Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

Γαμήλιο πόστ 3 : η bridezilla που βρυχάται

Τες τελευταίες 12 ώρες είμαι σε μια αμφίρροπη κατάσταση. Βασικά σκέφτουμαι: να βάλω τα κλάματα όξα να μεν τα βάλω; Εν είμαι σίουρη βασικά αν είμαι αρκετά bridezilla για να αρκέψω να κλαίω ή αρκετά κουλ για το "σιγά μην κλάψω".

Εν εκατέληξα ακόμα να είμαι ειλικρινής. Υποθέτω για να μεν έβαλα τα κλάματα ακόμα, τότε εν πρέπει να είμαι τζαι πολλά bridezilla. Που την άλλη, το ότι έσιει 4 μέρες να τζοιμηθώ τζαι εψές που ετζοιμήθηκα ονειρεύκουμουν φαγιά του γάμου, λαλεί μας ότι εν είμαι ακριβώς Αγγελάκας.

Βασικά εν είμαι σίουρη πως πρέπει να αντιδράσει το πλάσμαν. Ας πούμεν ποια εν η μη bridezilla αντίδραση στο πάω-να-δοκιμάσω-το-μενού-του-γάμου-τζαι-το-μόνον-πράμαν-που-τρώεται-εν-το-τταλαττούριν (τζαι ούτε τζείνον εν μπορεί να το χαρεί το πλάσμαν γιατί το ψουμίν (τα ρόλλς δηλαδή) εν χάλια);

Πέτε μου τζαι θα το προσπαθήσω.

ΥΓ: θέλω να τελειώσει τούτη η φάση που εγώ ως σκεπτόμενο ον χρησιμοποιώ το χρόνο συνειδητότητας μου (αλλά τζαι τζείνον τον μη συνειδητό, την ώρα του ύπνου) για να ασχολούμαι με τούτα τα πράματα.
ΥΓ2: επίσης, θέλω να πάω έσσω μου (στο Λάντον) τζαι κανεί.  

΄

4 σχόλια:

Noor είπε...

Το να βάλεις τα κλάματα θα σε βοηθήσει να αποφορτιστείς (τουλάχιστον για λίγο). I say go for it.
Αν θέλεις και μια αισιόδοξη σκέψη: καλώς εχόντων των πραγμάτων, δεν θα χρειαστεί να το ξανακάνεις όλο αυτό, μία φορά θα γίνει και τελείωσε. Λίγη υπομονή.

Moonlight είπε...

Έχω να πω ότι το φαΐ εν το μόνο (συνήθως) που μένει ως ανάμνηση στους καλεσμένους μετά το γάμο. Τλχ όσο κόσμο ξέρω εγώ τούτο εν το πρώτο που σχολιάζουν και το τελευταίο που ξεχνούν. Οπότε αν έχει κάτι για το οποίο θα αγχώνουμουν νομίζω εν τούτο. Επειδή θέλω να περάσουν καλά και για μένα εν σημαντικό το φαΐ. Λολ!
Κατά τα άλλα όντως, έννα σε αποφορτίσει λίο το κλάμα, οπότε κάμε το, λετ γκόου, μπορεί να εν θεραπευτικό στο τέλος!

PS Οκ, εν τζαι η μουσική σημαντική αλλά εν πιο δύσκολο να τους ευχαριστήσεις όλους!

Ερυκίνη είπε...

Εν τέλει κοπελιές τα κλάματα ήρταν την τελευταία ημέρα, ίντα μπου λαλώ τες τελευταίες 3 ώρες πριν την αναχώρηση που Κύπρο. Τζαι ήρταν τζείνην ακριβώς την ώρα που η καημένη η σχέση ήβρεν λλίην ώρα να είμαστεν μόνοι μας τζαι αναδίπλωνεν τα σχέδια του για τες ημέρες πριν το γάμο, για τα μπάτσιελορ πάρτυ τζαι διακοπές στον Πρωταρά (ωραία πράματα δηλαδή). Εν τζαι έθελα το, απλά ήρτεν. Μετά που τούτον εν εξαναανοιξεν κουβέντα η σχέση. Με για γάμο, με για μπατσιελορ πάρτυ, με τίποτε. Η σχέση βασικά εκατάλαβεν ότι αν συνεχίσει το γουέντινγκ πλάννινγκ εν θα έσιει νύφη στο γάμο.

Αλλά τζείνον ήταν. Επιστρέψαμεν στο Λάντον, τζαι ούλλα ηρεμήσαν. Η bridezilla εμπήκεν πίσω στη φωλιά της. Οπόταν σε κάποια φάση θα ξανα-ασχοληθούμεν με το θέμα ήρεμα, σαν φυσιολογικά πλάσματα (μακριά που κυπραίους γενικότερα τζαι τους συγγενείς μου ειδικότερα).

Μουνλάιτ,
Τούτα να τα πεις της σχέσης (είπαμεν έννεν κυπραίος τζαι ενι ξέρει) που εν κάπως: ε σιγά, ποιος διά σημασία στο φαίν στους γάμους; Τζαι εγώ είμαι κάπως: ΟΥΛΛΟΙ!!! στην κύπρο τουλάχιστον :))

Εννά ακολουθήσει ποστ σε κάποια φάση για τη γνωριμία των συμπεθέρων, δέσμευση. (αν έβρω ποττέ ώρα δηλαδή)

Ανώνυμος είπε...

Αμαν ρε! Είσαι απόλυτα δικαιολογημένη και καθόλου bridezilla για το συγκεκριμένο. Η επιλογή να αλλάξετε τόπο υπάρχει?

Καϊσί