Ρότσος

Βασικά δεν ξέρω τι τα λαλούν τα milestones στα ελληνικά (είπαμεν εχάσαμεν τη γλώσσα τόσα χρόνια στην ξενιθκιά, οι σκέψεις μου εν μια τσιαρλικη ανακατωσιά κυπριακών τζαι εγγλέζικων), αλλά σήμερα βιώνω έναν τέθκοιο, που έννεν ακριβώς πετραδάκι, αλλά ρότσος.

Σήμερα αγαπητέ αναγνώστη/αναγνώστρια υπέγραψα το πρώτο μου δάνειο στην τράπεζα. Λαλώ πρώτο γιατί ξέρω ήδη που τα τωρά ότι θα έρτει τζαι δεύτερο. Λόγος δανείου λαλεί η φόρμα: "αγορά οικοπέδου για κτίσιμο πρώτης κατοικίας".

Σαν εμπήκα στο ασανσερ φεύκοντας που σπίτι για να πάω στην τράπεζα εκοίταξα στον καθρέφτη τζείνην τη γεναίκα με το μωρό στο καροτσάκι, με το γυαλίν του ήλιου, την καλήν την μπλούζα τζαι την καλήν την παντελόνα (υπέθεσα ότι άμαν πάεις να ζητήσεις δάνειο εν πάεις με το κοντοπαττέλονο) που έσιει δουλειές να διεκπεραιώσει στην τράπεζα τζαι για πρώτη φορά δεν αναγνώρισα τον εαυτό μου. Εν κάποια άλλη. Ενήλικας.

Ποττέ πριν δεν ένιωσα τόσο ενήλικας στη ζωή μου.

Κάποιος θα ελάλεν ότι στα 36 εν τζαιρός σου κόρη μου. 
Εγώ πάλε βιώνω μια θλίψη.

ΥΓ: πριν ανοίξουμεν έτσι φάλιες η άποψη μου για τους κυπραίους κτηματομεσίτες τζαι ντιβελοπερς ήταν ότι εν άσιημη φάρα, δεν είναι να τους εμπιστεύκεσαι, τζαι βασικά καλλύττερα να μεν έσιεις επαφή μαζί τους. Μετά που την πρώτη μου επαφή μαζί τους αποφάσισα ότι έχω πολλά καλόν ένστικτο. Να το εμπιστεύκουμαι πιο συχνά.

ΥΓ2: στα πλαίσια τούτων των καινούργιων εμπειριών είχα ξεκινήσει να γράφω ένα ποστ για την πρώτη μου επίσκεψη στο κτηματολόγιο. Μετά αποφάσισα ότι είναι καλύτερα ίσως να μεν ξέρετε τι γίνεται στο κτηματολόγιο. Πάντως να το ξέρετε, κλασικά κυπριακά δημοσιουπαλληλικά, η καττίνα τζαι στο κτηματολόγιο είναι χώρος καίριος.