Εορταστικές εκδηλώσεις

Έσιει πολλύν τζαιρόν να γράψω. Όι ότι εν είχα πράματα να σχολιάσω. Το καινούργιο τρέντ του ξεθάμματος πεθαμένων. Πώς ήμασταν παλιά η νήσος των Αγίων, τωρά εγινήκαμεν η νήσος των ζωντανών νεκρών. Τον Αρχιεπίσκοπο που ποτζεί-ποδά καταφέρνει πάντα να με φκάλλει έξω που τα ρούχα μου, μιαν απόφασην που επήρεν μήνες μεν, αλλά αν μη τι άλλον εδικαίωσεν ούλλους τζείνους τους ανθρώπους που εφκήκαν στους δρόμους πρίν κάτι μήνες (μπορεί τζαι χρόνον πλέον) πιστεύκοντας ότι μπόρουν να κάμουν κάτι.... τες στρατιωτικές παρελάσεις με ένα touch ρατσισμού....

Έλα όμως που δαμέ ούτε 25η Μαρτίου έχουν, ούτε αρχιεπισκόπους έχουν (ζωντανούς ή πεθαμένους), ούτε παρελάσεις, ούτε διαφημίσεις για καλαμαράκια τζαι λοιπά μαλάκια, ούτε τραγούδια (σουξεδάκια στες ηλικίες 7, 8 και 9 ετών) που υμνούν ένδοξους ξεχασμένους αγώνες, ούτε πρωταπριλιάτικα ψέματα, ούτε ΕΟΚΕΣ (που επίες τζι έοκες;), ούτε Μεγάλην εβδομάδαν, ούτε νηστείες, ούτε εκκλησίες μες τη νύχτα, ούτε τσουρέκια, ούτε καθάρισμαν σπιθκιού που γωνιάς.

Η ζωή προχωρά με τους ίδιους ρυθμούς που επροχώραν πάντα, μόνη διαφορά τα σοκολατερί, που αντί τα τυπικά βελγικά σοκολατάκια, πουλούν τυπικά βελγικά σοκολατο-αυγουλάκια, τζαι σοκολατο-κουνελάκια....

Να είμαι απόλυτα ειλικρινής, εν μπορώ να πω ότι ένιωσα το κενό που εν είδα μιαν παρέλαση φέτος, έναν άρμαν, έναν στρατιωτικό χαιρετισμό, κάτι, που εν άκουσα το τροπάριο (όχι της Κασσιανής, της εθνικής ανάτασης), που εν με αναγκάζει η μάνα μου να νηστέψω (παρά το γεγονός ότι της ξεκαθάρισα ότι δεν πιστεύω στο Θεό), που εν χρειάζεται να καθαρίσω τζαι να πάω εκκλησία Μεγάλη Πέμπτη να μετρώ ευαγγέλια, περιμένοντας καρτερικά το τέλος. Εν έχω τζαι ώραν να νιώσω καν μοναξιάν στες εορταστικές ετούτες μέρες, μια και οι επισκέπτες μου διαδέχονται ο ένας τον άλλον τζαι κάμνω Leuven touring σε τακτικό πρόγραμμα πλέον....

Όσον σκέφτουμαι όμως τζείνα ούλλα τα φαγιά που δεν θα φάω, τούτες ούλλες τες μέρες άδειας που εγώ ΔΕΝ ΕΧΩ, τζείνην τη μυρωθκιάν που το φούρνον της γιαγιάς μου που έφκαλεν τα ψουμιά τζαι τες φλαούνες εχτές, τζείνα τα αυκά που εν θα φκάλω κεραμιδο-πορτοκαλιά γιατί είμαι ασχέτου. Τζαι τες φίλες μου που σύντομα θα πίνουν φραπεδάκι παρέα στα τραπεζάκια έξω στην ηλιόλουστη Παλιά Λευκωσία έρκεται μου να κλαίω..........

Πρέπει επιτέλους να πάω να δουλέψω (επίεν ήδη 12:30)....

Καλόν Πάσχαν να έσιετε.... τζαι καλά να περάσετε!

φάτε μέχρι σκασμού τζαι για χάρην μου....