Εξι μήνες διδακτόρισσα: Η αποτίμηση (ουπς! οχτώ)

Έθελα να το γράψω τούτον το ποστ, στους έξι μήνες του διδακτορικού, αλλά εχτές εσυνειδητοποίησα ότι κλείω οχτώ μήνες δαμέ !!! Κύριε ελέησον. Κάπου στην πορεία έχασα θκυό. Μάλλον έτσι εξηγείται που είμαι πίσω που τη δουλειά θκυό μήνες (θκυό στους οχτώ). Εν που έβαλα σκοπό να δείξω στους Ευρωπαίους την κυπριακή κουλτούρα και νοοτροπία στο χώρο εργασίας, όι για κανένα άλλο λόγο.

Έτσι που λαλείτε. Οχτώ μήνες διδακτορικόν. Που τους πρώτους 3 ήμουν μεταξύ του να μείνω ή να φύω, ερωτημάτων του τύπου "μα κάμνω εγώ για διδακτορικό;", "κάμνει μου εμέναν το διδακτορικό", "ξέρω που μπλέκω;" και άλλα όμορφα. Στο τέλος αποφασίστηκεν, αφού είσαι μέσα στο χορό εννά χορέψεις, ακόμα τζι αν φορείς τα λάθος παπούτσια.

Μέσα σε οχτώ μήνες που λαλείτε έμαθα πολλά για τη ζωή, την έννοια του ακαδημαϊκού, τον εαυτό μου, τους άλλους γύρω μου.

Κατ'αρχήν έμαθα 5-6 ολλανδέζικα. Όι ότι μπόρω να κόψω τζαι κουβέντες, αλλά την ώρα αν με ρωτήσετε μπορώ να σας την πω (χρήσιμοοοοο).

Έμαθα επίσης να μεν καρτερώ που τους ανθρώπους που συνεργάζουμαι ναν φιλικοί μαζί μου. Άλλο δουλειά, άλλο φιλία άλλωστε.

Έμαθα να ανησυχώ άμαν οι συνάδελφοι μου εν φιλικοί μαζί μου, να προσπαθώ να πιάσω το κρυμμένο μήνυμα πίσω που το χαμόγελο τζαι την ψιλοκουβέντα. Γιατί κάτι πρέπει να θέλει, έννε;

Έμαθα ότι στην έρευνα, στον ακαδημαϊκό χώρο γενικώς, το πιο σημαντικό πράμαν εν το να έσιεις δημοσιεύσεις, τζι όι απλές δημοσιεύσεις, που τζείνες που εν στα καλά επιστημονικά περιοδικά, που τζείνες που αναφέρονται σε πολλές άλλες έρευνες. Ώσπου να το κάμεις τούτον, εν είσαι ουσιαστικά τίποτε.

Έμαθα ότι ούλλοι οι διδακτορικοί φοιτητές μιλούν με βιβλιογραφία ("όπως εθκιάβασα στο άρθρο του τάδε στο περιοδικό τάδε του 2009 νομίζω....") τζαι έννεν προσωπικό χούι τζείνου του καθηγητή μου στο ΠανΚυ. Ούλλοι εκτός που μέναν. Ειδικά την ώραν του φαγιού τα γέριμα.

Έμαθα ότι ο λόγος που ταλαιπωρούμαι τόσον εν επειδή (όπως μου το είπεν η Βελγίδα συνάδελφος (τζαι που τους λλίους φίλους δαμέσα) επι λέξη) έχω άποψην για το τι να κάμω. Την άποψη γενικώς πληρώνεις την. Εκτός αν έσιεις δημοσιεύσεις κλπ. τότε δικαιούσαι να έσιεις άποψη.

Έμαθα ότι ο κόσμος που συνεργάζουμαι κυκλοφορεί με ατζέντες, όι μόνο που τζείνες τες κυριολεκτικές (που εγώ ακόμα εν εσυντονίστηκα να χρησιμοποιώ), αλλά τζαι που τες άλλες τες μεταφορικές. Κρυμμένες ατζέντες, τζαι στρατηγικές. Γι'αυτόν εν καλά να σκέφτεσαι πριν να μιλάς, σε ποιον να μιλάς τζαι τι να λαλείς. Ανάθθεμάν τα, είμαι τόσο χάλια σε τούτον το παιχνιδάκιν.

Έμαθα ότι ο καλύτερος τρόπος μάθησης, τουλάχιστον βάσει της εμπειρίας μου δαμέ, είναι το trial-and-error, δηλαδής αν δεν ξέρεις κάτι, δοκιμάζεις ούλλες τες πιθανότητες ώσπου να δώκεις πάνω στη σωστή. Γιατί το να σε διδάξει κάποιος, ένας πιο έμπειρος συνάδελφος εν χάσιμο χρόνου για το συνάδελφο τζαι άδικο για σένα γιατί στερείσαι τη χαρά του να τα καταφέρεις στο τέλος μόνος σου μετά που μέεεεεερες προσπάθειας τζαι απελπισίας.

Έμαθα ότι το MSN στη δουλειά εν το σιηρόττερον πράμαν, γιατί έτσι ούλλοι έχουν απόλυτον έλεγχο στο τι ώρα μπαίνεις στο γραφείο, πόσην ώραν κάμνεις διάλειμμαν, τι ώρα φεύκεις. Μεν είσαι αφελής, χρυσή μου, φυσικά τζαι τσιακκάρουν την ώρα, φυσικά τζαι θα το σχολιάσουν.

Έμαθα στο τέλος ότι το διδακτορικό εν παιχνίδιν αντοχής. Να αντέξεις την πίεση των deadlines, την ίδια σου την άγνοια τζαι ανεπάρκεια τες παραπάνω φορές, τα πικρόχολα σχόλια των συναδέλφων σου (που ως Βέλγοι δεν μπορούν να κατανοήσουν την έννοια του πάμε για καφέ μισήν ωρούαν), τες φιλοδοξίες του επόπτη σου (που μπορεί ναν πολλά διαφορετικές που τες δικές σου), τη μοναξιά του να κάμνεις μια δουλειά στην οποία ουσιαστικά δεν συνεργάζεσαι με κανέναν (γιατί εν η εντελώς δική σου έρευνα), την ώρα τζαι την ενέργεια που θα σπαταλήσεις σε πράματα που στο τέλος μπορεί να μεν φτουρίσουν, την προσωπική σου αποδοκιμασία άμαν τα κάμεις σκατά, τζαι την ομαδική επιδοκιμασία άμαν τα κάμεις καλά....

Εκατάλαβα πλέον ότι ούλλα εν μέρος του παιχνιθκιού, μέρος του συστήματος που λέγεται "ακαδημαϊκή καριέρα" (ή ότι άλλη μ******α θέλετε πέτε το), που ίσως να μεν διαφέρει τζαι πολλά που άλλες δουλειές. Ένα σύστημα που απαιτά που σένα να ξεχωρίσεις, διαφορετικά θα χαθείς. Τζαι για να ξεχωρίσεις εν αρκεί να έσιεις νου, πρέπει να έσιεις φιλοδοξία, να είσαι εργασιομανής, τζαι να είσαι έτοιμος να βάλεις τη δουλειά στο κέντρο της ζωής σου, γιατί πάνω από όλα η επιστήμη (ή οι δημοσιεύσεις, όπως θέλετε πάρτε το).

Είπα του εαυτού μου οκτώ μήνες πριν, ότι θα κάμω τούτον το πράμαν με το δικό μου τρόπο. Ότι εν θα γινώ σαν τούτους ούλλους. Ότι εν θα αφήκω τούτον το σύστημαν να με καταπιεί ο κόσμος να χαλάσει. Εν μπορώ να πω ότι το καταφέρνω τζαι πολλά. Μάλλον θα έλεγα μέχρι στιγμής είμαστεν Σύστημα 1- Ερυκίνη 0. Αλλά που θα πάει στο δεύτερο ημίχρονο θα πάρω τα πάνω μου..... νομίζω. Ελπίζω δηλαδής.

ΥΓ: ότι έρκουμαι Κύπρον είπα το; έχω έναν ενθουσιασμό δε λέγεται. Εν το επίστευκα ποττέ ότι θα εσιέρουμουν τόοοοοοσο. αλλά μιλούμεν μετρώ τες μέρες τζαι τες ώρες. Αφού να φανταστείτε εν θκιαβάζω εφημερίδες, εν ακούω ειδήσεις, εν μαθαίνω τίποτε τούτες τες μέρες. Εν θέλω τίποτε να μου σπάσει τα νεύρα μου, τουλάχιστον όι πριν να έρτω.