(τούτον το ποστάκιον άρκεψεν εδώ και μέρες κάπου στην αρχή του εγκλεισμού, των υπολοίπων γιατί εγώ ήμουν ήδη έγκλειστη, αλλά κάπου δεν υπάρχει και πολλή επαφή με τον εγκέφαλό μου ΑΚΟΜΑ τζαι έμεινεν ατέλειωτο στα πρόχειρα)
Ερώταν με η σχέση τες προάλλες τι νομίζω, εαν ο κορωνοϊός θα κάμει πραγματικότητα ούλλα τα dystopic βιβλία που εθκιαβάσαμε ή ταινίες που είδαμε τζαι εν η αλήθκεια κάμνοντας ένα γυρό (με το αυτοκίνητο μεν έσιεις έννοια, πριν να πάμεν να ψουμνίσουμεν) στην όφκερη Λευκωσία εχτές εθύμισεν μου λλίον ταινίαν καταστροφής τύπου I am Legend, 28 days later κλπ. Η σχέση εν πεπεισμένη ότι η ζωή μας που δαμέ τζαι να πάει θα αλλάξει για πάντα. Εγώ πάλε κρατώ μιτσιν καλάθι. Εξαρτάται πόσον τζαιρόν θα κρατήσει το παναύριν.
Εν ξέρω για το μέλλον, αλλά έναν πράμαν εν σίουρον. Τζαι στην πραγματική ζωή, όπως στην λογοτεχνία/σινεμά/τέχνη γενικότερα, έτσι ακραίες καταστάσεις φκάλλουν στην επιφάνεια το παρόν, το πραγματικό παρόν. Εν ξέρω πόσο θα αλλάξει τζείνον που θα είμαστε στο μέλλον, αλλά σίουρα έδειξε μας περίτρανα τζείνον που είμαστεν τωρά, τζαι ο καθένας μας ατομικά και ως κοινωνίες. Οι ουρές των αυτοκινήτων στο Αμέρικα που επεριμέναν να πιάσουν πακέτα με φαίν που food banks, ο πατέρας στην Ιταλία που επροσπάθαν να ανοίξει έναν σούπερμαρκετ για να πιάσει φαίν για τα κοπελλούθκια του, οι άρρωστοι χαμέ στους διαδρόμους στα Ισπανικά νοσοκομεία, εν ενδείξεις του σε τι κοινωνίες ζούμε. Του πόσα πλάσματα σε τζείνο που για μας ήταν "κανονικότητα" ήταν στα όρια τζαι τωρά εκουντηθήκαν στην άκρη. Πόσα πλάσματα ήταν αφημένα που την κοινωνία, τζαι τζείνοι εν που πιερώνουν το μεγαλύτερο τίμημα. Τζαι βέβαια πόσον χάσμαν υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους σε μια κοινωνία, που το εξέραμεν φυσικά, ήταν εμφανές τζαι στην κανονικότητα, αλλά τζαι στην καραντίνα: άλλοι αγωνιούν γιατί δεν έχουν φαί τζι άλλοι αγωνιούν γιατί θορούν πιο έντονα όνειρα. Φυσικά εννα μου πείς εν έσιει νόημα να συγκρίνεις τα προβλήματα των ανθρώπων, ούλλα τα προβλήματα εν προβλήματα.
Εκτός που τες κοινωνίες βέβαια η καραντίνα έδειξεν τζαι τζείνον που είμαστεν ατομικά. Τζείνον που λέμεν ανθρώπινη φύση. Πολλές φορές εν το βασικό θέμα που πραγματεύονται τα διάφορα μυθιστορήματα/ταινίες που περιγράφουν δυστοπίες. Το τι κάμνει ο άνθρωπος σε ακραίες καταστάσεις. Τζαι συχνά τούτες οι ιστορίες περιγράφουν την ανθρώπινη φύση ως διττή, φκαίνει στην επιφάνεια τζαι το "κακό" τζαι το "καλό". Στην περίπτωση τούτης της πραγματικής ακραίας κατάστασης σε ένα μεγάλο βαθμό νομίζω εφκήκεν το καλό. Τζαι εν μιλώ μόνο για την καλοσύνη ούλλων των επαγγελματιών υγείας που ρισκάρουν τη δική τους υγεία ουσιαστικά, για να κάμουν τη δουλειά τους/ το λειτούργημαν τους γιατί τούτον ένι, αλλά για τζείνα ούλλα τα πλάσματα που εκάμαν/κάμνουν κάτι για κάποιον άλλο. Τζείνους που παν τζαι κάμνουν ψώνια για κάποιον άλλο, τζείνον τον κύριο στην Ιρλανδία που επίεννεν τζαι έκαμνεν καντάδες στους παππούδες τζαι τες γιαγιάδες πόξω που τα παράθυρά τους, τζείνους που προσκολιούν τα κοπελλούθκια του κόσμου με δραστηριότητες στο ίντερνετ, τζείνους του Ιταλούς που ετραουδούσαν στα μπαλκόνια (ή που επαίζαν τόμπουλα στη Λεμεσό, η κάθε κουλτούρα με τα δικά της, χαχα). Τζαι η λίστα πάει.
Αλλά βέβαια υπάρχει τζαι η άλλη όψη. Γιατί η πιο μεγάλη άσκηση καλοσύνης σε τούτη την περίοδο του εγκλεισμού εν η καλοσύνη προς ούλλους τους ανθρώπους, ακόμα τζαι ή κυρίως τζείνους με τους οποίους διαφωνείς. Ναι τζείνους τους ανθρώπους που σπάζουν την καραντίνα για να πιουν καφέ με τη γειτόνισσα, τζείνους που θέλουν να παν εκκλησιάν, τζείνους που παν στη θάλασσα ή στα πάρκα. Τζείνους που ήρταν που το εξωτερικό τζαι εκολλήσαν 10 συγγενείς τους. Το τι πλάσματα είμαστεν φαίνεται ακριβώς δαμέ. Στην καλοσύνη που δείχνουμε σε τούτους τους άλλους, που κάποιος θα ελάλεν ότι δεν αξίζουν καλοσύνης. Αλλά τούτον εν το ζουμίν της πραγματικής, της ουσιαστικής καλοσύνης, ότι εν unconditional (πως το λέμεν στα ελληνικά;). Δαμέ πάσχουμεν ακόμα (όι ούλλοι αλλά αρκετοί). Πόσον εύκολα επικρίνουμεν, δαχτυλοδείχνουμεν. Μεν με παρεξηγάτε, όταν λαλώ καλοσύνη δεν εννοώ να μεν είμαστεν αυστηροί ή να λαλούμεν "α εν πειράζει". Εννοώ να προσπαθούμεν να βάλουμεν τον εαυτό μας στη θέση κάποιου άλλου, να καταλάβουμε. Μιλώ για μιαν καλοσύνην σχεδόν θρησκευτική. Σαν την καλοσύνη τζείνου του υποθετικού Θεού, που αναγνωρίζει τες αμαρτίες μας, αλλά ακόμα αγαπά μας.
Το πόσον αγαπούμεν ο ένας τον άλλον τωρά στον εγκλεισμόν, εν ένδειξη βέβαια του πόσον αγαπούμεν ο ένας τον άλλον γενικότερα, απλά τωρά εν ακόμα πιο έντονον... Πιο ουσιαστικόν. έναν καλό του κορωνοϊού εν ότι με τη μείωση των ρυθμών της ζωής μας, εμειώθηκεν το noise, ήβραμεν πάλε τα ουσιαστικά πράματα. Ελπίζω να μάθουμεν τίποτε που την εμπειρία.
ΥΓ: άλλα άρκεψα να λαλώ να είμαι ειλικρινείς, αλλά άλλωσπως εκατέληξα, κυρίως λόγω τζείνης της επιστολής που μου έστειλε μια συνάδελφος να υπογράψω ως επιστήμονας, για να διαφωνήσω με την άλλην επιστολή που υπογράψαν τζείνοι που πιστεύκουν. Τζαι οι πιο πάνω σκέψεις μου εν ο λόγος που εν υπέγραψα. Ας αγαπήσουμεν ούλλοι αλλήλους. Ακόμα τζαι οι επιστήμονες.
Ερώταν με η σχέση τες προάλλες τι νομίζω, εαν ο κορωνοϊός θα κάμει πραγματικότητα ούλλα τα dystopic βιβλία που εθκιαβάσαμε ή ταινίες που είδαμε τζαι εν η αλήθκεια κάμνοντας ένα γυρό (με το αυτοκίνητο μεν έσιεις έννοια, πριν να πάμεν να ψουμνίσουμεν) στην όφκερη Λευκωσία εχτές εθύμισεν μου λλίον ταινίαν καταστροφής τύπου I am Legend, 28 days later κλπ. Η σχέση εν πεπεισμένη ότι η ζωή μας που δαμέ τζαι να πάει θα αλλάξει για πάντα. Εγώ πάλε κρατώ μιτσιν καλάθι. Εξαρτάται πόσον τζαιρόν θα κρατήσει το παναύριν.
Εν ξέρω για το μέλλον, αλλά έναν πράμαν εν σίουρον. Τζαι στην πραγματική ζωή, όπως στην λογοτεχνία/σινεμά/τέχνη γενικότερα, έτσι ακραίες καταστάσεις φκάλλουν στην επιφάνεια το παρόν, το πραγματικό παρόν. Εν ξέρω πόσο θα αλλάξει τζείνον που θα είμαστε στο μέλλον, αλλά σίουρα έδειξε μας περίτρανα τζείνον που είμαστεν τωρά, τζαι ο καθένας μας ατομικά και ως κοινωνίες. Οι ουρές των αυτοκινήτων στο Αμέρικα που επεριμέναν να πιάσουν πακέτα με φαίν που food banks, ο πατέρας στην Ιταλία που επροσπάθαν να ανοίξει έναν σούπερμαρκετ για να πιάσει φαίν για τα κοπελλούθκια του, οι άρρωστοι χαμέ στους διαδρόμους στα Ισπανικά νοσοκομεία, εν ενδείξεις του σε τι κοινωνίες ζούμε. Του πόσα πλάσματα σε τζείνο που για μας ήταν "κανονικότητα" ήταν στα όρια τζαι τωρά εκουντηθήκαν στην άκρη. Πόσα πλάσματα ήταν αφημένα που την κοινωνία, τζαι τζείνοι εν που πιερώνουν το μεγαλύτερο τίμημα. Τζαι βέβαια πόσον χάσμαν υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους σε μια κοινωνία, που το εξέραμεν φυσικά, ήταν εμφανές τζαι στην κανονικότητα, αλλά τζαι στην καραντίνα: άλλοι αγωνιούν γιατί δεν έχουν φαί τζι άλλοι αγωνιούν γιατί θορούν πιο έντονα όνειρα. Φυσικά εννα μου πείς εν έσιει νόημα να συγκρίνεις τα προβλήματα των ανθρώπων, ούλλα τα προβλήματα εν προβλήματα.
Εκτός που τες κοινωνίες βέβαια η καραντίνα έδειξεν τζαι τζείνον που είμαστεν ατομικά. Τζείνον που λέμεν ανθρώπινη φύση. Πολλές φορές εν το βασικό θέμα που πραγματεύονται τα διάφορα μυθιστορήματα/ταινίες που περιγράφουν δυστοπίες. Το τι κάμνει ο άνθρωπος σε ακραίες καταστάσεις. Τζαι συχνά τούτες οι ιστορίες περιγράφουν την ανθρώπινη φύση ως διττή, φκαίνει στην επιφάνεια τζαι το "κακό" τζαι το "καλό". Στην περίπτωση τούτης της πραγματικής ακραίας κατάστασης σε ένα μεγάλο βαθμό νομίζω εφκήκεν το καλό. Τζαι εν μιλώ μόνο για την καλοσύνη ούλλων των επαγγελματιών υγείας που ρισκάρουν τη δική τους υγεία ουσιαστικά, για να κάμουν τη δουλειά τους/ το λειτούργημαν τους γιατί τούτον ένι, αλλά για τζείνα ούλλα τα πλάσματα που εκάμαν/κάμνουν κάτι για κάποιον άλλο. Τζείνους που παν τζαι κάμνουν ψώνια για κάποιον άλλο, τζείνον τον κύριο στην Ιρλανδία που επίεννεν τζαι έκαμνεν καντάδες στους παππούδες τζαι τες γιαγιάδες πόξω που τα παράθυρά τους, τζείνους που προσκολιούν τα κοπελλούθκια του κόσμου με δραστηριότητες στο ίντερνετ, τζείνους του Ιταλούς που ετραουδούσαν στα μπαλκόνια (ή που επαίζαν τόμπουλα στη Λεμεσό, η κάθε κουλτούρα με τα δικά της, χαχα). Τζαι η λίστα πάει.
Αλλά βέβαια υπάρχει τζαι η άλλη όψη. Γιατί η πιο μεγάλη άσκηση καλοσύνης σε τούτη την περίοδο του εγκλεισμού εν η καλοσύνη προς ούλλους τους ανθρώπους, ακόμα τζαι ή κυρίως τζείνους με τους οποίους διαφωνείς. Ναι τζείνους τους ανθρώπους που σπάζουν την καραντίνα για να πιουν καφέ με τη γειτόνισσα, τζείνους που θέλουν να παν εκκλησιάν, τζείνους που παν στη θάλασσα ή στα πάρκα. Τζείνους που ήρταν που το εξωτερικό τζαι εκολλήσαν 10 συγγενείς τους. Το τι πλάσματα είμαστεν φαίνεται ακριβώς δαμέ. Στην καλοσύνη που δείχνουμε σε τούτους τους άλλους, που κάποιος θα ελάλεν ότι δεν αξίζουν καλοσύνης. Αλλά τούτον εν το ζουμίν της πραγματικής, της ουσιαστικής καλοσύνης, ότι εν unconditional (πως το λέμεν στα ελληνικά;). Δαμέ πάσχουμεν ακόμα (όι ούλλοι αλλά αρκετοί). Πόσον εύκολα επικρίνουμεν, δαχτυλοδείχνουμεν. Μεν με παρεξηγάτε, όταν λαλώ καλοσύνη δεν εννοώ να μεν είμαστεν αυστηροί ή να λαλούμεν "α εν πειράζει". Εννοώ να προσπαθούμεν να βάλουμεν τον εαυτό μας στη θέση κάποιου άλλου, να καταλάβουμε. Μιλώ για μιαν καλοσύνην σχεδόν θρησκευτική. Σαν την καλοσύνη τζείνου του υποθετικού Θεού, που αναγνωρίζει τες αμαρτίες μας, αλλά ακόμα αγαπά μας.
Το πόσον αγαπούμεν ο ένας τον άλλον τωρά στον εγκλεισμόν, εν ένδειξη βέβαια του πόσον αγαπούμεν ο ένας τον άλλον γενικότερα, απλά τωρά εν ακόμα πιο έντονον... Πιο ουσιαστικόν. έναν καλό του κορωνοϊού εν ότι με τη μείωση των ρυθμών της ζωής μας, εμειώθηκεν το noise, ήβραμεν πάλε τα ουσιαστικά πράματα. Ελπίζω να μάθουμεν τίποτε που την εμπειρία.
ΥΓ: άλλα άρκεψα να λαλώ να είμαι ειλικρινείς, αλλά άλλωσπως εκατέληξα, κυρίως λόγω τζείνης της επιστολής που μου έστειλε μια συνάδελφος να υπογράψω ως επιστήμονας, για να διαφωνήσω με την άλλην επιστολή που υπογράψαν τζείνοι που πιστεύκουν. Τζαι οι πιο πάνω σκέψεις μου εν ο λόγος που εν υπέγραψα. Ας αγαπήσουμεν ούλλοι αλλήλους. Ακόμα τζαι οι επιστήμονες.
