Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016

My kind of hell

Να είσαι σε συνέντευξη για δουλειά (ναι ναι οι επιτυχίες στην ανεύρεση εργασίας συνεχίζονται, δε δαμέ για άλλες στιγμές μεγαλείου) τζαι να σε ρωτούν για 25 λεπτά ανελέητα τζαι ασταμάτητα ερωτήσεις στατιστικής τζαι εσύ να μεν ξέρεις.

Τζαι να χαμογελάς σαν το χάχα τζαι να λαλείς εεεεεεεεε.... εν ξέρω (νομίζω δεν ελεχθήκαν τόσα πολλά δεν ξέρω σε συνέντευξη στην ιστορία των συνεντεύξεων για δουλειά). Τζαι να λαλείς που μέσα σου πότε εννά ανοίξει η γη να με καταπιεί ολάν;

Τζαι ακόμα σιηρόττερα, να μεν το αφήνει η κοπελιά τζιαμέ στο ενι ξέρω, να προσπαθεί να βοηθήσει (τζαι τζείνη με άβολο χαμόγελο), με παρεμβάσεις του τύπου ξανασκέφτου το, να ξαναρωτήσω πιο απλά, έκαμνεν μου σχήματα πας την κόλλα πέρκει καταλάβω, τίποτε. Αφου ενι ξέρω ολάν. αλλό λλίον ήταν να αρκέψει τα "το πρώτο γράμμα είναι....". Τζαι εγώ να μαι κάπως, αφού εν ξέρω κοπέλλα μου, τι το ζορίζεις, εννά παίξουμε σκράμπλ με την ορολογία του λινεαρ ρεγκρέσσιον; Λετ ιτ γοου ας πούμεν.

Τέσπα. Είπαμεν εγώ που συνεντεύξεις δεν. Απλά δεν.


Δεν υπάρχουν σχόλια: