Και το Βέλγιο θέλει τον καλαμαράν του

Το ότι θα επεθυμούσα την Κύπρον εκαρτέρουν το...
το ότι θα επεθυμούσα τες κολλητές μου εκαρτέρουν το....
το ότι εν θα επεθυμούσα τους γονιούς μου πάλε εκαρτέρουν το...
το ότι θα επεθυμούσα τα ρεμάλια τους καλαμαράες που μέσα μέσα έκαμνα παρέαν στην Κύπρον δεν το επερίμενα.... (εγνώρισα έναν καλαμαρά δαμέ, αλλά εν πολλά σοβαρός τζαι καθωσπρέπει τύπος, έννεν το ίδιο)

Εξεκίνησα που λαλείτε να περπατώ στον δρόμο τζαι να ακούω καλαμαρίστικα, ενώ τα πλάσματα μιλούν ολλανδέζικα (τον πρώτον τζαιρόν άκουα κυπριακά, τωρά ακούω καλαμαρίστικα!!! Ας πούμεν πόθεν στα πόθεν;)

Θορώ Ράδιον Αρβύλα μετά μανίας τζαι το αποκορύφωμα......που ούλλες τες ταινίες που θα μπορούσα να δω, εθκιάλεξα Νικολαίδην, " Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα". Μα, Νικολαΐδη ;;;;;;; που μετά το "Singapore Sling: Ο άνθρωπος που αγάπησε ένα πτώμα", ορκίστηκα να μεν ξαναδώ, ούτε καν να ξανασκεφτώ Νικολαΐδη (τραυματικές στιγμές που τζείνες που χρειάζεσαι ψυχοθεραπεία μετά). Τζαι είδα το τζαι ως το τέλος. Με έναν αίσθημα νοσταλγίας τζιόλας.

Ας πούμεν πως μπορεί κάποιος να νοσταλγεί κάτι τέθκοια;

Το τραγούδι της ημέρας (που καμία σχέση δεν έχει με καλαμαράες, αλλά καμία):



(εν πάω καλά, εκαταλάβετε το έννεν;)

ΥΓ: Για τα "κουρέλια τραγουδάνε ακόμα" έχω να πω ότι ο Τζούμας είναι αδιανόητος, ΘΕΟΣ!!! Τα υπόλοιπα... τα γνωστά, τάφοι, πτώματα, αυτο-καταστροφικοί ήρωες, εμμονές, σεξ, όλα τα καλά....