Απογοήτευσις

και θλίψη. Αυτά είναι τα δύο συναισθήματα που μου μεινίσκουν κάθε φορά που κλείω το τηλέφωνο ή το skype με την οικογένεια τους τελευταίους ένα-θκυό μήνες. Εν μπόρω άλλον. Εν μπορώ να θορώ τους δικούς μου ανθρώπους να γίνουνται έτσι.

Βλέπετε το αδέλφι κλείνει αισίως 5 μήνες ανεργίας τζαι πάει ενδόξως στον έκτο. Άνεργος στην Κύπρο αναζητώντας εργασία, τζαι μάλιστα όι εργασία σε γραφείο (το αδέρφιν εν τα έπαιρνεν τζαι πολλά που λαλούμεν), εργασία που τζείνες που πολλά πιθανόν έσιει κανείς να ανταγωνιστεί τα ξένα "φτηνά εργατικά χέρια".

Μπορείτε να καταλάβετε λοιπόν το πως η πρόταση "οι ξένοι τρων μας τες δουλειές" ελέχθηκεν που την οικογένεια με πολλά κυριολεκτικήν έννοια αρκετές φορές. Τζι όσον αυξάνεται ο τζαιρός ανεργίας του αδερφιού, τόσον αυξάνεται η μιζέρια στην οικογένεια, τζι ας έσιει το αδέρφιν αρκετά λεφτά στην άρκην να περνά (έννεν ότι έππεσεν στην πείναν ή κάτι). Αλλά τι σημασίαν έσιει; Η μιζέρια τζαι η θλίψη εν πράματα αναμενόμενα.

Αλλά μαζί με την μιζέρια τζαι τη θλίψη έρκουνται τζαι τζείνες οι απόψεις, που (τυχαίο; Δεν νομίζω) μοιάζουν τόσον πολλά με τες απόψεις που φκαίνουν οι κύριοι τζαι λαλούν στες τηλεοράσεις. Το πως οι αιτητές πολιτικού ασύλου έρκουνται στην Κύπρο να πιάννουν το παχουλόν επίδομαν τζαι να κάθουνται. Το πως η κυβέρνηση κόφκεται να τους έβρει τζείνους δουλειές (τζαι κανένας εν κόφκεται να έβρει του παιθκιού μου δουλειάν). Το πως ούτως ή αλλιώς τούτοι εν εγκληματίες, αφού δε, κάθε τρεις τζαι λλίον δέρνουν αστυνομικούς. Τζαι τέλοσπάντων, γιατί να έρκουνται ολάν δαμέ, ας παν πίσω έσσω τους. Ακόμα τζαι το "αδικείς τους (τζείνους τους μαθητές που επιάσαν τζαι εδέραν τους ξένους μαθητές στο σχολείο τους); Αφού θορούν ίντα μπου γίνεται".

Τζαι μπορεί κανείς να πει πως ως έναν σημείον οι σκέψεις εν δικαιολογημένες, που την απογοήτευσην του να μεν βρίσκεις δουλειάν, αλλά δεν μπορώ άλλον. Κάθε φορά που ακούω την μάνα μου σκέφτουμαι που επίεν τζείνη η γεναίκα που κάθε φορά που θορεί βομβαρδισμούς τζαι πολέμους στην τηλεόραση θυμάται το '74 (τζαι κάμνει πλήρη περιγραφή), που επίεν τζείνη η γεναίκα που έζησεν σε τσιατίρκα τζαι ετράφηκεν με κονσέρβες που την Ευρώπην. Που επίεν τζείνη η (βαθιά συνδικαλιζόμενη τζι ας μεν ανήκει σε κανέναν κόμμαν) γεναίκα που υποστηρίζεν μέχρι αηδίας κάθε φτωχό αδικούμενο εργάτη (ακόμα τζαι με τον κίνδυνο να χάσει την ίδιαν της τη δουλειά).

Θέλω την πίσω, γίνεται;