Παρατήρηση

Μέσα που τη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς, που επιτέλους ζω σε έναν τόπο που μπορώ να κάμνω καθημερινά, έκαμα μιαν παρατήρησην. Που κάποιους μπορεί να τους ακούεται κάτι θετικό, αλλά εμέναν επροκάλεσεν μου θλίψην.

Οι άνθρωποι σήμερα, οι άνθρωποι της νέας γενιάς, προτιμούν να περνούν την ώραν τους μόνοι τους τζαι να την ευκαριστιούνται 100%, παρά να την περνούν σε αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους τζαι να την ευκαριστιούνται 60%. Κάποιος προτιμά να ακούει ακριβώς τη μουσική που γουστάρει (τζαι έσιει τζείνον τον θκιάολον μες τα φκιά, τζαι τα συρματούθκια να χάννουνται μες τα ρούχα σαν τζαι εγεννηθήκαν ενσωματωμένοι με το i-pod) αποκλεισμένος που τα πλάσματα γυρόν του, παρά να ακούει το ράδιον του λεωφορείου που παίζει παλιές δοξασμένες επιτυχίες της ντίσκο (αν ήταν στην Κύπρο θα ήταν η Βίσση για ο Χατζηγιάννης), τζαι να σχολιάσει με τον/την δίπλα το πόσον χάλιν εν η μουσική (εμέναν η ντίσκο αρέσκει μου)....

Τζαι ανακαλείς μετά τες τυπικές εκθέσεις που μας εβάλλαν να γράψουμεν στο σχολείο: "Η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου...".

Τζαι εν αλήθκεια. Νομίζω ο σύγχρονος άνθρωπος εν λλίον πιο μόνος του, όι γιατί ανακάλυψεν παραπάνω τεχνολογίαν (τωρά έχεις τη δυνατότητα, έσιεις το μέσον, μπορείς να έσιεις έναν ραδιούιν τοοοοοσον μιτσιν που χάννεται μες τα ρούχα σου τζαι παίζει τζαι ότι μουσικήν του βάλεις μέσα, τωρά μπορείς να δώκεις ψηφιακές αγκαλιές, ψηφιακά φιλιά, ψηφιακούς οργασμούς), αλλά γιατί άλλαξεν προτεραιότητες.

Τζαι σε τούτες τες προτεραιτότητες η απόλυτη προσωπική ευκαρίστηση έρκεται πρώτη. Εν ξέρω αν θα το ονόμαζα εγωισμό.... έννεν εγωισμός, εν κάτι άλλον που εν μπορώ να εκφράσω λεκτικά, αλλά τούτη ευχαρίστηση που βιώννουμεν όποτε χανούμαστεν στον κόσμον μας, νομίζω ότι εν κάτι που οι προηγούμενες γενιές εν θα μπορούσαν εύκολα να συλλάβουν.... όπως ίσως εν θα μπορούσαν να συλλάβουν γιατί κάποιος θα προτιμούσεν τούτον παρά την ψιλοκουβέντα με άλλα πλάσματα.

Τζι εγώ.....έσιει ώρες που βιώνω τούτην την ευχαρίστησην, αλλά τζαι άλλες....

τζείνες τες ώρες που είσαι στο τρένον τζαι θορείς τους ανθρώπους να καθουνται δίπλα δίπλα, κολλητά, ο καθένας με τη μουσικήν του, κλείουν τα μάθκια τζαι βυθίζουνται σε τζείνον που ευκαριστιούνται παραπάνω, τζαι περνά μια ολόκληρη ώρα χωρίς να ρίξουν μιαν μαθκιάν στο δίπλα άτομο, χωρις να συνειδητοποιούν καν ότι ο δίπλα εσηκώστηκεν τζαι έκατσεν άλλος στη θέση του. Χωρίς να τους "ενοχλεί" κανένας.

Τζαι η κοπέλα απέναντι να μιλά στο τηλέφωνο τζαι να εύχεται "να μεν κάτσει δίπλα της κανένας ενοχλητικός που θα αρκέψει κουβένταν".

τζαι εγώ να προτιμώ χίλιες φορές την αλληλεπίδραση με έναν πρήχτη Εγγλέζο που μιλά full speed εγγλέζικα με βρεττανική προφορά τζαι προσβάλλει τον τρόπο που περπατώ, παρά το να κλειστώ τζαι εγώ στον κόσμο μου,

σε ένα βαγόνι γεμάτο κόσμους, τζι όι γεμάτο ανθρώπους......