Λυπούμε τους γιατί ξέρω πολλούς που εν εξεκινησαν ουσιαστικά την καριέρα τους τζαι εν ήδη δυστυχισμένοι.