Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Εψές...

Επιστρέφοντας σπίτι κατά τα μεσάνυχτα εκοίταξα τον ουρανό (πράμαν που κάμνω τόσο λλιόττερο συχνά δαμέ) τζαι είδα τον ουρανόν πρώτη φορά φέτος ολοκάθαρον, τζαι πανσέληνον, τόσον όμορφην, τζαι άστρα. Τι ευλογια εν αλήθκεια να μπορείς να θορείς τα άστρα... Εκοντοστάθηκα για λλίον όσον για να φυλάξω την εικόνα στο μνήμην μου τζι εσκέφτηκα πόσον υπέροχον πράμαν εν ο κόσμος (όι απαραιτήτως η γης μόνον).

(έτσι ως αντίποδας ούλλης της ασχήμιας που θκιαβάζουμεν τζαι αναπαράγουμε τωρά τελευταία)

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

:)

Moonlight είπε...

Η πανσέληνος άσιλα εν ήταν πριν 3 μέρες ή κάτι;
Πάντως ναι, εν πολλά λευκό το φεγγαράκι τούτες τες νύχτες, που το μπαλκόνι μου δαμέ φαίνεται η νύχτα σαν απόγευμα μετά τη δύση του ήλιου. Μπλε, όι μαύρο! Τόσο φωτείνο και λευκό είναι το φεγγαράκι!

Εράνισμας είπε...

Και γω το ίδιο σκεφτόμουνα ψες. Απόλαυση. Σαν να κατέβηκε για επίσκεψη στις αυλές και τα μπαλκόνια μας.

Πως ξεχνιόμαστε στις τηλεοράσεις και χάνουμε αυτές τις μαγικές στιγμές;

Από την άλλα όμως σκέφτομαι ότι είναι μια σταθερή πηγή ομορφιάς. Όμως τη βλέπουμε όλοι με το ίδιο σκεπτικό?

Ίσως να μη βόλευε του πιλότους ψες που προσπαθούσαν να βομβαρδίσουν!

postbabylon είπε...

Ax ti na poumen emeis oi ksenitemenoi pou ton hlion thoroumen ton sti tileorasi... Arese mou h thetikotita! Ate kalin anoiksi!