Έξω αι ΗΠΑ - Έξω το ΝΑΤΟ

 Μιλούμε έχω μια μέρα δεν περιγράφεται. εν 12 το μεσημέρι και τώρα κατάφερα να φάω κάτι που τις 6.30 το πρωί. Αλλά σταματώ τον πανικό της μέρας να γράψω σύντομο ποστάκιον γιατί τωρά στο διάλειμμα έκατσα να δω τι λεν οι ειδήσεις σήμερα (ξέρετε σκρολλάροντας στο γέριμο το κινητό, πεθυμώ ώρες-ώρες τις μέρες που είχα ένα παλαβό τηλέφωνο χωρίς πρόσβαση στο ίντερνετ) και πρώτο πρώτο στο Φιλελεύθερο το νέο ότι ο Χριστοδουλίδης επιτέλους είπε μας ότι εννά γινουμε μέλος του ΝΑΤΟ (οτι ονειρεύκεται δηλαδή να γινούμε μέλος του ΝΑΤΟ).

Έσιει θκυό μέρες στο ραδιόφωνο το πρωί που φκαίνουν εκπρόσωποι της κυβέρνησης τζαι ρωτούν τους "πέτε μας με ένα ναι ή ένα όχι, εννα προχωρήσετε την ένταξη στο ΝΑΤΟ;"

Η απάντηση φυσικά πάντα μασημένη, αρλούμπες, άρες μάρες κουκουνάρες, τρία πουλάκια κάθονταν. 

Τζαι να λαλεί η δημοσιογράφος (που συνήθως είναι φάουσα), "εν μου απαντάτε ούτε με ναι ούτε με όχι, αλλά τέλοσπάντων...". Γιατί τέλοσπάντων ρε φίλε; Κάμετε τζι εσείς τη δουλειά σας. 

Όπως και να έχει, επιτέλους εφκήκεν τζαι είπεν το ο πρόεδρος, αλλά είπε μας ότι είναι τζαι ευκαιρία, να μεν τη χάσουμε.

Καλή ώρα σαν τες ευκαιρίες του Μπλακ Φράιντει ένα πράμα.

Όχι ευχαριστώ, δε θα πάρουμε. 

Έχουμε στατηγικό πλεονέκτημα τη γεωγραφική μας θέση λαλεί ο άλλος. Ναι, ναι, η καλύτερη γεωγραφική θέση για να πάρει φόκον ο κώλος μας (δε μας λες τζαι στην άκρια του κόσμου, εν υπάρχει περίπτωση να φάμε καμιά ξώφαλτση). 

Εν κρίμα να χάνει έτσι ευκαιρίες ο στρατός μας λαλεί, ναι, ευκαιρίες να στέλλει τα κοπελλούθκια μας σε πολέμους άλλων.

Όχι ευχαριστώ, δε θα πάρουμε.

Σιέρουμαι που έγινε τις προάλλες μια διαδήλωση για τούτον το πράμαν. Εγώ θα έθελα να γινεί τζαι δημοψήφισμα, να αποφασίσει η πλειοψηφία (εαν θέλουμε ή όχι έτσι "ευκαιρίες"). Γιατί όπως τζαι με τις ευκαιρίες του Μπλακ Φράιντει, ο κόσμος έννεν παλαβός. 

Μια τζαι ήταν πρόσφατα το πολυτεχνείο δανείζομαι το σύνθημα (κι ας ακούεται μπανάλ)

Έξω αι ΗΠΑ- Έξω το ΝΑΤΟ

(έτσι τζι ακόμα ένα χαριστικό, ακόμα πιο μπανάλ αλλά πάει γάντι, channelling my inner Matsakis)

έξω οι βάσεις από την Κύπρο. 

The room next door

 Νυχτερίδες κι αράχνες γλυκιά μου εκατάντησε τούτο το μπλοκ που τη συχνότητα των αναρτήσεων μου. Ή εαν το δούμε κινηματογραφικά (κι όχι στον κόσμο του Καζαντζίδη) θα επερνούσαν tumbleweeds (εν ξέρω πως τα λαλούν στα ελληνικά τζείνα τα στρογγυλά που μπαίνουν μες το δρόμο άμα φυσά ο αέρας) σε έναν έρημο δρόμο, μιας έρημης πόλης που δεν επισκέπτεται κανένας. Τέλοσπάντων, you got the picture. 

Σπάζω, όμως, τούτη τη σιωπή τη διαδικτυακή (και την Ερυκινική μες το νού μου, γιατί έννεν μόνο που δεν τα γράφω δαμέ, η Ερυκίνη δε μου μιλά και στην καθημερινότητα, γενικώς δε μιλά), γιατί είμαι συκκιρτισμένη. Ναι συκκιρτισμένη είναι η σωστή απάντηση γι'αυτό που νιώθω, έννεν απογοήτευση σκέτη, εν απογήτευση με θυμό. 

Γιατί αγαπητέ αναγνώστη (τζαι όι δε χρησιμοποιώ "gender inclusive language", γράφω μόνο ένα φύλο κάθε φορά, γιατί βαρκούμαι τα slashes /, τζαι όποιος πιστεύκει ότι τούτον εν ουσιαστικόν πρόβλημα, ας αγγριστεί, μάλλο για πάντα για ούλλες τες ημέρες), εψές επία σινεμά. Ξέρεις κάποτε επίεννα σινεμά κάθε τρεις τζαι λλίον, τότε που ήμασταν παιδιά και τίποτε άλλο δεν είχαμε να κάνουμε επιένναμε ζήνα παλας, πάνθεον, όπερα (τότε που υπήρχαν τούτα ούλλα). Τόσες ταινίες, εαν εθόρες τζαι καμιάν πατάτα μέσα μέσα ξίκκος σου. Που φτομάδας κάτι καλλύττερο. Βασικά κυρίως πατάτες εθορούσαμεν τότες. 

Τωρά αγαπητέ αναγνώστη ξέρεις πόσο συχνά πάω σινεμά; 2-3 φορές το χρόνο. Τζαι για να πάω πρέπει ναν κάτι που να θέλω να το δω. Να το βιώσω στο σινεμά, όι έσσω μου στον καναπέ. Τζαι, ναι, η καινούργια ταινία του Αλμοδοβάρ, με την Tilda Swinton τζαι τη Julianne Moore, ε.... σίουρα εν λόγος να σηκωθείς που τον καναπέ να πάεις σινεμά. Γι' αυτό σικκιρτώ, για τις μεγάλες προσδοκίες.

Ούφφου, δε ξέρω από που να ξεκινήσω. Οκ, θα ξεκινήσω από το ότι η μια κολλητή που την μιαν πλευρά ετζοιμάτουν κάπου στο πρώτο μισάωρο (μπορεί να μεν επεράσαν καν 30 λεπτά), η άλλη η κολλητή που την άλλη μου πλευρά άντεξε, άντεξε ετζοιμήθηκε στα τελευταία 15-20 λεπτά. Τζαι εγώ, δεν εκοιμήθηκα μεν, αλλά τα ένιωθα τα βλέφαρα, βαριάααααααα. Γιατί ΟΚ, ήταν αργό.... αργό, ατμοσφαιρικό, με μουσική. Εν τζαι θέλει πολλά το πλάσμα, που εν κουρασμένον ούτως ή αλλιώς στο τέλος της μέρας....

Τζείνον που με κράτησε εμένα που τον ύπνο ήταν κυρίως ο εκνευρισμός. Γιατί η ταινία ήταν χάλια. Ναι, θα την πω τη λέξη, χάλια. Η κολλητή η Μ. μετά που ετέλειωσε ήταν κάπως "έν ήταν καλόν έννε..." με μια δυσπιστία στη φωνή της, λες τζαι δεν επίστευκεν τζαι τζείνη τον εαυτό της. Ούτε τζι εγώ το πίστευκα, αλλά εν η αλήθκεια. Δε μου άρεσε. 

OK, να είμαι ειλικρινής στυλιστικά και ατμοσφαιρικά ήταν Αλμοδοβαρικό, σίουρα πράγματα. Το στυλ, τα χρώματα, ακόμα τζαι το λλίον υπερφυσικό κομμάτι του ξαφνικά σιονίζει, το πάμε μπρος- πίσω σε ιστορίες, είσιεν τέλοσπάντων κομμάτια του Αλμοδοβαρ που ξέρουμε κι αγαπούμε. Το βασικό  πρόβλημα ήταν το κείμενο. Το θέμα της ταινίας πολλά ενδιαφέρον εν το συζητώ, αλλά το κείμενο, Χριστέ μου, οι διαλόγοι, δεν ήταν πιστευτοί/αληθοφανείς. Ακόμα και στον αλμοδοβαρικό παραλογισμό, τα λόγια των ηρωίδων πιστεύκεις τα ότι εν τα δικά τους κι όχι έκθεση ιδεών woke 15χρονου (τύπου διακόπτω το στόρυ για να περάσω σημαντικό κοινωνικό μήνυμα). Όσο θεάρα τζι αν είναι η Τίλντα, πως να το σώσει αμάν τη βάλλεις να λαλεί πελλάρες; Ειδικά ένα λογύδριο που είσιε σε κάποια φάση για την κλιματική αλλαγή (με ρωτάτε που κολλά σε μια ταινία για την ευθανασία, η κλιματική αλλαγή κολλά παντού), πραγματικά νομίζω ήταν να κάμω εμετό. 

Βασικά, τούτον ήταν το πρόβλημα. Το κείμενο ήταν χάλια, πραγματικά χάλια. Τα υπόλοιπα, όσον καλά τζι αν είναι, τίποτε δε φτουρούν εαν δεν έχει τίποτε να υποστηρίξουν. Ήταν λες τζαι ήθελε κάποιος να σου κάμει κήρυγμα, τζαι το κήρυγμα δεν ήταν καν για την ευθανασία by the way. Ήταν λες τζαι τζείνοι που κάμνουν PR για το δημοκρατικό κόμμα, ετελειώσαν με την Καμάλα τζαι ερίξαν το στα σενάρια κινηματογράφου. Αυτό. Εμείς οι φιλελεύθεροι, τζαι οι άλλοι οι ακροδεξιοί, φονταμενταλιστές που καταστρέφουν τον κόσμο μας (άσχετο που η ηρωίδα πάει να μείνει σε έναν εκτρωμα της μοντέρνας αρχιτεκτονικής που εν χτισμένο μέσα σε ένα δάσος, πλήρης καταστροφή του φυσικού τοπίου, πισίνα μέσα στα πευκόδεντρα, ξανά εμετός).

Τέλοσπάντων, τέχνη εν το να μπορείς να δώκεις του άλλου να καταλάβει το μήνυμά σου χωρίς να χρειάζεται να του το πεις επι λέξη. Τζαι πραγματικά τέχνη τέθκοιου τύπου δεν είσιεν η ταινία. Τζαι εν Αλμοδοβάρ ρε γαμώτο. Έτσι πράματα καρτεράς που ταινίαν του Νετφλιξ, όι που τον Αλμοδοβάρ. Γι' αυτό θα κλείσω με μια προτροπή, όχι προς εσάς αγαπητοί σινεφιλ αναγνώστες ως προς το αν θα πάτε ή να μεν πάτε να το δείτε (να πάτε να κρίνετε τζαι που μόνοι σας, τζαι εαν δείτε κάτι διαφορετικό που εγώ δεν είδα να έρτετε να μου το πείτε), αλλά προς τον Αλμοδοβάρ. 

Προς θεού, μείνε μακριά που το Χόλλυγουντ (τζαι την Αμερική). Κράτα την τέχνη σου έξω, στην Ισπανία, στην Ευρώπη, όπου θέλεις. Αλλά μακριά που την Αμερική. Από ότι φαίνεται, ότι τζι αν έχουν εν κολλητικό.  

ΥΓ: εναποθέτω τις ελπίδες μου στον ΚΚίλιαν (τον Μέρφυ) και στην Ιρλανδέζικη παράδοση σε ταινιάρες γιατί αυτή θα είναι η επόμενη μου. άμαν έρτει δηλαδή.

A moment in time

 (γραμμένο στο αυτοκίνητο, κολλημένη στην κίνηση, πριν πολύ πολύ καιρό. Ατέλειωτο, όπως τα παραπάνω, αλλά it is what it is)

Ο ήλιος δύει εκτυφλωτικός. Παράξενο στο μέσο του χειμώνα, αλλά όχι και τόσο σ'αυτή τη γωνιά του κόσμου. 

Περιμένω το φανάρι να γίνει πράσινο καθώς ο Παπακωνσταντίνου τραγουδά "Βράδυ Σαββάτου..." κι ας είναι απόγευμα Πέμπτης. 

Στο διπλανό αυτοκίνητο ένα ζευγάτι τσακώνεται. Εκείνος φαίνεται να φωνάζει, χειρονομεί. Εκείνη δεν ξέρω. Βλέπω μόνο το πίσω μέρος του κεφαλιού της. 

Σκέφτομαι ξαφνικά, δεν ξέρω ούτως πως μου ήρθε, ούτε γιατί, ότι όλοι οι εραστές σε κάποια φάση γίνονται σύντροφοι.

Αναπόφευκτα και τελεσίδικα. 

Οι λέξεις δεν είναι ποτέ τυχαίες.  

Γενέθλια

 Εχτές έκαμα τη φορολογική μου δήλωση τζαι για πρώτη φορά στη ζωή μου (που τα αλήθκεια αγαπητέ αναγνώστη) φκάλω αρκετά λεφτά για να πρέπει να πληρώσω στο κράτος φόρο. 

Μάλιστα. Είμαι επισήμως αυτό που λέμε φορολογούμενος πολίτης.

Είμαι ο φορολογούμενος πολίτης που εμπαίζεται.

Η δανειολήπτης που πιερώνει τόκους. 

Η οικοκυρά που τζιακκάρει το καλάθι της. 

Μάλιστα. 

Χρόνια μου πολλά. 

Τώρα πραγματικά εμεγάλωσα υποθέτω. Επήρε μου 39 χρόνια αλλά ήρτε. 

ΥΓ: το καλόν εν ότι εαν με δεις στο δρόμο εξακολουθώ να έχω τα ίδια χάλια που είχα και στα 29 (κατακρίβειαν σιηρόττερα γιατί τώρα δεν έχω χρόνο για πράγματα όπως καθρέφτες, χτενιές, σκουλαρίκια)

ΥΓ2: τι κάμνουν οι γεναίτζες άμαν παθαίνουν mid-life crisis; γιατί εγώ να γοράσω μοτόρα τζαι πέτσενα δεν το βλέπω (αν και έχω ένα πέτσενο σακάκι τώρα που το σκέφτομαι.....)

Διακοπές/reunion

 Τούτον το καλοκαίριν αγαπητέ αναγνώστη, με το τέκνον να έχει μεγαλώσει λλίον τζαι την πανδημία να αποτελεί ένα (όχι τόσο) μακρινό, (ούτε τόσο) τελειωμένο εφιάλτη, είπα της σχέσης ότι ήθελα να πάω πίσω Βέλγιο, να ξαναβρεθούμε με τα κοπέλια εκεί (στα ίδια μέεεερη θα ξαναβρεθούυυυυυυμε φάση), να κάνουμε ρε παιδί μου ένα reunion. Ε τζαι με το Βέλγιο, 2 ώρες τρένο απόσταση, είπαμε ας κάνουμε μετά και ένα reunion με τα κοπέλια στην Αγγλία. Οπότε οι διακοπές μας φέτος δεν είχαν θάλασσα (επία 1 φορά), ούτε ήλιο (είμαι ακόμα σταρένη, η σχέση γαλατένα και το τέκνον κάπου μεταξύ), αλλά ταξίδι σε 3 χώρες και 3 πόλεις, γιατί φυσικά πήγαμε και Ιρλανδία να δούμε την οικογένεια. 

Οπότε από Galway, σε Βρυξέλλες & Λέουβεν και Λονδίνο (και περίχωρα). Πηγαίνοντας πίσω 4.5 χρόνια μετά, ήβρα τες πόλεις πολλά αλλαγμένες. Εν πάντα υποθέτω το ίδιο σοκ, έχεις έναν τόπο στο νού σου, όπως τον άφηκες τζαι νομίζεις ότι ο χρόνος επέρασεν τζαι δεν του έτζισεν, αλλά εν αδύνατον (επέρασεν τζαι μια πανδημία τζαι ένας πόλεμος να θυμούμαστε). 

Τρία πράγματα μου εκάμαν εντύπωση που ήταν κοινά ως ένα βαθμό τζαι στες 3 χώρες:

1. η ακρίβεια: η ζωή έγινεν παντού πάρα πολλά ακριβή. Οι γνωστοί μου και στες 3 χώρες θα εμπαιναν σε τούτον που λέμε μεσαία τάξη (άρα δεν εμίλησα καν με κανένα φτωχό πλάσμα), τζαι για πρώτη φορά επαραπονιούνταν ούλλοι για το κόστος ζωής. Με ούλλους εκάμναμεν συζητήσεις για λεφτά, το πόσον ακριβόν εν το τάδε και το τάδε. Ο τόπος με την πιο εμφανή αλλαγή ήταν το Βέλγιο. Μιλούμεν έφυεν η φάτσα μου που τες τιμές σε ούλλα τα πράματα. Ας πούμεν 5 ευρώ για έναν καφέ στις Βρυξέλλες θα ήταν ανήκουστο. Ως τζαι ένα σάντουιτς που τον Πάνο (μια πολλά basic αλυσίδα, σαν να γοράζεις σάντουιτς διάφορα που το Ζορπά ένα πράμα) ήταν τουλάχιστον 5 ευρώ. Ο τόπος με τη λλιόττερη αλλαγή ήταν το Λονδίνο αγαπητέ αναγνώστη (γιατί ήταν πάντα πανάκριβο).

2. Ο αριθμός άστεγων στο δρόμο:  Μεν φανταστείτε ότι δεν είσιεν τζαι πριν, φυσικά τζαι είσιεν, τζαι στους τρεις τόπους, εννοείται πιο λλίον στην Ιρλανδία και το Βέλγιο, τζαι  παραπάνω στο Λονδίνο. Αλλά τωρά επολλήναν παντού. Εβρέθηκα για πρώτη φορά στο κέντρο των Βρυξελλών η ώρα 730 το πρωί (εαν δεν έσιεις κοπελλούδιν που ξυπνά η ώρα 6, δεν έχει λόγο να κυκλοφοράς έτσι ώρες σε καμιά πόλη) τζαι αλήθκεια ήταν λυπηρό τζαι φοητσιάρικο μαζί. Ήμασταν εγώ, το τέκνο τζαι μια στρατιά ανθρώπων που ετζοιμηθήκαν μες τες στράτες ή εκυκλοφορούσαν μεθυσμένοι που την προηγούμενη νύχτα. Τζαι δεν ξέρω εαν ήταν πάντα έτσι απλά εν ήμουν ποττέ τζιαμέ τζείνες τις ώρες ή εαν άλλαξε κάτι. Τζαι πάλε η λλιόττερη διαφορά ήταν στο Λονδίνο (γιατί είσιεν που πάντα άστεγους).  

3. Η ξιμαρισιά/χρήση ουσιών: Τζαι τούτον δεν είμαι σίουρη εαν υπήρχε τζαι παλιά, αλλά εγώ ήμουν σε άλλη φάση ζωής τζαι δεν το πρόσεχα ή εάν εντάθηκε τα τελευταία χρόνια, αλλά ήβρα πολλήν παραπάνω ξιμαρισιά από ότι θυμούμουν. Η μυρωδιά των ούρων, σπασμένα μπουκάλια, σκουπίδια, η μυρωθκιά του χασισιού. Τζαι πάλε πολλά έντονη αλλαγή στες Βρυξέλλες. Τη μικρότερη αλλαγή την είδα στο Λονδίνο, που ήταν πάντα ξιμαρισμένο. Δηλαδή, να είμαι ακριβής, όπως τζαι παλαιότερα έσιει ένα πολλά συγιρισμένο façade στες κεντρικές, πλούσιες περιοχές (πχ. εαν πάεις γυρώ στα μουσεία) τζαι ένα πιο ξιμαρισμένο κομμάτι εαν μετακινηθείς λλίον έξω που το κέντρο σε πιο alternative, cool, αλλά και πιο φτωχές περιοχές (τύπου east London). Ακόμα τζαι τζιαμέ, πάντως το χασίσιη πολλά πιο έντονο που παλιά.

Οι διακοπές ήταν τέλειες, αλλά (όπως τζαι στην Κύπρο βέβαια), συχνά επιαννα τον εαυτό μου να σκέφτεται , "πως τα φκάλλουν πέρα οι άνθρωποι δαμέ; Φκάλλουν τα πέρα;". Για πρώτη φορά εφάνηκε μου η Ευρώπη (τζείνη που είδα τουλάχιστον), πιο φτωχή, πιο ταλαίπωρη. 

ΥΓ: επερίμενα τούτον το ταξίδι reunion να είναι γεμάτο συγκίνηση. Ενόμιζα ότι άμαν δω τους παρέες μου στο Βέλγιο μετά που 5 χρόνια θα λουθώ του κλαμάτου. Αλλά τα κλάματα δεν ήρταν. Η μόνη στιγμή στις 20 μέρες ταξιδιού που ένιωσα τα μμάθκια μου να γεμώννουν ήταν όταν εφτάσαμε στο Λονδίνο την πρώτη μέρα, εκατεβήκαμε που το τρένο (όχι σε ώρα αιχμής, το τονίζω γιατί η εμπειρία είναι πολύ διαφορετική άμα βιάζεται ο κόσμος) τζαι επερπατούσαμε στο σταθμό να πάμε να πιάσουμε το underground, σε έναν έτσι μακρύ διάδρομο τζαι ακούετουν η κιθάρα ενός μουσικού που έπαιζε Beatles "here comes the sun". 

ΥΓ2: τούτον το ταξίδι ήταν για το τέκνον ουσιαστικό για να αναπτυχθεί το πάθος με τα τρένα. Δεν εβαρέθηκε ούτε στιγμή να μπαινοφκαίνει σε τρένα, λεωφορεία, μετρό. Τζαι συνέχεια ρωτά πότε θα ξαναπάμε με το τρένο (δεν του είπα ακόμα ότι δεν έσιει στην Κύπρο). 

ΥΓ3: για να έρτει ένα ποστάκιο τόσο σύντομα που το προηγούμενο ίσως να το μαντεύετε αγαπητοί αναγνώστες, είμαι σε φάση βαρεμάρας και αποφυγής στη δουλειά. Δεν είμαι έτοιμη να πάω πίσω, δεν είμαι...

Τα πράγματα με το όνομά τους

(Θα έγραφα άλλον ποστάκιον για διακοπές σε άλλες χώρες μακρινές, αλλά η Κύπρος έσιει πάντα τον τρόπο της να μας συνεφέρνει)

Ο κ. Λετυμπιώτης (ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τούτος) είπεν ότι "δεν μπορούμε να μιλάμε για πογκρομ εαν δεν υπάρχουν στοιχεία ότι ήταν κάτι το οργανωμένο". 

Σύμφωνα με τη wikipedia (τα bold δικά μου):

"Πογκρόμ (από τη ρωσική λέξη погром (πογκρόμ), από το ρήμα "громить" (γκρομίτ) που σημαίνει «συντρίβω») είναι μια μαζική και οργανωμένη επίθεση εναντίον κάποιας συγκεκριμένης ομάδας ατόμων για λόγους είτε εθνικής καταγωγής είτε θρησκευτικής πεποίθησης, με ταυτόχρονη καταστροφή του περιβάλλοντός τους (σπίτια, επιχειρήσεις, θρησκευτικοί χώροι, κοκ)."

Να μας εξηγήσει ο εκπρόσωπος της κυπριακής κυβέρνησης πως ακριβώς διαφέρει τούτο που θορούμε που τον ορισμό πιο πάνω. 

Τι στοιχεία χρειάζεται παραπάνω για να επιβεβαιώσει ότι ήταν οργανωμένη επίθεση; όπως εκατάλαβα δεν είναι κρυφά που εγίνηκε το πράγμα, υπήρξε μια πρόσκληση για οργάνωση στα κοινωνικά μέσα, εμφανιστήκαν ούλλοι με κουκούλες τζαι ρόπαλα (αλλά όχι, δεν εσυντονιστήκαν που πριν "ρε εσύ τι εννα φορήσεις πόψε", εντελώς τυχαία απλά εμφανιστήκαν ούλλοι να φορούν τα ίδια) τζαι μέσα σε 4 λεπτά εξεκινήσαν....

κ. Λετυμπιώτη που η δουλειά σας είναι να χειρίζεστε τούτες τες καταστάσεις εισηγούμαι να ξεκινήσετε με το να αναγνωρίσετε τι ένι ή μάλλον να το πείτε ξεκάθαρα και ανοικτά με το όνομά του. Δεν ήταν "πορεία διαμαρτυρίας", σταματάτε να το λαλείτε έτσι (τούτον ισχύει τζαι για τους δημοσιογράφους). Ήταν "οργανωμένη, στοχευμένη επίθεση".  Πέτε το όπως ένι πρώτα, εαν δεν το αναγνωρίσετε πως θα κάμετε τζαι τον αντίστοιχο χειρισμό; 

Όσον χωννούμαστε πίσω που το δάκτυλό μας (ή μάλλον όσον τους χώννετε πίσω που το δάκτυλό σας), αλί μας. θα έρτουν τζαι σιηρόττερα. 

Homeowners

 (φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια γράφω ένα ποστάκιο το χρόνο έτσι για να μη ξεχνιόμαστε, οπότε να το το ποστ της χρονιάς)

Το να έσιεις δικό σου σπίτι (όπου σπίτι βάλε κυπριακού στυλ οκέλλα χτισμένη που dodgy εργολάβο, χρηματοδοτούμενη με δάνειο στην τράπεζα, πιο κυπραία δε γίνεται, βασικά το πιο κυπραίο θα ήταν να με ελέαν κ. Ττάκκου, από την ανατριχιαστική κυπριακή σειρά του κάποτε) εν τέλει εν κατα βάσει κουραστικό, αλλά πάρα πολλά κουραστικό. 

Εαν μου έλεεν κάποιος ότι θα είχε τόοοοοοοσο καθάρισμα, θα αρνούμουν να εμπλακώ σε έτσι κουβέντα που την αρκή. Βασικά εβαρηθηκα να καθαρίζω. Τι σόι ψυχολογικό φαινόμενο εν τούτο που μόλις σου ανήκουν τα πλακάκια και οι πάγκοι (όταν λέμε ανήκουν εννοούμε ανήκουν στην τράπεζα της οποίας χρωστάς) πρέπει να τα καθαρίζεις ολημερίς ενώ όσον ήταν δανεικά ποιος χέστηκε; Το σύνδρομο της Μαίρης Παναγιωταρά θα το πω (να βρήκα κι εγώ τη δική μου πρωτότυπη διαταραχή).  

Προχτές για πρώτη φορά που τη μέρα που μετακομίσαμε έπιασα τον εαυτό μου να κάμνει τες βεράντες με το λάστιχο, ναι ναι. Έπαθα κρίση πανικού, κρίση ταυτότητας δε ξέρω πως να το πω. Έκαμα flash forward τη ζωή μου, να μαι 70 χρονών, κυπραία νοικοτζυρά που ξυπνά που τες 6, κάμνει ούλλες τες δουλειές, ποτίζει τα δεντρά τζαι κάμνει τες βεράντες με το λάστιχο, πριν κάτσει να πιει τον καφέ της η ώρα 10 τζαι να δει τα πρωινάδικα πριν να βάλει τη φατζή πάνω (άσχετο αλλά η φατζιή πραγματικά εν το πιο μεγάλο μου σουξέ). 

Επαρέτησα το λάστιχο τζαι είπα της σχέσης εγώ βεράντες δεν ξανακάμνω, τούτη δεν είναι η ζωή που θκιάλεξα για τον εαυτό μου τζαι να με αφήκετε ούλλοι ήσυχη. εγώ που θα γεράσω θα κάθουμαι σε ξιμαρισμένη βεράντα να θκιεβάζω το βιβλίο μου με το κρασούδι/τζιν&τονικ μου. Εαν θέλεις οκέλλα κυπριακή, έλα το λάστιχο τζαι κάμε τες βεράντες μόνος σου. 

Η σχέση εκοίταξε με παραξενεμένος τζαι εθύμισε μου ότι προτιμά κατακρίβειαν να κάμνει τζείνος τες δουλειές γιατί περνά του καλλύττερα τζαι ότι πραγματικά ΔΕΝ με παντρεύτηκε για τη νοικοτζυροσύνη μου. Τζαι κάτσε μάνα μου να θκιεβάσεις το βιβλίο σου.

Εν τέλει, τζείνον που με γλυτώνει που την πλήρη κυπριακή μικροαστικότητα είναι το πόσο μη κυπραίος εν ο άντρας μου. Άμαν κυπριοποιηθεί και η σχέση εκαήκαμεν.

ΥΓ: μιαν ώρα μετά το breakdown ήρτεν η κολλητή η Μ. με τα κοπελλούθκια της εκαθούμασταν στη βεράντα και επίναμε τον καφέ μας, ετρώαμεν την παττίχα μας και τα μπράουνις μας σαν εβουρούσαν τα κοπελλούθκια πάνω κάτω τζαι εννά είμαι ειλικρινής αγαπητέ αναγνώστη.... εν τολμώ και να το πω... ήταν ωραία ρε γαμώτο.