Το Nescafe Gold εν κάμνει καλό φραπέ.
Αποδεδειγμένο.
(καλοτζαίριν χωρίς φραπέ.... κρέπα δίχα νουτέλλα... Θλίψη...)
Αποδεδειγμένο.
(καλοτζαίριν χωρίς φραπέ.... κρέπα δίχα νουτέλλα... Θλίψη...)
Πέμπτη 25 Αυγούστου 2016
High-rise
Εθκιάβαζα σήμερα το πρωί στην εφημερίδα τη διαδικτυακή ότι λαλεί θα χτιστεί ένα 25όροφο κτήριο στη Μακαρίου, στα πρότυπα κτηρίων του Λονδίνου τζιόλας λαλεί σου....
Ακόμα ένα high rise. Πάει τζαι η Λευκωσία.
Είμαι σίουρη ότι εννά σιει τζαι πολλούς στη νήσο που σιέρουνται που επιτέλους εννά γινούμεν Λονδίνο.... Με τεράστια, πανάκριβα, όφκερα κτήρια στο κέντρο (γιατί οι ξένοι που εννά γοράσουν τα διαμερίσματα εννά μεινίσκουν τζιαμέ 2 εφτομάδες το χρόνο, αν θα τα γοράσει δηλαδή κανένας. Ας πούμεν πόσοι ζάμπλουτοι έχουν ως όνειρο ζωής να έχουν ένα διαμέρισμα στη Λευκωσία;) τζαι οι υπόλοιποι να στριμώχνουνται στην περιφέρεια σε πανάκριβες τρύπες.
Ναι, ποιος δε θα έθελε να γινεί Λονδίνο;
ΥΓ: Εννά σιει τζαι τούτον το κτήριο θκυό εισόδους μιαν για τους φτωχούς τζαι μιαν για τους πλούσιους ενοίκους, όπως γίνεται δαμέ στο Λονδίνο;
ΥΓ2: Η είδηση εθθύμισεν μου ένα βιβλίο που εθκιάβασα με τούτον τον τίτλο "High-rise", του J.G. Ballard, το οποίο περιγράφει έναν 40όροφο κτήριο (με γυμναστήριο, τζαι εστιατόριο τζαι σούπερμάρκετ τζαι ούλλα τα καλά) στο οποίο ζει η αφρόκρεμα του Λονδίνου, αλλά ακόμα τζαι μεταξύ των πλουσίων έσιει ταξική διαφοροποίηση. Οι λλιόττερον πλούσιοι τζαι τζείνοι με μωρά ζουν στους χαμηλούς ορόφους τζαι οι ζάμπλουτοι στους πάνω-πάνω. Τζαι σε κάποια φάση οι τάξεις συγκρούονται, τζαι ούλλα φκαίνουν εκτός ελέγχου με πολλά βίαιο τρόπο. Εν ήταν το καλλύττερο βιβλίο έβερ, αλλά ήταν πολλά ενδιαφέρον κόνσεπτ. Στο book κλαμπ όταν το εσυζητούσαμεν, οι παραπάνω ελαλούσαμεν πόσον τούτον το κτήριο (σε ένα βιβλίο που εγράφτηκε τη δεκαετία του 1970) εμοιάζεν τραγικά με ούλλα τα μοντέρνα κτήρια στο Λονδίνο. Ήταν λλίον φοητσιάρικο...
ΥΓ3: τζείνος που αποφάσισεν να σταματήσει ο περιορισμός στους ορόφους στη Λευκωσία έπρεπεν να το ξανασκεφτεί ίσως. Που την εμπειρία μας δαμέ στο χωρκόν εν ότι άμαν έναν ψηλό κτήριο φτάσει σε μια γειτονιά εν αρκούν να φυτρώσουν τζιάλλα δίπλα του. Τζαι ποσιερέτα τον τον ουρανό που εθόρες έτσι άπλετον. Εννάν έναν κουτούι μπλέ στα αριστερά. Αλλά μεν το σκέφτεσαι, εννά έρτουν πλούσιοι να γοράσουν διαμερίσματα, να πιαν την υπηκοότητα, να σιωνώσουν ριάλλια. Η ανάπτυξη έρκεται. Καλό...
Ακόμα ένα high rise. Πάει τζαι η Λευκωσία.
Είμαι σίουρη ότι εννά σιει τζαι πολλούς στη νήσο που σιέρουνται που επιτέλους εννά γινούμεν Λονδίνο.... Με τεράστια, πανάκριβα, όφκερα κτήρια στο κέντρο (γιατί οι ξένοι που εννά γοράσουν τα διαμερίσματα εννά μεινίσκουν τζιαμέ 2 εφτομάδες το χρόνο, αν θα τα γοράσει δηλαδή κανένας. Ας πούμεν πόσοι ζάμπλουτοι έχουν ως όνειρο ζωής να έχουν ένα διαμέρισμα στη Λευκωσία;) τζαι οι υπόλοιποι να στριμώχνουνται στην περιφέρεια σε πανάκριβες τρύπες.
Ναι, ποιος δε θα έθελε να γινεί Λονδίνο;
ΥΓ2: Η είδηση εθθύμισεν μου ένα βιβλίο που εθκιάβασα με τούτον τον τίτλο "High-rise", του J.G. Ballard, το οποίο περιγράφει έναν 40όροφο κτήριο (με γυμναστήριο, τζαι εστιατόριο τζαι σούπερμάρκετ τζαι ούλλα τα καλά) στο οποίο ζει η αφρόκρεμα του Λονδίνου, αλλά ακόμα τζαι μεταξύ των πλουσίων έσιει ταξική διαφοροποίηση. Οι λλιόττερον πλούσιοι τζαι τζείνοι με μωρά ζουν στους χαμηλούς ορόφους τζαι οι ζάμπλουτοι στους πάνω-πάνω. Τζαι σε κάποια φάση οι τάξεις συγκρούονται, τζαι ούλλα φκαίνουν εκτός ελέγχου με πολλά βίαιο τρόπο. Εν ήταν το καλλύττερο βιβλίο έβερ, αλλά ήταν πολλά ενδιαφέρον κόνσεπτ. Στο book κλαμπ όταν το εσυζητούσαμεν, οι παραπάνω ελαλούσαμεν πόσον τούτον το κτήριο (σε ένα βιβλίο που εγράφτηκε τη δεκαετία του 1970) εμοιάζεν τραγικά με ούλλα τα μοντέρνα κτήρια στο Λονδίνο. Ήταν λλίον φοητσιάρικο...
ΥΓ3: τζείνος που αποφάσισεν να σταματήσει ο περιορισμός στους ορόφους στη Λευκωσία έπρεπεν να το ξανασκεφτεί ίσως. Που την εμπειρία μας δαμέ στο χωρκόν εν ότι άμαν έναν ψηλό κτήριο φτάσει σε μια γειτονιά εν αρκούν να φυτρώσουν τζιάλλα δίπλα του. Τζαι ποσιερέτα τον τον ουρανό που εθόρες έτσι άπλετον. Εννάν έναν κουτούι μπλέ στα αριστερά. Αλλά μεν το σκέφτεσαι, εννά έρτουν πλούσιοι να γοράσουν διαμερίσματα, να πιαν την υπηκοότητα, να σιωνώσουν ριάλλια. Η ανάπτυξη έρκεται. Καλό...
Τρίτη 16 Αυγούστου 2016
Μαρκετινγκ
Αν σου ελαλούσαν ότι κάποιος εννά ανοίξει κατασκηνωτικό χώρο με τραπεζούθκια τζαι χώρο για τες σούβλες σου τζαι παιδική χαρά τζαι δίχτυ για βόλευμπολ τζαι τουαλέττες τζαι ούλλα τα καλά στον Ακάμα μέσα στη ζώνη Νατούρα ήταν να ελάλες: ου μάνα μου, πάει ο Ακάμας, πάει....
Αλλά άμαν σου λαλούν ότι ο καλός επιχειρηματίας έρκεται να λύσει τα προβλήματα του ακάμα, να βάλει φρένο στην αταξία, να σταματήσει την ρύπανση τζαι τον κίνδυνο πυρκαγιάς στον Ακάμα, τότε θα ελάλες: μπράβο, επιτέλους ένας επιχειρηματίας να μας σώσει.
(η πηγή της (παρά)πληροφόρησης: http://www.philenews.com/el-gr/top-stories/885/327103/freno-stin-ataxia-ston-akama)
Αι στα διάλα (που λεν τζαι οι καλαμαράες) !!
Πέτε το ολάν ξεκινά η "ανάπτυξη" στον Ακάμα τζαι κανεί.
Μεν μας ταίζετε κόνναρα.
Αλλά άμαν σου λαλούν ότι ο καλός επιχειρηματίας έρκεται να λύσει τα προβλήματα του ακάμα, να βάλει φρένο στην αταξία, να σταματήσει την ρύπανση τζαι τον κίνδυνο πυρκαγιάς στον Ακάμα, τότε θα ελάλες: μπράβο, επιτέλους ένας επιχειρηματίας να μας σώσει.
(η πηγή της (παρά)πληροφόρησης: http://www.philenews.com/el-gr/top-stories/885/327103/freno-stin-ataxia-ston-akama)
Αι στα διάλα (που λεν τζαι οι καλαμαράες) !!
Πέτε το ολάν ξεκινά η "ανάπτυξη" στον Ακάμα τζαι κανεί.
Μεν μας ταίζετε κόνναρα.
Τετάρτη 10 Αυγούστου 2016
Το spandex κι εγώ
Αν δεν έγινε απόλυτα εμφανές που τον τίτλο, ακολουθεί πόστ ρεζίλικο και καθόλου σοβαρό.
Πόθεν να ξεκινήσω τωρά. Το πρόβλημα μου βασικά εξεκίνησε που το Miss Selfridge. Εγώ που το Miss Selfridge γενικώς εν ψουμνίζω γιατί τα ρούχα τους εν κατά βάση για κοπέλες μεταξύ 16-22 χρονών (το πολλύν) ξερόπαστες, χωρίς καμπύλες. Αλλά άτε, ας όψεται ο έρωτας (με την πρώτη ματιά που λένε). Οπόταν το όλη-η-πλάτη-έξω, αέρινο, φλοράλ φόρεμα που εγόρασα επροορίζετουν για ξερόπαστες κοπέλες χωρίς βυζιά που εν έχουν πρόβλημαν να κυκλοφορούν χωρίς σουτιέ (καθαρά κυπριακά), σαν το 80% των κοπέλων που κυκλοφορούν στη χιπστερική γειτονιά μας υποθέτω.
Αλλά εγώ αγαπητή αναγνώστρια (αγαπητέ άντρα αναγνώστη αυτό το πόστ πιθανώς να μην είναι για σένα) εκτός του ότι εν είμαι 16 πλέον, έχω τες τες καμπύλες μου (σε όλα τα σωστά μέρη που λαλεί τζαι η σχέση, συν κάτι ψουμούθκια ποτζεί ποδά), τζαι εννά είμαι τζαι κουμέρα (είπα το τούτο;). Εν μπορώ να πάω χωρίς σουτιέ.
Οπόταν εξεκίνησεν ένας αγώνας ανεύρεσης πιθανών τρόπων επίλυσης του προβλήματος, δηλαδή εσώρουχα με χαμηλή/καθόλου πλάτη που να μπόρω να φορήσω που κάτω που το φόρεμαν. Οπόταν εχτές επία καταστήματα τζαι μετά που 2 ώρες ψάξιμον ήβρα (ενόμιζα) την ιδανική λύση. Έναν ολόσωμον πράμαν, σαν το κορμάκι φάση, που είσιεν την τέλεια πλάτη. Ήταν όμως φτιαγμένο που spandex, λύκρα, λάστιχον, ίνταλως το λαλούμεν, τζαι ήταν απίστευτα μιτσήν, γιατί εν που τζείνα τα πράματα που τεντώνουν, τεντώνουν, τεντώνουν, τεντώνουν, που τα φορούν οι κοπέλες άμαν θέλουν να φαίνουνται παστές. Έτσι πράμαν εγώ εν εξαναφόρησα αγαπητή αναγνώστρια (εγώ τα ψουμούθκια μου αφήνω τα ελεύθερα, εν έχω πρόβλημα), αλλά είπα άτε ας το δοκιμάσω. Ήβρα το σάιζ (καθαρά κυπριακά πάλε) μου με κόπο τζαι επία στα δοκιμαστήρια.
Κάπου δαμέ να πω ότι ευτυχώς ήμουν στο τμήμα εσωρούχων του Debenhams τζαι όχι κάπου αλλου. Οπόταν με το που εμπήκα στο δοκιμαστήριο, έκαμεν μου εντύπωσην το κουμπίν που ελάλεν call for assistance, γιατί εν είχα ξαναδεί. Χαϊκλέ καταστάσεις εσκέφτηκα. Που να ξερα πόσο χρήσιμο θα ήταν... Τέλοσπάντων, φορώ το κορμάκι/εσώρουχο/ίντα μπου ένι τέλοσπάντων, με σιήλλια ζόρκα. Με σιήλλια ζόρκα γιατί τούτον το πράμαν δεν είσιεν με κουμπιά, με φερμουάρ με τίποτε (μπορείς νομίζω να προβλέψεις το πρόβλημα, εγώ πάλε δεν το εσκέφτηκα). εφόρες το σαν να εφόρες την πιο στενή φανέλλα που υπάρχει στον κόσμο. Αλλά εκατάφερα τα, εκούντησα, εκούντησα τζαι εκατάφερα τα (ξέρεις πως εν η δυσκολία του να μπεις στο στενό σου τζήν άμαν εν φρεσκοπλυμμένο, τζείνον που πρέπει να είσαι ξάπλα στο κρεβάτι για να καταφέρεις να μπεις, τούτον πολλαπλασιασμένο επί 10. τέθκοιο επίπεδο δυσκολίας).
Αλλά άμαν εμπήκεν, ήταν μια χαρά κατακρίβειαν. Μια χαρά. Τζαι είμαι κάπως, αχά, νομίζω εβρέθηκεν η λύση στο πρόβλημαν μου. Όλα καλά, άτε να το φκάλω τζαι να πάω να το γοράσω.
Να το φκάλω. Χμ.... Επαναλαμβάνω, χωρίς κουμπιά, χωρίς φερμουάρ. Επροσπάθησα μια, δυο, τρείς. Το πράμαν δεν ετάρασσεν. Σε κάποια φάση εβρέθηκα με το σπάντεξ στους ώμους για κανένα 10 λεπτο, να μεν ταράσσει με πάνω με κάτω, να μεν μπορώ να ταράξω τα σιέρκα μου. Αυτή τη στιγμή που σας γράφω ακόμα πονώ τους δικέφαλους μου, τόσον πολλά. Τέλοσπάντων, στην πολλήν την ώρα ήμουν κάπως εν έσιει άλλον τρόπο, πρέπει να γινώ ρεζίλι. Για να μάθω. Τσιλλώ το κουμπίν. Τζαι ξεκινά ενάν δυνατό μπιπ-μπιπ-μπιπ, αμπα τζαι μείνει κανένας να μεν μάθει ότι στο νούμερο 14 κάποια εκόλλησεν τζαι εν μπορεί να φκει που τα εσώρουχα (είπαμεν θέλουμεν βοήθεια, αλλά εν τζαι εχρειάζετουν ολόκληρος συναγερμός, εν τζαι επιάσαμεν φόκο).
Έρκεται η κοπέλα τζαι λαλώ της μισο-γελώντας (ξέρεις εν αστείον τζαι καλά) ότι ναι εν μπορώ να φκώ που μέσα μπορείς να βοηθήσεις; Τζαι θορεί με με έναν ύφος σχεδόν πανικού που ελάλεν "πέρκει να σοβαρομιλάς". Θορεί με που ούλλες τες πάντες τζαι ρωτά: "Φερμουάρ εν έσιει;". Ήταν να φυρτώ. Παίζεις με τον πόνο μου κοπέλα μου ήταν να της πω, αλλά ήταν εγγλέζα τζαι στα εγγλέζικα εν κάμνει πολλύν νόημα. Στο τέλος αφού το εσκέφτηκεν καλά καλά (νομίζω εν τους συμβαίνει συχνά) παίρνει μια βαθιά ανάσα τζαι λαλεί μου εν έσιει άλλον τρόπο, κάμε πάνω τα σιέρκα σου τζαι εννά το τραβήσω πάνω.
Τζαι κάπως έτσι εφκήκα που το σπάντεξ. Μετά που 20 λεπτά.
Περιττό να πω ότι εφόρησα τα ρούχα μου όπως όπως τζαι έφια κατευθείαν. Μετά που τούτον εν είμαι σίουρη ότι θα έθελα να ξαναμπώ σε έτσι πράμαν.
ΥΓ: πως αντέχουν οι γεναίτζες να φορούν ολάν έτσι πράματα; Όι μάνα μου...
Πόθεν να ξεκινήσω τωρά. Το πρόβλημα μου βασικά εξεκίνησε που το Miss Selfridge. Εγώ που το Miss Selfridge γενικώς εν ψουμνίζω γιατί τα ρούχα τους εν κατά βάση για κοπέλες μεταξύ 16-22 χρονών (το πολλύν) ξερόπαστες, χωρίς καμπύλες. Αλλά άτε, ας όψεται ο έρωτας (με την πρώτη ματιά που λένε). Οπόταν το όλη-η-πλάτη-έξω, αέρινο, φλοράλ φόρεμα που εγόρασα επροορίζετουν για ξερόπαστες κοπέλες χωρίς βυζιά που εν έχουν πρόβλημαν να κυκλοφορούν χωρίς σουτιέ (καθαρά κυπριακά), σαν το 80% των κοπέλων που κυκλοφορούν στη χιπστερική γειτονιά μας υποθέτω.
Αλλά εγώ αγαπητή αναγνώστρια (αγαπητέ άντρα αναγνώστη αυτό το πόστ πιθανώς να μην είναι για σένα) εκτός του ότι εν είμαι 16 πλέον, έχω τες τες καμπύλες μου (σε όλα τα σωστά μέρη που λαλεί τζαι η σχέση, συν κάτι ψουμούθκια ποτζεί ποδά), τζαι εννά είμαι τζαι κουμέρα (είπα το τούτο;). Εν μπορώ να πάω χωρίς σουτιέ.
Οπόταν εξεκίνησεν ένας αγώνας ανεύρεσης πιθανών τρόπων επίλυσης του προβλήματος, δηλαδή εσώρουχα με χαμηλή/καθόλου πλάτη που να μπόρω να φορήσω που κάτω που το φόρεμαν. Οπόταν εχτές επία καταστήματα τζαι μετά που 2 ώρες ψάξιμον ήβρα (ενόμιζα) την ιδανική λύση. Έναν ολόσωμον πράμαν, σαν το κορμάκι φάση, που είσιεν την τέλεια πλάτη. Ήταν όμως φτιαγμένο που spandex, λύκρα, λάστιχον, ίνταλως το λαλούμεν, τζαι ήταν απίστευτα μιτσήν, γιατί εν που τζείνα τα πράματα που τεντώνουν, τεντώνουν, τεντώνουν, τεντώνουν, που τα φορούν οι κοπέλες άμαν θέλουν να φαίνουνται παστές. Έτσι πράμαν εγώ εν εξαναφόρησα αγαπητή αναγνώστρια (εγώ τα ψουμούθκια μου αφήνω τα ελεύθερα, εν έχω πρόβλημα), αλλά είπα άτε ας το δοκιμάσω. Ήβρα το σάιζ (καθαρά κυπριακά πάλε) μου με κόπο τζαι επία στα δοκιμαστήρια.
Κάπου δαμέ να πω ότι ευτυχώς ήμουν στο τμήμα εσωρούχων του Debenhams τζαι όχι κάπου αλλου. Οπόταν με το που εμπήκα στο δοκιμαστήριο, έκαμεν μου εντύπωσην το κουμπίν που ελάλεν call for assistance, γιατί εν είχα ξαναδεί. Χαϊκλέ καταστάσεις εσκέφτηκα. Που να ξερα πόσο χρήσιμο θα ήταν... Τέλοσπάντων, φορώ το κορμάκι/εσώρουχο/ίντα μπου ένι τέλοσπάντων, με σιήλλια ζόρκα. Με σιήλλια ζόρκα γιατί τούτον το πράμαν δεν είσιεν με κουμπιά, με φερμουάρ με τίποτε (μπορείς νομίζω να προβλέψεις το πρόβλημα, εγώ πάλε δεν το εσκέφτηκα). εφόρες το σαν να εφόρες την πιο στενή φανέλλα που υπάρχει στον κόσμο. Αλλά εκατάφερα τα, εκούντησα, εκούντησα τζαι εκατάφερα τα (ξέρεις πως εν η δυσκολία του να μπεις στο στενό σου τζήν άμαν εν φρεσκοπλυμμένο, τζείνον που πρέπει να είσαι ξάπλα στο κρεβάτι για να καταφέρεις να μπεις, τούτον πολλαπλασιασμένο επί 10. τέθκοιο επίπεδο δυσκολίας).
Αλλά άμαν εμπήκεν, ήταν μια χαρά κατακρίβειαν. Μια χαρά. Τζαι είμαι κάπως, αχά, νομίζω εβρέθηκεν η λύση στο πρόβλημαν μου. Όλα καλά, άτε να το φκάλω τζαι να πάω να το γοράσω.
Να το φκάλω. Χμ.... Επαναλαμβάνω, χωρίς κουμπιά, χωρίς φερμουάρ. Επροσπάθησα μια, δυο, τρείς. Το πράμαν δεν ετάρασσεν. Σε κάποια φάση εβρέθηκα με το σπάντεξ στους ώμους για κανένα 10 λεπτο, να μεν ταράσσει με πάνω με κάτω, να μεν μπορώ να ταράξω τα σιέρκα μου. Αυτή τη στιγμή που σας γράφω ακόμα πονώ τους δικέφαλους μου, τόσον πολλά. Τέλοσπάντων, στην πολλήν την ώρα ήμουν κάπως εν έσιει άλλον τρόπο, πρέπει να γινώ ρεζίλι. Για να μάθω. Τσιλλώ το κουμπίν. Τζαι ξεκινά ενάν δυνατό μπιπ-μπιπ-μπιπ, αμπα τζαι μείνει κανένας να μεν μάθει ότι στο νούμερο 14 κάποια εκόλλησεν τζαι εν μπορεί να φκει που τα εσώρουχα (είπαμεν θέλουμεν βοήθεια, αλλά εν τζαι εχρειάζετουν ολόκληρος συναγερμός, εν τζαι επιάσαμεν φόκο).
Έρκεται η κοπέλα τζαι λαλώ της μισο-γελώντας (ξέρεις εν αστείον τζαι καλά) ότι ναι εν μπορώ να φκώ που μέσα μπορείς να βοηθήσεις; Τζαι θορεί με με έναν ύφος σχεδόν πανικού που ελάλεν "πέρκει να σοβαρομιλάς". Θορεί με που ούλλες τες πάντες τζαι ρωτά: "Φερμουάρ εν έσιει;". Ήταν να φυρτώ. Παίζεις με τον πόνο μου κοπέλα μου ήταν να της πω, αλλά ήταν εγγλέζα τζαι στα εγγλέζικα εν κάμνει πολλύν νόημα. Στο τέλος αφού το εσκέφτηκεν καλά καλά (νομίζω εν τους συμβαίνει συχνά) παίρνει μια βαθιά ανάσα τζαι λαλεί μου εν έσιει άλλον τρόπο, κάμε πάνω τα σιέρκα σου τζαι εννά το τραβήσω πάνω.
Τζαι κάπως έτσι εφκήκα που το σπάντεξ. Μετά που 20 λεπτά.
Περιττό να πω ότι εφόρησα τα ρούχα μου όπως όπως τζαι έφια κατευθείαν. Μετά που τούτον εν είμαι σίουρη ότι θα έθελα να ξαναμπώ σε έτσι πράμαν.
ΥΓ: πως αντέχουν οι γεναίτζες να φορούν ολάν έτσι πράματα; Όι μάνα μου...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)