Τζαι μετά τες βελγικές ήρταν οι εγγλέζικες κατζίες. Τζι ύστερα απορούμεν πως δημιουργούνται κάποια στερεότυπα!!!
Είμαστεν στον σταθμό του τρένου. Καθυστέρηση 1,5 ώρα. Καθούμαστεν ένα σωρό πλάσματα τζαι καρτερούμεν. τζαι πιάνω ψιλο-κουβένταν με τον τύπο που κάθεται δίπλα μου. Εγγλέζος, καρα-εγγλέζος, Λονδίνο μέσα, κάπου εκεί στα 30 και κάτι. Η γνωστή ψιλοκουβέντα, ποθεν είσαι-κύπρο, πως τζαι βέλγιο;, Διδακτορικό, Leuven, τζαι με τη γλώσσα;-μαθαίνω ολλανδέζικα τζαι κου λου που, κου λου που, τα γνωστά....
τζαι τζιαμέ ήρτεν το ξαφνικό, το αναπάντεχο.
Α.Ε. (άγνωστος εγγλέζος): You do seem to have a dutch accent...
E. (Ερυκίνη): Really? a belgian friend says i speak dutch with a german accent, and i dont even speak german...
A.A.E. (αγενέστατος άγνωστος εγγλέζος): Maybe he got carried away by the way you walk.....
Ιντα πράμαν;;;!!!!!
Συγγνώμην, αλλά ποιος λαλεί σε μιαν γεναίκαν, εντελώς άγνωστην, ότι περπατά σαν τον Χίτλερ ή (σιηρόττερα) σαν την Μέρκελ;;;;;; Τζαι ζητά τζαι το τηλέφωνο της που πάνω.
Ε τζαι σιγά να μεν σου το δώκω....
Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010
Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010
Hallelujah!!!
Υπάρχουν άνθρωποι, ρε γαμώτο...
μέσα μέσα υπάρχουν άνθρωποι.
Φυσιολογικοί.
Σε ένα βέλγικο τμήμα ψυχολογίας με βέλγους φοιτητές, βέλγους διδακτορικούς, βέλγους μετα-διδακτορικούς τζαι βέλγους καθηγητές.
Υπάρχουν μέσα μέσα τζαι φυσιολογικά πλάσματα.....
που τζείνα που εν μετρούν την ώρα που ξοδεύκουν για να σε βοηθήσουν. Τζαι που εν αντιδρούν σαν να τους ενοχλείς άμαν έσιεις μιαν απορίαν. Που σε κάμνουν να νιώθεις λλιόττερον μόνος σου τζαι λλιόττερον πελαγωμένος.....
Τζαι το σιηρόττερον εν ότι εκτός που μέναν, την Ιρανή τζαι την Ιταλίδα συνάδελφον (το γραφείον μας είναι το International office της ομάδας) ούλλοι οι υπόλοιποι, οι Βέλγοι, βρίσκουν το απόλυτα φυσιολογικό, τούτον το συναίσθημαν.
Εν πολλά παράλογο που εν μπορώ, με τίποτε όμως, να προσασμοστώ σε τούτην την κοσμοθεωρία που θέλει τους ανθρώπους να εν ο καθένας για τον εαυτόν του, τη δουλειάν του, την έρευναν του τζαι οι άλλοι ας παν να πνιούν;;;
Παρά να γινώ σαν τούτους ούλλους, μα τω θεώ, προτιμώ να παραιτήσω το διδακτορικό, να παντρευτώ έναν Πάμπον, να χτίσω ένα σπίτι στα χαλίτικα του χωρκού μου τζαι να κάμω θκυό μωρά, να έβρω θέσην στην κυβέρνησην, μεν σου πω να κάμνω τζαι μανικιούρ....
Α, ρε Πανεπιστήμιον Κύπρου, ποιος θα μου το πρωτολάλεν ότι θα σε πεθυμούσα κάποτε....
μέσα μέσα υπάρχουν άνθρωποι.
Φυσιολογικοί.
Σε ένα βέλγικο τμήμα ψυχολογίας με βέλγους φοιτητές, βέλγους διδακτορικούς, βέλγους μετα-διδακτορικούς τζαι βέλγους καθηγητές.
Υπάρχουν μέσα μέσα τζαι φυσιολογικά πλάσματα.....
που τζείνα που εν μετρούν την ώρα που ξοδεύκουν για να σε βοηθήσουν. Τζαι που εν αντιδρούν σαν να τους ενοχλείς άμαν έσιεις μιαν απορίαν. Που σε κάμνουν να νιώθεις λλιόττερον μόνος σου τζαι λλιόττερον πελαγωμένος.....
Τζαι το σιηρόττερον εν ότι εκτός που μέναν, την Ιρανή τζαι την Ιταλίδα συνάδελφον (το γραφείον μας είναι το International office της ομάδας) ούλλοι οι υπόλοιποι, οι Βέλγοι, βρίσκουν το απόλυτα φυσιολογικό, τούτον το συναίσθημαν.
Εν πολλά παράλογο που εν μπορώ, με τίποτε όμως, να προσασμοστώ σε τούτην την κοσμοθεωρία που θέλει τους ανθρώπους να εν ο καθένας για τον εαυτόν του, τη δουλειάν του, την έρευναν του τζαι οι άλλοι ας παν να πνιούν;;;
Παρά να γινώ σαν τούτους ούλλους, μα τω θεώ, προτιμώ να παραιτήσω το διδακτορικό, να παντρευτώ έναν Πάμπον, να χτίσω ένα σπίτι στα χαλίτικα του χωρκού μου τζαι να κάμω θκυό μωρά, να έβρω θέσην στην κυβέρνησην, μεν σου πω να κάμνω τζαι μανικιούρ....
Α, ρε Πανεπιστήμιον Κύπρου, ποιος θα μου το πρωτολάλεν ότι θα σε πεθυμούσα κάποτε....
Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010
Brain wash
Έτσι το ελαλούσαν το κομμωτήριο. Άρεσεν μου, ήβρα το έξυπνον για όνομαν κομμωτηρίου τζι ειπα ας πάω δαμέ. πρώτη φορά σε κομμωτήριο δαμέ, εν τζαι έκαμνεν διαφορά. ούλλα τα κομμωτήρια ανεξαρτήτως κόφκουν κκελλέν, έτσι είπα ας δοκιμάσω έναν ολάν τζαι θορούμεν... γιατί η ρίζα έφτασεν στο γόνατον εν επίεννεν άλλον...
Φυσικά επειδή έχω το κακό συνήθειο να κυκλοφορώ αχτένιστη, μάλλον κάτι τέθκοιον θα μου ταίριαζεν καλύτερα...
Πρώτον χτύπημαν της μοίρας. Η κομμώτρια δεν εκατείχεν γρίν αγγλικά. Δεύτερον χτύπημαν. Ήταν μιτσιά. Στην Κύπρον τα μαλλιά μου σταθερά κάμνει μου τα η κυρία Κ., που τον τζαιρόν που ήμουν μωρόν.... εν μου εξανάτυχεν να εμπιστευτώ το μαλλίν σε νεαρήν κομμώτριαν, αλλά λαλείς άτε.... ας δώσουμεν μίαν ευκαιρία.
Τζαι αρκέψαμεν συνεννόησην μετά νοηματικής για το χρώμαν. έπρεπεν να το καταλάβω τζείνην την ώραν ότι εχαθήκαμεν κάπου στη μετάφρασην, αλλά τα γέριμα ίσια σήμερα ήβρα να δείξω αισιοδοξίαν. Αλί και τρισαλί όταν το εκατάλαβα ήταν πλέον αργά.
Τζαι να μιλούν ούλλοι ολλανδέζικα τζαι να μεν καταλάβω γρι. Να με βάφει η κοπέλα τζαι να ρωτά συνέχεια τον κομμωτή δίπλα διάφορα πράματα. Αμάνα μου εσκέφτηκα, πόσην τύχην; Τζαι γριν αγγλικά ΤΖΑΙ ατζιαμίνα; Μετά ήρτεν τζι ο κομμωτής τζαι έπιασεν της τη βαφή που τα σιέρκα τζαι έβαφεν με τζείνος. Άμανα μου εν μαθητευόμενη αλόπως, τζαι έκαμεν μου τζαι το μίγμαν της βαφής. Να δούμεν τι θα φκεί.... Στην ώραν του λουσίματος εκατάλαβα ότι κάτι επίεν λάθος, γιατί ο κομμωτής σαν έλουνεν το μαλλίν, έπιασεν μιαν τούφαν, έδειξεν την της άλλης κοπέλας δίπλα τζαι είπαν κάτι σιγά, αλλά που το ύφος εκατάλαβα ότι εν ήταν σχόλιο τύπου "δε ίντα γαμάτον μαλλίν έκαμα".
Τζιαμέ εκατάλαβα.
Αχ κυρία Κ. μου, που να σαι κυρία Κ. μου, τι τζι αν δεν εκατάφερες μιαν φοράν να μου κάμεις το μαλλίν μονόχρωμον, μιαν ζωήν δίχρωμα...
τωρά που μου το εκάμαν το μονόχρωμον, αλλά κατάΜΑΥΡΟ, τι εκατάλαβα, α; όι πέτε μου....
Έθελα να εκφραστώ τζείνην την ώραν (που το είδες κόρη μου το ανοικτό καστανό με λλίον ξανθό μέσα;;;), αλλά άτε.... στα μαθήματα ολλανδέζικων εν μας εμάθαν ακόμα βρισιές.
Τέλοσπαντων, αποφάσισα να δω ρε παιδί μου το πράμαν που τη θετικήν του πλευρά. Αν μη τι άλλο τωρά μπορώ να πω ότι έχω το ίδιο χρώμα μαλλιού με αγαπημένους κινηματογραφικούς κι όχι μόνο χαρακτήρες.
3/4 από νύφη του Φρανκεστάιν
50% Κρουέλλα
100% Addams Family
Θηλυκός Σνέιπ με λλιόττερην ξινίλα
Φυσικά επειδή έχω το κακό συνήθειο να κυκλοφορώ αχτένιστη, μάλλον κάτι τέθκοιον θα μου ταίριαζεν καλύτερα...
Φυσικά θα μπορούσα να είχα άλλες κακές συνήθειες τζαι να ήμουν πολλά σιηρόττερα...
Πάλε καλά να λαλούμεν, πάλε καλά!
Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010
My new discovery
Όι αποκλειστικά δική μου δηλαδής....
της Ε., συναδέλφισσα, Βελγίδα, που τους ελάχιστους νόρμαλ διδακτορικούς φοιτητές, που τζείνους που ρε παιδί μου πίνουν τζι έναν καφέ, κόφκουν τζαι μιαν κουβέντα.
Τζαι μετά την εισαγωγή στον όμορφο, λλίον μεθυσμένο, λλίον μαστουρωμένο, κόσμο του Paolo Nutella (δες παλαιότερο ποστ), εισήγαγεν με σε τούτους τους τύπους.....
εν άκουσα πολλά τραούθκια ακόμα αλλά που τα 3-4 εμέναν άρεσεν μου τούτον το ρομαντικούλιν.....
της Ε., συναδέλφισσα, Βελγίδα, που τους ελάχιστους νόρμαλ διδακτορικούς φοιτητές, που τζείνους που ρε παιδί μου πίνουν τζι έναν καφέ, κόφκουν τζαι μιαν κουβέντα.
Τζαι μετά την εισαγωγή στον όμορφο, λλίον μεθυσμένο, λλίον μαστουρωμένο, κόσμο του Paolo Nutella (δες παλαιότερο ποστ), εισήγαγεν με σε τούτους τους τύπους.....
εν άκουσα πολλά τραούθκια ακόμα αλλά που τα 3-4 εμέναν άρεσεν μου τούτον το ρομαντικούλιν.....
Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010
Και το Βέλγιο θέλει τον καλαμαράν του
Το ότι θα επεθυμούσα την Κύπρον εκαρτέρουν το...
το ότι θα επεθυμούσα τες κολλητές μου εκαρτέρουν το....
το ότι εν θα επεθυμούσα τους γονιούς μου πάλε εκαρτέρουν το...
το ότι θα επεθυμούσα τα ρεμάλια τους καλαμαράες που μέσα μέσα έκαμνα παρέαν στην Κύπρον δεν το επερίμενα.... (εγνώρισα έναν καλαμαρά δαμέ, αλλά εν πολλά σοβαρός τζαι καθωσπρέπει τύπος, έννεν το ίδιο)
Εξεκίνησα που λαλείτε να περπατώ στον δρόμο τζαι να ακούω καλαμαρίστικα, ενώ τα πλάσματα μιλούν ολλανδέζικα (τον πρώτον τζαιρόν άκουα κυπριακά, τωρά ακούω καλαμαρίστικα!!! Ας πούμεν πόθεν στα πόθεν;)
Θορώ Ράδιον Αρβύλα μετά μανίας τζαι το αποκορύφωμα......που ούλλες τες ταινίες που θα μπορούσα να δω, εθκιάλεξα Νικολαίδην, " Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα". Μα, Νικολαΐδη ;;;;;;; που μετά το "Singapore Sling: Ο άνθρωπος που αγάπησε ένα πτώμα", ορκίστηκα να μεν ξαναδώ, ούτε καν να ξανασκεφτώ Νικολαΐδη (τραυματικές στιγμές που τζείνες που χρειάζεσαι ψυχοθεραπεία μετά). Τζαι είδα το τζαι ως το τέλος. Με έναν αίσθημα νοσταλγίας τζιόλας.
Ας πούμεν πως μπορεί κάποιος να νοσταλγεί κάτι τέθκοια;
Το τραγούδι της ημέρας (που καμία σχέση δεν έχει με καλαμαράες, αλλά καμία):
(εν πάω καλά, εκαταλάβετε το έννεν;)
ΥΓ: Για τα "κουρέλια τραγουδάνε ακόμα" έχω να πω ότι ο Τζούμας είναι αδιανόητος, ΘΕΟΣ!!! Τα υπόλοιπα... τα γνωστά, τάφοι, πτώματα, αυτο-καταστροφικοί ήρωες, εμμονές, σεξ, όλα τα καλά....
το ότι θα επεθυμούσα τες κολλητές μου εκαρτέρουν το....
το ότι εν θα επεθυμούσα τους γονιούς μου πάλε εκαρτέρουν το...
το ότι θα επεθυμούσα τα ρεμάλια τους καλαμαράες που μέσα μέσα έκαμνα παρέαν στην Κύπρον δεν το επερίμενα.... (εγνώρισα έναν καλαμαρά δαμέ, αλλά εν πολλά σοβαρός τζαι καθωσπρέπει τύπος, έννεν το ίδιο)
Εξεκίνησα που λαλείτε να περπατώ στον δρόμο τζαι να ακούω καλαμαρίστικα, ενώ τα πλάσματα μιλούν ολλανδέζικα (τον πρώτον τζαιρόν άκουα κυπριακά, τωρά ακούω καλαμαρίστικα!!! Ας πούμεν πόθεν στα πόθεν;)
Θορώ Ράδιον Αρβύλα μετά μανίας τζαι το αποκορύφωμα......που ούλλες τες ταινίες που θα μπορούσα να δω, εθκιάλεξα Νικολαίδην, " Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα". Μα, Νικολαΐδη ;;;;;;; που μετά το "Singapore Sling: Ο άνθρωπος που αγάπησε ένα πτώμα", ορκίστηκα να μεν ξαναδώ, ούτε καν να ξανασκεφτώ Νικολαΐδη (τραυματικές στιγμές που τζείνες που χρειάζεσαι ψυχοθεραπεία μετά). Τζαι είδα το τζαι ως το τέλος. Με έναν αίσθημα νοσταλγίας τζιόλας.
Ας πούμεν πως μπορεί κάποιος να νοσταλγεί κάτι τέθκοια;
Το τραγούδι της ημέρας (που καμία σχέση δεν έχει με καλαμαράες, αλλά καμία):
(εν πάω καλά, εκαταλάβετε το έννεν;)
ΥΓ: Για τα "κουρέλια τραγουδάνε ακόμα" έχω να πω ότι ο Τζούμας είναι αδιανόητος, ΘΕΟΣ!!! Τα υπόλοιπα... τα γνωστά, τάφοι, πτώματα, αυτο-καταστροφικοί ήρωες, εμμονές, σεξ, όλα τα καλά....
Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010
Αφιερωμένο εξαιρετικά
Όλα τα λεφτά λουλούδια, όλα τα λαϊκά άσματα αφιερωμένα εξαιρετικά.... στην ΕΔΕΚ, γιατί ότι τζαι να λαλούν οι άλλοι, εγώ εχάρηκα. Επιτέλους μια ηθική πολιτική πράξη, αφού κατά βάθος εν θέλετε (λύσην), τι μάσιεστε τόσον τζαιρόν με την κυβέρνηση; Σιέρουμαι που προτιμήσατε επιτέλους να στηρίξετε την ιδεολογία σας τζαι όι την καρέκλαν, τζι ας διαφωνώ με το τι περιλαμβάνει. Τζαι επίσης στενόμυαλους πολιτικούς σαν της ΕΔΕΚ αξίζει τους ακριβώς τούτον, η απομόνωση, τζαι όι η κυβέρνηση, μακριά που την κυβέρνησην...
πραγματικά μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου ένα έχω να πω......
έλα σιγά σιγά να αραιώνουμε.....
πραγματικά μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου ένα έχω να πω......
έλα σιγά σιγά να αραιώνουμε.....
Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010
Ξεφτίλες
Σήμερα που δουλειάν δεν...
όπως κάθε μέρα άλλωστε, αλλά σήμερα έκαμα για πρώτη φορά κάτι τέθκοιον. Να δω εκπομπή της τηλεόρασης στο γραφείο... ντρέπουμαι τζαι που το λαλώ... έρεξα τζαι τους δημόσιους υπαλλήλους.
Τέλοσπαντων τούτον εν έσιει σημασία... Σημασίαν έσιει το εξής που άκουσα τζαι έφυεν η κκελλέ μου. όι για τη μενεγάκη ρε κουτσομπόλιες, για το πόσο ξεφτίλες εν οι κυβερνήσεις καμιά φορά... τζαι η ελληνική, καλά....
τωρά εννά μου πεις που ανθρώπους που εδιούσαν ψεύτικες στατιστικές για τα οικονομικά τους τι καρτεράς;
Αλλά ρε....ντροπή. Η ελληνική αποστολή εθελοντών στην Αϊτή επίεν τζιαμέ με τα λεφτά ενός ιδιώτη (μια κυρία που τη Θεσσαλονίκη νομίζω τζαι μπράβο της) γιατί το ελληνικό κράτος έκαμεν 15 μέρες να δώκει στους εθελοντές απάντηση αν τους χρηματοδοτεί ή όι. Τζαι η απάντηση έφτασε 5 μέρες αφού ήδη επίαν τα πλάσματα τζιαμέ τζαι εσώσαν έναν άνθρωπο... τζαι ήταν αρνητική....
Ντροπή ρε. Ντροπή.
Ξεφτίλα.
Τσίππαν... τίποτες...
όπως κάθε μέρα άλλωστε, αλλά σήμερα έκαμα για πρώτη φορά κάτι τέθκοιον. Να δω εκπομπή της τηλεόρασης στο γραφείο... ντρέπουμαι τζαι που το λαλώ... έρεξα τζαι τους δημόσιους υπαλλήλους.
Τέλοσπαντων τούτον εν έσιει σημασία... Σημασίαν έσιει το εξής που άκουσα τζαι έφυεν η κκελλέ μου. όι για τη μενεγάκη ρε κουτσομπόλιες, για το πόσο ξεφτίλες εν οι κυβερνήσεις καμιά φορά... τζαι η ελληνική, καλά....
τωρά εννά μου πεις που ανθρώπους που εδιούσαν ψεύτικες στατιστικές για τα οικονομικά τους τι καρτεράς;
Αλλά ρε....ντροπή. Η ελληνική αποστολή εθελοντών στην Αϊτή επίεν τζιαμέ με τα λεφτά ενός ιδιώτη (μια κυρία που τη Θεσσαλονίκη νομίζω τζαι μπράβο της) γιατί το ελληνικό κράτος έκαμεν 15 μέρες να δώκει στους εθελοντές απάντηση αν τους χρηματοδοτεί ή όι. Τζαι η απάντηση έφτασε 5 μέρες αφού ήδη επίαν τα πλάσματα τζιαμέ τζαι εσώσαν έναν άνθρωπο... τζαι ήταν αρνητική....
Ντροπή ρε. Ντροπή.
Ξεφτίλα.
Τσίππαν... τίποτες...
Σινε-ψάξιμο
Ψάξε ψάξε,
μιαν καλήν ταινίαν εν θα έβρεις....
πέτε μου ρε παιθκιά μιαν καλήν ταινία να δω, αγγλόφωνην παρακαλώ (γιατί τα dvd δαμέ μόνο ολλανδέζικους υπότιτλους έχουν, άτε τζαι γαλλικούς αν είσαι τυχερός). Γιατί μιλούμεν τες τελευταίες μέρες πάω που πατάτα σε πατάτα. Τόσες πατάτες, ούτε τιμωρημένος φαντάρος στα μαγειρία....
Που τες Χολλυγουντιανές (Seven Pounds), ως τη βελγική κουλτούρα (Falsch) άστο να πάει άστο, άστο πονάει άστο.
Το κακόν εξεκίνησε με το Seven Pounds. Χάλιν. Μεν το προσπαθήσετε καν. Εν τζαι... εμέναν ο Γουίλ Σμίθ αρέσκει μου, αρέσκει μου πολλά γενικώς. Αλλά ήταν λλίον υπερβολικός. Υπερβολικός τζαι στο παίξιμον, τζαι υπερβολικός ο ρόλος ρε παιδί μου. Υπερβολικός. Τζαι το σιηρόττερον ήταν το σκηνοθετικό. Για να καταλάβετε, το Seven Pounds εν δράμαν (άντρας αγαπά γυναίκα, γυναίκα πεθανίσκει, άντρας εν θέλει τη ζωήν του άλλον, αυτοκτονεί, αλλά παίζει το τζαι καλός Σαμαρείτης on the way), δράμα σε ατμόσφαιρα θρίλερ, σκοτεινό, με μουσικήν αγωνίας. Ποια εν η αγωνία ολάν; ΕΝ ΔΡΑΜΑ!!! άσε που εν μας αποκαλύφκει την ιστορίαν που την αρκήν, για να κρατήσει το μυστήριον, λες τζαι είσαι χαντός τζαι εν το καταλάβεις που την αρκήν. Επαναλαμβάνω, ΕΝΝΕΝ ΘΡΙΛΕΡ. Ας πούμεν ποιος ο λόγος;;; Που την άλλην, μπορεί τζαι ναν ο μόνος λόγος που κάθεται κάποιος να το δει ως το τέλος, οπόταν καλή επιλογή σκηνοθέτα.
Τζαι μετά ήταν το Invention of Lying. Κωμωδία. Το κόνσεπτ: ένας κόσμος που κανένας εν λαλεί ποττέ ψέματα, εν υπάρχει ως έννοα, τζαι βρέθεται ένας άνθρωπος που λαλεί το πρώτο ψέμα. Μεν ρωτάτε γιατί επία να δω έτσι έργον, είπαμεν το πρόγραμμα του σινεμά εν στα ολλανδέζικα, εν μπορώ να θκιαβάσω τες περιλήψεις, μόνον τους τίτλους. Τέλοσπαντων, κι αν η ιδέα είσιεν έναν ενδιαφέρον, εννοώ θα μπορούσε να ήταν ωραία χαζή κωμωδία, εν ήταν. Ήταν σκέτη χαζή κωμωδία. Με εξαίρεση μια σκηνή, τα μόνα 5 λεπτά του έργου που αξίζουν, όταν ο πρωταγωνιστής που ανακάλυψε το ψέμα, ανακαλύπτει τζαι το Θεό, παν μαζί τούτα τα πράματα ("I say FUCK the man in the sky!!"). Θεϊκή σκηνή. Το υπόλοιπο... πατάτα.
Τζαι μετά πάμεν στη βελγική πατάτα, τζαι ούλλοι ξέρουν ότι οι Βέλγοι κάμνουν τες καλλύττερες πατάτες... Falsch, ταινία των αδελφών Dardenne, που επιάσαν τζαι honor doctorate που το πανεπιστήμιον δαμέ. Η σιωπή της Λόρνα αν σας λαλεί κάτι... εν δικόν τους. μιλούμεν για κουλτούραν δαμέ. τέλος. Λοιπόν, η ταινία εν παλιά, εν για μιαν οικογένεια Εβραίων στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που ζουν στο Βερολίνο τζαι εν ουσιαστικά η κινηματογραφική μεταφορά ενός θεατρικού έργου. Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει αυτό. Μονόλογοι... τζαι παύσεις... σε ταινίαν. Στα πρώτα 2 λεπτά του έργου, είμαστεν σε έναν αεροδρόμιο, τζαι ξεκινά να παίζει μουσική ντίσκο, φωτάκια ντίσκο τζαι ένας τύπος με πατίνια πάει πάνω κάτω στο αεροδρόμιο, μπροστά που τα Duty free. I rest my case. Το έργο ήταν πολλά δραματικό πρέπει να πω, τζαι με νόημαν, αλλά σόρυ τούτον ούλλον το εναλλακτικόν κουλτουριάρικον ότι ναναι έππεσεν μου βαρύν. Εν μπορώ να πω ότι εν έκλεισα τα μμάθκια μου ούτε μια φορά, θα ήταν ψέμα. Θα πω ότι ενοστάλγησα το Βερολίνο εκείνη τη μέρα, είναι αλήθεια.
Τζαι μετά που τόσες πατάτες, έριξαμεν το στα ρομαντικά. Ο γάλλος παρέας μου έθελεν να με πείσει για την τελειότητα του γαλλικού σινεμά (την ποια;) τζαι επέμενεν να δούμεν το Amelie, που εγώ τόσον τζαιρόν εν το είδα. Αποφεύγω τες γαλλιδούλες γενικώς (θυμίζουν μου ότι είμαι styleless, πράγμα που προτιμώ να ξεχνώ). Για το Amelie εν έχω να πω τίποτε, είμαι σίουρη ότι είδαν το ούλλοι πολλά πριν που μένα, τζαι είμαι σίουρη ότι άρεσεν σε ούλλους. Διόρθωση σε ούλλες (εν μπορώ να φανταστώ γιατί να το παρακολουθεί ένας άντρας, κυπραίος, αν όχι από καταναγκασμό). Ευχάριστον, θετικόν, ρομαντικόν. Πόλλά καλόν. Έναν στα τέσσερα.
Τζαι ψες. Once. Ιρλανδέζικη ρομαντικούρα. Λάθος. Ιρλανδέζικη μουσική ρομαντικούρα. Το πιο μεγάλο μέρος της ταινίας είναι μουσική. Τζαι αν σου αρέσκει το είδος της μουσικής θα λατρέψεις την ταινία. Ιρλανδός τύπος, παίζει μουσική στο δρόμο, γνωρίζει Τσέχα μετανάστρια λάτρη του πιάνου, ερωτεύκουνται τες μουσικές τους. Για λλίον. Τελεία. Βασικά, σιγά το στόρυ. Δηλαδή εν έσιει στορυ, εν απλά το background για να παίζει η μουσική. Μουσική ρομαντική, ρομαντικούρα φουλ. Αηδία. Αν σου αρέσκουν κάτι τέθκοια δε το, αν όι, μεν το προσπαθήσεις καν.... Ενδιαφέρουσα μικρή λεπτομέρεια. Στους τίτλους τέλους λαλεί guy ο τάδε....girl η τάδε.... τζαι εσυνειδητοποίησα ότι, όντως, σε ούλλην την ταινία οι δύο πρωταγωνιστές εν έχουν όνομα. just a guy and a girl...
Κανονικά αν με ρωτάτε θα έπρεπεν να μπει στη λίστα με τες πατάτες (δεν μπορώ να καταλάβω με ποια λογική επιάσαν τζαι Γκράμμυ), αλλά για κάποιο λόγο.... μάλλον φταιν τούτες οι μέρες πριν την περίοδο που είσαι πομπαρισμένη ορμόνες τζαι είσαι λλίον υπερευαίσθητη τζαι κλαίεις με ούλλα.... εν εξηγείται αλλιώς....
μιαν καλήν ταινίαν εν θα έβρεις....
πέτε μου ρε παιθκιά μιαν καλήν ταινία να δω, αγγλόφωνην παρακαλώ (γιατί τα dvd δαμέ μόνο ολλανδέζικους υπότιτλους έχουν, άτε τζαι γαλλικούς αν είσαι τυχερός). Γιατί μιλούμεν τες τελευταίες μέρες πάω που πατάτα σε πατάτα. Τόσες πατάτες, ούτε τιμωρημένος φαντάρος στα μαγειρία....
Που τες Χολλυγουντιανές (Seven Pounds), ως τη βελγική κουλτούρα (Falsch) άστο να πάει άστο, άστο πονάει άστο.
Το κακόν εξεκίνησε με το Seven Pounds. Χάλιν. Μεν το προσπαθήσετε καν. Εν τζαι... εμέναν ο Γουίλ Σμίθ αρέσκει μου, αρέσκει μου πολλά γενικώς. Αλλά ήταν λλίον υπερβολικός. Υπερβολικός τζαι στο παίξιμον, τζαι υπερβολικός ο ρόλος ρε παιδί μου. Υπερβολικός. Τζαι το σιηρόττερον ήταν το σκηνοθετικό. Για να καταλάβετε, το Seven Pounds εν δράμαν (άντρας αγαπά γυναίκα, γυναίκα πεθανίσκει, άντρας εν θέλει τη ζωήν του άλλον, αυτοκτονεί, αλλά παίζει το τζαι καλός Σαμαρείτης on the way), δράμα σε ατμόσφαιρα θρίλερ, σκοτεινό, με μουσικήν αγωνίας. Ποια εν η αγωνία ολάν; ΕΝ ΔΡΑΜΑ!!! άσε που εν μας αποκαλύφκει την ιστορίαν που την αρκήν, για να κρατήσει το μυστήριον, λες τζαι είσαι χαντός τζαι εν το καταλάβεις που την αρκήν. Επαναλαμβάνω, ΕΝΝΕΝ ΘΡΙΛΕΡ. Ας πούμεν ποιος ο λόγος;;; Που την άλλην, μπορεί τζαι ναν ο μόνος λόγος που κάθεται κάποιος να το δει ως το τέλος, οπόταν καλή επιλογή σκηνοθέτα.
Τζαι μετά ήταν το Invention of Lying. Κωμωδία. Το κόνσεπτ: ένας κόσμος που κανένας εν λαλεί ποττέ ψέματα, εν υπάρχει ως έννοα, τζαι βρέθεται ένας άνθρωπος που λαλεί το πρώτο ψέμα. Μεν ρωτάτε γιατί επία να δω έτσι έργον, είπαμεν το πρόγραμμα του σινεμά εν στα ολλανδέζικα, εν μπορώ να θκιαβάσω τες περιλήψεις, μόνον τους τίτλους. Τέλοσπαντων, κι αν η ιδέα είσιεν έναν ενδιαφέρον, εννοώ θα μπορούσε να ήταν ωραία χαζή κωμωδία, εν ήταν. Ήταν σκέτη χαζή κωμωδία. Με εξαίρεση μια σκηνή, τα μόνα 5 λεπτά του έργου που αξίζουν, όταν ο πρωταγωνιστής που ανακάλυψε το ψέμα, ανακαλύπτει τζαι το Θεό, παν μαζί τούτα τα πράματα ("I say FUCK the man in the sky!!"). Θεϊκή σκηνή. Το υπόλοιπο... πατάτα.
Τζαι μετά πάμεν στη βελγική πατάτα, τζαι ούλλοι ξέρουν ότι οι Βέλγοι κάμνουν τες καλλύττερες πατάτες... Falsch, ταινία των αδελφών Dardenne, που επιάσαν τζαι honor doctorate που το πανεπιστήμιον δαμέ. Η σιωπή της Λόρνα αν σας λαλεί κάτι... εν δικόν τους. μιλούμεν για κουλτούραν δαμέ. τέλος. Λοιπόν, η ταινία εν παλιά, εν για μιαν οικογένεια Εβραίων στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που ζουν στο Βερολίνο τζαι εν ουσιαστικά η κινηματογραφική μεταφορά ενός θεατρικού έργου. Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει αυτό. Μονόλογοι... τζαι παύσεις... σε ταινίαν. Στα πρώτα 2 λεπτά του έργου, είμαστεν σε έναν αεροδρόμιο, τζαι ξεκινά να παίζει μουσική ντίσκο, φωτάκια ντίσκο τζαι ένας τύπος με πατίνια πάει πάνω κάτω στο αεροδρόμιο, μπροστά που τα Duty free. I rest my case. Το έργο ήταν πολλά δραματικό πρέπει να πω, τζαι με νόημαν, αλλά σόρυ τούτον ούλλον το εναλλακτικόν κουλτουριάρικον ότι ναναι έππεσεν μου βαρύν. Εν μπορώ να πω ότι εν έκλεισα τα μμάθκια μου ούτε μια φορά, θα ήταν ψέμα. Θα πω ότι ενοστάλγησα το Βερολίνο εκείνη τη μέρα, είναι αλήθεια.
Τζαι μετά που τόσες πατάτες, έριξαμεν το στα ρομαντικά. Ο γάλλος παρέας μου έθελεν να με πείσει για την τελειότητα του γαλλικού σινεμά (την ποια;) τζαι επέμενεν να δούμεν το Amelie, που εγώ τόσον τζαιρόν εν το είδα. Αποφεύγω τες γαλλιδούλες γενικώς (θυμίζουν μου ότι είμαι styleless, πράγμα που προτιμώ να ξεχνώ). Για το Amelie εν έχω να πω τίποτε, είμαι σίουρη ότι είδαν το ούλλοι πολλά πριν που μένα, τζαι είμαι σίουρη ότι άρεσεν σε ούλλους. Διόρθωση σε ούλλες (εν μπορώ να φανταστώ γιατί να το παρακολουθεί ένας άντρας, κυπραίος, αν όχι από καταναγκασμό). Ευχάριστον, θετικόν, ρομαντικόν. Πόλλά καλόν. Έναν στα τέσσερα.
Τζαι ψες. Once. Ιρλανδέζικη ρομαντικούρα. Λάθος. Ιρλανδέζικη μουσική ρομαντικούρα. Το πιο μεγάλο μέρος της ταινίας είναι μουσική. Τζαι αν σου αρέσκει το είδος της μουσικής θα λατρέψεις την ταινία. Ιρλανδός τύπος, παίζει μουσική στο δρόμο, γνωρίζει Τσέχα μετανάστρια λάτρη του πιάνου, ερωτεύκουνται τες μουσικές τους. Για λλίον. Τελεία. Βασικά, σιγά το στόρυ. Δηλαδή εν έσιει στορυ, εν απλά το background για να παίζει η μουσική. Μουσική ρομαντική, ρομαντικούρα φουλ. Αηδία. Αν σου αρέσκουν κάτι τέθκοια δε το, αν όι, μεν το προσπαθήσεις καν.... Ενδιαφέρουσα μικρή λεπτομέρεια. Στους τίτλους τέλους λαλεί guy ο τάδε....girl η τάδε.... τζαι εσυνειδητοποίησα ότι, όντως, σε ούλλην την ταινία οι δύο πρωταγωνιστές εν έχουν όνομα. just a guy and a girl...
Κανονικά αν με ρωτάτε θα έπρεπεν να μπει στη λίστα με τες πατάτες (δεν μπορώ να καταλάβω με ποια λογική επιάσαν τζαι Γκράμμυ), αλλά για κάποιο λόγο.... μάλλον φταιν τούτες οι μέρες πριν την περίοδο που είσαι πομπαρισμένη ορμόνες τζαι είσαι λλίον υπερευαίσθητη τζαι κλαίεις με ούλλα.... εν εξηγείται αλλιώς....
Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010
Αθκιανός παπάς....
....θάφκει τζαι τους ζωντανούς λαλεί η μάνα μου
τζαι γω σήμερα που είμαι αθκιανή έθαψα στον κήπο μας μιαν μαείρισσαν αυκολέμονο, μαζί με την αυτοπεποίθηση της μαείρενας που με δέρνει.
Γιατί φίλε αναγνώστη σήμερα που το πανεπιστήμιον εν κλειστόν (εν αργία λόγω της γιορτής ενός Αγίου, είμαστεν καθολικόν πανεπιστήμιον ίντα μπου θέλεις ???), όπως κάθε νοικοκυρά (δούλα και κυρά) εκμεταλλεύτηκα την αργίαν τζαι επία στο πλυντήριο, επλυνα τα ρούχα μου, σκοπεύω actually να τα σιδερώσω τούτην τη φορά (έτσι για αλλαγή) τζαι έδωξεν μου να κάμω αυκολέμονον, λόγω βροχής και κρύου τζαι τραφκιέται τέλοσπαντων.
Που πας μωρή ξυπόλητη στ'αγγούρια (που λαλούν οι φίλοι καλαμαράες);;; Να βράσω αυκόν εν τα κατεφέρνω τζαι εννά αυγοκόψω τζιόλις.....
Τελοσπαντων, κανονικά η σούπα εν για τον κήπο για να αποτελειώσει τζαι τα θκυό φκιόρα που εγλυτώσαν που το κρύο, αλλά ας όψεται η πείνα που με δέρνει τζαι το στομάσιην μου που ότι λάχει κατεβάζει....
Τζαι τωρά που γραφω το ποστ πιάννει με η κρισάρα... τι έπαθα επιτέλους; μιλώ για ρούχα, σιδέρωμα, αυκολέμονο (!!!). what the f**k??? έκοψα τα τζιν τόνικ, τζαι πίνω μπύρα κεράσι, τζαι φεύκω που τα μπαρ πριν τες 12 (τούτον εν λλίορον ακόμα τζαι για μένα)....
Εννά πάθω κατάθλιψην αλόπως...
Νομίζω εν ώρα για το επόμενο επεισόδιο του Ράδιο Αρβύλα να μου φτιάξει το κέφι (η πόρωση των τελευταίων ημερών, καλά τι πόρωση; ψύχωση... κατουρώ που το γέλιο μιλούμεν... ).
Γεια χαρά. Φιλάκια ρουφηχτά!
ΥΓ.: τούτον εν το 200ο μου ποστ από ότι εσυνειδητοποίησα. να μου ζήσω!!
τζαι γω σήμερα που είμαι αθκιανή έθαψα στον κήπο μας μιαν μαείρισσαν αυκολέμονο, μαζί με την αυτοπεποίθηση της μαείρενας που με δέρνει.
Γιατί φίλε αναγνώστη σήμερα που το πανεπιστήμιον εν κλειστόν (εν αργία λόγω της γιορτής ενός Αγίου, είμαστεν καθολικόν πανεπιστήμιον ίντα μπου θέλεις ???), όπως κάθε νοικοκυρά (δούλα και κυρά) εκμεταλλεύτηκα την αργίαν τζαι επία στο πλυντήριο, επλυνα τα ρούχα μου, σκοπεύω actually να τα σιδερώσω τούτην τη φορά (έτσι για αλλαγή) τζαι έδωξεν μου να κάμω αυκολέμονον, λόγω βροχής και κρύου τζαι τραφκιέται τέλοσπαντων.
Που πας μωρή ξυπόλητη στ'αγγούρια (που λαλούν οι φίλοι καλαμαράες);;; Να βράσω αυκόν εν τα κατεφέρνω τζαι εννά αυγοκόψω τζιόλις.....
Τελοσπαντων, κανονικά η σούπα εν για τον κήπο για να αποτελειώσει τζαι τα θκυό φκιόρα που εγλυτώσαν που το κρύο, αλλά ας όψεται η πείνα που με δέρνει τζαι το στομάσιην μου που ότι λάχει κατεβάζει....
Τζαι τωρά που γραφω το ποστ πιάννει με η κρισάρα... τι έπαθα επιτέλους; μιλώ για ρούχα, σιδέρωμα, αυκολέμονο (!!!). what the f**k??? έκοψα τα τζιν τόνικ, τζαι πίνω μπύρα κεράσι, τζαι φεύκω που τα μπαρ πριν τες 12 (τούτον εν λλίορον ακόμα τζαι για μένα)....
Εννά πάθω κατάθλιψην αλόπως...
Νομίζω εν ώρα για το επόμενο επεισόδιο του Ράδιο Αρβύλα να μου φτιάξει το κέφι (η πόρωση των τελευταίων ημερών, καλά τι πόρωση; ψύχωση... κατουρώ που το γέλιο μιλούμεν... ).
Γεια χαρά. Φιλάκια ρουφηχτά!
ΥΓ.: τούτον εν το 200ο μου ποστ από ότι εσυνειδητοποίησα. να μου ζήσω!!
Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010
Κι όμως είναι αλήθεια...
επιβεβαίωσεν το η φίλη Μ. διαδικτυακώς.
Εχώρισεν η Μενεγάκη. Αδιανόητο....
Φαντάζουμε τι γίνεται στην τηλεόραση με ούλλες τες καρακατίνες. Σταματά το πρόγραμμα του καναλιού για έκτακτην επικαιρότηταν, αλόπως.
Το καλλύττερον είπεν το ο παρέας από το Κανάλιν 6,
Τι ζωή εν τούτη; Να έχει χωρίσει η Μενεγάκη και να μην μπορείς να πας σε ένα μπαρ να καπνίσεις;
Ακριβώς. Έτσι ντέρτι....
Εχώρισεν η Μενεγάκη. Αδιανόητο....
Φαντάζουμε τι γίνεται στην τηλεόραση με ούλλες τες καρακατίνες. Σταματά το πρόγραμμα του καναλιού για έκτακτην επικαιρότηταν, αλόπως.
Το καλλύττερον είπεν το ο παρέας από το Κανάλιν 6,
Τι ζωή εν τούτη; Να έχει χωρίσει η Μενεγάκη και να μην μπορείς να πας σε ένα μπαρ να καπνίσεις;
Ακριβώς. Έτσι ντέρτι....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)