Ερυκίνη του χιονιά

Ξέρετε τζείνες τες χριστουγεννιάτικες κάρτες με το σπιτούιν, μεστα χιόνια, τζαι τα δεντρούθκια δίπλα ούλλον σιόνια; Που την εθορούσαμεν εμείς τα παιδιά στην Κύπρο τζαι ελαλούσαμεν, ααα ήταν ωραία, γιατί να μεν εννεν έτσι τζαι μας τα Χριστούγεννα;

Γιατί βλαμμένον μωρόν, για να γινεί έτσι σιόνιν χρειάζεσαι τουλάχιστον 2-3 μέρες σε θερμοκρασίες μεταξύ -2 και -5 (νομίζω σήμερα εν -6, αλλά εν είμαι τζαι σίουρη, ούλλα τα - εν απλά υπερβολική κρυάδα για μέναν). Κανένας εν το σκέφτεται τούτον άμαν απλά θορεί το σιόνι που μακριά, εν χρειάζεται να ζήσει μαζί του ολημερίς.

Τζαι τι να το κάμω χρυσό μου το σιόνιν άμαν εν μπορώ να φκώ που έσσο μου για να το δω; Περιπαίζεις με;

Τζαι φυσικά ούλλοι ρωτούν την Κυπραίαν πως σου φαίνεται το σιόνιν; Τζαι έχουν τζείνον το ύφος, μάνα μου ρε, λες τζαι καρτερούν να τους πεις "ουάου, το σιόνιν εν τέλειον, εμεις στην Κύπρον έχουμεν μόνον πυράν, τζαι ήλιον, ίντα τυχεροί που είσαστεν, εν πανέμορφη η πόλη χιονισμένη".

Εγώ πάλε απαντώ "Εν τόοοοση κρυαδά".

Τζαι οι Βέλγοι πάλε να επιμένουν. "Εντάξει εν εκρυάδα, αλλά σιγά. Έννεν πολλά όμορφον το χιόνι;"

Τζαι εγώ απαντώ, "Ναι όντως ένι. Αλλά εν κρυάδα, πολλή κρυάδα".

Αλλά που μέσα μου λαλώ "Μισώ το σιόνι. Πότε θα σταματήσει να σιονίζει; Πότε εννά επιστρέψει σε κάτι, οτιδήποτε παραπάνω που το μείον, κάμνει μου, ακόμα τζαι το μηδέν." Σε έτσι κατάστασην έφτασα. Εν ξέρω πως αντέχουν τούτα τα πλάσματα, πως χειρίζουνται το κρύον, αλλά εγώ 3 μέρες που χιονίζει like crazy εν εφκήκα π' όσσο μου. Έτσι εννα πάει το πράμαν; Εννά μείνω κλειδωμένη μέσα ως το Μάρτη; Εν γίνεται. Κάποτε θα πρέπει να το αντιμετωπίσω.

Το σιηρόττερον ένι ότι με τα σιόνια, εν κινείται τίποτε σήμερα, με λεωφορεία, με τραίνα, με αεροπλάνα. Το καλόν που σου θέλω ρε παλιόκαιρε, φρόντισε να σάσεις γιατί εγώ σε θκυό μέρες πετώ για Κύπρον τζαι τίποτε μα τίποτε δε θα με εμποδίσει να φύω που το ψυγείον σας, όσον το δυνατόν πιο μακριά που τες μείον θερμοκρασίες.

Αλλά για να μεν νομίζετε ότι κλαίουμαι έτσι χωρίς λόγο έχω τζαι αποδείξεις. Τζαι μεν τολμήσει κανένας να πει μάνα μου ίντα ωραία που ένι, θα μου σπάσετε να νεύρα.

Το θέαμα μόλις φκεις που την πόρτα μου πριν 2 μέρες (τώρα είναι χειρότερα)

Το παράθυρο μου σήμερα με 5 εκατοστά χιόνι (εσύ σηκώνεσαι να φκείς πόξω; Οχι εννα μου πεις)

Η χιονισμένη μας πλατεία εχτές (σήμερα εν ξέρω)

Ένα που τα λλιόττερο θαμμένα αυτοκίνητα της πόλης, αναρωθκιούμαι πως τα ξεκινούν.

Που τον τζαιρόν που ήρτα τούτη εν η πρώτη φορά που εχάρηκα που εν έπιασα ποδήλατο.