Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2020

Post-partum


05/02/2020

Που την ησυχίαν στο μπλογκ ίσως να κατάλαβες αγαπητέ αναγνώστη/αναγνώστρια ότι το τέκνον εκατέφθασεν. Έχω πολλά που θα έθελα να μοιραστώ μαζί σου, να καταγράψω τέλοσπάντων πριν να τα ξιάσω (βασικά εν ήδη αρκετά θολά τα παραπάνω), για την εμπειρία της γέννας, τζαι τα σουρεαλιστικά μετά τη γέννα, αλλά εν τέλει θα ξεκινήσω που αλλού.

Βάσει προηγούμενης εμπειρίας τζαι όλων όσων ξέρω για τον εαυτό μου πάντα υπέθετα ότι εάν έβρισκα τον εαυτό μου σε τούτη την κατάσταση, της λεχώνας (όι χελώνα, όι χελώνα), πιθανότατα θα ανέπτυσσα συμπτώματα τούτου που λέμεν επιλόχεια κατάθλιψη. Ας πούμεν ότι έχω το προφίλ τέλοσπάντων. Ήταν μια που τες πολλές ανησυχίες που με έκαμναν να διστάζω για το όλο κόνσεπτ της μητρότητας (όι η πιο ουσιαστική να είμαι ειλικρινής).

Τζείνον που δεν έξερα εν το πόσο γλήορα θα έρκετουν. Το τέκνον εν σήμερα 6 ημερών (κυριολεκτικά έπρεπε να κάτσω να μετρήσω τες μέρες τωρά, εάν με ερώτας πριν μισή ώρα θα σου ελάλουν ότι εν Γενάρης ακόμα) τζαι δεν επέρασεν ούτε μια που τούτες τες 6 που να μεν εξέσπασα σε κάποια φάση σε κλάματα, έξι στα έξι μέχρι στιγμής. Τζαι δεν εννοώ κλάματα συγκίνησης για το θαύμα της ζωής και άλλα τέθκοια ρομαντικά (είχα τζαι καναθκυό που τούτα βέβαια. Σήμερα ετραούδουν του τέκνου το παπάκι του Άσιμου, που εν που μόνον του συγκινητικό ένιγουέι, τζαι εθώρεν με, τζαι ελούθηκα τα). Μιλούμεν για κλάματα απελπισίας, άγχους, τούτο που οι εγγλέζοι λαλούν over-whelmed (τι ένι στα ελληνικά;). Απελπισίας βασικά, εν έσιει πιο ταιρκαστή λέξη. 

Στην κλινική  σαν έκαμνα τέστ μπάνιου την τρίτην ημέρα κατά τας γραφάς (ακούω σε να λαλείς του εαυτού σου ούλλον απορία «τεστ μπάνιου; Τι εν τούτο;», ααα, τούτην εν ιστορία για άλλο ποστ) κάπου μεταξύ σπαρακτικών κλαμάτων του τέκνου τζαι πανικόβλητων κινήσεων δικών μου είπα της νοσοκόμας ότι είμαι λλίον άχρηστη τζαι εξεπλάγην τζι εγώ τζαι τζείνη με τη λέξη που εφκήκεν που το στόμα μου. Εγύρισεν πάνω μου τζαι εκοίταξεν με αυστηρά, είπεν μου «μεν ξανακούσω να λαλείς έτσι πράματα. Εννά μάθεις τζαι εννά είσαι μια χαρά», τζαι εν εσυνέχισε ώσπου να πω εντάξει. Τζαι τούτην ήταν η τρίτη μέρα.
 
Εγώ ενόμιζα ότι χρειάζουνται μέρες, εβδομάδες, κούρασης, αυπνίας, ορμονικής διαταραχής τζαι ταλαιπωρίας για να φτάσει κάποιος στην απελπισία. Turns out, το ζόρι ξεκινά κατευθείαν, εν έσιει χάνιμουν περίοδο, για μένα τουλάχιστον (φυσικά υπάρχει η πιθανότητα τούτον τωρά να εν το χάνιμουν σε σχέση με τα σιηρόττερα που έρκουνται, αλλά εν θέλω καν να το φανταστώ τούτο). Ως άσχετη με τούτα τα πράματα, δεν έξερα ότι ξεκινάς τη μητρότητα ήδη φτώμα (που τες ώρες ταλαιπωρίας κατά τη γέννα), ασθενής ουσιαστικά που χρειάζεσαι βοήθεια εσύ η ίδια (γιατί μπορεί να έκαμες εγχείρηση τζαι να πονείς) ενώ παράλληλα εάν θηλάζεις ξεκινάς που την πρώτη μέρα τη μητρότητα με ένα πλάσμα που τρώει τα βυζιά σου. Να μεν μπορείς να φκείς που το κρεβάτι ή να ταράξεις χωρίς βοήθεια ή χωρίς πόνο, τζαι ταυτόχρονα ο μόνος τρόπος να φροντίσεις το κοπελλούιν σου (που ενστικτωδώς γίνεται το πιο σημαντικό πράμα στη λίστα) είναι να υποφέρεις εθελοντικά επώδυνην σωματικήν επίθεσην που τούτον το πλασματούιν. Βασικά πολύς πόνος. Τζαι τζείνον το συναίσθημα του δεν έχω ιδέα τι κάμνω. Απελπισία. 

Μια μέραν ερώτησα τη σχέση σαν τον εκρατούσαμεν «Αγαπάς τον;» τζαι η σχέση ήταν κάπως… Εν το εσκέφτηκα τουτον, ναι αγαπώ τον. Έμεινα κρυφτή... τζαι δεν ετόλμησα να κάμω του εαυτού μου την ερώτηση, γιατί δεν έξερα εαν η απάντηση θα ήταν ναι. Ακόμα τζαι τωρά δηλαδή έννεν ακριβώς ναι.

08/02/2020

Εσυνειδητοποίησα ότι εν ετέλειωσα το προηγούμενον. Ούτε ξέρω τι έθελα να πω παρακάτω. Υποθέτω εξεκίνησεν το baby brain, οι γνωστικές μου δεξιότητες μόνον κάτω μπορούν να παν που δαμέ τζαι πέρα.

Τα καλά νέα εν ότι που τότε είχα θκυό μέρες χωρίς δάκρυα (δικά μου γιατί το τέκνον κλαίει γοερά και ασταμάτητα, ας πούμεν πόσα ντεσιμπελ μπορεί να ένι το κλάμαν ενός μωρού;).

Επίσης, έκαμα επιτυχώς μπάνιο το μωρό. Little victories υποθέτω.

Δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω το ίδιο επίρρημα για ούλλες τες πάνες που άλλαξα βέβαια: μέχρι στιγμής το τέκνον εκατούρησεν 3 φορές στα ρούχα του, 1 φορά πάνω μου τζαι στο ταβάνι τζαι μια φορά πάνω στα σεντόνια μας, αλλά που θα πάει… εννά τα βρουμε.

UPDATE:

ΥΓ: δεδομένου ότι πολλοί που με θκιεβάζουν ξέρουν ποια είμαι στην έξω που το ίντερνετ ζωή, εσκέφτηκα το ότι το ποστ ίσως ναν λλίον too much sharing, αλλά που την άλλην όντας ψυχολόγα (όι πραγματική) δεν έχω και πολλύν ταμπού να μιλήσω για τούτα τα πράματα. Στο μπλογκ δηλαδή, δεν χρειάζεται να με ρωτήσετε τζαι στην πραγματική ζωή. άμαν με δείτε ποττέ δηλαδή (γιατί τωρά είμαι έγκλειστη)
ΥΓ2: ξέρω ότι τούτα εβιώσαν τα πολλές άλλες μάνες, τουλάχιστον ούλλες όσες ξέρω/εμίλησα μέχρι στιγμής  (της γενιάς μου δηλαδή, τη δική μου τη μάνα δεν τη βάλλω μέσα). Καταλάβεις το που τες ερωτήσεις των μανάδων, που εν διαφορετικές που τζείνες των μη μανάδων. Τζαι που μιαν συνεννόηση μη λεκτική, με τα μμάθκια. Τζαι ναν καλά ούλλες, γιατί ακόμα τζι αν δε έχει κάποια πρακτική χρησιμότητα, το ότι εν είσαι μόνη σου βοηθά. 

8 σχόλια:

Noor είπε...

Να σας ζήσει!
Ναι, οι πρώτες μέρες και εβδομάδες είναι χάλια. Ναι, δεν τα αγαπάς αμέσως (ίσως αυτό ισχύει ιδιαιτέρως για ακαδημαϊκές μαμάδες. Έχω ρωτήσει πολλές!). Ελπίζω να μην ξαναέρθει η απελπισία και να ήταν απλά baby blues. Αν ξαναέρθει και δεν φεύγει, ζήτα βοήθεια! Είσαι ψυχολόγος, έτσι; Θα τα ξέρεις καλύτερα.
Θα ξαναβρείς τον εαυτό σου, αλλά θα πάρει χρόνο.

Ανώνυμος είπε...

Hang in there. It's hard
But worth it.

Beatrix Kiddo είπε...


Οι πρώτες βδομάδες εν τόσο δυσκολες, ειδικά αν θελεις να θηλασεις. Εν θα ειναι πάντα ετσι, κρατηθου :) δν εισαι αχρηστη, εισαι απλά πρωτάρα. Εν όπως να ήσουν πρωτες μέρες στη δουλειά κ χωρίς να σου δείξει κανένας να πρέπει να τα ξέρεις όλα. Πολύ σύντομα θα αναπτύξετε κώδικα επικοινωνίας με το νινί.

Συγχαρητήρια κ μπράβο σου για το οτι γεννησες, ειναι απο τα πιο δυσκολα πραγματα κ σωματικά κ ψυχολογικά. καλώς ήρθες στην ομάδα των μαμάδων, βοηθα να εχεις καποιες που τις εκτιμάς σαν τροπο μεγαλώματος των παιδιών κοντά σου για να σε στηριζουν. Μεν ντρεπεσαι να ζητησεις βοήθεια ή να αποδεκτείς βοήθεια.

Περί κατούρας εμένα εκατούρησε κ πας
Τα μούτρα του μερικές φορές.

Να θυμάσαι το μόνο πράγμα που χρειάζεται το μωρό ειναι δύο γονείς να το φροντίζουν κ να το αγαπούν-αν κ η αγάπη ξεκινά πιο μετά. Στην αρχή εν όλα ζωώδη ενστικτα-πρεπει να το κρατήσω ζωντανο. Ύστερα που αρχίζει χαμόγελα κ καμώματα κ κανένα αγού αρχίζει κ τρυπώνει σιγά σιγά μες την καρδιά σου.

Το να γινεσαι μαμα εν πολλά δυσκολο αγαπητή, εισαι μια άλλη που δν ξερεις ακριβώς ποια! Κρατήθου κ θα εν ωραία σε λίγες βδομαδες.

Βεατρίκη

Beatrix Kiddo είπε...

Εάν χρειάζεσαι οποιαδήποτε βοήθεια κ δν εχεις καποια να της στειλεις μπορεις να μου στειλεις εννοειται στο ημεηλ χχ

Moonlight είπε...

Εν είμαι μάμμα και μπορεί να μεν το πιστεύκεις, αλλά καταλαβαίνω σε και θαυμάζω σας όλες. Ακούω τούτα που λέει και η Μπέα πιο πάνω όμως, και πιστεύκω ότι όντως ισχύουν, άρα υπάρχει φως στο τούνελ. Περπατάς ώσπου να φκεις που την άλλην, κι αν χρειαστεί να βρεθείς μες στο τούνελ με άλλο πλάσμα για να το αντιμετωπίσεις, ευτυχώς έχεις τις γνώσεις και τον νου, να το κάμεις.
Ούλλα τούτα που λες ότι εν ξέρεις και εν τα καταφέρνεις κλπ, έννεν τίποτε. Όπως ούλλα στη ζωή άμα σε κόφτει, μαθαίνεις τα. Εμάθαν τα τόσες και τόσες! Ξέρω ότι τα ξέρεις, αλλά νομίζω εν εμψυχωτικό να τα ακούεις και που άλλους. :)
Η μάμμα μου πάντα έλεε ότι αγάπησε μας μετά που ένιωθε πόσο την έχουμε ανάγκη για να επιβιώσουμε, και παραπάνω μετά που εμπορούσε να συνεννοάται μαζί μας (όι λεκτικά, αλλά με τα ύφη, τους ήχους, τα κλαματούθια και τα χαμογελούθκια μας). Ούλλα νορμάλ όσα γράφεις, μάλλον, άρα.
Καλή συνέχεια, be kind to yourself, και όλα θα παν καλά. Φιλιά!

red είπε...


Να σας ζήσει!

Βασικά ότι είπε η Μπεατριξ πιο πάνω. Κάθε αρχή τζαι δύσκολη. Να ξέρεις ότι τούτο το είδα το μωρό τζαι ερωτεύτηκα εν συμβαίνει πάντα. Εν δεσμός τζαι θέλει τον χρόνο του ώσπου να αγαπηθείτε :) Τούτα τα συννεφάκια τζαι τα αιώνια ουράνια τόξα εν πελλάρες τζαι όποιος σου λέει ότι τούτο είναι μόνο η μητρότητα/ γονεϊκότητα εν ψέματα.

Εν αφάνταστα δύσκολο μερικές φορές αλλά μια μέρα την φορά τζαι περνα. Εν νάχεις και κατούρες κακά παντού, συμβουλές που πλάσματα που ξέρουν να αναγιώσουν το κοπελλούι σου καλύτερα που σένα, κλάματα κτλ. Εν επίσης φυσιολογικό να θέλεις να σκοτώσεις τον άντρα σου μερικές φορές- συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες :p

Να προσέχεις τον εαυτό σου όσο και πριν. Το σημαντικό είναι να είσαι εσύ καλά- αν είσαι εσύ είναι τζαι το μωρό. Ζήτα βοήθεια, κάμε το μπάνιο σου ή κάτι άλλο που θέλεις τζαι μεν νιώθεις τύψεις. Γενικα ΜΕΝ ΝΙΩΘΕΙΣ ΤΥΨΕΙΣ τζαι να θυμάσαι να αναπνέεις

Σιγά σιγά γίνεται κάτι πανέμορφο :)

red




Ερυκίνη είπε...

Ευχαριστώ για τα σχόλια σας! Εσιετε δίκαιο. Τζαι εν η αλήθεια ουλλα τούτα εξερα τα γνωστικά, αλλά τζαι να τα ξέρεις, παλε εν το γλυτώνεις το συναισθηματικο πατατράκ υποθέτω. Ίσως κάποια πράγματα τζιολις απλα σκεφτόμαστε τα πολλά, παραπάνω από ότι χρειάζεται. Όπως τζαι να εσιει ειμαστεν καλά τζαι οι τρεις μας. Καλύτερα που τες πρώτες μέρες σίγουρα πράγματα.

Clueless είπε...

Έχω υποσχεθεί του εαυτού μου ότι δεν θα δίνω συμβουλές ειδικά για παιδιά. Αλλά να μοιραστώ την σοφία των 10 χρόνων.
Όσο αφορά το κατούρημα. Συμβουλή της μάνας μου (άρα δεν είναι δική μου. ΧΑ). Όταν ξυπνήσει το μπεμπέ, μην το αλλάξετε αμέσως. Περίμενε 10 λεπτά. Το ακολούθησα και οφείλω να πω ότι μπορεί μια φορά να έχω δει συντριβάνι. Αυτά.
Να κλαις. Όσο θέλεις. Χωρίς λόγο.
Να ρωτήσεις τον εαυτό σου αν το αγαπάς μετά τους 4 μήνες τουλάχιστον. Θέλει τον χρόνο του.
Αυτά.
(Δεν είναι συμβουλές).