Σήμερα αποφάσισα να γράψω ένα ποστάκιο, ένα δώρο στον εαυτό μου (έχει τόσο τζαιρόν να γράψω που δεν επήρα χαπάρι ότι ο βλογγερ άλλαξε φάτσα).
Εσυνειδητοποίησα που λέτε εχτές ότι έσιει μήνες να γράψω κάτι είτε δαμέ είτε αλλού (ναι ξέρω εννά μου πεις τούτον έσιει τζαιρόν που εχάθην ούτως ή αλλιώς). Εσυνειδητοποίησα επίσης εχτές ότι έσιει μήνες να θκιεβάσω κάτι (η δουλειά εν μετρά), να θκιεβάσω κανονικά, όι 1-2 σελίδες. Έσιει καμπόσον τζαιρό επίσης να δω καμιιάν ταινία της προκοπής (όι στους σινεμάδες, που έτσι πολυτέλειες, έστω έσσω μας. Δώστου σειρές στο Νετφλιξ. Οι σειρές στο Νετφλιξ μια μέρα θα αναγνωριστούν ως η μάστιγα της εποχής λαλώ σας το). Εν αθθυμούμαι πότε ήταν η τελευταία φορά να σου πω την αλήθκεια αγαπητέ αναγνώστη/αναγνώστρια που είχα μια σοβαρή, ενδιαφέρουσα συζήτηση για ένα θέμα κοινωνικό/υπαρξιακό/ανθρωπιστικό, κάτι πέραν του κορωνοϊού τζαι του κοπελλουθκιού. Επίσης, δεν αθθυμούμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ενθουσιάστηκα με κάτι σχετικό με τη δουλειά μου.
Εχτές σε κάποια φάση εδιερωτήθην: Εαν πιάεις την Ερυκίνη τζαι φκάλεις που μέσα τα βιβλία, τες ταινίες, τες υπαρξιακές συζητήσεις, τζαι το ενδιαφέρον για τη ψυχολογία, τι μεινίσκει;
Τίποτε εν η απάντηση.
Ίσως ναν τούτον που λαλούν υπαρξιακόν κενό, δεν ξέρω.
Εχτές επέρασα δύο ώρες σε μια συνεύρεση με συναδέλφους τζαι το μόνο θέμα συζήτησης που είχα με πλάσματα ήταν το να απαντώ την ίδια ερώτηση : εεεεε, πως εν το να είσαι μάνα;
Τζαι πραγματικά δεν είχα καμιάν καλήν απάντηση, εννοώ η πραγματική απάντηση μες το νου μου ήταν το "Δεν ξέρω" (εν το είπα πόξω μου βέβαια). Είτε επειδή εν νιώθω τζαι πολλά μάνα (ακόμα δεν έκαμα το ρόλο κομμάτι μου), είτε επειδή κυριολεκτικά δεν έκατσα ποττέ να το σκεφτώ (που χρόνος για πράματα όπως σκέψη). Τέλοσπάντων, βαρετό, ήταν ούλλο βαρετό. Τζαι εν ήταν τα άλλα πλάσματα που ήταν βαρετά, ήμουν εγώ.
Έτσι που λαλείς αγαπητέ/ή αναγνώστη/αναγνώστρια, τα 36 βρίσκουν με νομίζω άλλον πλάσμαν που τζείνον που έξερα ή μάλλον σε σύγχιση για το τι πλάσμαν είμαι πλέον. Εν ξέρω, ίσως η Ερυκίνη ναν κάπου τζιαμέ τζαι να πρέπει να την ξαναέβρω κάπως ή η Ερυκίνη τζείνη να έδωκεν τη θέσην της σε μιαν άλλη, καινούργια, που πρέπει να τα έβρω μαζί της, να την έβρω.
Ποιος ξέρει.
(η ομφαλοσκόπηση σταματά δαμέ γιατί το τέκνον εξεκίνησεν να ταράσσει τζαι η τζοιλιά να κουρκουρίζει. Ώρα για πρωινό. Ναι, η αγαπημένη φάση της μητρότητας τούτες τες μέρες εν τα πρωινά. έσιει χάζι να είμαστε 3 στο τραπέζι να τρώμε τα κοφλειξ μας. Χρόνια μου Πολλά. Ελπίζω αγαπητοί να σας ξαναέβρω, να σας ξαναπρήξω σύντομα)
UPDATE: τωρά είδα ότι το προηγούμενο μου ποστάκιο ήταν που τον Ιούλη, άρα εν έσιει τζαι πάρα πολλυν τζαιρόν (αντικειμενικά τουλάχιστον, υποκειμενικά ενόμιζα ότι εν πολλά παραπάνω)
