Joker

Εγώ αγαπητέ αναγνώστη, τούτες τες μέρες επέλλανα που τη δουλειά, τόσο πολλά που έσιει 4 μέρες ακόμα εν έγραψα το ποστάκιον που ελαλούσα να γράψω. 

Φυσικά επέλλανα που τη δουλειά αλλά ο σινεμάς, σινεμάς. Οπόταν ακολουθεί ποστάκιον σινεφιλικό.

Επίαμεν που λέτε το σουκου με τη σχέση στο Kcineplex να δούμε το Τζόκερ, η πρώτη σόιν ταινία που εφκήκεν φέτος που το Χόλλυγουντ (εννοώ που ήσουν κάπως ναι τούτο θέλω να το δω).

Τέσπα, πρώτη φορά της σχέσης στο Kcineplex να δει ταινία, οπόταν ήταν κάτι καινούργιο για τζείνον (εφύρτηκεν κλασσικά με την πλήρη έλλειψη αποτελεσματικότητας, αλλά τζαι με το ότι η ταινία ΠΑΛΕ εξεκίνησεν με 15 λεπτά καθυστέρηση). Εμέναν πάλε δεν ξέρω τι με έπιασεν, μπορεί ναν που είσιεν χρόνια να πάω, τζαι έκαμνα φλασμπακ τότε όταν εχτίστηκεν το Kcineplex, γιατί ναι έχουμε και μια άλφα ηλικία τζαι θυμούμαστεν τα τζαι τούτα, shiny τζαινούρκον τζαι καρακιτσαριό τζαι εσκέφτουμουν τότε τι θα απογίνει το Ζήνα Πάλας τζαι το Όπερα, τζαι τωρά τόσα χρόνια μετά, το Kcineplex εφάνηκεν μου  παλιό τζαι να παραπαίει.... ίνταλως περνά ο τζαιρός α; 

Τέεεεελοσπάντων, ο Τζοκερ. 

Εάν τζείνον που αναρωθκιέσαι αγαπητέ αναγνώστη εν το αν εν καλός Τζόκερ ο Χοακίν, τότε νομίζω δεν ξέρεις τον Χοακίν πολλά καλά ή εάν είναι καλύτερος που τους προηγούμενους, τότε είσαι εκτός θέματος. Το θέμα μας δεν είναι η ερμηνεία του Χοακίν ως Τζόκερ που εξέραμεν το ότι εννάν καλός. Το θέμαν εν ο Τζόκερ αυτός καθεαυτός, ο χαρακτήρας ο ίδιος, τζαι όι μόνον ο Τζόκερ, ούλλον το στόρυ.  Ότι έξερες που τες προηγούμενες ταινίες ξέχαστο. Τζαι εν υπάρχει καν λόγος να συγκρίνεις τούτην την ταινία με ότι άλλον είδες. 

Γιατί απλούστατα μιλούμεν για άλλη κατηγορία ταινίας. Η ταινία Τζοκερ δεν είναι superhero movie ή anti-hero movie, δεν είναι καν κινηματογραφική προσαρμογή ενός κομικ. Ξεφεύγει τόσον πολλά που τούτον. Ο Τζόκερ, η Γκόθαμ τζαι ο Μπατμαν ο ίδιος (με πολλά λλίην συμμετοχή να είμαι ειλικρινής) εφκήκαν που τη σφαίρα των κινουμένων σχεδίων, των κομικς, τζαι εμπήκαν σε μια πιο ρεαλιστική (ή τελοσπάντων πιο πολυδιάστατη) βάση. Εν μια ταινία που έρκεται να δει ούλλα τζείνα που εδημιουργήσαν το τέρας που λέγεται Τζόκερ, αλλά τζαι τζείνον το περιβάλλον που λέγεται Γκόθαμ Σίτυ. Τζείνον που ξέρεις που τες προηγούμενες ταινίες εν το περιβάλλον ανομίας στην Γκόθαμ, που έρκεται να καθαρίσει ο Μπάτμαν. Τζαι έρκεται τούτη η ταινία να βάλει την ανομία σε έναν πλαίσιο. Τι μπορεί να οδηγήσει μιαν κοινωνία ως τζιαμέ, ως τα άκρα; Τι μπορεί να οδηγήσει έναν άνθρωπο στα άκρα; 

Όσον εξελίσσεται η ιστορία του Τζόκερ τζαι ξεκινά να δημιουργείται ο κακός, ο villain που ξέρουμε, βιώνεις ούλλα τα συναισθήματα μαζίν. Λυπάσαι τον, τζαι φοάσαι τον, τζαι γελάς μαζί του, καταλαβαίνεις το επίπεδο της ψυχοπαθολογίας του, συντρομάσσεσαι τζαι διαταράσσεσαι. Γιατί εν που τ'αλήθκεια disturbing η ταινία, τζαι έπρεπεν αν με ρωτάς εμέναν να ένι τόσον disturbing, ακριβώς γιατί έτσι δια πολλά ξεκάθαρα τούτη την αίσθηση, ότι κάποια πράματα εν καλλύττερα να θορείς ως κινούμενα σχέδια, ως καρικατούρα, γιατί εν πολλά δύσκολα να εν real life. 

Τέλοσπάντων, εμέναν άρεσεν μου πολλά τζαι ερμηνευτικά τζαι κινηματογραφικά, αλλά κυρίως τούτη ακριβώς η προσθήκη των διαφορετικών διαστάσεων που παίρνει το στόρυ σε εντελώς άλλη βάση τζαι κάμνει τα ούλλα τόσον ανατρισιαστικά πραγματικά.  

ΥΓ: εμέναν μπορεί να μου άρεσεν, αλλά νομίζω το τέκνον το αγέννητον εν ήταν ακριβώς πολλά χάππυ. Εξεκίνησεν να παραπονιέται που τη δεύτερη σκηνή, εσυντρομάχτηκεν υποθέτω τζαι τζείνον. ίσως να μεν είναι ακριβώς αγκαστρωμένες-φρέντλυ η ταινία.