Αρκέψαν οι χοροί

Τούτες τες μέρες αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια, στην τελικήν ευθείαν που λαλούμε, έχω επιτέλους κάμποσο χρόνο. Μετά που κάτι γερούς μήνες δουλειάς τζαι τρεχάματος σαν το Βέγγο να τελειώσουν κάποια πράματα πριν να έρτει το τέκνον (εν είχα σκεφτεί παρατσούκλιν του τέκνου για το μπλογκ, εφκήκεν τωρά αυθόρμητα, εντάξει έννεν ακριβώς πρωτότυπο, σόου γουότ;), ήρτεν επιτέλους η πολυπόθητη ώρα της άδειας μητρότητας για λλίη χαλάρωση. Αλλά που μάνα μου, είμαστεν τόσον καλοκουρδισμένοι (οκ μιλώ μόνο για μένα), είμαι, εγίνηκα, τόσον καλοκουρδισμένον στρατιωτάκι, που έρκεται ελεύθερος χρόνος τζαι το μόνον που μπορώ να σκεφτώ να κάμω εν δουλειά (τουλάχιστον τες πρώτες μέρες). Λαλώ του εαυτού μου ότι εν επειδή αρέσκει μου η δουλειά μου, αρέσκει μου η ολοκλήρωση γενικότερα (όι μόνον τζιαμέ που πάει ο νους σου), τζαι κάποια πράματα τέλος πάντων θα με κρούζουν ώσπου να τα τελειώσω. Αλλά που την άλλη νιώθω τζαι λλίον μαννή να δουλεύκω στες διακοπές (διακοπές τρόπος του λέγειν).

Τζαι άμαν δε δουλεύκω τι κάμνω; Εγώ υπολόγισα έτσι στην άδεια μητρότητας να θκιεβάσω ούλλα τα βιβλία που έχω στη βιβλιοθήκη αφημένα, να κάμω λλίον έτσι δημιουργικό γράψιμο (κάτι ενδιαφέρον ρε παιδί μου), να κάμω κανένα μαείρεμα (τούτον κάμνω το), κανέναν αριστούργημα ζαχαροπλαστικόν (τούτον εκόπηκε που τη γιατρό γιατί το ζάχαρον εφκήκεν στα ύψη μετά τες γιορτές).

Ναι, καλό. Σίουρα.  

Προς το παρόν, ο ελεύθερος χώρος στο νου εξεκίνησε να γεμώννει που τζείνα ούλλα τα (παμπολλα) διλήμματα τζαι ερωτήματα που έρκουνται με την ύπαρξην ενός τέκνου. Ναι, ναι τζείνες ούλλες τες αποφάσεις/σκέψεις για τες οποίες δεν έθελα να κάμω κοπελλούθκια εξαρχής (no children, no dilemmas), αλλά άτε. Εγώ ενόμιζα ότι είχα τουλάχιστον λλίους μήνες να φέρω τα μίλια μου, ώσπου να πρέπει να ασχοληθώ με ούλλα τούτα τα ερωτήματα, αλλά έρκουνται τζαι βρίσκουν σε. Βασικά δε σε αφήνουν να μεν ασχοληθείς. 

Τζαι, εν ξέρω αν σας το είπα, είμαι αναποφάσιστη. ΜΙΣΩ το decision making. Τζαι τα γέριμα έσιει πολλές αποφάσεις τούτη η κουβέντα... 

Τι εννάν το όνομα του μωρού; Τι εννάν το δεύτερον όνομα του μωρού (εν μας κανεί η δυσκολία του πρώτου, εννά του δώκουμεν τζαι θκυό). 

Ποια εννάν η νούννα/τατάς; 

Εννά βαφτίσουμεν το τέκνον; (έσσω μας το να έσιει το τέκνον νούννα τζαι τατά εν ανεξάρτητα της βάφτισης) Εαν ναι, ιντα θρησκεία; Σε ποια χώρα; Τζαι κυρίως γιατί;

Τζαι το τελευταίον που επροέκυψεν τούτες τες μέρες: 

Τι κάμνουμεν με το κοπελλούδιν άμαν τελειώσει η άδεια μητρότητας; 

Εννά το στείλουμε σε σταθμό; 

Σε ποιο σταθμό; 

Ναι, πρέπει τούτα ούλλα να τα σκεφτείς που τα τωρά λαλεί σου γιατί πρέπει να κλείσεις θέση (α ναι, τζαι τα μισά εν ήδη κλειστά). 

Ακόμα δεν τον είδαμεν τζαι αρκέψαν οι χοροί κανονικά. Ούφφου. Τζαι βαρκούμαι έτσι πράματα.
(βασικά σε τούτους τους χορούς εγώ είμαι τζείνη στο τέλος του κύκλου που δεν ξέρει τα βήματα τζι απλά πασκίζει να κρατήσει το ρυθμό των υπολοίπων). 

Ε με τέθκοιαν εναλλακτική ενασχόληση αγαπητέ/ή αναγνώστη/στρια, καλλύττερα δουλειά. Εν τζαι ενδιαφέρον τουλάχιστον.

(ναι, ναι, γεννημένη μάνα η ερυκίνη σας).