Cafe-restaurant Athenes

Προχτές είχα ένα που τα πιο παράξενα τζαι ωραία δείπνα μέχρι στιγμής σε τούτη τη χώρα. Με τη γνωριμία παύλα επαφή που πλέον έγινε σχέση (μήπως να του έβρω κανένα παρατσούκλι για το βλογ; μπα, εν πολλά νωρίς για τέθκοια σοβαρά βήματα) είμαστε στες Βρυξέλλες, στο σταθμό των τρένων (τούτη η σχέση εξελίσσεται κατά βάση στους σταθμούς των τρένων), λυσσιασμένοι της πείνας, ψάχνουμε εστιατόριο κάπου κοντά. Πιάννουν τζαι τα νερά, με ομπρέλλα με τίποτε, μπαίνουμε που λαλείτε στο πρώτο στενό που βρίσκουμεν ομπρός μας με πινακίδες εστιατορίων.

Γεριμία, βρωμισμένα τα πεζοδρόμια, κάτι κατάμαυρα λεσιασμένα στρώματα στην άκρη του δρόμου... παρακμιακή κατάσταση. Συνειδητοποιώ σιγά σιγά ότι τα 2-3 εστιατόρια του δρόμου εν ελληνικά.

Το δεύτερο στη σειρά που στα παράθυρα είσιεν το όνομα "Αthenes" είσιεν φως, αλλά ήταν όφκερον, μόνον μια παρέα 3 άτομα εκάθουνταν στο βάθος. Τούτον συνήθως εν ανησυχητικόν, αλλά κάτι η πείνα κάτι η βροχή εμπήκαμεν μέσα. Διακόσμηση, μηδέν. Από μηδέν, μηδέν. Τίποτε απολύτως στους τοίχους. Κάτι σκέττα νέττα ξύλινα τραπέζια, ξύλινες καρέκλες. Στο βάθος εκάθετουν ένας κύριος, μεγάλος σε ηλικία, με μιαν πανχοντρη γάτα στα πόδια του. Ένας πιο νέος τύπος υποδέχεται μας, διά μας μενού στα γαλλικά, τζαι μιλά γαλλικά με μια καλαμαρίστικη προφορά. Σκέφτουμαι "να μιλήσω ελληνικά να συνεννοηθούμεν;" Αλλά άτε, είμαι λλίον αντροπιάρα, τζαι αρκέφκει η γνωριμία/επαφή/σχέση συνεννόησην στο αγγλικό.
Με λλία λόγια ο τύπος είπεν μας "που το μενού δέτε μόνον τα ποτά, τα φαγιά ελάτε μέσα στην κουζίναν, θορείτε τζαι θκιαλέετε".

Εχασκιαστήκαμεν για λλίον. Εν μου εξανάτυχεν έτσι πράμαν στην Κύπρον. Πόσον μάλλον της γνωριμίας/επαφής/σχέσης, που τόσον τζαιρόν με τους εγγλέζους εσιοκκαρίστηκεν που το πόσον "informal" ήταν το εστιατόριο. Άτε τωρά; τι να του εξηγάς;;; Ότι τζιαμέ που ζούμεν, τα πράματα εν διαφορετικά;

Με το που εμπήκαμεν στην κουζίναν, ο παρέας έδειξεν μας μια σειρά με τεράστια ταψιά, ένα ταψί γεμιστά, ένα ταψί μουσακά, μοσχαράκι κοκκινιστό, τζείνον το φαίν με το κρέας τζαι το αυγολέμονο (εν αθθυμούμαι το όνομαν τωρά), γίγαντες, μπιζέλι, πατατούες του φούρνου, κους-κους, κριθαράκι και τα λοιπά. Λες τζαι εμαείρεψεν η μάνα μου. Έτσι εμύριζεν η κουζίνα.

Στη θέα του φαγιού άρκεψα τα ελληνικά. "Μίλα ελληνικά κοπέλα μου να συνεννοηθούμε" είπεν ο τύπος με πολλήν εγκαρδιότηταν... Έβαλεν μας φαίν στα πιάτα μας τζαι έδωκεν μας τα. Εφάαμεν με υπόκρουσην Ελένη Τσαλιγοπούλου έναν που τα ωραιότερα δείπνα που έφαα εδώ και καιρόν. Γεμιστά, γίγαντες, μοσχαράκι τζαι πατάτες του φούρνου. Ειδικά οι γίγαντες..... θεϊκοί....

Εφύαμεν με τζοιλιάν γεμάτη μαειρευτό φαίν, η γνωριμία/επαφή/σχέση με την απορία του "πως γίνεται τούτον το πράμαν;" τζαι εγώ με λλίην νοσταλγίαν....

Ποττέ δεν ξέρεις τι μπορεί να έβρεις σε ένα γέριμον, σκοτεινόν στενό των Βρυξελλών υποθέτω.