Ξέρω τι θα πεις αγαπητέ αναγνώστη, ότι που τότε που έγινα μάνα έπρηξα σας με το κοπελλούιν μου τζαι τίποτε άλλον ενδιαφέρον δε λαλώ (αναφέρομαι στους άντρες αναγνώστες, εαν έχω κανέναν εκεί έξω, ακολουθώντας τα σεξιστικά στερεότυπα που θέλουν τες γεναίτζες να έχουν ενδιαφέρον για τα κοπελλούθκια τζαι τους άντρες να μεν, αλλά ούλλοι ξέρουμεν ότι τούτον εν τεράστια γενίκευση, εγώ πρώτη τζαι καλλύττερη).
Τέλοσπάντων, ακολουθεί τζι άλλον ποστάκιον για το τέκνο, γιατί τίποτε άλλο δεν κάμνω ούλλη μέρα (βάλλω τζαι πλυντήρια, αλλά τούτον θα ήταν ακόμα πιο βαρετό θέμα για ποστάκιον).
Που λέτε το τέκνον είναι αισίως 41 ημερών σήμερα, δηλαδή εχτές εποσαράντωσεν. Βασικά δεν ξέρω εαν εν το μωρό που ποσαραντώνει ή εγώ. όπως τζαι να έσιει το ποσαράντωμαν εγίνην τεράστιο θέμα έσσω μας τες τελευταίες μέρες/εβδομάδες. Βάρτε θκυό γονιούς που δεν πιστεύκουν στην κυπριακή κοινωνία τζαι εννά καταλάβετε τι εννοώ.
Εγώ τζαι η σχέση βασικά δεν είχαμε/έχουμε ακόμα αποφασίσει τι θα κάμουμε με το τέκνο τζαι τη θρησκεία, αν τζαι είπαμεν εμείς δεν πιστεύκουμεν, αλλά ζούμεν στην Κύπρο, οπόταν το θέμαν γίνεται πολύπλοκο (εν θα έπρεπε να ήταν πολύπλοκο, αλλά ένι τι να κάμουμε). Το ερώτημα του εαν βαφτίζεις ή δε βαφτίζεις (σε οποιαδήποτε θρησκεία, γιατί έχουμε τζαι θκυό) είπαμεν αρχικά με τη σχέση να το αφήκουμεν ως πάρατζει τζαι βλέπουμε.
Αλλά φυσικά η εκκλησία δεν καρτερά. Εγώ έξερα ότι έσιει τούτην ούλλη την κουβέντα με τες 40 μέρες, δεν έξερα τι περιλαμβάνει ή γιατί γίνεται, αλλά έξερα ότι υπάρχει τζαι ελάλουν της σχέσης ότι θα πρέπει να ασχοληθούμε με το ερώτημα θρησκεία πολλά πιο πριν από ότι εθέλαμε.
Τζαι αναμενόμενα αρκέψαν τα όργανα ήδη μέρες πριν με τη μάνα να ρωτά, να λαλεί κατακρίβειαν γιατί εν ήταν ερώτηση ήταν κατάφαση: " εννά πάεις να ποσαραντώσεις στην εκκλησία, ξέρεις το τούτον έννε";
Εγώ στην αρκήν έπαιζα πελλόν με τον γνωστό κυπριακό τρόπο του "Ναι ναι, θορούμε", αλλά όσον εκοντεύκαν οι μέρες, το παίζω πελλόν δεν επέρναν πλέον. Οπόταν η απάντηση εμετατράπη στο "εν ανάγκη; τζαι τι εννα κάμω στο ποσαράντωμα τελος πάντων;"
(η απάντηση "εγώ εν πιστεύκω, δεν ασχολούμαι με την θρησκεία τζαι δεν θέλω", δεν παίζει ως πιθανότητα φυσικά).
Τζαι ξέρεις αγαπητέ αναγνώστη (ή άτεκνη/άθεη αναγνώστρια που δεν έκαμες ποττέ έτσι πράμα) τι είναι το ποσαράντωμα; όι ξέρεις; Γιατί εμέναν έφυεν η κκελλέ μου με την απάντηση της μάνας.
Το ποσαράντωμα είναι για να δεχτεί η εκκλησία το τέκνον σου μέσα (εννοώ πρακτικά μέσα στην εκκλησία) ως έναν καινούργιον μέλος, αλλά τζαι σένα. Ναι, ναι εσένα που εβαφτίστηκες τζαι είσαι τάχα ήδη μέλος. Ναι, εσέναν πρέπει να σε θκιαβάσει ο παπάς να μπόρεις να ξαναμπεις μέσα σε εκκλησίαν, γιατί εγέννησες τζαι είσαι ξιμαρισμένη. Εν σε περιπαίζω, αλήθκεια τούτον λαλούν τα λόγια που θκιαβάζει ο παπάς (εκάμαμεν τζαι αρχαία ένα φεγγάρι, κάτι αθθυμούμαστεν). Η γέννα, το πιο φυσικόν πράμαν του κόσμου, τζαι σύμφωνα με την ίδια την εκκλησία ο λόγος που παντρεύκεσαι τζαι κάμνεις σεξ (ούλλοι οι άλλοι λόγοι εν ξιμαρισμένοι), εν κάτι ξιμαρισμένον που πρέπει να καθαρίσεις (τελικά για την εκκλησία μας εν ούλλα ξιμαρισμένα, ότι κάμει μια γεναίκα εν ούλλα ξιμαρισμένα, τέλος. Εκτός εαν καθαρίζει την εκκλησία).
Κάπου δαμέ να πω ότι εγέρασα, εμεγάλωσα, εμαλάθκιανα, όπως θέλεις πε το, γιατί πριν 10 χρόνια εαν μου ελάλες έτσι πράμα, δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα, θα τα έπαιρνα άσιημα. Αλλά, στη συζήτηση με τη μάνα ήμουν ζεν. Εσοκαρίστηκα μεν, αλλά ήμουν κάπως ΟΚ. Γιατί η μάνα εφρίκαρε στην ιδέα να μεν πάω να ποσαραντώσω (ναι ξέρω τι θα πεις, εαν εφρίκαρε στο να μεν ποσαραντώσω, τι θα κάμει στο εν θα βαφτίσουμεν το κοπελλούιν).
Οπόταν εξεκινήσαν έσσω μας οι συζητήσεις με τη σχέση. Να πάω, να μεν πάω;
Η σχέση εν τω μεταξύ, ένα χρόνο πλέον στην Κύπρο, άντεξε καλά καλά, αλλά άρκεψεν να τον πιάνει η βίδα με το πόσον ανακατώνεται ο κόσμος στη ζωή σου. βλέπετε η σχέση έζησε πολλύν τζαιρόν στο Λάντον που κανένας δε φακκά πενιά, με αν ζιης με αν μεν ιζιής (πόσο μάλλον το ίνταλως ζιης), οπόταν η σχέση δυσκολεύκεται με την κυπριακή κουλτούρα και την έλλειψη ορίων στην κυπριακή οικογένεια.
Εγώ πάλε να θέλω να κάμω το χαττίριν της μάνας μου να μεν μαραζώνει τζαι κανεί, 5 λεπτά ένι ολάν στην εκκλησία. Μιαν εκκλησία που σε θεωρεί ξιμαρισμένη; ρωτά η σχέση. Τζαι άτε τωρά τι απαντάς;
τέσπα, να μεν σου τα πολυλογώ, η μάνα αποφάσισε να πάρει το θέμα στα χέρια της τζαι έκλεισε μου ραντεβού με τον παπά στην τοπική μας εκκλησιά (to be fair μετά που εγώ της είπα ότι αποφάσισα να παω), αλλά είπαμεν με τη σχέση ότι κανένας μας δεν προσκυνά/κοινωνά τζαι ο παπάς δεν τζίζει του μωρού, γιατί έσιει τζαι μικρόβια.
Τζαι κάπου δαμέ μπαίνει ο κορωνοϊός, γιατί ώσπου να φτάσω στη μέρα 40 ήρτεν τζαι ο ιός στη Λευκωσία. Οπόταν εγώ είπα της μάνας, μάνα εγώ στην εκκλησιά θα πάω, αλλά εικόνες δε φιλώ (η συζήτηση να γίνεται με κοινό τη θεία και το θείο μου που ήρταν να δουν το τέκνον).
Τζαι ακολουθεί η εξής παράλογη συζήτηση:
Μάνα Ερυκίνης: Στην εκκλησία προστατεύκει σε ο Θεός.
Ερυκίνη: Που τα μικρόβια; Σοβαρομιλάς;
Θείος Ερυκίνης: Στον πόλεμο δηλαδή που εβουρούσαν κάποιοι να χωστούν στες εκκλησίες τζαι εμπαίναν οι Τούρκοι τζαι επαίζαν τους, επροστάτευσεν τους ο Θεός; Γιατί εν εσταμάτησεν τες σφαίρες (ο θείος πιάνει βραβείο πιο σουρεαλιστικής απάντησης σε σουρεαλιστικό σχόλιο)
Μάνα Ερυκίνης: Πάντως αρρώστιες εν κολλάς. Εξάλλου τες εικόνες καθαρίζουν τες.
Θείος Ερυκίνης: Σιγά που τες καθαρίζουν. Εγώ μια φορά επία να φιλήσω την εικόνα τζαι ένιωσα στα σιήλη μου το φτύμαν άλλου πλασμάτου. Ανακάτζιασα τζαι που τότε φιλώ τες εικόνες στη γωνιά (τζαι πάλε το δε φιλώ τες εικόνες καθόλου δεν παίζει ως πιθανότητα)
Μάνα Ερυκίνης: ίσως στη δική σας στην εκκλησιά. Εμάς στη δική μας καθαρίζουν τες με ροδόσταγμα.
Θείος Ερυκίνης & Ερυκίνη μαζί: Τζαι σκοτώνει το ροδόσταγμα τα μικρόβια;
Τέλοσπάντων, σουρεαλιστικές καταστάσεις, εαν δεν ήμουν μέσα στη συζήτηση θα εγέλουν. Με στα πολυλογώ, φεύκει η μάνα, φεύκουν οι συγγενείς, έρκεται το απόγευμα, πάμε με τη σχέση στην εκκλησία να έβρουμε τον παπά.
έρκεται ο παπάς, δεν μου διά το σιέριν του (εγώ είχα προετοιμάσει την ευγενική απάντηση "ευχαριστώ, αλλά δε θα πάρω"), ρωτά με το όνομα μου, το όνομα του τέκνου (εκόμπιασε λλίον στο ξενικό όνομα, αλλά δεν είπε τίποτε), εθκιάβασεν την προσευχή τζαι μετά πολλά διστακτικά ήταν κάπως: "εγώ τωρά πρέπει να πιάσω το μωρό να το πάρω μέσα. Να το πιάσω;" Λαλεί του η σχέση, όι, εν μπορείς να το πάρεις με το καροτσάκι λαλώ εγώ; όι λαλεί μου τζείνος πρέπει να το πιάσω, αλλά εαν δε θέλετε... εν πειράζει. Με δεύτερη κουβέντα με τίποτε. Επιάμεν το τέκνον τζαι επίαμεν έσσω έκπληκτοι που το πόσον εύκολον ήταν.
Το επόμενο πρωίν τηλεφωνά η μάνα να δει εαν επίαμεν στην εκκλησία, τζαι είπα της το και το. Το μωρό εθκιαβάστηκεν, αλλά ο παπάς εν το έπιασεν. τζαι η απάντηση ήταν: καλλύττερα.
Τόσον εχρειάστηκεν η πίστη της Μάνας. 24 ώρες κορωνοϊού.
(τζαι ησυχάσαμεν προς το παρόν, ώσπου να αρκέψουν οι ερωτήσεις για τη βάφτιση)
Τέλοσπάντων, ακολουθεί τζι άλλον ποστάκιον για το τέκνο, γιατί τίποτε άλλο δεν κάμνω ούλλη μέρα (βάλλω τζαι πλυντήρια, αλλά τούτον θα ήταν ακόμα πιο βαρετό θέμα για ποστάκιον).
Που λέτε το τέκνον είναι αισίως 41 ημερών σήμερα, δηλαδή εχτές εποσαράντωσεν. Βασικά δεν ξέρω εαν εν το μωρό που ποσαραντώνει ή εγώ. όπως τζαι να έσιει το ποσαράντωμαν εγίνην τεράστιο θέμα έσσω μας τες τελευταίες μέρες/εβδομάδες. Βάρτε θκυό γονιούς που δεν πιστεύκουν στην κυπριακή κοινωνία τζαι εννά καταλάβετε τι εννοώ.
Εγώ τζαι η σχέση βασικά δεν είχαμε/έχουμε ακόμα αποφασίσει τι θα κάμουμε με το τέκνο τζαι τη θρησκεία, αν τζαι είπαμεν εμείς δεν πιστεύκουμεν, αλλά ζούμεν στην Κύπρο, οπόταν το θέμαν γίνεται πολύπλοκο (εν θα έπρεπε να ήταν πολύπλοκο, αλλά ένι τι να κάμουμε). Το ερώτημα του εαν βαφτίζεις ή δε βαφτίζεις (σε οποιαδήποτε θρησκεία, γιατί έχουμε τζαι θκυό) είπαμεν αρχικά με τη σχέση να το αφήκουμεν ως πάρατζει τζαι βλέπουμε.
Αλλά φυσικά η εκκλησία δεν καρτερά. Εγώ έξερα ότι έσιει τούτην ούλλη την κουβέντα με τες 40 μέρες, δεν έξερα τι περιλαμβάνει ή γιατί γίνεται, αλλά έξερα ότι υπάρχει τζαι ελάλουν της σχέσης ότι θα πρέπει να ασχοληθούμε με το ερώτημα θρησκεία πολλά πιο πριν από ότι εθέλαμε.
Τζαι αναμενόμενα αρκέψαν τα όργανα ήδη μέρες πριν με τη μάνα να ρωτά, να λαλεί κατακρίβειαν γιατί εν ήταν ερώτηση ήταν κατάφαση: " εννά πάεις να ποσαραντώσεις στην εκκλησία, ξέρεις το τούτον έννε";
Εγώ στην αρκήν έπαιζα πελλόν με τον γνωστό κυπριακό τρόπο του "Ναι ναι, θορούμε", αλλά όσον εκοντεύκαν οι μέρες, το παίζω πελλόν δεν επέρναν πλέον. Οπόταν η απάντηση εμετατράπη στο "εν ανάγκη; τζαι τι εννα κάμω στο ποσαράντωμα τελος πάντων;"
(η απάντηση "εγώ εν πιστεύκω, δεν ασχολούμαι με την θρησκεία τζαι δεν θέλω", δεν παίζει ως πιθανότητα φυσικά).
Τζαι ξέρεις αγαπητέ αναγνώστη (ή άτεκνη/άθεη αναγνώστρια που δεν έκαμες ποττέ έτσι πράμα) τι είναι το ποσαράντωμα; όι ξέρεις; Γιατί εμέναν έφυεν η κκελλέ μου με την απάντηση της μάνας.
Το ποσαράντωμα είναι για να δεχτεί η εκκλησία το τέκνον σου μέσα (εννοώ πρακτικά μέσα στην εκκλησία) ως έναν καινούργιον μέλος, αλλά τζαι σένα. Ναι, ναι εσένα που εβαφτίστηκες τζαι είσαι τάχα ήδη μέλος. Ναι, εσέναν πρέπει να σε θκιαβάσει ο παπάς να μπόρεις να ξαναμπεις μέσα σε εκκλησίαν, γιατί εγέννησες τζαι είσαι ξιμαρισμένη. Εν σε περιπαίζω, αλήθκεια τούτον λαλούν τα λόγια που θκιαβάζει ο παπάς (εκάμαμεν τζαι αρχαία ένα φεγγάρι, κάτι αθθυμούμαστεν). Η γέννα, το πιο φυσικόν πράμαν του κόσμου, τζαι σύμφωνα με την ίδια την εκκλησία ο λόγος που παντρεύκεσαι τζαι κάμνεις σεξ (ούλλοι οι άλλοι λόγοι εν ξιμαρισμένοι), εν κάτι ξιμαρισμένον που πρέπει να καθαρίσεις (τελικά για την εκκλησία μας εν ούλλα ξιμαρισμένα, ότι κάμει μια γεναίκα εν ούλλα ξιμαρισμένα, τέλος. Εκτός εαν καθαρίζει την εκκλησία).
Κάπου δαμέ να πω ότι εγέρασα, εμεγάλωσα, εμαλάθκιανα, όπως θέλεις πε το, γιατί πριν 10 χρόνια εαν μου ελάλες έτσι πράμα, δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα, θα τα έπαιρνα άσιημα. Αλλά, στη συζήτηση με τη μάνα ήμουν ζεν. Εσοκαρίστηκα μεν, αλλά ήμουν κάπως ΟΚ. Γιατί η μάνα εφρίκαρε στην ιδέα να μεν πάω να ποσαραντώσω (ναι ξέρω τι θα πεις, εαν εφρίκαρε στο να μεν ποσαραντώσω, τι θα κάμει στο εν θα βαφτίσουμεν το κοπελλούιν).
Οπόταν εξεκινήσαν έσσω μας οι συζητήσεις με τη σχέση. Να πάω, να μεν πάω;
Η σχέση εν τω μεταξύ, ένα χρόνο πλέον στην Κύπρο, άντεξε καλά καλά, αλλά άρκεψεν να τον πιάνει η βίδα με το πόσον ανακατώνεται ο κόσμος στη ζωή σου. βλέπετε η σχέση έζησε πολλύν τζαιρόν στο Λάντον που κανένας δε φακκά πενιά, με αν ζιης με αν μεν ιζιής (πόσο μάλλον το ίνταλως ζιης), οπόταν η σχέση δυσκολεύκεται με την κυπριακή κουλτούρα και την έλλειψη ορίων στην κυπριακή οικογένεια.
Εγώ πάλε να θέλω να κάμω το χαττίριν της μάνας μου να μεν μαραζώνει τζαι κανεί, 5 λεπτά ένι ολάν στην εκκλησία. Μιαν εκκλησία που σε θεωρεί ξιμαρισμένη; ρωτά η σχέση. Τζαι άτε τωρά τι απαντάς;
τέσπα, να μεν σου τα πολυλογώ, η μάνα αποφάσισε να πάρει το θέμα στα χέρια της τζαι έκλεισε μου ραντεβού με τον παπά στην τοπική μας εκκλησιά (to be fair μετά που εγώ της είπα ότι αποφάσισα να παω), αλλά είπαμεν με τη σχέση ότι κανένας μας δεν προσκυνά/κοινωνά τζαι ο παπάς δεν τζίζει του μωρού, γιατί έσιει τζαι μικρόβια.
Τζαι κάπου δαμέ μπαίνει ο κορωνοϊός, γιατί ώσπου να φτάσω στη μέρα 40 ήρτεν τζαι ο ιός στη Λευκωσία. Οπόταν εγώ είπα της μάνας, μάνα εγώ στην εκκλησιά θα πάω, αλλά εικόνες δε φιλώ (η συζήτηση να γίνεται με κοινό τη θεία και το θείο μου που ήρταν να δουν το τέκνον).
Τζαι ακολουθεί η εξής παράλογη συζήτηση:
Μάνα Ερυκίνης: Στην εκκλησία προστατεύκει σε ο Θεός.
Ερυκίνη: Που τα μικρόβια; Σοβαρομιλάς;
Θείος Ερυκίνης: Στον πόλεμο δηλαδή που εβουρούσαν κάποιοι να χωστούν στες εκκλησίες τζαι εμπαίναν οι Τούρκοι τζαι επαίζαν τους, επροστάτευσεν τους ο Θεός; Γιατί εν εσταμάτησεν τες σφαίρες (ο θείος πιάνει βραβείο πιο σουρεαλιστικής απάντησης σε σουρεαλιστικό σχόλιο)
Μάνα Ερυκίνης: Πάντως αρρώστιες εν κολλάς. Εξάλλου τες εικόνες καθαρίζουν τες.
Θείος Ερυκίνης: Σιγά που τες καθαρίζουν. Εγώ μια φορά επία να φιλήσω την εικόνα τζαι ένιωσα στα σιήλη μου το φτύμαν άλλου πλασμάτου. Ανακάτζιασα τζαι που τότε φιλώ τες εικόνες στη γωνιά (τζαι πάλε το δε φιλώ τες εικόνες καθόλου δεν παίζει ως πιθανότητα)
Μάνα Ερυκίνης: ίσως στη δική σας στην εκκλησιά. Εμάς στη δική μας καθαρίζουν τες με ροδόσταγμα.
Θείος Ερυκίνης & Ερυκίνη μαζί: Τζαι σκοτώνει το ροδόσταγμα τα μικρόβια;
Τέλοσπάντων, σουρεαλιστικές καταστάσεις, εαν δεν ήμουν μέσα στη συζήτηση θα εγέλουν. Με στα πολυλογώ, φεύκει η μάνα, φεύκουν οι συγγενείς, έρκεται το απόγευμα, πάμε με τη σχέση στην εκκλησία να έβρουμε τον παπά.
έρκεται ο παπάς, δεν μου διά το σιέριν του (εγώ είχα προετοιμάσει την ευγενική απάντηση "ευχαριστώ, αλλά δε θα πάρω"), ρωτά με το όνομα μου, το όνομα του τέκνου (εκόμπιασε λλίον στο ξενικό όνομα, αλλά δεν είπε τίποτε), εθκιάβασεν την προσευχή τζαι μετά πολλά διστακτικά ήταν κάπως: "εγώ τωρά πρέπει να πιάσω το μωρό να το πάρω μέσα. Να το πιάσω;" Λαλεί του η σχέση, όι, εν μπορείς να το πάρεις με το καροτσάκι λαλώ εγώ; όι λαλεί μου τζείνος πρέπει να το πιάσω, αλλά εαν δε θέλετε... εν πειράζει. Με δεύτερη κουβέντα με τίποτε. Επιάμεν το τέκνον τζαι επίαμεν έσσω έκπληκτοι που το πόσον εύκολον ήταν.
Το επόμενο πρωίν τηλεφωνά η μάνα να δει εαν επίαμεν στην εκκλησία, τζαι είπα της το και το. Το μωρό εθκιαβάστηκεν, αλλά ο παπάς εν το έπιασεν. τζαι η απάντηση ήταν: καλλύττερα.
Τόσον εχρειάστηκεν η πίστη της Μάνας. 24 ώρες κορωνοϊού.
(τζαι ησυχάσαμεν προς το παρόν, ώσπου να αρκέψουν οι ερωτήσεις για τη βάφτιση)
